என்னுயிர் நிலவுக் காதலனுக்கு,

 

கைக்கெட்டிய, வாய்க்கெட்டா உன்னுயிர்க் காதலி எழுதுவது. எல்லாமே சர்வ சாதாரணமாகத் தான் கடந்து செல்லப்படுகிறது இந்தக் காலத்தில். ஆனால் என் இதயம் தான், உன் விரல் தீண்டிய வெப்பத்தைக் கூட அணைக்கத் தெரியாமல் இன்று வரை தடுமாறிக் கொண்டே இருக்கிறது. மீண்டும் மீண்டும் உன் ஆடையையாவது உரசிக் கொண்டே ஒட்டி நின்று கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று இப்போது தோன்றுகிறது, Dulquer Salmaan – ன் "Heeriye" பாடலில் வருவது போல.

காதலின் ஏக்கத்தை, பிரிவை, ஆழமான உணர்ச்சியை, ஒன்றாக இருப்பதில் உள்ள மகிழ்ச்சியை அப்பாடல் கொடுத்தது. அதையும் நீதான் அறிமுகம் செய்தாய்.. அதுவும் நான் இல்லாத அந்த ஒரு தினத்தில். என்னையே நினைத்து உன் அன்பையும், பிரிவுன் வலியையும் நீ வெளிப்படுத்தியதாய் நான் கற்பனை செய்து அழுது மகிழ்ந்தேன்.. இல்லை இல்லை மகிழ்ந்து அழுதேன்.

மொத்தத்தில் இதயம் விம்மி அழுவதற்கு மகிழ்ச்சியும் ஒரு காரணமாய் இருக்க முடியும் என்று உணர்ந்த தருணங்கள் அவை. எனக்கு என் வாழ்நாளில் கிடைத்த ஆகச் சிறந்த பரிசு அது. இன்று வரை என் மீதான உன் அன்பின் சாரத்திற்கு ஒரு துளி மாதிரி அப்பாடலின் வரிகள். உனக்கு தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. தினமும் நான் எழுந்ததும் கேட்கும் காதல் சுப்ர பாதம் அப்பாடல். உன் பார்வை எப்படி அலுக்காதோ, அதே போல வருடங்கள் பல தாண்டினாலும் என் இதயத்தை அரவணைத்து உன்னிடம் என்னை கூட்டி செல்லும் அந்தப் பாடல்.

நீ தொட்டுத் தந்த புத்தகத்தில் உன் கை ரேகைகளை தேடி தேடி என்னை நானே தொலைத்து விட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன். நம் முதல் சந்திப்பே கடைசி சந்திப்பாய் அமைந்து விடுமோ என்ற பயமும் அடிக்கடி இப்போதெல்லாம் வருகிறது. எல்லாம் கனவாய் மாறி மறுபடியும் நான் தனித்து இந்த உலகத்தில் கை விடப்பட்டு விடுவேனோ என்ற எண்ணமும் என்னை உடல் நடுங்க செய்கிறது.

எனது சிறு வயதில் இருந்து என்னை விடாமல் துரத்திய ஒரு கனவு உண்டு. இரவு முழுவதும் பரீட்சைக்கு தயாராவது போல் விழுந்து விழுந்து படிப்பது போன்ற ஒரு ஒரு கனவு. ஒவ்வொரு வரியும் என் கண்களுக்கு நன்றாய் தெரியும். மூச்சு விடாமல் படித்துக் கொண்டே இருப்பேன், கனவுகளில். இதற்கும் படிப்பை முடித்து பல வருடங்கள் ஆகியும் அந்த கனவு என்னை விடாமல் துரத்தியது. பெரும்பாலும் என்னை களைப்படைய செய்யும் அந்த கனவு, நிறைய நாட்களில் என்னை பயமுறுத்தி இருக்கிறது.

என் மன நிலையில் ஏதோ ஒரு பாதிப்பு இருக்குமோ என்று என்னும் அளவிற்கு என்னை பயம் கொள்ள செய்த அந்த கனவு, நீ என் கனவுகளில் வர ஆரம்பித்த பிறகுதான் என்னை விட்டு அது நீங்கியது என்பதை நீ அறிவாயா? உன்னிடம் நான் சொல்ல நினைத்த, ஆனால் சொல்ல மறைத்த விஷயங்கள் நிறைய உண்டு. எல்லாவற்றையும் உன்னிடத்தில் பகிர்ந்து கொள்வதில் எனக்கு ஆசை உண்டு தான். ஆனால் அது உன்னை, உன் நேரத்தை, உன் சுற்றத்தை பாதிக்கக் கூடாது என்ற தவிப்பில் இருக்கிறேன்.

