என்னுயிர் நிலவுக் காதலனுக்கு,

 

கைக்கெட்டிய, வாய்க்கெட்டா உன்னுயிர்க் காதலி எழுதுவது. எல்லாமே சர்வ சாதாரணமாகத் தான் கடந்து செல்லப்படுகிறது இந்தக் காலத்தில். ஆனால் என் இதயம் தான், உன் விரல் தீண்டிய வெப்பத்தைக் கூட அணைக்கத் தெரியாமல் இன்று வரை தடுமாறிக் கொண்டே இருக்கிறது. மீண்டும் மீண்டும் உன் ஆடையையாவது உரசிக் கொண்டே ஒட்டி நின்று கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று இப்போது தோன்றுகிறது, Dulquer Salmaan – ன் "Heeriye" பாடலில் வருவது போல.

காதலின் ஏக்கத்தை, பிரிவை, ஆழமான உணர்ச்சியை, ஒன்றாக இருப்பதில் உள்ள மகிழ்ச்சியை அப்பாடல் கொடுத்தது. அதையும் நீதான் அறிமுகம் செய்தாய்.. அதுவும் நான் இல்லாத அந்த ஒரு தினத்தில். என்னையே நினைத்து உன் அன்பையும், பிரிவுன் வலியையும் நீ வெளிப்படுத்தியதாய் நான் கற்பனை செய்து அழுது மகிழ்ந்தேன்.. இல்லை இல்லை மகிழ்ந்து அழுதேன்.

மொத்தத்தில் இதயம் விம்மி அழுவதற்கு மகிழ்ச்சியும் ஒரு காரணமாய் இருக்க முடியும் என்று உணர்ந்த தருணங்கள் அவை. எனக்கு என் வாழ்நாளில் கிடைத்த ஆகச் சிறந்த பரிசு அது. இன்று வரை என் மீதான உன் அன்பின் சாரத்திற்கு ஒரு துளி மாதிரி அப்பாடலின் வரிகள். உனக்கு தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. தினமும் நான் எழுந்ததும் கேட்கும் காதல் சுப்ர பாதம் அப்பாடல். உன் பார்வை எப்படி அலுக்காதோ, அதே போல வருடங்கள் பல தாண்டினாலும் என் இதயத்தை அரவணைத்து உன்னிடம் என்னை கூட்டி செல்லும் அந்தப் பாடல்.

நீ தொட்டுத் தந்த புத்தகத்தில் உன் கை ரேகைகளை தேடி தேடி என்னை நானே தொலைத்து விட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன். நம் முதல் சந்திப்பே கடைசி சந்திப்பாய் அமைந்து விடுமோ என்ற பயமும் அடிக்கடி இப்போதெல்லாம் வருகிறது. எல்லாம் கனவாய் மாறி மறுபடியும் நான் தனித்து இந்த உலகத்தில் கை விடப்பட்டு விடுவேனோ என்ற எண்ணமும் என்னை உடல் நடுங்க செய்கிறது.

எனது சிறு வயதில் இருந்து என்னை விடாமல் துரத்திய ஒரு கனவு உண்டு. இரவு முழுவதும் பரீட்சைக்கு தயாராவது போல் விழுந்து விழுந்து படிப்பது போன்ற ஒரு ஒரு கனவு. ஒவ்வொரு வரியும் என் கண்களுக்கு நன்றாய் தெரியும். மூச்சு விடாமல் படித்துக் கொண்டே இருப்பேன், கனவுகளில். இதற்கும் படிப்பை முடித்து பல வருடங்கள் ஆகியும் அந்த கனவு என்னை விடாமல் துரத்தியது. பெரும்பாலும் என்னை களைப்படைய செய்யும் அந்த கனவு, நிறைய நாட்களில் என்னை பயமுறுத்தி இருக்கிறது.

என் மன நிலையில் ஏதோ ஒரு பாதிப்பு இருக்குமோ என்று என்னும் அளவிற்கு என்னை பயம் கொள்ள செய்த அந்த கனவு, நீ என் கனவுகளில் வர ஆரம்பித்த பிறகுதான் என்னை விட்டு அது நீங்கியது என்பதை நீ அறிவாயா? உன்னிடம் நான் சொல்ல நினைத்த, ஆனால் சொல்ல மறைத்த விஷயங்கள் நிறைய உண்டு. எல்லாவற்றையும் உன்னிடத்தில் பகிர்ந்து கொள்வதில் எனக்கு ஆசை உண்டு தான். ஆனால் அது உன்னை, உன் நேரத்தை, உன் சுற்றத்தை பாதிக்கக் கூடாது என்ற தவிப்பில் இருக்கிறேன்.

அதற்காக என் இதயம் கடினமாகி விட்டது என்று எண்ணி விடாதே. நீ இருக்கும் இடம் என் இதயம். பூ எப்படி பாறையாய் உருமாறும்? முடியாது, இல்லையா? சிறு வயதில் இருந்தே எனக்கு விடுதி வாழ்க்கை தான். விடுதியில் உள்ள அனைவர்க்கும் சேர்ந்து இரண்டே இரண்டு குளியல் அறைதான் இருக்கும். நான் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் போது ஒன்று 4.30 மணியிலிருந்து 5 மணிக்குள் குளித்து விட வேண்டும். இல்லையெனில் எனது முறை வருவதற்கு 8.30 மணி மேல் ஆகிவிடும்.

அதற்குப் பயந்து கொண்டு நான் அதிகாலையிலேயே குளித்து விடுவேன். விடுதி என்பதால் வெந்நீர்க்கு வாய்ப்பில்லை. மார்கழி மாதக் குளிர், அதிகாலை இருட்டு, குளியலறையில் என்னை முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கும் ஒரு பெரிய மரப்பல்லி, என்றோ பார்த்த ஒரு பேய்ப் படத்தின் குளோஸ் அப் ஷாட் என என்னை பயமுறுத்த பல விஷயங்கள் வரிசை கட்டிக் கொண்டு நிற்கும்.

