அன்புள்ள நிலவுப் ப்ரியனுக்கு,

     உன் நிலவுப் ப்ரியை எழுதுவது. எனக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை உன் மீதான என் பிரியத்தில். அதற்காக என் மீது உனக்கு ப்ரியம் உண்டா, இல்லையா என்ற சந்தேகமும் இல்லை. ஏனெனில் உன்னிடம் நான் அதை எதிர்பார்க்கவும் இல்லை. எனக்கு ஒரே ஒரு நிலா நீ மட்டும் தான். எனக்கு மட்டும் அல்ல, இந்த பூமிக்கே ஒற்றை நிலவு நீ ஒருவன் தான். ஆனால் உனக்கு அப்படியா?

கடற்கரை மணல் அளவில் ரசிகப் பெருமக்கள். அதில் ஒரு சிறு துகள்  நான். அதனால் உன் பார்வை வட்டத்தில் நான் இருப்பதே சந்தேகமாய் இருக்கையில் பாசத்தைப் பற்றி எவ்வாறு சந்தேகப்படுவேன்? காதல் விஷயத்தில் இவ்வளவு காலம் பட்டினியாய் இருந்து விட்டேன். இனி அதை விரதம் என்று வேறு பெயர் சூட்டி விட வேண்டியது தான்.

உன்னோடான அறிமுகத்திற்கு பிறகு தான் நான் பசியில் இருந்திருக்கிறேன் என்பதை உணர வைத்தாய். அதற்காக உன்னையே சுவைக்க கேட்டால் எப்படி தருவாய்? ஆனால் உன்னைத் தவிர வேறு யாரை நான் சுவைப்பது? அதனால் தான் கைக்கெட்டா, வாய்க்கெட்டா தூரத்தில் பத்திரமாய் இருக்கிறாயோ?

வருடக் கணக்கில் பட்டினியாய் கூட சுலபமாய் இருந்து விடலாம். ஆனால் பசியைத் தூண்டிக் கொண்டே இருக்கும் உன்னைப் பார்த்துக் கொண்டே எப்படி பட்டினியாய் இருப்பேன்? நல்ல வேளை. கண், காது போல இதயம் வெளியில் யாருக்கும் தெரியும்படி இல்லை. அதனால்தான் எல்லா ஏக்கங்களையும் அடித்துக் கொன்று அடி மனதின் அடுக்குகளில் ஆழமாய் புதைத்து வைக்க முடிகிறது. மொத்தத்தில் என் இதயம் இரத்தம் கசிந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு சவப்பெட்டி தான்.

அதற்காக ஏக்கங்கள் எல்லாம் எலும்புக் கூடாகி காற்றில் கரைந்து கரியாகி விடும் என்று எண்ணி விடாதே. ஏசு பிரானே உயிர்த்தெழுந்த பூமி இது. உயிர் கொண்டு எழும் என் ஏக்கத்தின் நாக்குகளுக்கு உன் தோலின் சுவை உப்பா, இனிப்பா என்ற சந்தேகத்திற்கு முற்றுப் புள்ளி வை. உன் முடிக்காடுகளில் என் கைக்கிளைகளை சாரைப் பாம்பாய் சீற விடு.

உன் மூச்சுக் காற்று கடல் அலைகளின் பெருமூச்சை ஒத்தது என்று புரிய வை. உன் கழுத்து வளைவின் வெல்வெட் உருளையில் உரசி உரசி ஓய்ந்து போக விடு... உன் இதயத்தின் ஒவ்வொரு துடிப்புக்கும் உச்சி வான் வரை மேலெழும்பி வீழ்ந்து தொலைய வை.. உன் முதுகெலும்பின் வளைவுப் பாலங்களில் ஏறி ஏறி மூச்சு வாங்க செய்.. உன் விரல் நுனியின் நரம்புகளை மீட்டி ஒட்டு மொத்தமாய் அதிர்ந்து போக விடு..

