அன்புள்ள நிலவு மன்னவனுக்கு,

நீ எப்போது தோன்றினாய்? எங்கு தோன்றினாய்? எதற்காக தோன்றினாய்? எனக்கு அதைப் பற்றி தெரியவும் தெரியாது.. புரியவும் புரியாது உன் சரித்திரம். அன்று நீ நிலவாய்ப் பிறந்திருக்கலாம். ஆனால் இன்று எனக்காக நிலவு மன்னவனாய் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறாய். கை தேர்ந்த ஒரு கலைநயவாதி தான் கற்ற மொத்த மந்திரங்களையும் உபயோகித்து உருவாக்கிய ஒரு விந்தையான வித்தை நீ.

 

என்னை அணைக்கவுமில்லை. நிஜத்தில் அனுபவிக்கவுமில்லை. ஒரு துளி தீண்டலிலேயே என் உயிரை உருவி எடுத்து உன்னிடம் வைத்துக் கொண்டாய். உயிர் இல்லா வெற்று சவம் தான் நான். ஆனால் தினமும் மிளிர்கிறேன். வெட்கத்தில் ஒளிர்கிறேன். சந்தோஷத்தில் மலர்கிறேன். சவத்திற்கும் சாகா வரம் கொடுத்து என் உடலெங்கும் புன்னகைப் பூக்களை மணம் பரப்ப செய்கிறாய்.

 

எங்குமே, யாரிடமுமே கிடைக்காததால் உன்னிடம் நான் ஏக்கத்தில் வந்து கையேந்துகிறேன் என தவறாய் நினைக்காதே. உன்னைத் தவிர வேறு யாரிடமும் என் இதயத்திற்கு காதல் பிறப்புரிமையை அளிக்க என் மனம் ஒத்துழைக்கவில்லை. என் இதயத்தில் நீ விட்ட காதல் அம்பு துளைத்து தான் சென்றது. ஆனால் அவ்வப்போது வயலின் குச்சியாய் மாறி என் இதய காதல் இசையை மீட்டுகிறது.. என்னை மறுபடியும் மீட்டெடுக்கிறது.

 

ஒவ்வொரு முறையும் ஒவ்வொரு விதையும் மண்ணை முத்தமிட அதன் உறையைக் கிழித்துக் கொண்டு வருவதைப் போல ஒவ்வொரு முறையும் உன் பார்வையால் என் இதயத்தைக் கீறி என் காதலை முளைக்க செய்கிறாய். அதிலிருந்து பூக்கும் ஒவ்வொரு பூவும் உன்னைத் தான் முத்தமிட வேண்டும் என அடம்பிடிக்கிறது. உன் இதழின் ஈரப்பதத்தில் குளிர்ச்சியாய் வாழ்நாள் முழுதும் மலர்ந்திருப்பேன் என்கிறது.

இத்தனையும் சொல்லித் தான் தெரிய வேண்டுமா உனக்கு? தேவையில்லை. பேசாத வார்த்தைகளும், கிடைக்காத அருகாமையும் நம் காதலுக்கு தடையாய் இருந்ததில்லை. இனி இருப்பதும் இல்லை. என்னதான் உன்னருகில் இல்லாமல் நான் சுதந்திரமாய் சுற்றி திரிந்தாலும் என் ஆன்மாவின் கயிறு உன் கரங்களில் தான் உள்ளது. நீயே என் குவி வட்டம்.

 

உன்னைப் போல ஒரு காதல் கலைஞன் கிடைப்பது எளிது தான். ஆனால் எனக்கு நீ கிடைத்திருப்பது மிக அரிதான ஒன்று. ஆகவே விலை மதிக்க முடியாத ஒன்றாய் உன் காதலை நான் கணிக்கிறேன். ஒவ்வொரு ஞாபக அடுக்குகளிலும் உன்னோடான இனிய நினைவுகளைப் பொக்கிஷமாய் செருகி வைத்திருக்கிறேன். உன் பெயரை என் இதயத்தில், என் மூளையில், என் நுரையீரலில் டாட்டூ இட்டு வைத்திருக்கிறேன்.

 

ஒத்துக் கொள்கிறேன். என் கைகளில் சேகுவேராவின் டாட்டூ உள்ளது தான். இன்றும் என் நினைவில் உள்ளது. நான் கல்லூரி இரண்டாம் ஆண்டு படிக்கும் போது என் தோழன் ஒருவனின் தந்தை எனக்கும் ஒரு தந்தையாய் மாறி என் மீது பாசத்தைப் பொழிந்தது. என்னை முதன் முதலாய் "Gayma" என்று அழைத்தது. (அதன் பிறகு யார் என்னை அவ்வாறு அழைத்தாலும் எனக்கு என் தந்தையே அழைப்பது போல் மனது மல்லிகைப் பூவாய் பூரித்துப் போகும்.)