அப்போதும் கூட எனக்கு கடவுளின் பெயரை முணுமுணுக்க தன்மானம் இடம் கொடுக்காது. உனக்கு ஓநாயைப் பற்றி ஒரு விஷயம் தெரியுமா? யானை, சிங்கத்தைப் போல அவ்வளவு எளிதாய் ஓநாயை மனிதனால் பழக்க முடியாது. அதற்காக ஓநாய்க்கு அறிவில்லை என்று நினைத்து விட வேண்டாம். காற்றை முகர்ந்தே சில கிலோ மீட்டர்களுக்கு அப்பால் மனிதர்கள் வைக்கும் பொறியை இனம் கண்டு பிடித்து அதன் கூட்டத்தையே காப்பாற்றி விடும் வல்லமை அதற்கு உண்டு. மனிதர்கள் உருவாக்கும் வேட்டை போர் வியூகத்தை ஒரு நொடியில் புரிந்து கொண்டு லாவகமாக வியூகத்தை உடைத்து வெளியேறித் தப்பித்து விடும்.

நாயை கட்டிக் கூட்டி கொண்டு போவது போல அவ்வளவு சுலபமாய்  எல்லாம் ஓநாயைக் கட்டிக் கூட்டிக் கொண்டு போக முடியாது. சாகும் தருவாயிலும் அதன் தன்மானத்தை விட்டுக் கொடுக்காத ஒரு உயிரினம். கால் நரம்பு அறுபட்டு இரத்தம் பீறிட்டாலும் இருக்கும் இடத்தை விட்டு ஒரு குண்டுமணி அளவுக்கு கூட அதை நாம் இழுத்து செல்ல முடியாது. ஆனால் நான் மனுஷி அல்லவா? அதிலும் சிறிய வயது மனுஷி.. மனதில் பெரிய தைரியம் எல்லாம் கிடையாது. நிறைய பயம் உண்டு.. பயத்தை மறைக்க ஒரு வைராக்கியம் தேவை அல்லவா, ஓநாயைப் போல?

அந்த வயதில் எனது முழு முனைப்பு எல்லாம் படிப்பு மட்டும் தான். ஆகவே ஒவ்வொரு முறை குளிக்கத் தண்ணீர் எடுக்கும் ஒவ்வொரு குவளைக்கும் “நான் இனி வரும் பரீட்சையில் முதல் ரேங்க் வாங்க வேண்டும்” என்ற உறுதி மொழி எடுத்துக் கொண்டு ஏதோ அதற்காகவே தீக்குளிப்பதைப் போல தண்ணீர்க் குவளையை என் தலையில் ஊற்றிக் கொள்வேன். அப்படித்தான்  என்னால் குளிரை, பயத்தை வெல்ல முடிந்தது.

இருந்தாலும் எனது பள்ளிப் படிப்பு முடிக்கும் வரையிலும் என்னால் முதல் ரேங்க் வாங்கவே முடியவில்லை என்பது வேறு விஷயம். ஏதோ குளிரிலிருந்து என்னைக் காப்பாற்றியதே என்று ஆறுதல் கொள்ள வேண்டியது தான். உன் நினைவுகளும் எத்தனையோ விஷயங்களில் இருந்து என்னைக் காப்பாற்றி உள்ளது. அனைத்தையும் சொல்லி உன்னை அலுப்பாக்க விரும்பவில்லை. நிறைய விஷயங்களுக்கு உன்னிடம் அனுமதி வாங்க வேண்டும் என்று நினைத்தது உண்டு. அதற்கான உரிமை எனக்கு நீ தந்ததும் இல்லை, நான் கேட்டதும் இல்லை. பின் எதற்காகத்தான் இப்படி உயிரைக் கொடுத்து காதலிக்கிறோம் எனத் தெரியாமல் உனக்காய் வாடிக் கொண்டிருக்கும்,

                     உனது உயிர்க் காதலி     

                        வாடாமல்லி. 

 

Your devoted lover who is reachable to hand, but out of reach to your lips writes here..

 

To my darling moon,

 

Your lover who is reachable to hand but out of reach to your lips writes here.  Everything seems to pass normally these days. But my heart, even now, stumbles, unable to extinguish the fire of your touch.  My fingers want to touch and rub your clothes all times and my arms wants to cling to you, like in Dulquer Salmaan's "Heeriye” song.

 

That song conveyed the longing of love, the pain of separation, the depth of emotion, and the joy of togetherness. You only introduced it to me… on that one day I wasn't appearing infront of you. you were expressing your love and the pain of separation. I imagined you are thinking of me. May be even it's a false statement. But I didn't mind. That day I cried with happy… no, no, I enjoyed with crying.

 

In short, those were moments when I realized that overwhelming joy can also be a reason for tears. That song was the best gift of my life given by you.  Even today, the lyrics of that song reminds the drop of essence from your love for me. You probably don't know. It's the love song I listen to every morning when I wake up. Just as your gaze never tires me, so too will this song, across many years, embrace my heart and draw me to you.

 

I keep searching for your fingerprints, In the book you touched and gave me, slowly I am losing myself in the process. In recent days, I often fear that our first meeting will also be our last. The thought that your love and care will all turn into a dream, leaving me abandoned and alone in this world again, makes me tremble. OMG.. Terrible thought..

From my childhood, I've been haunted by a recurring dream. It's a dream where I'm frantically studying for an exam all night, poring over books. Every line is crystal clear to my eyes. I read incessantly, breathlessly, within the dream. Even years after finishing my studies, this dream continued to pursue me. Mostly exhausting, this dream has terrified me on many occasions. It frightened me to the point where I wondered if I had some kind of mental disorder.

Do you know that this dream only left me after you began appearing in my dreams? Maybe it happened because of happy hormones, I guess. There are many things I wanted to tell you, but things I kept hidden. I yearn to share everything with you. But I hesitate, fearing it might affect your mind, your time, your life. Don't think my heart has hardened because of this. You are residing in my heart. How can a flower transform into a rock? Impossible, isn't it?

 

But in the past, I had to harden my heart. Since childhood, I had lived in a hostel. We only had two bathrooms for everyone. When I was in sixth grade, I had to bathe between 4:30 and 5:00 AM. Otherwise, my turn wouldn't come until after 8:30 AM. Fearing this, I would bathe very early in the morning. Because it was a hostel, there was no hot water.

 

The chill of early morning, the pre-dawn darkness, a large gecko staring at me in the bathroom, and the close-up shot of a ghost from a horror movie I once saw – all these things lined up to terrify me. Even then, I was adamant to refrain from muttering God's name. Do you know something about wolves? Unlike elephants or lions, wolves are not easily tamed by humans.