தடை செய்யப்பட்ட புத்தகத்தை சுமந்து பயணிக்கும் யாத்ரீகனாகிய எனக்கு விடுதலை கொடு, ஒரு நாள் உன்னை விடுவிக்க. என் பெரு மூச்சால் இந்த ஒட்டு மொத்த விண்வெளியை உயிர்க்காற்றால் நிரப்புகிறேன். நீர் நிலைகளை எல்லாம் நெருப்பாற்றாய் ஓடச் செய்கிறேன்.   பாலைவனங்களை பஞ்சு மெத்தையாக்குகிறேன். என் உடல் வெப்பத்தால் இந்த உலகத்தையே ஒளிரச் செய்கிறேன். உலகின் அத்தனைப் புல்லாங்குழல்களையும் உன் பெயரை மட்டும் எதிரொலிக்க வைக்கிறேன்.

இத்தனை கற்பனைகளை வைத்துக் கொண்டு இவ்வளவு நாள் எவ்வாறு தான் வாழ்ந்தாய் என்று கேட்கிறாயா? வலி தெரியாமல் இருக்க மயக்க மருந்து கொடுப்பது போல் காதலின் இன்பம் என்றால் என்ன என்று தெரியாத அளவுக்கு உணர்வு நீக்கி என்ற ஒன்று இருந்திருக்குமோ, என்னவோ? உன் கூர்மையான விழி விளிம்பால் என்னை கூராய்வு செய்து என்னைக் குணமாக்கி விட்டாய். நீயே என்னைக் குணப்படுத்தி விட்டு பின் மீண்டும் நீயே என்னை முடமாக்கினால் எப்படி?

ஒன்று என்னை பட்டினியிட்டு காற்றோடு காற்றாய் கரைய விட்டு தொலைந்து போக செய். இல்லை உன்னை உண்ணக் கொடுத்து என் உணர்வுகளை மீட்க வழி வகை செய். என் ஆன்மாவை உன் அணைப்பின் சுடரில் எரிய வைத்து கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்ற பேராசையெல்லாம் இல்லை என்று சொல்வதற்கு நான் ஒன்றும் தெய்வீகப் பிறவி எல்லாம் இல்லை. சராசரி மணல் துகள் நான். இருட்டு வானத்தின் ஒற்றை டார்ச் லைட் நீ. கொஞ்சம் தேடித்தான் பாரேன், யார் காலிலாவது மிதிபட்டு நான் சாகும் முன்..

இப்படிக்கு

உன் நிலவுப் பிரியை..

Hey My Moon..You are the single torchlight in the dark sky. I am an average grain of sand. Let just search me a little, before I die crushed under someone's foot.

 

To my dearest NILAVU PRIYAN,

 

Your NILAVU PRIYAI writes here.. I have no doubt about my affection for you.  Nor do I doubt whether you reciprocate; I don't even expect it. You are my only moon, not just for me, but for this earth, you are the sole moon. But is it the same for you?

 

You have countless admirers, like grains of sand on the seashore. I am but a tiny speck among them.  How can I even question affection when my presence in your field of vision itself is questionable? I have been starved of love for so long. Now, I must rename it a fast.

 

Only after meeting you did I realize I was starving.  If I were to ask to taste you, how would you respond? But whom else can I taste but you? Is that why you remain safely out of reach?

 

Years of starvation would be easy. But how can I remain starved while constantly seeing you, arousing my hunger? Thankfully, the heart, like the eyes and ears, is not visible to everyone. That's why I can bury all my longing deep within the layers of my subconscious, suppressing them. In short, my heart is a coffin leaking blood.

 

Don't think that all these longings will turn to bone, dissolve in the air, and turn to ash. This is the earth where even Jesus rose again. Put an end to the question of whether the taste of your skin is salty or sweet for my yearning tongue, which is about to come alive. Let my fingers writhe like a cobra in your thick hair.

 

Let me make you understand that your breath is like the sigh of ocean waves. Let my neck rub against the curve of your velvety neck and rest on your neck after exhaustion... Let every beat of your heart make my soul soar and fall to the heights of heaven.  Let my lungs climb the curved bridges of your spine and breathe. Let the veins in your fingertips vibrate my entire body.