அதற்காக என் இதயம் கடினமாகி விட்டது என்று எண்ணி விடாதே. நீ இருக்கும் இடம் என் இதயம். பூ எப்படி பாறையாய் உருமாறும்? முடியாது, இல்லையா? சிறு வயதில் இருந்தே எனக்கு விடுதி வாழ்க்கை தான். விடுதியில் உள்ள அனைவர்க்கும் சேர்ந்து இரண்டே இரண்டு குளியல் அறைதான் இருக்கும். நான் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் போது ஒன்று 4.30 மணியிலிருந்து 5 மணிக்குள் குளித்து விட வேண்டும். இல்லையெனில் எனது முறை வருவதற்கு 8.30 மணி மேல் ஆகிவிடும்.

அதற்குப் பயந்து கொண்டு நான் அதிகாலையிலேயே குளித்து விடுவேன். விடுதி என்பதால் வெந்நீர்க்கு வாய்ப்பில்லை. மார்கழி மாதக் குளிர், அதிகாலை இருட்டு, குளியலறையில் என்னை முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கும் ஒரு பெரிய மரப்பல்லி, என்றோ பார்த்த ஒரு பேய்ப் படத்தின் குளோஸ் அப் ஷாட் என என்னை பயமுறுத்த பல விஷயங்கள் வரிசை கட்டிக் கொண்டு நிற்கும்.

அப்போதும் கூட எனக்கு கடவுளின் பெயரை முணுமுணுக்க தன்மானம் இடம் கொடுக்காது. உனக்கு ஓநாயைப் பற்றி ஒரு விஷயம் தெரியுமா? யானை, சிங்கத்தைப் போல அவ்வளவு எளிதாய் ஓநாயை மனிதனால் பழக்க முடியாது. அதற்காக ஓநாய்க்கு அறிவில்லை என்று நினைத்து விட வேண்டாம். காற்றை முகர்ந்தே சில கிலோ மீட்டர்களுக்கு அப்பால் மனிதர்கள் வைக்கும் பொறியை இனம் கண்டு பிடித்து அதன் கூட்டத்தையே காப்பாற்றி விடும் வல்லமை அதற்கு உண்டு. மனிதர்கள் உருவாக்கும் வேட்டை போர் வியூகத்தை ஒரு நொடியில் புரிந்து கொண்டு லாவகமாக வியூகத்தை உடைத்து வெளியேறித் தப்பித்து விடும்.

நாயை கட்டிக் கூட்டி கொண்டு போவது போல அவ்வளவு சுலபமாய்  எல்லாம் ஓநாயைக் கட்டிக் கூட்டிக் கொண்டு போக முடியாது. சாகும் தருவாயிலும் அதன் தன்மானத்தை விட்டுக் கொடுக்காத ஒரு உயிரினம். கால் நரம்பு அறுபட்டு இரத்தம் பீறிட்டாலும் இருக்கும் இடத்தை விட்டு ஒரு குண்டுமணி அளவுக்கு கூட அதை நாம் இழுத்து செல்ல முடியாது. ஆனால் நான் மனுஷி அல்லவா? அதிலும் சிறிய வயது மனுஷி.. மனதில் பெரிய தைரியம் எல்லாம் கிடையாது. நிறைய பயம் உண்டு.. பயத்தை மறைக்க ஒரு வைராக்கியம் தேவை அல்லவா, ஓநாயைப் போல?

அந்த வயதில் எனது முழு முனைப்பு எல்லாம் படிப்பு மட்டும் தான். ஆகவே ஒவ்வொரு முறை குளிக்கத் தண்ணீர் எடுக்கும் ஒவ்வொரு குவளைக்கும் “நான் இனி வரும் பரீட்சையில் முதல் ரேங்க் வாங்க வேண்டும்” என்ற உறுதி மொழி எடுத்துக் கொண்டு ஏதோ அதற்காகவே தீக்குளிப்பதைப் போல தண்ணீர்க் குவளையை என் தலையில் ஊற்றிக் கொள்வேன். அப்படித்தான்  என்னால் குளிரை, பயத்தை வெல்ல முடிந்தது.