Don't think that wolves lack intelligence.  They can smell the air and identify traps set by humans kilometers away. They instantly understand human hunting strategies, cleverly breaking through them and escaping.

 

You can't easily leash a wolf like you would a dog. It's a creature that doesn't surrender its dignity even in the face of death. Even if its leg is severed and blood spurts out, we can't drag it even an inch from where it lies. But I am a human, a young girl at that time. I don't have immense courage; I have a lot of fear.  To hide that fear, I needed determination, like a wolf's.

 

At that age, my entire focus was only on my studies. So, every time I fetched water for a bath, with each mugful, I would vow, "I must get first rank in the upcoming exam," and pour the water over my head as if performing a ritualistic self-immolation for that purpose. That's how I managed to overcome the cold and fear.

 

However, I couldn't achieve first rank until I finished school. (Always second place..Now only I understood not only in studies, in life also).I could only find solace in the fact that it had at least saved me from the cold. Your memories have also saved me from countless issues. I don't want to bore you by recounting them all. I often felt the need to seek your permission for many things. But you neither gave me that right nor did I ask for it. Then why do we love these much dearly?  without knowing the answer withers away for you..

                        your devoted lover, 

                        Diamond Jasmine.

 

 

அன்புள்ள நிலவுத் தோழனுக்கு,

உன்னை எப்படி கூப்பிடுவதென எனக்கு தெரியவில்லை.. நீ குறும்பாய் சில விஷயங்கள் செய்யும் நேரங்களில் என் குழந்தையாய்  தெரிகிறாய்.. என்னை கண்டிப்புடன் நடத்துகையில் என் தந்தையாய் தெரிகிறாய்.. என்னை அதட்டி சிரிக்க வைக்க முயல்கையில் என் தோழனாய் தெரிகிறாய்.. நான் செய்யும் தவறுகளை இதமாய் சுட்டிக்காட்டி என்னைத் திருத்துகையில் நான் மதிக்கும் ஆசானாய் தெரிகிறாய்..

 

ஆசான் என்று கூறுகையில் என் முதல், முதல் ஆசிரியர் நினைவுக்கு வருகிறார்.. என் அன்னை எப்போதும் சில விஷயங்களில் என்னைப் பெருமையாய் சொல்வதுண்டு.. அதில் ஒன்று, சிறு வயதிலேயே பள்ளிக்கு செல்வேன் என அடம் பிடித்து அழுததால் என் பிறந்த தேதியை 5 மாதம் முன்னர் தேதியிட்டு அந்த ஆசிரியர் என்னை பள்ளியில் சேர்த்துக் கொண்டாராம்.

 

நான் தரையில் அமர்ந்து கற்றுக் கொண்டதை விட அவர் மடியில் அமர்ந்திருந்த நேரம் தான் அதிகம். அது ஒரு அழகான சிறிய கிராமத்துப் பள்ளி.. ஒன்றிலிருந்து ஐந்தாம் வகுப்பு வரை படிக்கும் அனைவர்க்கும் ஒரே ஒரு ஆசிரியர்.. என்னுடைய கிராமத்து வீட்டிற்கும், அப்பள்ளிக்கும் நிறைய தொடர்பு இருந்தது.

 

இரு பக்கமும் அடர்ந்த பச்சையில் குளிர்ச்சியை குவியலாய் கொட்டிக் கொண்டே இருக்கும் இரண்டு வேப்ப மரங்கள்.. கண்ணுக்கு கதகதப்பாய் கால்களுக்கு மெத்தென்ற உணர்வு தரும் செம்மை ஏறிய மண் வாசல்.. சிவந்த மண்ணுக்கு அழகூட்டும் நட்சத்திர வேப்பம் பூக்கள். கூடுதலாய் மஞ்சளும் பச்சையும் கலந்த தங்க நிறத்தில் வேப்பம் பழங்கள்.

 

உனக்குத் தெரியுமா எனத் தெரியவில்லை. அந்தக் காலத்தில் வேப்பங்கொட்டைகளுக்கு கிலோவுக்கு ஒரு சிறிய தொகை கிடைக்கும்.. சில குழந்தைகள் அதை சாப்பிடுவதற்கு பொறுக்குவார்கள். நான் என் அக்காவுடன் சேர்ந்து அதை பொறுக்கி கொண்டு போய் அம்மாவிடம் கொடுப்போம். அம்மா அதற்கு பதிலாக ஆளுக்கு ஒரு அச்சு வெல்லம் தருவார்கள்.

அதை வாங்கிக் கொண்டு பள்ளியின் பின்புறம் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஓடை வாய்க்காலில் கால் நனைத்தவாறே சாப்பிடுவோம்.. ஆமாம் ஆமாம்.. நக்கித்தான்.. குட்டி குட்டி மீன்கள் எங்கள் கால்களை கூச வைத்தாலும் காலில் ஜில்லென்று ஓடை நீர் பட்டுக் கொண்டேயிருக்க, நாக்கில் இனிய தேன் ரசமாய் வெல்லச்சுவை பரவும்.

அந்த பள்ளியில் படிக்கும் நாட்களில் எப்படி படித்தேன் என்பதெல்லாம் நினைவில் இல்லை. ஆனால் அந்த தலைமை ஆசிரியர் எனக்கு முத்தம் கொடுத்ததும், இன்னொரு தாயாய் மாறி எனக்கு சோறு ஊட்டி விட்டதும் தான் எனக்கு நினைவில் மிச்சமாய் இருக்கிறது.

சமயத்தில் தூங்கவும் வைத்து விடுவார்கள். மடியிலேயே இருப்பதால் வகுப்பு பேதமின்றி அனைத்து வகுப்பு பாடங்களையும் கேட்டுக் கொள்வேன். புரிந்ததா இல்லையா என்றெல்லாம் நினைவில் இல்லை. பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் அவர்தான் என்னை மிஸ் செய்வார். நானோ பட்டாம் பூச்சி பிடிப்பதற்கு என் நண்பர்கள் பட்டாளத்தோடு ஆற்றின் கரைகளில் வேட்டைக்கு கிளம்பி விடுவேன்.