 

எனக்காக வைரமுத்து அவர்களின் கையெழுத்திட்ட பிரதியை அவரின் முதல் புத்தக வெளியீட்டு அன்று நேரில் சந்தித்து அதை வாங்கி எனக்கு பரிசளித்தது.இன்னும் பல பல.. அவரோடான அறிமுகமே ஒரு சுவாரசியமான விஷயம் தான். நானும் என் தோழனும் அவ்வப்போது புத்தகங்களை பரிமாறிக் கொள்வோம். ஒரு முறை செமஸ்டர் எக்ஸாம் நடந்து கொண்டிருக்கும் சமயத்தில் வைரமுத்துவின் கருவாச்சி காவியம் புத்தகம் கைக்கு கிடைக்க அவன் அதை எனக்கு கொடுக்க தயங்கினான்.

 

ஏனெனில் மூன்று நாட்கள் இடைவெளியில் அடுத்த ஒரு தாளுக்கான பரீட்சை நடக்கவிருந்தது. அவனுக்கு நன்கு தெரியும். இந்த மாதிரி புத்தகங்கள் கிடைத்தால் நான் பரீட்சைக்கு படிக்காமல் இதில் மூழ்கி விடுவேன் என்று. ஆனால் நான் அவனிடம் கெஞ்சி,  கொஞ்சம் மிரட்டி முடிந்தவரை சீக்கிரம் முடித்து விடுகிறேன் என்று வாக்கு கொடுத்து அந்த புத்தகத்தைக் கைப்பற்றினேன்.

 

சரியாய் 1 1/2 நாள். மூன்று  வேளை சாப்பாடு. இடையில் நான்கு தடவை காபி. இது மட்டும் தான் ஞாபகம் இருக்கிறது. முழுதாய் வாசித்து முடித்து அவன் கையில் கொடுத்ததும் அவன் என்னை ஒரு பயத்துடன் பார்த்த பார்வை இருக்கிறதே. அன்று வரை என்னை தேவதை என்று அழைத்தவன் அந்த நிமிடத்தில் இருந்து என்னை காட்டேரி என்று அழைக்கத் தொடங்கி விட்டான்.

இதை தன் அப்பாவிடம் சொன்ன போது அதை நம்பவில்லை என்று சொல்லி அந்த இரவு விடுதி கேண்டீனில் உணவருந்த சந்தித்த போது தொலைபேசியில் அவரை அழைத்து என்னிடம் பேச செய்தான். அன்று தான் முதல் தடவை அவருடன் பேசினேன். பேசினேன் என்று சொல்வதை விட அந்த உரையாடலை ஒரு quiz programme என்றே சொல்லலாம்.

ஏனெனில் அவர் நம்பவில்லை. எப்படி அவ்வளவு சீக்கிரம் 33௦ பக்கங்கள் கொண்ட ஒரு புத்தகத்தை முழு மூச்சாய் படித்து முடிக்க முடியும் என்று. அவர் படித்து முடித்து தான் தன் மகனுக்கு அவர் அனுப்பி விட்டிருந்தார். ஆகவே என்னை CROSS CHECK செய்ய நினைத்து அதில் வரும் கதாபாத்திரங்களின் பெயர்கள், உறவு முறை மற்றும் முக்கிய குறியீடுகள் போன்றவற்றைக் கேட்க நானும் தெளிவாய் சொல்ல, பின்பு தான் நம்பினார். நான் புத்தகத்தை உண்மையாய் தான் படித்திருக்கிறேன், அதுவும் நுனிப் புல் மேயாமல் என்று.

 

அதன் பிறகு தமிழ்நாடு எழுத்தாளர்கள் சங்கம் நடத்தும் எந்த ஒரு புத்தகக் கண்காட்சிக்கும் என்னை அழைத்துப் போவார். அங்கு தான் எனக்கு பிடல்காஸ்ட்ரோ மற்றும் சேகுவரா வை அறிமுகப்படுத்தினார். என்னவோ முதல் பார்வையிலேயே பிடித்துப் போனது. கையில் அவரது செல்லப் பெயரான "சே" -வை டாட்டூ போட்டுக் கொள்ளும் அளவுக்கு காதல் அவர் மீது. தேடிப் பிடித்து அவர் பற்றிய புத்தகங்கள் படித்தேன்.அவர் காதலி மீது மெலிதாய் கோபம், பொறாமையும் கொஞ்சம் இருந்தது அப்போது.