 

Grant me freedom, a traveller carrying a forbidden book (you only), to one day release (you). With my great breath, I fill this entire cosmos with life-breath. I make all water bodies race like fire. I make deserts into cotton mattresses. I illuminate this world with the heat of my body. I make all the world's flutes echo only your name.

 

You ask how I lived all these days with so many fantasies? Was there an anesthetic, something that numbed me to the point I didn't know what the pleasure of love was, so that I felt no pain? Your sharp gaze examined me and healed me. But how can you cripple me again after you have healed me?

 

Either let me starve and fade away into the air, lost. Or feed me to you, and make a way to reclaim my senses. I don't claim me to be divine birth, I too have the boundless desire to keep my soul burning in the flame of your embrace. Because I am an average grain of sand. You are the single torchlight in the dark sky. Let just search me a little, before I die crushed under someone's foot.

                        

 

Yours,

moon-lover.

 

என் இதயத்துடிப்பின் ‘லப்’ தாளம் நீ என்றால் உன் இதயத்துடிப்பின் ‘டப்’ லயம் நான் !!!

 

என் நிலவு மனிதா,

கொஞ்சம் பெருமூச்சு, நிறைய சோகத்துடன் தான் ஆரம்பிக்கிறேன் இக்கடிதத்தை. காரணம் உன்னையன்றி வேறு யார் அறிவார்? நான் கொஞ்சம் முகம் வாடினாலும் என்னை சிரிக்க வைக்க நீ எடுக்கும் முயற்சிகள் என் இதயம் மட்டுமே உணரும். இதயத்தின் வழி  உள்நுழையும் உன் காதல், என் இதழ்களின் வழி வெளிப்படும்           என் காதல், புன்னகையாய்.

இருவரின் இதயத்துடிப்பும் ஒரே தாள லயமாய் துடிக்கிறதோ.. என் இதயத்துடிப்பின் ‘லப்’ தாளம் நீ என்றால் உன் இதயத்துடிப்பின் ‘டப்’ லயம் நானாக இருப்பேன். அதனால் தான் ரோஜாப் பூவாய் மலர ஆரம்பித்த உன் முகம், மிக மெதுவாய் சிரிப்பின்றி வாடிப் போனதைக் கண்டு என் இதயத்தில் மின்னல் ரேகைகளாய் வலி ஒன்று கீறிப் போனது.

சுருண்டு படுத்து விட்டேன் என் வீட்டு சோபாவில். நல்ல வேளை உன்னைப் போல மணி பார்த்து என்னை காதலிப்பது இல்லை, என் வீட்டு சோபா.  எப்போது நான் தேடிச் சென்றாலும் அதன் உள்ளங்கையில், இல்லை.. இல்லை.. அதன் நெஞ்சாங்கூட்டில் என்னை ஏந்திக் கொள்ளும். சூடாய் அணைத்துக் கொண்டு மணிக்கணக்கில் இதம் கொடுக்கும்.

புரிந்துவிட்டது சோபாவுக்கு இவள் அழப் போகிறாள் என்று. தன் தலையணைக் கையைக் கொடுத்து தட்டி தூங்க வைக்க முயன்றது. ஏக்கத்தில் கிடப்பவளுக்கு தூக்கம் ஒரு கேடா என்பது போல இருந்தது என் நிலைமை. நான் அடிக்கடி அழுவேன் என்பதே உன்னை காதலித்த பிறகுதான் எனக்கு தெரியும். ஒரு நாள் சந்தோஷத்தில், ஒரு நாள் உன் பிரிவின் வேதனையில்.

எனக்கு மன உறுதி அதிகம் என நான் நினைத்திருந்தேன். உனக்கு தெரியும், நான் சிறு வயதில் இருந்தே விடுதியில்தான் தங்கிப் படித்தேன். என் சகோதரியை விட தனிமைதான் எனக்கு இன்னும் நெருங்கிய சகோதரி. வீட்டை விட்டு தள்ளி இருந்ததில் இன்னும் கூட எனக்கு என் உறவினர்களின் உறவு முறை குழப்பும்.