இருந்தாலும் எனது பள்ளிப் படிப்பு முடிக்கும் வரையிலும் என்னால் முதல் ரேங்க் வாங்கவே முடியவில்லை என்பது வேறு விஷயம். ஏதோ குளிரிலிருந்து என்னைக் காப்பாற்றியதே என்று ஆறுதல் கொள்ள வேண்டியது தான். உன் நினைவுகளும் எத்தனையோ விஷயங்களில் இருந்து என்னைக் காப்பாற்றி உள்ளது. அனைத்தையும் சொல்லி உன்னை அலுப்பாக்க விரும்பவில்லை. நிறைய விஷயங்களுக்கு உன்னிடம் அனுமதி வாங்க வேண்டும் என்று நினைத்தது உண்டு. அதற்கான உரிமை எனக்கு நீ தந்ததும் இல்லை, நான் கேட்டதும் இல்லை. பின் எதற்காகத்தான் இப்படி உயிரைக் கொடுத்து காதலிக்கிறோம் எனத் தெரியாமல் உனக்காய் வாடிக் கொண்டிருக்கும்,

                     உனது உயிர்க் காதலி     

                        வாடாமல்லி. 

 

Your devoted lover who is reachable to hand, but out of reach to your lips writes here..

 

To my darling moon,

 

Your lover who is reachable to hand but out of reach to your lips writes here.  Everything seems to pass normally these days. But my heart, even now, stumbles, unable to extinguish the fire of your touch.  My fingers want to touch and rub your clothes all times and my arms wants to cling to you, like in Dulquer Salmaan's "Heeriye” song.

 

That song conveyed the longing of love, the pain of separation, the depth of emotion, and the joy of togetherness. You only introduced it to me… on that one day I wasn't appearing infront of you. you were expressing your love and the pain of separation. I imagined you are thinking of me. May be even it's a false statement. But I didn't mind. That day I cried with happy… no, no, I enjoyed with crying.

 

In short, those were moments when I realized that overwhelming joy can also be a reason for tears. That song was the best gift of my life given by you.  Even today, the lyrics of that song reminds the drop of essence from your love for me. You probably don't know. It's the love song I listen to every morning when I wake up. Just as your gaze never tires me, so too will this song, across many years, embrace my heart and draw me to you.

 

I keep searching for your fingerprints, In the book you touched and gave me, slowly I am losing myself in the process. In recent days, I often fear that our first meeting will also be our last. The thought that your love and care will all turn into a dream, leaving me abandoned and alone in this world again, makes me tremble. OMG.. Terrible thought..

From my childhood, I've been haunted by a recurring dream. It's a dream where I'm frantically studying for an exam all night, poring over books. Every line is crystal clear to my eyes. I read incessantly, breathlessly, within the dream. Even years after finishing my studies, this dream continued to pursue me. Mostly exhausting, this dream has terrified me on many occasions. It frightened me to the point where I wondered if I had some kind of mental disorder.

Do you know that this dream only left me after you began appearing in my dreams? Maybe it happened because of happy hormones, I guess. There are many things I wanted to tell you, but things I kept hidden. I yearn to share everything with you. But I hesitate, fearing it might affect your mind, your time, your life. Don't think my heart has hardened because of this. You are residing in my heart. How can a flower transform into a rock? Impossible, isn't it?

 

But in the past, I had to harden my heart. Since childhood, I had lived in a hostel. We only had two bathrooms for everyone. When I was in sixth grade, I had to bathe between 4:30 and 5:00 AM. Otherwise, my turn wouldn't come until after 8:30 AM. Fearing this, I would bathe very early in the morning. Because it was a hostel, there was no hot water.

 

The chill of early morning, the pre-dawn darkness, a large gecko staring at me in the bathroom, and the close-up shot of a ghost from a horror movie I once saw – all these things lined up to terrify me. Even then, I was adamant to refrain from muttering God's name. Do you know something about wolves? Unlike elephants or lions, wolves are not easily tamed by humans.

Don't think that wolves lack intelligence.  They can smell the air and identify traps set by humans kilometers away. They instantly understand human hunting strategies, cleverly breaking through them and escaping.

 

You can't easily leash a wolf like you would a dog. It's a creature that doesn't surrender its dignity even in the face of death. Even if its leg is severed and blood spurts out, we can't drag it even an inch from where it lies. But I am a human, a young girl at that time. I don't have immense courage; I have a lot of fear.  To hide that fear, I needed determination, like a wolf's.

 

At that age, my entire focus was only on my studies. So, every time I fetched water for a bath, with each mugful, I would vow, "I must get first rank in the upcoming exam," and pour the water over my head as if performing a ritualistic self-immolation for that purpose. That's how I managed to overcome the cold and fear.

 

However, I couldn't achieve first rank until I finished school. (Always second place..Now only I understood not only in studies, in life also).I could only find solace in the fact that it had at least saved me from the cold. Your memories have also saved me from countless issues. I don't want to bore you by recounting them all. I often felt the need to seek your permission for many things. But you neither gave me that right nor did I ask for it. Then why do we love these much dearly?  without knowing the answer withers away for you..