சிறு வயதில் எல்லாப் பட்டாம் பூச்சிகளின் பெயர்களும் எங்களுக்கு அத்துப்படி. இப்போது நினைவில் இல்லை. எனக்கு ஏனோ கனகாம்பர நிறத்தில் இருக்கும் பட்டாம் பூச்சி மிகவும் பிடிக்கும். ஓரங்களில் கருமையேறி ஒரு பெண்மைத்துவம் நிரம்பி வழியும். அவ்வளவு மென்மையாய் இருக்கும் அதன் கால்களை தொட்டுப் பார்க்கையில் உடலோடு உள்ளத்திலும் ஒரு குறுகுறுப்பு ஏறும்.

 மெத்,மெத்தென்று கருப்பும் சிவப்புமாய் பெரிய கண்களோடு இருக்கும் வெல்வெட் பட்டாம்பூச்சியை பார்க்கவே எனக்கு பயமாய் இருக்கும்.அந்த பட்டாம்பூச்சி மட்டும் சுள்ளென்று கடித்து விடும். ஆனால் அதைப் பிடிப்பது நண்பர்களிடையே ஒரு வீர தீர செயல் என்பதால் அதைப் பிடிக்க எங்களிடையே போட்டியாய் இருக்கும்.

 

பட்டாம் பூச்சி பிடிப்பதென்பது மேம்போக்காய் ஒரு பொழுதுபோக்கு விளையாட்டு போலத்தான் தோன்றும். ஆனால் அதற்கு மனதையும் உடலையும் ஒரு நிலைப்படுத்துவது முக்கியம். திருட்டுத் தொழிலை பழக ஆரம்பிக்கும் கட்டத்தில் அவர்களுக்கு முதல் பயிற்சி என்னவென்று தெரியுமா? கை விரல்கள் நடுங்காமல் இருக்க ஐஸ் வாட்டரில் கைகளை சில நிமிடங்கள் வைத்திருக்க செய்து மரத்துப் போக வைத்து பின்பு தொழில் பழக்குவார்களாம்.

அப்போதுதான் பாக்கெட்களில் திருடுவதற்கு கை விரல்களை நுழைக்கும் போது விரல்கள் நடுங்காமல் லாவகமாய் எடுக்க வருமாம். அது போலத் தான் பட்டாம்பூச்சி பிடிக்க செல்லும் போது முதலில் கை விரல்களை முன்னோக்கி  வைத்துக் கொண்டே படிப்படியாய் பூனைப் பாதம் வைத்துக் கொண்டே அதன் அருகில் செல்ல வேண்டும்.

அருகில் சென்ற பின் கைகளை உயர்த்தினால் காற்றின் விசையில் அது எச்சரிக்கையாகி பறந்து விடும். மூச்சு விடுவதும் அப்படித்தான்.. ஒரு பூ மலர்ந்து விரிவதைப் போல நம் நுரையீரல் இயங்க வேண்டும். நாம் நிற்கின்ற போஸ் -சில் சிறிது நேரம் சிலையாய் நிற்கவும் தனி பயிற்சி தேவை. அதன் இறக்கை இணைந்து இருக்கும் வரைதான் நமக்கான நேரம். விரிக்க ஆரம்பித்த பின் அதைப் பிடிக்க முயலக் கூடாது. கைகளில் ஏடாகூடமாய் நசுங்கி போக சாத்தியம் அதிகம்.

சில குறும்பு பிள்ளைகள் சிறு சிறு குத்துச்செடிகளை ஒன்றாய் கட்டிக் கொண்டு பட்டாம்பூச்சிகளை அடித்துப் பிடிப்பார்கள். எனக்கு அவர்களோடு சண்டையிட அந்த வயதில் பயமாய் இருக்கும். பெரும்பாலும் அந்த அடியில் பட்டாம்பூச்சி இறந்து விடும். அதை பரிதாபமாய் பார்ப்பதும், சின்ன குழி தோண்டி மண்ணால் மூடிப் புதைப்பதையும் தவிர எனக்கு அப்போது வேறு வழி தெரியாது.

இருப்பதிலேயே ஊசித்தட்டான் ஒரு சோம்பேறி. மெல்லிய கால்களைக் கொண்டு கண்ணைப் பறிக்கும் வர்ணங்களில் ரீங்காரமிட்டுக் கொண்டே சுற்றி வரும். அதிலேயே பெரிய தட்டான்களை எருமைமாட்டு தட்டான்கள் என்று அழைப்போம். சமயங்களில் வலிக்கும் அளவுக்கு கடித்து விடும். அதன் தலை கண்ணாடியை போல ஒரு பட்டாணி அளவில் இருக்கும். பெரிய தட்டானுக்கு மட்டும் மெல்லிய பூ கட்டும் நூலினால் அதன் வாலில் கட்டி அது பறக்கும் இடங்களுக்கு எல்லாம் பின்னாடியே நாங்களும் பறந்து திரிவோம்.

 எனக்கு இப்போதெல்லாம் அந்த ஆசைதான் வருகிறது. அந்த பட்டாம் பூச்சிக்கு கட்டி விட்டது போல உன்னையும்  ஒரு கயிறால் கட்டி (ஆமாம், ஆமாம் பூக்களினால் செய்த கயிறுதான்..) நீ போகும் இடம் எல்லாம் உன் பின்னாலேயே அலைந்து திரிய வேண்டும். உனக்கும் அந்த ஆசையிருந்தால் நீயும் ஒரு கயிற்றினால் என்னைக் கட்டி விடு.. பூக்கயிறோ, பொன் மஞ்சள் கயிறோ எதுவாய் இருந்தாலும் சந்தோஷமாய் ஏற்றுக் கொள்ள காத்துக் கொண்டிருக்கும்,

                        உன் தோழி..

                        உன் குழந்தை..

                        உன் துணைவி..

                        உன் அன்னை..

                        உன் வைரமல்லி..

You bloom with multicolours and spread the petal soft wings, so are you my flower or my butterfly?

 

Dear My Moon Friend,

I don't know how to call you. You seem to be my baby when you do some naughty things. You seem to be my dad, when you behave a strict one. You seem to be a friend trying to make me laugh. You seem to be the teacher I respect, when you point out the mistakes I'm making.

 

I remember my first teacher. My mother was always a little proud of me for certain things. One of them was my stubborn crying to go to school as a child. So my teacher enrolled me in school 5 months before my birth date. I spent more time sitting on her lap than I sat in the floor of classroom. It was a village primary school. All students from class 1 to 5 have only one teacher. My home and my school had some similarities.