 

இப்போது உண்மையை சொன்னால் அவர் பற்றி படித்த பல விஷயங்கள் நினைவில் இல்லை. காதலுக்கு அடையாளமாய் கையில் ஒரு வடு. அவ்வளவு தான். அவர் மீது நான் கொண்ட காதலை இந்த உலகுக்கே காட்ட முடியும் என்னால். ஆனால் உன் மீது நான் கொண்ட காதலை உனக்கு கூட தெரியப்படுத்த முடியாது. பரவாயில்லை. என்னுடனே பிறந்து, என்னுடனே வளர்ந்து, என்னுடனே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் என் இதயத்தை, மூளையை, நுரையீரலை விடவா எனக்கு ஆத்மார்த்தமான, நம்பிக்கையான நண்பர்கள் வெளியில் கிடைப்பார்கள்? அவர்கள் என் காதலைப் புரிந்து கொள்வார்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன்,

என்றும்

உன் வைர மல்லி..

 

The arrow of love you released in my heart pierced right through, but time to time it turns into a violin bow, playing the music of love in my heart... resurrecting me again.

 

To my beloved Moon King,

 

When did you appear? Where did you appear? Why did you appear? I neither know nor understand your history. You may have been born as the moon that day, but today you have been created as the Moon King for me. You are a wondrous magic, crafted by a skilled artist who used all the spells they had learned.

 

You never embraced me, nor did I experience you in reality. With just a single touch, you drew the life out of me and kept it with you. I am nothing but an empty, lifeless corpse. Yet, I glow every day. I shine with shyness. I blossom with happiness. You grant immortality to a corpse, causing flowers of smiles to spread their fragrance all over my body.

 

Don't mistakenly think that I come to you with longing, begging, because I can't find it anywhere else, with anyone else. My heart refuses to grant the birthright of love to anyone but you. The arrow of love you released in my heart pierced right through, but time to time it turns into a violin bow, playing the music of love in my heart... resurrecting me again.

 

Each time, like every seed that kisses the earth and breaks through its shell, each time your gaze scratches my heart, causing my love to sprout. Every flower that blooms from it insists on kissing only you. It says it will live coolly in the moisture of your lips, blooming for a lifetime.

 

Is it necessary to say all this for you to know? No. Unspoken words and unachieved nearness have never been an obstacle to our love, nor will they ever be. No matter how freely I roam without being near you, the string of my soul is in your hands. You are my focal point.

 

It's easy to find a lover like you, but finding you is a rare occurrence for me. Therefore, I value your love as something priceless. I've tucked away sweet memories of you as treasures in every layer of my memories. I've tattooed your name on my heart, in my brain, in my lungs.

 

I confess, I do have a Che Guevara tattoo on my hands. And it's still in my memory. When I was a sophomore in college, a friend's father became like a father to me, showering me with affection. He was the first to call me "Gayma." (Even now, whenever someone calls me that, my heart blooms like a jasmine flower, as if my father is calling me.)

 

He personally met Vairamuthu on the day of his book launch in coimbatore and bought a signed copy for me as a gift. And many more things… My introduction to him is a fascinating story in itself. My friend and I would often exchange books. Once, during semester exams, Vairamuthu's "Karuvachi Kaviyam" came into his hands, and he hesitated to give it to me.

 

Because there was semester exam for a paper in three days. He knew very well that if I got my hands on such books, I would immerse myself in them instead of studying for the exam. But I begged him, (threatened him a little), and promised to finish it as quickly as possible and seized the book.

 

Exactly 1 1/2 days. Four meals. Three coffees in between. That's all I remember. The look of fear in his eyes when I finished reading it completely and handed it back to him... Until that day, he called me an angel, but from that moment on, he started calling me a book vampire.

When he told his dad about this, he didn't believe him. So, when we met for dinner at the night in hostel canteen, he called his father on the phone and made him talk to me. That was the first time I spoke with him. Or rather, the conversation felt more like a quiz program.

 

Because he didn't believe how I could finish reading a 330-page book so quickly and thoroughly. He had finished reading it and sent it to his son. So, he decided to cross-check me by asking about the names of the characters, their relationships, and important twists in the book. I answered clearly, and only then did he believe that I had actually read the book, and not just superficially it.

 

After that, he would take me to every book exhibition organized by the Tamil Nadu Writers Association. That's where he introduced me Fidel Castro and Che Guevara. I was captivated with their video at first sight. I even got a tattoo of his nickname, "Che," on my hand, such was my love for him. I searched for and read books about him. I felt a slight anger and a little jealousy towards his lover at that time.

 

Now, to be honest, I don't remember many of the things I read about him. A scar on my hand as a symbol of love, that's all. I can show the world the love I have for him. But I can't even let you know the love I have for you. It's okay. Will I find more sincere, trustworthy friends outside than my heart, brain, and lungs that were born with me, grew up with me, and live with me? With the hope that they will understand my love,

 

Yours always,

Vaira Malli.