                        your devoted lover, 

                        Diamond Jasmine.

 

 

அன்புள்ள நிலவுப் ப்ரியனுக்கு,

     உன் நிலவுப் ப்ரியை எழுதுவது. எனக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை உன் மீதான என் பிரியத்தில். அதற்காக என் மீது உனக்கு ப்ரியம் உண்டா, இல்லையா என்ற சந்தேகமும் இல்லை. ஏனெனில் உன்னிடம் நான் அதை எதிர்பார்க்கவும் இல்லை. எனக்கு ஒரே ஒரு நிலா நீ மட்டும் தான். எனக்கு மட்டும் அல்ல, இந்த பூமிக்கே ஒற்றை நிலவு நீ ஒருவன் தான். ஆனால் உனக்கு அப்படியா?

கடற்கரை மணல் அளவில் ரசிகப் பெருமக்கள். அதில் ஒரு சிறு துகள்  நான். அதனால் உன் பார்வை வட்டத்தில் நான் இருப்பதே சந்தேகமாய் இருக்கையில் பாசத்தைப் பற்றி எவ்வாறு சந்தேகப்படுவேன்? காதல் விஷயத்தில் இவ்வளவு காலம் பட்டினியாய் இருந்து விட்டேன். இனி அதை விரதம் என்று வேறு பெயர் சூட்டி விட வேண்டியது தான்.

உன்னோடான அறிமுகத்திற்கு பிறகு தான் நான் பசியில் இருந்திருக்கிறேன் என்பதை உணர வைத்தாய். அதற்காக உன்னையே சுவைக்க கேட்டால் எப்படி தருவாய்? ஆனால் உன்னைத் தவிர வேறு யாரை நான் சுவைப்பது? அதனால் தான் கைக்கெட்டா, வாய்க்கெட்டா தூரத்தில் பத்திரமாய் இருக்கிறாயோ?

வருடக் கணக்கில் பட்டினியாய் கூட சுலபமாய் இருந்து விடலாம். ஆனால் பசியைத் தூண்டிக் கொண்டே இருக்கும் உன்னைப் பார்த்துக் கொண்டே எப்படி பட்டினியாய் இருப்பேன்? நல்ல வேளை. கண், காது போல இதயம் வெளியில் யாருக்கும் தெரியும்படி இல்லை. அதனால்தான் எல்லா ஏக்கங்களையும் அடித்துக் கொன்று அடி மனதின் அடுக்குகளில் ஆழமாய் புதைத்து வைக்க முடிகிறது. மொத்தத்தில் என் இதயம் இரத்தம் கசிந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு சவப்பெட்டி தான்.

அதற்காக ஏக்கங்கள் எல்லாம் எலும்புக் கூடாகி காற்றில் கரைந்து கரியாகி விடும் என்று எண்ணி விடாதே. ஏசு பிரானே உயிர்த்தெழுந்த பூமி இது. உயிர் கொண்டு எழும் என் ஏக்கத்தின் நாக்குகளுக்கு உன் தோலின் சுவை உப்பா, இனிப்பா என்ற சந்தேகத்திற்கு முற்றுப் புள்ளி வை. உன் முடிக்காடுகளில் என் கைக்கிளைகளை சாரைப் பாம்பாய் சீற விடு.

உன் மூச்சுக் காற்று கடல் அலைகளின் பெருமூச்சை ஒத்தது என்று புரிய வை. உன் கழுத்து வளைவின் வெல்வெட் உருளையில் உரசி உரசி ஓய்ந்து போக விடு... உன் இதயத்தின் ஒவ்வொரு துடிப்புக்கும் உச்சி வான் வரை மேலெழும்பி வீழ்ந்து தொலைய வை.. உன் முதுகெலும்பின் வளைவுப் பாலங்களில் ஏறி ஏறி மூச்சு வாங்க செய்.. உன் விரல் நுனியின் நரம்புகளை மீட்டி ஒட்டு மொத்தமாய் அதிர்ந்து போக விடு..

தடை செய்யப்பட்ட புத்தகத்தை சுமந்து பயணிக்கும் யாத்ரீகனாகிய எனக்கு விடுதலை கொடு, ஒரு நாள் உன்னை விடுவிக்க. என் பெரு மூச்சால் இந்த ஒட்டு மொத்த விண்வெளியை உயிர்க்காற்றால் நிரப்புகிறேன். நீர் நிலைகளை எல்லாம் நெருப்பாற்றாய் ஓடச் செய்கிறேன்.   பாலைவனங்களை பஞ்சு மெத்தையாக்குகிறேன். என் உடல் வெப்பத்தால் இந்த உலகத்தையே ஒளிரச் செய்கிறேன். உலகின் அத்தனைப் புல்லாங்குழல்களையும் உன் பெயரை மட்டும் எதிரொலிக்க வைக்கிறேன்.