Two tall evergreen neem trees on either side of the fence spread cool shade. The red earth floor gives a soft feel to the eyes and feet. Milky white star neem flowers on the ground. The fruits are green and yellow in color. I don't know if you know it or not. At that time, those neem pods were worth little. Some children will eat it. But my sister and I collected and gave it to my mother. Instead, my mother used to give us a piece of jaggery.

We got it from her and rushed to the back side of our school. And we will start to eat it by dipping our feet in the running stream behind the school. Yes yes.. we licked it up.. The little fishes will caress our feet, while the water gurgles on the feet, spreading sweet honey-like molasses on the tongue.

I don't remember what I studied in that school. But all I remember is that the headmaster kissed me often, became another mother and fed me too. She put me to sleep on time. I was listening to all classes from 1st to 5th class except sleep time. I don't remember if I understood or not.

She felt like she was missing me during the school holidays. But I went to hunting along the river with my gang of friends to catch butterflies. As children, we all know the names of butterflies. I don't remember nowadays.

I always love the butterfly in the color of the crossandra (firecracker) flower. A black color fills the fringed sides of the feather and it seems to hold the feminine character inside. When touched, the tarsi are so soft that our body gets goosebumps. But I was scared to look at the velvet butterfly which is black and red with its big eyes. Even though it would bite, catching it is a brave act among friends so we would compete to catch it.

Catching butterflies seems like a recreational activity. But it is important to balance our mind and body. Do you know what their first training was when they started to become a professional thief? To keep the fingers from trembling, they put their hands in ice water for a few minutes and then make the fingers numb.

Only then will you be able to take advantage of the fingers not trembling when you insert their fingers into the pockets to steal. Similarly, when you go to catch a butterfly, you should first go near to it by keeping the fingers of the hand forward and stepping the feet like a cat step by step.

If you raise your hands after getting close, it would fly because of the wind's force. It's the same with breathing. Our lungs should inhale and exhale like a flower blossom. The posture in which we are standing requires special training to stand as a statue for some time. It's only a matter of time until it's wings keeping close each other. Shouldn't try to catch it after it starts to spread it's wings. It is more likely to get stuck in the hands.

Some mischievous children were tied the ends of bushy plants together and beat them to catch butterflies. I was afraid to fight them in that age. Most often the butterflies were died in between the leaves. I dig a hole and bury it without any other option.

oosi thattan (Dragon fly) was a lazy one. It flies around us in eye-catching colors with slender legs. The bigger ones are called buffalo fly. Sometimes it bites our fingers, which is painful. Its head is like a pea-shaped and shining like a mirror ball. Only for big size fly, we tie a thin thread which is used for tying flower to its tail and we run behind it wherever it flies.

That's what I always want. I have to tie you with a rope (yes, yes, it's a rope made of flowers), like a tied butterfly and wander behind you wherever you go. If you want it too, tie me up with a rope. Whether it be made with blooming flowers or golden yellow threads, I happily await acceptance.

                                                    

                            as your Friend..

                            as your Baby..

                            as your Partner...

                            as your Mother..

                            as your Diamond Jasmine always..

 

என்னுயிர் நிலவு மனிதனுக்கு,

தேனை உண்ட வண்டு மயங்கி மறுபடியும் தேனிலேயே விழுந்து புரண்டு கிடக்குமே அது போலத்தான் என் நிலைமையும். உன்னைப் பார்த்து விட்டு வந்தவுடனே ஆயிரம் ஆயிரம் பக்கங்களில் கடிதம் எழுத வேண்டுமென தோன்றத்தான் செய்தது.. ஆனாலும் அந்த மயக்கத்திலிருந்து விடுபட என் மதிக்கு தோன்றவில்லை.

நீ கவனித்தாயா? வண்ணங்கள் நம் வாழ்க்கையில் சரி பாதி நினைவுகளாய் கூடவே பயணம் செய்வதை.. நம் இருவருக்கும் பொதுவான நிறங்கள் சில உண்டு. அதை இருவருமே நம்மை அறியாமல் தவிர்த்து விட்டு நீ உன் வெண்ணிற உடையில் வந்தாய்.. நிலவின் நிறம் அதுதானே..ஆனால் நானும் அதே வெண்ணிற உடை.. இருவர் உடையிலும் கொஞ்சம் தங்கம். நம் காதலைப் போல..

உன்னை முதன் முதலாய் பார்த்தது போலெல்லாம் எனக்கு தோன்றவில்லை. ஆனால் நீ முதன் முதலாய் என்னை திரும்பி பார்த்தது இன்னும் என் கண்ணிமைகளை விட்டு நீங்கவில்லை. கரம் கோர்த்த கைகளை பற்றிக் கொண்டு அப்படியே வந்து விடலாம் போல தோன்றிய மனதை அடித்து உதைத்துதான் கட்டுப்படுத்த முடிந்தது.

நீ முழுதாய் எனக்கு சொந்தமில்லை என்ற சோகம் கொஞ்சம், கடந்த காலத்தில் நான் செய்த பிழையின் காரணமாய் குற்ற உணர்ச்சி கொஞ்சம், நேரெதிரே உன் கண்களைப் பார்க்க முடியாத வெட்கம் கொஞ்சம் (அதிகமாய்) என உறைபனி போல உன் முன்னால் அமைதியாய் உட்கார்ந்திருந்தாலும் உள்ளுக்குள் ஒரு மூன்றாம் உலகப் போரே வெடித்துக் கொண்டிருந்தது.

என் காதுகள் செய்த பாக்கியம் என் கண்களுக்கு கிடைக்கவில்லை. எவ்வளவோ முயற்சித்தேன்..எவ்வளவோ கெஞ்சினேன்.. என் கண்கள் காது கொடுத்து கேட்கவில்லை. அதுவும் நல்லது தான். இல்லையெனில் அவ்வளவு பேர் முன்னிலையில் தடுப்பை உடைத்த அணை வெள்ளமாய் என் கண்கள் உன் மீதான காதலை பொங்கி பிரவாகமெடுத்து காட்டிக் கொடுத்திருக்கும். மொத்தத்தில் கண்ணிருந்தும் குருடானேன்.

 

அந்த நிமிடங்களில் என் இதய வானொலியில் ஒரே ஒரு ஒற்றை அலைவரிசை. அது உன் குரலோசை. சங்கீதமாய் என் காதுகளில் ஒலிக்க கூட சேர்ந்து மெட்டமைப்பது போல இடம் மாறி மாறி துடித்த என் இதயத் துடிப்பு. என் காதுகளின் திரைச்சீலையை கிழித்து என் மூளையில் காதல் ஹார்மோன்களை சுரக்க வைத்த உன் வார்த்தை அம்புகள்.