 

 

அன்புள்ள நிலவுப் ப்ரியனுக்கு,

     உன் நிலவுப் ப்ரியை எழுதுவது. எனக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை உன் மீதான என் பிரியத்தில். அதற்காக என் மீது உனக்கு ப்ரியம் உண்டா, இல்லையா என்ற சந்தேகமும் இல்லை. ஏனெனில் உன்னிடம் நான் அதை எதிர்பார்க்கவும் இல்லை. எனக்கு ஒரே ஒரு நிலா நீ மட்டும் தான். எனக்கு மட்டும் அல்ல, இந்த பூமிக்கே ஒற்றை நிலவு நீ ஒருவன் தான். ஆனால் உனக்கு அப்படியா?

கடற்கரை மணல் அளவில் ரசிகப் பெருமக்கள். அதில் ஒரு சிறு துகள்  நான். அதனால் உன் பார்வை வட்டத்தில் நான் இருப்பதே சந்தேகமாய் இருக்கையில் பாசத்தைப் பற்றி எவ்வாறு சந்தேகப்படுவேன்? காதல் விஷயத்தில் இவ்வளவு காலம் பட்டினியாய் இருந்து விட்டேன். இனி அதை விரதம் என்று வேறு பெயர் சூட்டி விட வேண்டியது தான்.

உன்னோடான அறிமுகத்திற்கு பிறகு தான் நான் பசியில் இருந்திருக்கிறேன் என்பதை உணர வைத்தாய். அதற்காக உன்னையே சுவைக்க கேட்டால் எப்படி தருவாய்? ஆனால் உன்னைத் தவிர வேறு யாரை நான் சுவைப்பது? அதனால் தான் கைக்கெட்டா, வாய்க்கெட்டா தூரத்தில் பத்திரமாய் இருக்கிறாயோ?

வருடக் கணக்கில் பட்டினியாய் கூட சுலபமாய் இருந்து விடலாம். ஆனால் பசியைத் தூண்டிக் கொண்டே இருக்கும் உன்னைப் பார்த்துக் கொண்டே எப்படி பட்டினியாய் இருப்பேன்? நல்ல வேளை. கண், காது போல இதயம் வெளியில் யாருக்கும் தெரியும்படி இல்லை. அதனால்தான் எல்லா ஏக்கங்களையும் அடித்துக் கொன்று அடி மனதின் அடுக்குகளில் ஆழமாய் புதைத்து வைக்க முடிகிறது. மொத்தத்தில் என் இதயம் இரத்தம் கசிந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு சவப்பெட்டி தான்.

அதற்காக ஏக்கங்கள் எல்லாம் எலும்புக் கூடாகி காற்றில் கரைந்து கரியாகி விடும் என்று எண்ணி விடாதே. ஏசு பிரானே உயிர்த்தெழுந்த பூமி இது. உயிர் கொண்டு எழும் என் ஏக்கத்தின் நாக்குகளுக்கு உன் தோலின் சுவை உப்பா, இனிப்பா என்ற சந்தேகத்திற்கு முற்றுப் புள்ளி வை. உன் முடிக்காடுகளில் என் கைக்கிளைகளை சாரைப் பாம்பாய் சீற விடு.

உன் மூச்சுக் காற்று கடல் அலைகளின் பெருமூச்சை ஒத்தது என்று புரிய வை. உன் கழுத்து வளைவின் வெல்வெட் உருளையில் உரசி உரசி ஓய்ந்து போக விடு... உன் இதயத்தின் ஒவ்வொரு துடிப்புக்கும் உச்சி வான் வரை மேலெழும்பி வீழ்ந்து தொலைய வை.. உன் முதுகெலும்பின் வளைவுப் பாலங்களில் ஏறி ஏறி மூச்சு வாங்க செய்.. உன் விரல் நுனியின் நரம்புகளை மீட்டி ஒட்டு மொத்தமாய் அதிர்ந்து போக விடு..

தடை செய்யப்பட்ட புத்தகத்தை சுமந்து பயணிக்கும் யாத்ரீகனாகிய எனக்கு விடுதலை கொடு, ஒரு நாள் உன்னை விடுவிக்க. என் பெரு மூச்சால் இந்த ஒட்டு மொத்த விண்வெளியை உயிர்க்காற்றால் நிரப்புகிறேன். நீர் நிலைகளை எல்லாம் நெருப்பாற்றாய் ஓடச் செய்கிறேன்.   பாலைவனங்களை பஞ்சு மெத்தையாக்குகிறேன். என் உடல் வெப்பத்தால் இந்த உலகத்தையே ஒளிரச் செய்கிறேன். உலகின் அத்தனைப் புல்லாங்குழல்களையும் உன் பெயரை மட்டும் எதிரொலிக்க வைக்கிறேன்.