இத்தனை கற்பனைகளை வைத்துக் கொண்டு இவ்வளவு நாள் எவ்வாறு தான் வாழ்ந்தாய் என்று கேட்கிறாயா? வலி தெரியாமல் இருக்க மயக்க மருந்து கொடுப்பது போல் காதலின் இன்பம் என்றால் என்ன என்று தெரியாத அளவுக்கு உணர்வு நீக்கி என்ற ஒன்று இருந்திருக்குமோ, என்னவோ? உன் கூர்மையான விழி விளிம்பால் என்னை கூராய்வு செய்து என்னைக் குணமாக்கி விட்டாய். நீயே என்னைக் குணப்படுத்தி விட்டு பின் மீண்டும் நீயே என்னை முடமாக்கினால் எப்படி?

ஒன்று என்னை பட்டினியிட்டு காற்றோடு காற்றாய் கரைய விட்டு தொலைந்து போக செய். இல்லை உன்னை உண்ணக் கொடுத்து என் உணர்வுகளை மீட்க வழி வகை செய். என் ஆன்மாவை உன் அணைப்பின் சுடரில் எரிய வைத்து கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்ற பேராசையெல்லாம் இல்லை என்று சொல்வதற்கு நான் ஒன்றும் தெய்வீகப் பிறவி எல்லாம் இல்லை. சராசரி மணல் துகள் நான். இருட்டு வானத்தின் ஒற்றை டார்ச் லைட் நீ. கொஞ்சம் தேடித்தான் பாரேன், யார் காலிலாவது மிதிபட்டு நான் சாகும் முன்..

இப்படிக்கு

உன் நிலவுப் பிரியை..

Hey My Moon..You are the single torchlight in the dark sky. I am an average grain of sand. Let just search me a little, before I die crushed under someone's foot.

 

To my dearest NILAVU PRIYAN,

 

Your NILAVU PRIYAI writes here.. I have no doubt about my affection for you.  Nor do I doubt whether you reciprocate; I don't even expect it. You are my only moon, not just for me, but for this earth, you are the sole moon. But is it the same for you?

 

You have countless admirers, like grains of sand on the seashore. I am but a tiny speck among them.  How can I even question affection when my presence in your field of vision itself is questionable? I have been starved of love for so long. Now, I must rename it a fast.

 

Only after meeting you did I realize I was starving.  If I were to ask to taste you, how would you respond? But whom else can I taste but you? Is that why you remain safely out of reach?

 

Years of starvation would be easy. But how can I remain starved while constantly seeing you, arousing my hunger? Thankfully, the heart, like the eyes and ears, is not visible to everyone. That's why I can bury all my longing deep within the layers of my subconscious, suppressing them. In short, my heart is a coffin leaking blood.

 

Don't think that all these longings will turn to bone, dissolve in the air, and turn to ash. This is the earth where even Jesus rose again. Put an end to the question of whether the taste of your skin is salty or sweet for my yearning tongue, which is about to come alive. Let my fingers writhe like a cobra in your thick hair.

 

Let me make you understand that your breath is like the sigh of ocean waves. Let my neck rub against the curve of your velvety neck and rest on your neck after exhaustion... Let every beat of your heart make my soul soar and fall to the heights of heaven.  Let my lungs climb the curved bridges of your spine and breathe. Let the veins in your fingertips vibrate my entire body.

 

Grant me freedom, a traveller carrying a forbidden book (you only), to one day release (you). With my great breath, I fill this entire cosmos with life-breath. I make all water bodies race like fire. I make deserts into cotton mattresses. I illuminate this world with the heat of my body. I make all the world's flutes echo only your name.

 

You ask how I lived all these days with so many fantasies? Was there an anesthetic, something that numbed me to the point I didn't know what the pleasure of love was, so that I felt no pain? Your sharp gaze examined me and healed me. But how can you cripple me again after you have healed me?

 

Either let me starve and fade away into the air, lost. Or feed me to you, and make a way to reclaim my senses. I don't claim me to be divine birth, I too have the boundless desire to keep my soul burning in the flame of your embrace. Because I am an average grain of sand. You are the single torchlight in the dark sky. Let just search me a little, before I die crushed under someone's foot.

                        

 

Yours,

moon-lover.

 

உன் ஒற்றை புகைப்படம்.. மரங்கொத்தி மண்டையோடு வேண்டும் எனக்கு, ஓயாமல் முத்தம் கொடுத்துக் கொண்டேயிருக்க..