இடம் என்னவோ குளிர்சாதன அறைதான்.. ஆனால் உன் மூச்சின் வெப்ப அலைகள் நேரே வந்து தாக்கியதில் என் உதடுகளில் ஆரம்பித்து உள்நாக்கு வரை பாலைவனமாய் வறண்டு போயின..அள்ள அள்ள குறையாத சமுத்திரமாய் என் கண் முன்னே நீ. ஆனால் எனக்கு தான் உன்னை அள்ளிப் பருகிட வெட்கம். தாகம் தாங்காது என்னென்னவோ குடித்துப் பார்த்தும் ஒரு பயனும் இல்லை.

நீ என்னை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாயா என்று கூட எனக்கு தெரியாது. ஆனால் நீ பார்த்துக் கொண்டிருப்பாயோ என்ற நினைப்பே எனக்கு மூச்சடைத்துக் கொண்டிருந்தது. அப்படியிருந்தாலும் நீ ஒருவன் தான் என்னை பார்த்திருப்பாய். ஆனால் உலகமே ஒட்டு மொத்த வேலையையும் விட்டு விட்டு என்னெதிரே அமர்ந்து என்னை உற்று நோக்குவது போல் இருந்தது அந்த சில மணி நேரங்கள். என் நினைப்பும் சரிதான். என் ஒட்டு மொத்த உலகமே நீயல்லவா?

சிலிர்க்க வைத்த சின்ன சின்ன பரிசுகள். உன் கை ரேகை பட்டதால் அவைகளை பரிசுகள் என்கிறேன். தடவியல் துறையில் சொல்லி உன் கை ரேகைகளை அச்செடுத்திருக்கலாம். பத்திரமாய் வைக்க பாதுகாப்பு பெட்டகத்திற்காய் வங்கியை அணுகினேன். மதிப்பு தெரியாத மானுடப் பிறவிகள்..

கரன்சி நோட்டுக்கு கொடுக்கிற மரியாதையை விலை மதிக்க முடியாத உன் காதல் பரிசுக்கு கொடுக்கத் தெரியவில்லை. மடியில் உன் பரிசினை ஏந்திக் கொண்டு மனதில் உன் பிம்பத்தை வாரிச் சுருட்டிக் கொண்டு வீடு வந்து சேர்ந்தேன். என் வீடு இன்னும் பிரகாசமாகி விட்டது உன் அன்பளிப்பு பொருள்களால். வீட்டின் மதிப்பு கூட உயர்ந்திருக்கும் என நினைக்கிறேன்.

பல் துலக்க ஆரம்பித்து உன்னை பார்க்க பயணம் செய்த நொடிகள் எல்லாம் நிமிடங்கள் வருஷங்களாய் கடந்து போயின. உன்னைப் பார்த்த நொடியிலிருந்து உன்னை விட்டு விலகி வந்த காலம் வரை  சில மணித் துளிகளாய் கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் உருண்டு போய் விட்டன. இறுதியில் கை கொடுத்து பின் கை நழுவிப் போய் விட்டாயே..

இதில் வேடிக்கை என்னவெனில் எனக்கும், உனக்குமாய் சில வார்த்தைகள், நமக்கேயான சில வார்த்தைகள், என்னை வெட்கப்பட வைத்த சில வார்த்தைகள், குறும்பு கொப்பளிக்க எனக்காய் உன்னால் சொல்லப்பட்டிருந்த சில வார்த்தைகள், யாருக்கும் புரியாத நமக்கு சொந்தமான சில சங்கேத வார்த்தைகள் அத்தனையும் அன்று நம் முன்னே மற்றவர்களால் அரங்கேற்றப்பட்டது.

வார்த்தைகளுக்கு உரிமையாளர்களான நாம் இருவரும் வாயடைத்துப் போயிருந்தோம். என் நிழல் தான் அங்கு இருந்தது. நிஜத்தில் நம் காதலின் கற்காலத்திற்கு நான் சென்று விட்டேன். எத்துணை அழகான நாட்கள் அவை. எண்ணற்ற வார்த்தை விளையாட்டுகள். வாழ்க்கையை அழகாக்கிய நமக்குள்ளே மாயாஜாலம் நிகழ்த்திய உரையாடல்கள். கொஞ்சம் கோபம், நிறைய அக்கறை, டன் கணக்கில் காதல் எல்லாவற்றையுமே வார்த்தைகளில் தானே வெளிக்காட்ட முடிந்தது.

வார்த்தையில் காட்டிவிட்ட நம் காதலை வாழ்க்கையில் எப்போது அனுபவிப்போம் என்ற ஏக்கத்துடனேயே வார்த்தைகளை இத்துடன் முடிக்கும்..

                     உன் உயிர்க் காதலி

                     வைர மல்லி.. 

 

Although I had good eyesight, I was completely blind in front of you..

 

To My Moon Man,

 

My situation is the same as a beetle that ate the honey fainted and fell back into the honey pool. As soon as after seeing you and coming back, I wanted to write a letter of a thousand pages. But I didn't want to get rid of that intoxic feeling.

Did you notice? Colors travel half of our lives as fond memories. We have some common colors. Leaving those colors, we both came in same color clothes. That's the color of the moon, a bit of gold in both. Like our love.

I don't feel like I saw you for the first time. But the first time you looked back at me, your silhouette still hadn't left my eyes. I had to control my mind when you held my hands.

I was in the state like.. A little bit of sadness that you don't belong to me at all, a little bit of guilt because of my past mistakes, a little bit of shy that I couldn't look your eyes straight away. Even though I was sitting quietly in front of you like a frost, a third world war was raging inside.

My eyes didn't have the luck my ears had. How much I've tried. . My eyes weren't listening. That's also good. Otherwise, in front of so many people, like the dam that broke the barrier would have flooded, my eyes would have betrayed my love for you. I was completely blind even I have good sight.

In those minutes my heart radio had the only single frequency. It's your voice. That music note was pounding in my ears and that note matched my heart's beat. Your words are the arrows that tore the curtains off my ears and released the love hormones in my brain.