இத்தனை கற்பனைகளை வைத்துக் கொண்டு இவ்வளவு நாள் எவ்வாறு தான் வாழ்ந்தாய் என்று கேட்கிறாயா? வலி தெரியாமல் இருக்க மயக்க மருந்து கொடுப்பது போல் காதலின் இன்பம் என்றால் என்ன என்று தெரியாத அளவுக்கு உணர்வு நீக்கி என்ற ஒன்று இருந்திருக்குமோ, என்னவோ? உன் கூர்மையான விழி விளிம்பால் என்னை கூராய்வு செய்து என்னைக் குணமாக்கி விட்டாய். நீயே என்னைக் குணப்படுத்தி விட்டு பின் மீண்டும் நீயே என்னை முடமாக்கினால் எப்படி?

ஒன்று என்னை பட்டினியிட்டு காற்றோடு காற்றாய் கரைய விட்டு தொலைந்து போக செய். இல்லை உன்னை உண்ணக் கொடுத்து என் உணர்வுகளை மீட்க வழி வகை செய். என் ஆன்மாவை உன் அணைப்பின் சுடரில் எரிய வைத்து கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்ற பேராசையெல்லாம் இல்லை என்று சொல்வதற்கு நான் ஒன்றும் தெய்வீகப் பிறவி எல்லாம் இல்லை. சராசரி மணல் துகள் நான். இருட்டு வானத்தின் ஒற்றை டார்ச் லைட் நீ. கொஞ்சம் தேடித்தான் பாரேன், யார் காலிலாவது மிதிபட்டு நான் சாகும் முன்..

இப்படிக்கு

உன் நிலவுப் பிரியை..

Hey My Moon..You are the single torchlight in the dark sky. I am an average grain of sand. Let just search me a little, before I die crushed under someone's foot.

 

To my dearest NILAVU PRIYAN,

 

Your NILAVU PRIYAI writes here.. I have no doubt about my affection for you.  Nor do I doubt whether you reciprocate; I don't even expect it. You are my only moon, not just for me, but for this earth, you are the sole moon. But is it the same for you?

 

You have countless admirers, like grains of sand on the seashore. I am but a tiny speck among them.  How can I even question affection when my presence in your field of vision itself is questionable? I have been starved of love for so long. Now, I must rename it a fast.

 

Only after meeting you did I realize I was starving.  If I were to ask to taste you, how would you respond? But whom else can I taste but you? Is that why you remain safely out of reach?

 

Years of starvation would be easy. But how can I remain starved while constantly seeing you, arousing my hunger? Thankfully, the heart, like the eyes and ears, is not visible to everyone. That's why I can bury all my longing deep within the layers of my subconscious, suppressing them. In short, my heart is a coffin leaking blood.

 

Don't think that all these longings will turn to bone, dissolve in the air, and turn to ash. This is the earth where even Jesus rose again. Put an end to the question of whether the taste of your skin is salty or sweet for my yearning tongue, which is about to come alive. Let my fingers writhe like a cobra in your thick hair.

 

Let me make you understand that your breath is like the sigh of ocean waves. Let my neck rub against the curve of your velvety neck and rest on your neck after exhaustion... Let every beat of your heart make my soul soar and fall to the heights of heaven.  Let my lungs climb the curved bridges of your spine and breathe. Let the veins in your fingertips vibrate my entire body.

 

Grant me freedom, a traveller carrying a forbidden book (you only), to one day release (you). With my great breath, I fill this entire cosmos with life-breath. I make all water bodies race like fire. I make deserts into cotton mattresses. I illuminate this world with the heat of my body. I make all the world's flutes echo only your name.

 

You ask how I lived all these days with so many fantasies? Was there an anesthetic, something that numbed me to the point I didn't know what the pleasure of love was, so that I felt no pain? Your sharp gaze examined me and healed me. But how can you cripple me again after you have healed me?

 

Either let me starve and fade away into the air, lost. Or feed me to you, and make a way to reclaim my senses. I don't claim me to be divine birth, I too have the boundless desire to keep my soul burning in the flame of your embrace. Because I am an average grain of sand. You are the single torchlight in the dark sky. Let just search me a little, before I die crushed under someone's foot.

                        

 

Yours,

moon-lover.

 

அன்புள்ள நிலவுத் தோழனுக்கு,

உன்னை எப்படி கூப்பிடுவதென எனக்கு தெரியவில்லை.. நீ குறும்பாய் சில விஷயங்கள் செய்யும் நேரங்களில் என் குழந்தையாய்  தெரிகிறாய்.. என்னை கண்டிப்புடன் நடத்துகையில் என் தந்தையாய் தெரிகிறாய்.. என்னை அதட்டி சிரிக்க வைக்க முயல்கையில் என் தோழனாய் தெரிகிறாய்.. நான் செய்யும் தவறுகளை இதமாய் சுட்டிக்காட்டி என்னைத் திருத்துகையில் நான் மதிக்கும் ஆசானாய் தெரிகிறாய்..