 

அன்புள்ள நிலவு மனிதனுக்கு,

இடைவேளை கொஞ்சம் அதிகம் தான் என் இந்த அடுத்த கடிதத்திற்கு.. ஏனெனில் இடைவெளியும் கொஞ்சம் அதிகம் தான் இம்முறை நம்மிடையே.. எனக்குப் புரிகிறது.. இது தவிர்க்க முடியாதது தான். ஆனால் உன்னிடம் என் வலியைக் காட்டாதிருக்க என் பத்து விரல்களையும்  குருத்தெலும்பு நொறுங்கும் அளவிற்கு கட்டுப்படுத்தி வைத்துள்ளேன், எழுத்துக்களில் என்னைக் காட்டிக் கொடுக்காமல் இருக்க. நல்ல வேளை.. என் விரல்களில் நகங்கள் இல்லை.. நகங்களை வெட்டாமல் இருந்திருந்தால் உள்ளங்கையில் நுழைந்து மணிக்கட்டில் வெளியே வந்திருக்கும்.

 

என் சிறு வயதில் என் தந்தையாரும் இப்படித்தான். அடிக்கடி வெளியூர்  செல்லும் வேலையில் இருந்ததால் இடைவெளி எங்களுக்குள் அதிகம், என் தந்தையோடு அல்ல.. என் தாயோடு. கூடவே இருந்தாலும் என் மனது என் அப்பாவைத் தான் தேடும். அவர் வைக்கும் உருளைக்கிழங்கு மசாலாவுக்கு, அவருடைய கிறுக்கல் கையெழுத்துக்கு (கொஞ்சம் உன்னைப் போல), அவர் வாங்கித் தரும் frooty -க்கு, அவர் கூட்டிப் போகும் சினிமாக்களுக்கு, அவருடைய தொப்பைக்கு (நான் 4-ஆம் வகுப்பு படிக்கும் வரை அவர் தான் என்னுடைய water bed) இப்படி எவ்வளவோ சொல்லலாம்.

 

இந்த அத்தனைக்கும் ஈடு காட்டும் வகையில் கிலோ கணக்கில் sweet வாங்கி வருவார், வெளியூரிலிருந்து திரும்பி வரும்போது.. என் அக்கா அப்பா ஜாடை.. ஆனால் அப்பாவுக்கு அம்மா ஜாடையில் இருக்கும் என்னைத் தான் பிடிக்கும். ஊரிலிருக்கும் நாட்களில் எல்லாம் என்னை அழைத்துக் கொண்டு தான் எங்கும் வெளியே செல்வார். அதனால் தான் அம்மா, அப்பாவை விட்டு நிரந்தரமாக பிரிய முடிவெடுத்ததும் அப்பா என்னை மட்டும் விட்டுக் கொடுக்க மறுத்து அவருடன் வைத்துக் கொண்டார்.

 

எனக்கு அவர்களுடைய சண்டை, அதன் காரணம் எதுவுமே புரியாத வயது. அப்பாவுடன் இருக்கப் போகிறோம் என்ற சந்தோஷம் மட்டும் தான் அப்போது இருந்தது. ஏனெனில் என் அம்மா மிக கண்டிப்பானவர். படிப்பு விஷயத்தில் கொஞ்சம் சறுக்கினாலும் தண்டனை கடுமையாக இருக்கும். ஒரு தடவை சமூக அறிவியல் தேர்வில் 95 மதிப்பெண் பெற்றிருந்தேன். எதனால் 5 மார்க் குறைவு என்று என் அம்மா கேட்ட போது, “பஞ்ச சீலக் கொள்கைகளை வரைக – என்று தேர்வில் கேட்டு இருந்தார்கள், எனக்கு இந்தியா -வை வரையவா, நேரு -வை வரையவா என்று தெரியவில்லை. அதனால் அந்த 5 மார்க் கேள்வியை தவிர்த்து விட்டேன்,” என்று பதில் சொல்ல, என் அம்மாவுக்கு அவ்வளவு கோபம். வரைக – என்றாலும், எழுதுக - என்றாலும்  ஒரு பொருள் தான், எப்படி எழுதாமல் விட்டாய் என்று கேட்டவர்கள் எங்கள் வீட்டு வாசலில் என்னை மண்டி போடச் சொல்லி 12 ஆம் வாய்ப்பாடு வரை தலைகீழாக சொல்லிக் கொண்டே எழுதுமாறு தண்டனை கொடுத்தார்கள்.