That place was fully Air-conditioned. But the heat waves of your breath came straight at me and dried up from my lips to the interior. You are there in front of me like a milk ocean. But I couldn't sip of you even a drop.  There was no use in drinking anything to control my thirst. But I tried..

I didn't even know you were looking at me. But I was wondering if you were watching. That feeling gave me quit breathing. Maybe you were the only one who saw me. But those few hours were like the whole world sitting in front of me and staring at me. I think that's right. Aren't you, my world?

Cute goosebumps gifts, you gave. I call them gifts because they were having your finger print.  I might have told the forensics department, to take the copy of your hand prints. Because those are valuable. That's why I went to the bank for a safe deposit. But they are just human beings, right? They didn't know the value.

They don't know how to give the respect to your precious gift of love like giving to a currency note. I came home with your gift in my lap and wrapped your image in my mind. My house is becoming bright because of your gifts. I think the value of the house will go up after keeping your gifts.

The seconds that passed from brushing my teeth up to seeing you, the minutes passed into years. From the moment I saw you to the moment I left you, a few hours rolled by in the blink of an eye. Finally, you offered your hand but it slipped away.

The funny thing is that there are some words for you and me, some of the words for ourselves, some of the words that made me feel shy, some of the words that you said to me to make me cry, some of our own words that no one understands, were all staged by others in front of us that day.

I was at a loss for words. Only my body was there. I was really going back to the stone age of our love. What beautiful days they were. Lots of word games. A little bit of anger, a lot of care, tons of love were all be expressed in words. Conversations that made our lives better.

Hmm..ok..I end with a longing for when we will experience the love in our life shown in the word.

                                     

With the love of your life,

Diamond Jasmine..

 

 

 

 

 

 

 

 

அன்புள்ள என் நிலவு மனிதனுக்கு,

உன்னைப் பார்க்கும் ஒவ்வொரு நொடியும் ஆர்ப்பரித்து, ஆரவாரம் செய்கின்ற என் மனது, உன்னைக் காணாத நாட்களில் அலைகள் இல்லாத கடலாய் மூச்சு விடவும் மறந்து நிர்ச்சலனமாய் உறைந்து விடுகிறது. என் இதய வானில் வலம் வந்த என் நிலவு மன்னவன் நீயில்லாமல், இருண்டு போய் கிடக்கிறது என் இதயம். என் வாழ்நாளின் நிறைய நிமிடங்களைக் களவாடிக் கொண்டிருக்கின்றன உன் நினைவுகள்.. அந்த ஒவ்வொரு நிமிடமும் காலத்தால் பதிவு செய்யப்பட்டு வருகிறது, என் நிகழ்காலத்தின் நிழல்களாய்.

உயிர் உடலை விட்டு நீங்கும் வேளையில் நாம் எதன் மீது எண்ணங்களைக் கொண்டுள்ளோமோ அதுவாகவே நாம் மாறி விடுவோமாம். அப்படியெனில் எந்த ஒரு நொடியும் உன்னை மட்டுமே தான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறது என் மனது. ஆக எனது அடுத்த பிறவி உன் ஏழு பிறவியில் ஒன்றா? நானே நீயாகி போன அதிசயம் இது. இந்த ஜென்மத்திலும், இனி வரும் எந்த ஜென்மத்திலும் என் மனது மட்டுமல்ல.. என் உடலும் உனக்கே சொந்தம் என்பதை  நினைக்கவே என் உள்ளம்  பூரிப்படைகிறது.

என் மனதை திருடிய ஒவ்வொரு நொடிப் பொழுதுகளின் பதிவுகளையும், என் கருவிழிகளின் கருமை கரைந்து போகுமளவிற்கு பார்த்துக் கொண்டே இருந்திருக்கிறேன். நமக்கு மட்டும் புரிந்த வார்த்தைகள், என் வாழ்க்கைக்கு சுவாரசியம் கூட்டும் உன் குறும்பு பேச்சுகள், என்னை வெட்கப்பட வைக்கும் உன் அதட்டல்கள்.. காலம் அப்படியே உறைந்து விடாதா என ஏங்க வைக்கும் உன் காதல் பார்வைகள்..

என்னை உன் அழகால் கொன்று, என் உணர்வுகளை உயிர்ப்பிக்கிறாய்.. இமைகளின் முடிச்சுருள்களும் தீய்ந்து போய் சுருண்டு விடுகிறது, உணர்ச்சிகளின் வெப்பத்தில்.. ஒவ்வோர் சமயம் உன் பால் சிரிப்பால் என் இதயத்தை ஈரமாக்குகிறாய்.. குளுமையும், வெம்மையும் ஓரிடத்தில்.. அதுவும் உன்னிடத்தில்.. அவ்வாறெனில் நீ சூரியனா? இல்லை சந்திரனா?

நீ சூரியன் எனில் உலக மக்கள் அனைவர்க்கும் தந்தையா? உனக்கு என் பெயரின் அர்த்தம் தெரியுமா, என்ன? உலகில் உள்ள ஒவ்வோர் உயிர்க்கும் அன்னை என்பது தான் என் பெயரின் அர்த்தம். சரி தானே.. நீ தந்தையெனில்.. பின் தாய் நான்தானே.. எவ்வளவு அழகான பெயர் பொருத்தம் நமக்கு.. ராசியும் கூட.. என் ராசி கொண்ட ஓர் ஆண் மகனை இப்போது தான் நான் சந்திக்கிறேன்.

கம்பளிப் பூச்சியாய் என் வாழ்க்கை முடிந்ததென நினைக்கையில் அழகான வண்ணத்துப் பூச்சியாய் என்னையும், என் வாழ்க்கையையும் உருமாற்றி விட்டாய்.. அதுவும் உன்னை மட்டுமே வட்டமிட்டு சுற்றி வரும் வண்ணத்துப் பூச்சி. என் கனவுகள் கூட இப்போதெல்லாம் வண்ணமயமாய் வருகிறது. இனி அடுத்து என்னை என்னடா செய்யப் போகிறாய்? உன்னோடு சேர்ந்து என்னை ரசிக்க இப்போதே தயாராகி விட்டேன்.