 

ஆசான் என்று கூறுகையில் என் முதல், முதல் ஆசிரியர் நினைவுக்கு வருகிறார்.. என் அன்னை எப்போதும் சில விஷயங்களில் என்னைப் பெருமையாய் சொல்வதுண்டு.. அதில் ஒன்று, சிறு வயதிலேயே பள்ளிக்கு செல்வேன் என அடம் பிடித்து அழுததால் என் பிறந்த தேதியை 5 மாதம் முன்னர் தேதியிட்டு அந்த ஆசிரியர் என்னை பள்ளியில் சேர்த்துக் கொண்டாராம்.

 

நான் தரையில் அமர்ந்து கற்றுக் கொண்டதை விட அவர் மடியில் அமர்ந்திருந்த நேரம் தான் அதிகம். அது ஒரு அழகான சிறிய கிராமத்துப் பள்ளி.. ஒன்றிலிருந்து ஐந்தாம் வகுப்பு வரை படிக்கும் அனைவர்க்கும் ஒரே ஒரு ஆசிரியர்.. என்னுடைய கிராமத்து வீட்டிற்கும், அப்பள்ளிக்கும் நிறைய தொடர்பு இருந்தது.

 

இரு பக்கமும் அடர்ந்த பச்சையில் குளிர்ச்சியை குவியலாய் கொட்டிக் கொண்டே இருக்கும் இரண்டு வேப்ப மரங்கள்.. கண்ணுக்கு கதகதப்பாய் கால்களுக்கு மெத்தென்ற உணர்வு தரும் செம்மை ஏறிய மண் வாசல்.. சிவந்த மண்ணுக்கு அழகூட்டும் நட்சத்திர வேப்பம் பூக்கள். கூடுதலாய் மஞ்சளும் பச்சையும் கலந்த தங்க நிறத்தில் வேப்பம் பழங்கள்.

 

உனக்குத் தெரியுமா எனத் தெரியவில்லை. அந்தக் காலத்தில் வேப்பங்கொட்டைகளுக்கு கிலோவுக்கு ஒரு சிறிய தொகை கிடைக்கும்.. சில குழந்தைகள் அதை சாப்பிடுவதற்கு பொறுக்குவார்கள். நான் என் அக்காவுடன் சேர்ந்து அதை பொறுக்கி கொண்டு போய் அம்மாவிடம் கொடுப்போம். அம்மா அதற்கு பதிலாக ஆளுக்கு ஒரு அச்சு வெல்லம் தருவார்கள்.

அதை வாங்கிக் கொண்டு பள்ளியின் பின்புறம் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஓடை வாய்க்காலில் கால் நனைத்தவாறே சாப்பிடுவோம்.. ஆமாம் ஆமாம்.. நக்கித்தான்.. குட்டி குட்டி மீன்கள் எங்கள் கால்களை கூச வைத்தாலும் காலில் ஜில்லென்று ஓடை நீர் பட்டுக் கொண்டேயிருக்க, நாக்கில் இனிய தேன் ரசமாய் வெல்லச்சுவை பரவும்.

அந்த பள்ளியில் படிக்கும் நாட்களில் எப்படி படித்தேன் என்பதெல்லாம் நினைவில் இல்லை. ஆனால் அந்த தலைமை ஆசிரியர் எனக்கு முத்தம் கொடுத்ததும், இன்னொரு தாயாய் மாறி எனக்கு சோறு ஊட்டி விட்டதும் தான் எனக்கு நினைவில் மிச்சமாய் இருக்கிறது.

சமயத்தில் தூங்கவும் வைத்து விடுவார்கள். மடியிலேயே இருப்பதால் வகுப்பு பேதமின்றி அனைத்து வகுப்பு பாடங்களையும் கேட்டுக் கொள்வேன். புரிந்ததா இல்லையா என்றெல்லாம் நினைவில் இல்லை. பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் அவர்தான் என்னை மிஸ் செய்வார். நானோ பட்டாம் பூச்சி பிடிப்பதற்கு என் நண்பர்கள் பட்டாளத்தோடு ஆற்றின் கரைகளில் வேட்டைக்கு கிளம்பி விடுவேன்.