 

நான் முழங்கால் வலிக்க,  கை வலிக்க சிலேடை வைத்துக் கொண்டு தேம்பியழுதவாறு தலை கீழாக வாய்ப்பாடு சொல்லிக் கொண்டே  எழுதியது இன்றும் என் நினைவில் இருக்கிறது. அவர் எனக்கு நல்லது தான் செய்தார் என்று அப்போது புரியவில்லை. எப்படியோ அப்பா கூட இருந்தால் இந்த மாதிரி தண்டனை ஏதும் கிடைக்காது என்ற சந்தோஷத்தில் அப்பாவிடமே இருக்கிறேன் என்று சொல்லி விட்டேன். அம்மாவும் அக்காவை அழைத்துக் கொண்டு சென்று விட, அப்பாவை நாம்தான் இனி பொறுப்புடன் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என உறுதி பூண்டேன்.

 

ஆனால் எனக்கு என்னைப் பார்த்துக் கொள்வதென்பதே அவ்வளவு சிரமமாய் இருந்தது. 9, 10 வயதில் என் துணியை நானே துவைத்துக் கொண்டு, ஒழுங்காக தலை வாரத் தெரியாமல் ஏனோ தானோவென்று பின்னல் போட்டுக் கொண்டு, அரை குறையாய் வீட்டு வேலைகள் செய்து, பசிக்கும் போது மிட்டாய் சாப்பிட்டு கால் வயிறு பசியாறி, என் வயதில் உள்ள குழந்தைகளை ஏக்கமாய் பார்த்துக் கொண்டு எப்படி ஒரு வருடம் போனது எனத் தெரியவில்லை. என் அப்பாவால் ஒரு பெண் குழந்தையை வளர்க்க முடியாது என்று என் தாத்தா, பாட்டி என்னைக் கூட்டிப் போக பல தடவை வந்து போக என் அப்பாவுக்கும் அது புரிந்ததோ என்னவோ எனக்கு தெரியாமல் ரகசிய உடன்படிக்கை அவர்களுடன் போட்டுக் கொண்டார்.

அவர் எப்போது வந்தாலும் என்னைப் பார்க்க அவரை அனுமதிக்க வேண்டும் என்ற உறுதிமொழி வாங்கிக் கொண்டு என்னை பாட்டி வீட்டிற்கு கூட்டிப் போனார். என்னிடம் எதுவும் சொல்லவில்லை என்றாலும் பைக் பயணம் முழுவதும் என் கையை அவ்வப்போது இறுகப் பற்றிக் கொண்ட போது ஏதோ ஒரு விபரீதம் நடக்கப் போகிறது என்று மட்டும் புரிந்தது. என்னை அங்கே விட்டு விட்டு மாலையில் வந்து என்னைக் கூட்டிக் கொள்வதாய் கூறியதும் எனக்கு சந்தேகம் வலுத்து விட்டது, அப்பா திரும்ப வர மாட்டார் என்று.

 

என் கையை இறுகப் பற்றியிருந்த பாட்டியின் கையை என் வலிமை கொண்ட மட்டும் முயற்சித்து விடுவித்துக் கொண்டு அழுது கொண்டே ஓடினேன், என் அப்பாவின் புல்லட் பின்னால் அப்படி ஓடினேன். “அப்பா, அப்பா” என்று கதறி அழுதபடி ஓடியது இன்றும் நினைவிருக்கிறது. அப்பா எல்லாவற்றிக்கும் தயாராகி தான் வந்திருப்பார் போல.. திரும்பி திரும்பி என்னைப் பார்த்தாரே தவிர வண்டியை நிறுத்தவில்லை.

ஒரு கட்டத்தில் எனக்கும் மூச்சிரைத்து கால் வலியில் ஓட முடியாமல் போக, பின்னாலேயே வந்த ஊர்க்காரர்கள் கையில் மாட்டிக் கொண்டேன். ரொம்ப மூச்சு வாங்கியதால் அருகில் உள்ள ஊர்க்காவல் தெய்வம் குடியிருக்கும் கோயிலில் என்னை உட்கார வைத்து தண்ணீர் கொடுத்தார்கள். அப்போதிருந்துதான் எனக்கு கடவுள் என்ற ஒன்று இல்லையென்று புரிந்தது. இருந்திருந்தால் நான் இவ்வளவு அழுது கதறியும் என் அப்பா என்னை விட்டுச் செல்ல அனுமதித்திருப்பாரா?