இப்போதெல்லாம் என் கணினியும், கால்குலேட்டரும் நான்கும், மூன்றும் மட்டுமே காட்டி என்னை வெட்கப்பட வைக்கிறது. எவ்வளவு அழகாய் யோசித்திருக்கிறாய். என் விருப்ப எண்களான ஒன்றும், ஒன்பதும் கொண்டு ஒரு நாள் கணக்கு முடித்தாய்.. நான் அதை எதேச்சையாக இருந்திருக்கும் என்று தான் முதலில் நினைத்தேன். பின்பு என்னை வைத்தே நான்கையும், மூன்றையும் கணக்கில் வர செய்தாய். உன் குறும்புத்தனமும் புரிகிறது. உன் மெனக்கெடலும் அறிய முடிகிறது.

எவ்வளவு முறை அப்பதிவை திரும்ப திரும்ப பார்த்திருப்பேன் என்ற கணக்கே இல்லாமல் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். ஒருவேளை இதுவரை நூற்றி நாற்பத்து மூன்று தடவை பார்த்திருப்பேன் என நினைக்கிறேன். கெடாத தேன் கூட சலித்து விடும். நீ ஏனடா திகட்டவே மாட்டேன் என்கிறாய். ஒரு நாளில் 25 மணி நேரம் உன்னைப் பார்க்க சொன்னாலும் பார்த்துக் கொண்டே இருப்பேன், ஆவி பிரிவது கூட அறியாமல்.

நம் காதல் முன்னுரை எப்படி ஆரம்பித்தது என்று தெரியவில்லை. முடிவுரை எப்படி இருக்கும் என்பது கணிக்க முடியவில்லை. மொத்தத்தில் உன்னை முழுதாய், உண்மையாய், சர்வ நிச்சயமாய் காதலிக்க ஆரம்பித்து வெகு நாட்களாய் விட்டது.. என் மனதை திறந்து சொல்கிறேன் இன்று. உன்னைப் பற்றிய எந்த தகவலும் கிடைக்கப் பெறாத நாட்களில் என் மனதின் பரிதவிப்பும், பயமும் என்னை எனக்கே காட்டிக் கொடுத்து விட்டது.

பாதி நேரம் வெறித்த பார்வையிலும், மீதி நேரம் மனம் வெறுத்து போயும் ஏதும் செய்ய முடியாத கையறு நிலையை பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு கடக்க வேண்டியதாகிப் போயிற்று. கைக்குள் பொத்தி வைத்து பார்த்துக் கொள்ள வேண்டிய உன்னை, என் கண்கள் 238,855 மைல்கள்  தூரம் தேடியும் கண்டுபிடிக்க முடியாமல் விழியிரண்டும் கலங்கிப் போயின..

என்ன செய்ய முடியும் என்னால்? ஒவ்வொரு நொடியும் என் உயிர் போகும் வலிக்கு, என் மனதைப் பழக்கிக் கொள்வதை தவிர.. என்னை  விட்டுத் தள்ளு. உனக்கு எந்த தொந்தரவும் என்னால் ஏற்படக் கூடாது என்பதில் மிகுந்த உறுதியாய் இருக்கிறேன். என்னவோ உன் முகம் கொஞ்சம் வாடினாலும் மனது தாங்க மாட்டேன் என்கிறது.

என்ன செய்து உன்னை சிரிக்க வைக்கலாம் என்பதிலேயே என் மனது ஆராயத் தொடங்கிவிடுகிறது. மொத்தத்தில் நீ தான் வாழ்கிறாய், ஆனால் என்னுள்..என் உருவில்.. உன் ஒவ்வொரு அணுவுக்கும் ஓராயிரம் முத்தம் கொடுக்க துடித்துக் கொண்டு காத்திருக்கும்,

 

           உன் உயிர்க் காதலி

           வைர மல்லி..

I thought my life was over with caterpillar stage.. But you transformed me into a beautiful butterfly..

 

My Dear Moon Man,

 

Every moment I see you, my heart beats with joy. On days when I don't see you, I forget to breathe like a waveless sea and freeze in despair. My heart is dark without you, my moon king who creeps in the sky of my heart. Your memory steals many moments of my life. Every minute of it is being recorded by time as the shadows of my present.

When the soul leaves our body, we become what we think about. Every second I think only of you. So my next birth is one of your seven births? It's a miracle that I become you. In this life and in any life to come, not only my mind, but also my body belongs to you. My heart is filled with the thought that my mind and body belong to you.

I watched the recordings of every moment that stole my mind until the blackness of my irises melted away. Words that only we understand, your naughty talk that makes my life interesting, your scolding that makes me shy. Your romantic glances make me long for frozen time.

You kill me and revive my feelings with your beauty. My eyelids burn and curl in the heat of my emotion. But you make my heart wet every time with your milky smile. Hot and cold in one place. That too in you. So are you the sun? Or are you the moon?

If you are the sun means, you are the father of all the people in the world, right? Do you know what my name means? My name means mother of every living being in the world. Yes, that's right. If you're a father then obviously I'm a mother, right? What beautiful names suit us. Zodiac too. Now only I just met a man who has my same zodiac sign.

When I thought my life as a caterpillar was over, you turned me into a beautiful butterfly. It always wants to surround you. You make my dreams colorful now. Tell me baby, what are you going to do to me next? I am ready to be enjoy the life with you.

Nowadays my computer and calculator are showing the numbers - four and three only and made me too shy. how beautiful you are, One day you finished counting with my favorite number one and nine. At first, I thought it was a coincidence. Then you made me to count to four and three. I understand your mischief. Your effort can also be understood.

I don't know how many times I watched that clip. I think I must have watched it one hundred and forty-three times. Even unspoiled honey will become distasteful. But you're not going to become distasteful to my eyes. Even if I ask to see you 25 hours a day, I will keep looking you without even knowing the separation of my soul from my body.

I don't know how begun the preface of our love story. It is impossible to predict what the conclusion will be. It's been a long time since I truly, deeply, and sincerely loved you. Yes.. I opened up my heart today. My poor heart dreads the days when there is no news of you.

Half the time I had to gnash my teeth and simply sitting without doing anything. I should need you to be kept in my arms and taken care. But my eyes wandered 238,855 miles to find you, but it filled with tears without seeing you.

Every second of my life is pain without you. Except to accustom my heart to the pain of my life dying every second, What can I do?  Leave me. I'm sure I won't cause you any trouble. I can't stand your face even if it's a little sad.

I'm trying to think of what I can do to make you smile. You just live, but you live in me, you live in my figure. Looking forward to give a thousand kisses to every atom of yours..

                                    

                                       The love of your life,

                                        Diamond Jasmine.