சிறு வயதில் எல்லாப் பட்டாம் பூச்சிகளின் பெயர்களும் எங்களுக்கு அத்துப்படி. இப்போது நினைவில் இல்லை. எனக்கு ஏனோ கனகாம்பர நிறத்தில் இருக்கும் பட்டாம் பூச்சி மிகவும் பிடிக்கும். ஓரங்களில் கருமையேறி ஒரு பெண்மைத்துவம் நிரம்பி வழியும். அவ்வளவு மென்மையாய் இருக்கும் அதன் கால்களை தொட்டுப் பார்க்கையில் உடலோடு உள்ளத்திலும் ஒரு குறுகுறுப்பு ஏறும்.

 மெத்,மெத்தென்று கருப்பும் சிவப்புமாய் பெரிய கண்களோடு இருக்கும் வெல்வெட் பட்டாம்பூச்சியை பார்க்கவே எனக்கு பயமாய் இருக்கும்.அந்த பட்டாம்பூச்சி மட்டும் சுள்ளென்று கடித்து விடும். ஆனால் அதைப் பிடிப்பது நண்பர்களிடையே ஒரு வீர தீர செயல் என்பதால் அதைப் பிடிக்க எங்களிடையே போட்டியாய் இருக்கும்.

 

பட்டாம் பூச்சி பிடிப்பதென்பது மேம்போக்காய் ஒரு பொழுதுபோக்கு விளையாட்டு போலத்தான் தோன்றும். ஆனால் அதற்கு மனதையும் உடலையும் ஒரு நிலைப்படுத்துவது முக்கியம். திருட்டுத் தொழிலை பழக ஆரம்பிக்கும் கட்டத்தில் அவர்களுக்கு முதல் பயிற்சி என்னவென்று தெரியுமா? கை விரல்கள் நடுங்காமல் இருக்க ஐஸ் வாட்டரில் கைகளை சில நிமிடங்கள் வைத்திருக்க செய்து மரத்துப் போக வைத்து பின்பு தொழில் பழக்குவார்களாம்.

அப்போதுதான் பாக்கெட்களில் திருடுவதற்கு கை விரல்களை நுழைக்கும் போது விரல்கள் நடுங்காமல் லாவகமாய் எடுக்க வருமாம். அது போலத் தான் பட்டாம்பூச்சி பிடிக்க செல்லும் போது முதலில் கை விரல்களை முன்னோக்கி  வைத்துக் கொண்டே படிப்படியாய் பூனைப் பாதம் வைத்துக் கொண்டே அதன் அருகில் செல்ல வேண்டும்.

அருகில் சென்ற பின் கைகளை உயர்த்தினால் காற்றின் விசையில் அது எச்சரிக்கையாகி பறந்து விடும். மூச்சு விடுவதும் அப்படித்தான்.. ஒரு பூ மலர்ந்து விரிவதைப் போல நம் நுரையீரல் இயங்க வேண்டும். நாம் நிற்கின்ற போஸ் -சில் சிறிது நேரம் சிலையாய் நிற்கவும் தனி பயிற்சி தேவை. அதன் இறக்கை இணைந்து இருக்கும் வரைதான் நமக்கான நேரம். விரிக்க ஆரம்பித்த பின் அதைப் பிடிக்க முயலக் கூடாது. கைகளில் ஏடாகூடமாய் நசுங்கி போக சாத்தியம் அதிகம்.

சில குறும்பு பிள்ளைகள் சிறு சிறு குத்துச்செடிகளை ஒன்றாய் கட்டிக் கொண்டு பட்டாம்பூச்சிகளை அடித்துப் பிடிப்பார்கள். எனக்கு அவர்களோடு சண்டையிட அந்த வயதில் பயமாய் இருக்கும். பெரும்பாலும் அந்த அடியில் பட்டாம்பூச்சி இறந்து விடும். அதை பரிதாபமாய் பார்ப்பதும், சின்ன குழி தோண்டி மண்ணால் மூடிப் புதைப்பதையும் தவிர எனக்கு அப்போது வேறு வழி தெரியாது.

இருப்பதிலேயே ஊசித்தட்டான் ஒரு சோம்பேறி. மெல்லிய கால்களைக் கொண்டு கண்ணைப் பறிக்கும் வர்ணங்களில் ரீங்காரமிட்டுக் கொண்டே சுற்றி வரும். அதிலேயே பெரிய தட்டான்களை எருமைமாட்டு தட்டான்கள் என்று அழைப்போம். சமயங்களில் வலிக்கும் அளவுக்கு கடித்து விடும். அதன் தலை கண்ணாடியை போல ஒரு பட்டாணி அளவில் இருக்கும். பெரிய தட்டானுக்கு மட்டும் மெல்லிய பூ கட்டும் நூலினால் அதன் வாலில் கட்டி அது பறக்கும் இடங்களுக்கு எல்லாம் பின்னாடியே நாங்களும் பறந்து திரிவோம்.