நீ என்னை விட்டு சில நாள்கள் நீங்கும் போதும் எனக்கு பயமாய் இருக்கும். இது தற்காலிகமா, நிரந்தரமா என்று. இந்த தடவை ஒரே ஒரு விஷயம் உருப்படியாக செய்தாய் உன் புகைப்படத்தை பதிவிட்டு.. அடிக்கடி பார்த்துக் கொண்டேன், என் பிரிவுப் பசியாற்ற.. சில சமயம் கண்களால் பசியாறினேன், பல சமயம் உதடுகளால்.. மரங்கொத்திப் பறவை ஒரு நொடிக்கு 20 முறை என ஒரு நாளைக்கு 8 ஆயிரத்தில் இருந்து 12 ஆயிரம் முறை மரத்தைக் கொத்துமாம். எனக்கும் அதைப் போல மண்டையோடு வேண்டும்.. உன் புகைப்படத்தை என் உதடுகளால் ஒற்றியெடுத்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். இல்லை tank cleaner மீனாய் மாறி கண்ணாடிப் பரப்பை 24 மணி நேரமும் அப்பிக் கொண்டே இருக்குமே அது போல ஒட்டிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என் உதடுகளால். மரங்கொத்தியா, அழுக்குத் தின்னி மீனா என்னவாய் மாற நான்?

 

                                கண்கள் நிறைய காதலுடன்

                                உன் வைர மல்லி..  

Dear My Moon Man,

The gap between my previous letter and today's letter is too long, and the gap between us is a little more this time. I understand. It is inevitable. But I have restrained my ten fingers to the point of crumbling cartilage, not to show you my pain or to betray myself in letters. My goodness, I don't have long nails on my fingers. If I hadn't cut the nails, they would have entered the palm and come out at the wrist. Yeah, I tried to control me that much.

 

You often leave me and keep me in agony. My father was like this when I was young. He was often away for work. The distance between us was so great—not with my father, but with my mother. Even though she was nearby, my mind was searching for my father. I can say so much about the potato masala he cooks, his handwriting (a bit like you), the Frooti drink he buys for me, the movies he took me to, and his belly (he was my water bed till I was in 4th standard).

To compensate for all this, he would buy kilos of sweets when he return back. My sister looked like my father. But my dad liked me only. During the days at home, he would take me everywhere to go out. That's why, when mom and dad decided to separate forever, dad refused to leave me with her and kept me with him.

I was not old enough to understand their fight and its cause. There was only happiness in knowing that I was going to be with my father. My mother is very strict in my studies, and she would gave punishments severely. Once, I scored 95 marks in the social science exam. When my mother asked why 5 marks were less, I said, “They asked me to draw the 5 principles of Panchsheel in the exam. I didn't know whether to draw India or Nehru. So I skipped that 5 mark question,”. my mother got so angry. She explained that draw principles means write only.. not drawing. Then she asked me to kneel down at Infront of our house and punished me to write backwards up to the 12th table.

I still remember that I wrote in slate with my head down with sore knees and sore hands while crying. I didn't understand at that time that she only did good for me. I told my grandma that I would be happy if I was with my father. I will not get any punishment like this. I decided that after mom takes my sister and goes, I should take care of dad responsibly.

But I found it very difficult to take care of myself. When I was 9 or 10 years old, I washed my own clothes, combed my hair myself, did housework, ate candy when I was hungry, and looked longingly at children my age. I don't know how a year went by. My grandfather and grandmother visited many times and made it clear to my father that he cannot raise a girl child.

He took me to my grandmother's house with a promise to let him see me whenever he came. Even though he didn't say anything to me, I only knew that something bad was about to happen when he gripped my hand often throughout the bike ride. When he left me there and told me that he would come and bring me in the evening, I became suspicious that my father would not come back.

I tried to free my grandmother's hand, with all my strength to run after my father's bullet. I still remember that I was crying and shouting, "Dad, dad." As if Father had come prepared for everything. He turned back and looked at me, but he did not stop the bike.

At one point, I was suffocated and couldn't run because of the pain in my legs, so I was caught by the villagers who came behind me. As I was breathing heavily, they made me sit in the nearby temple where the tutelary deity resides and gave me water. From then on, I realized that there is no such thing as God. If there had been, would my father have allowed  to leave me even though I was crying so much?

Even if you leave me for a few days, I feel scared. Is it temporary or permanent? This time you did only one good thing by posting your photo. I looked often; my eyes were so hungry because of our separation. Sometimes I was hungry with my eyes, many times with my lips. A woodpecker can peck a tree 20 times a second and 8 thousand to 12 thousand times a day. I want a skull like that to keep giving fomentation your photo with my lips. Otherwise, do you know the tank cleaner fish that sticks to the glass surface for 24 hours? Shall I turn into that fish to stick with your lips for 24 hours? Woodpecker or tank cleaner fish, what will I become? The choice is yours.

    With lots of love in Eyes and Lips,

               Your Diamond Jasmine..