 எனக்கு இப்போதெல்லாம் அந்த ஆசைதான் வருகிறது. அந்த பட்டாம் பூச்சிக்கு கட்டி விட்டது போல உன்னையும்  ஒரு கயிறால் கட்டி (ஆமாம், ஆமாம் பூக்களினால் செய்த கயிறுதான்..) நீ போகும் இடம் எல்லாம் உன் பின்னாலேயே அலைந்து திரிய வேண்டும். உனக்கும் அந்த ஆசையிருந்தால் நீயும் ஒரு கயிற்றினால் என்னைக் கட்டி விடு.. பூக்கயிறோ, பொன் மஞ்சள் கயிறோ எதுவாய் இருந்தாலும் சந்தோஷமாய் ஏற்றுக் கொள்ள காத்துக் கொண்டிருக்கும்,

                        உன் தோழி..

                        உன் குழந்தை..

                        உன் துணைவி..

                        உன் அன்னை..

                        உன் வைரமல்லி..

You bloom with multicolours and spread the petal soft wings, so are you my flower or my butterfly?

 

Dear My Moon Friend,

I don't know how to call you. You seem to be my baby when you do some naughty things. You seem to be my dad, when you behave a strict one. You seem to be a friend trying to make me laugh. You seem to be the teacher I respect, when you point out the mistakes I'm making.

 

I remember my first teacher. My mother was always a little proud of me for certain things. One of them was my stubborn crying to go to school as a child. So my teacher enrolled me in school 5 months before my birth date. I spent more time sitting on her lap than I sat in the floor of classroom. It was a village primary school. All students from class 1 to 5 have only one teacher. My home and my school had some similarities.

Two tall evergreen neem trees on either side of the fence spread cool shade. The red earth floor gives a soft feel to the eyes and feet. Milky white star neem flowers on the ground. The fruits are green and yellow in color. I don't know if you know it or not. At that time, those neem pods were worth little. Some children will eat it. But my sister and I collected and gave it to my mother. Instead, my mother used to give us a piece of jaggery.

We got it from her and rushed to the back side of our school. And we will start to eat it by dipping our feet in the running stream behind the school. Yes yes.. we licked it up.. The little fishes will caress our feet, while the water gurgles on the feet, spreading sweet honey-like molasses on the tongue.

I don't remember what I studied in that school. But all I remember is that the headmaster kissed me often, became another mother and fed me too. She put me to sleep on time. I was listening to all classes from 1st to 5th class except sleep time. I don't remember if I understood or not.

She felt like she was missing me during the school holidays. But I went to hunting along the river with my gang of friends to catch butterflies. As children, we all know the names of butterflies. I don't remember nowadays.

I always love the butterfly in the color of the crossandra (firecracker) flower. A black color fills the fringed sides of the feather and it seems to hold the feminine character inside. When touched, the tarsi are so soft that our body gets goosebumps. But I was scared to look at the velvet butterfly which is black and red with its big eyes. Even though it would bite, catching it is a brave act among friends so we would compete to catch it.

Catching butterflies seems like a recreational activity. But it is important to balance our mind and body. Do you know what their first training was when they started to become a professional thief? To keep the fingers from trembling, they put their hands in ice water for a few minutes and then make the fingers numb.

Only then will you be able to take advantage of the fingers not trembling when you insert their fingers into the pockets to steal. Similarly, when you go to catch a butterfly, you should first go near to it by keeping the fingers of the hand forward and stepping the feet like a cat step by step.

If you raise your hands after getting close, it would fly because of the wind's force. It's the same with breathing. Our lungs should inhale and exhale like a flower blossom. The posture in which we are standing requires special training to stand as a statue for some time. It's only a matter of time until it's wings keeping close each other. Shouldn't try to catch it after it starts to spread it's wings. It is more likely to get stuck in the hands.

Some mischievous children were tied the ends of bushy plants together and beat them to catch butterflies. I was afraid to fight them in that age. Most often the butterflies were died in between the leaves. I dig a hole and bury it without any other option.

oosi thattan (Dragon fly) was a lazy one. It flies around us in eye-catching colors with slender legs. The bigger ones are called buffalo fly. Sometimes it bites our fingers, which is painful. Its head is like a pea-shaped and shining like a mirror ball. Only for big size fly, we tie a thin thread which is used for tying flower to its tail and we run behind it wherever it flies.

That's what I always want. I have to tie you with a rope (yes, yes, it's a rope made of flowers), like a tied butterfly and wander behind you wherever you go. If you want it too, tie me up with a rope. Whether it be made with blooming flowers or golden yellow threads, I happily await acceptance.

                                                    

                            as your Friend..

                            as your Baby..

                            as your Partner...

                            as your Mother..

                            as your Diamond Jasmine always..