 அந்த விடுதியில் நான் படிப்பதற்கென்றே முற்றத்தில் ஒரு இடம் இருக்கும். அங்கு என் கைவண்ணத்தை கரிக் கோடுகளால் காட்டியிருப்பேன். அக்கோடுகள்  சொல்லும், இன்னும் வீட்டுக்கு செல்வதற்கு எத்தனை நாட்கள் உள்ளன என்று. 3, 4 மாதங்களுக்கு ஒரு முறை தான் வீட்டுக்கு செல்வோம். தீபாவளி, பொங்கல் என அனைத்து கொண்டாட்டமும் அன்று தான் எங்களை வந்தடையும்.

எங்கள் கிராமத்தின் ஒரே ஒரு பேருந்தில் ஏறி, ஒவ்வொரு பஸ் ஸ்டாப் -பையும் கணக்கெடுத்துக் கொண்டே வந்திறங்குவோம் எங்கள் ஊருக்கு. புழுதி பறக்க செல்லும் பேருந்தின் அடுத்த பக்கத்தில் என் அம்மா வந்து காத்திருப்பார். ஓடிப் போய் கட்டிக் கொள்ளும் ஒவ்வொரு முறையும் எனக்கு ஆச்சரியமாய் இருக்கும், என் அம்மா எப்படி இவ்வளவு திடமாய் நின்று ஒரு புயலை எதிர்கொள்கிறார் என்று. அவ்வளவு வேகத்தில் ஓடுவேன்.

ஊரின் ஒதுக்குப் புறத்தில் பேருந்து நிறுத்தம். வலது பக்கம் குடியிருப்புகள், இடது பக்கம் பசிய வயல் காடுகளும், மல்லிகை தோட்டங்களும். அந்த இரவின் குளிரில் கருநீல மையில் வெண்ணிற புள்ளிகள் தெரித்தாற்போல ஆங்காங்கே பூப் பறித்தவர்களின் கையில் தப்பிய குறும்பு பிள்ளைகளாய் ஒன்றிரண்டு மல்லிப்பூக்கள் எட்டிப் பார்க்கும், உனக்குப் போட்டியாய்.

 அந்த மல்லிப்பூ வாசத்தை விட எனக்காய் என் அம்மா செய்திருக்கும் எண்ணெய்க் கத்தரிக்காய் குழம்பின் வாசனை என் அம்மாவின் சேலையில் மிதந்து வரும். அதற்காக உடனேவெல்லாம் வீட்டுக்கு சென்றடைய முடியாது. மொத்த ஊரையும் கடந்து ஆற்றங்கரையின் ஓரத்திற்கு வர வேண்டும். மிஞ்சினால் 10 – 12 நிமிட நடைதான். ஆனால் வைரமுத்துவின் ‘கருவாச்சி காவியத்தில்’ வருவதைப் போல வெள்ளந்தியான கிராம மக்கள்.

ஒவ்வொருவரும் நலம் விசாரித்து பழம், பூ என என்னென்ன கையில் கிடைக்கிறதோ அதை கொடுத்து போரில் வெற்றி பெற்றுத் திரும்பும் போர் வீரனைப் பாராட்டுவது போல உச்சி முகர்ந்து அனுப்புவார்கள். ஒவ்வொரு மனிதரிடமும் ஒவ்வொரு வாசனை. புகையிலை, கருப்பட்டி, வெண்ணெய் என்று விதவிதமான வாசனைகள். பொதுவாக எனக்கு வயதானவர்களிடம் அடிக்கும் முதுமையின் வாசனை பிடிக்கும்.

எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் இந்த மாதிரியான வரவேற்பு கிடைக்குமா என்றால் அது சந்தேகம் தான். நீ எப்படி எவ்வளவோ பேர் இருக்க என்னை மட்டும் ஸ்பெஷல் ஆக கொஞ்சுகிறாய், அது போல நானும் ஒரு செல்லப் பிள்ளை என் ஊருக்கு. அதற்கு காரணமும் நடனம் தான். அப்போதெல்லாம் எங்கள் ஊரில் மிக அரிதாக ஒன்றோ, இரண்டோ தான் மொத்த ஊருக்குமே டிவி இருக்கும். மீதி அனைத்துக் குடும்பங்களுக்கும் பொதுவாய் இருப்பது பஞ்சாயத்து டிவி தான். அதிலும் வெள்ளிக்கிழமை 8 மணிக்கே ஒலியும், ஒளியும் முடிந்து விடும்.  

பார்த்து முடித்த பின் போரடிப்பதாய் மக்கள் உணர்ந்தால், நான் லீவில் ஊருக்கு வந்திருக்கிறேன் என்று தெரிந்தால், ஊர் பெரியவர்களின் ஏற்பாட்டின் படி 15 நிமிடங்களில் மேடை தயாராகும். Bedsheet, Speaker என அமளி துமளியாகும் அந்த இடம். ஊர் அக்காக்கள் எனக்கு மேக்கப் போட ஆரம்பித்து விடுவார்கள். அண்ணன்கள் tape cassette ஒவ்வொரு வீட்டிலும் சேகரிக்க ஆரம்பித்து விடுவார்கள். டிவி பார்க்க வராத பாட்டிகள் கூட டான்ஸ் பார்க்க வந்துவிடுவார்கள்.

ஐந்தாம் வகுப்பிலிருந்து பத்தாவது படிக்கும் வரை நான் தான் என் ஊருக்கு entertainer. 10 மணிக்கு ஆரம்பித்தால் 1 மணி வரை சிறு சிறு ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு அசராமல் ஆடுவேன். அதற்குப் பிறகுதான் மனதை நெகிழும் ஒரு விஷயம் நடக்கும். என் தாத்தாவுக்கு நான் சினிமாப் பாடலுக்கு நடனம் ஆடுவது பிடிக்காது. அவர் சொல்வார், என் கால்களில் கலைமகள் குடியிருக்கிறாள் என்று. அவர் நான் ஆடுவதைப் பார்க்க வராவிட்டாலும் எனக்காக  விறகடுப்பை மூட்டி வெந்நீர் வைத்துக் கொண்டு வீட்டு வாசலிலேயே காத்துக் கொண்டிருப்பார்.

அவர் கோபமாய் நடக்கும் போது பார்ப்பதற்கு காட்டுப் பூனை போலவே இருக்கிறது என நான் நினைத்தது உண்டு. நான் ஆடி முடித்து வந்ததும் நேரே என்னை அடுப்புக்கு அருகே கூட்டிக் கொண்டு போய் வரமிளகாய் கூட ஏதோ சிலதும் வைத்து என் தலையை சுற்றி திருஷ்டி கழித்து அடுப்பில் போடுவார். சட சட வென்று வெடிக்கும் போது பார்க்கவும், கேட்கவும் நன்றாய் இருக்கும்.

பின்பு வெதுவெதுப்பான சுடுநீரில் (ஏனெனில் அவருக்கு தெரியும், சிறிது  சூடான நீர் என்றாலும் என் மென்மையான தோல் சிவந்து விடும், எனக்கு ஒத்துக் கொள்ளாது என்று) என் பாதங்களை வைத்து என் கால்களை வலி போக நீவி விடுவார். அப்படி நீவி விடுவதால்தான் அடுத்த நாள் எனக்கு இரத்தக் கட்டு, தசைப் பிடிப்பு வருவதில்லை என்பது அவர் இறந்த பிறகு என் கால்களில் வலி வந்த போதுதான் நான் உணர்ந்தேன். அப்பா, தாத்தா என ஒவ்வொரு ஆண் தேவதைகளும் என்னிடமிருந்து விடைபெற்றனர்.

நான்காம் வகுப்பு படிக்கும் போது என் அம்மா என்னை என் அப்பாவிடமே விட்டு விட்டு என் சகோதரியை மட்டும் கூட்டிக் கொண்டு என் பாட்டி ஊரான இந்த ஊருக்கு வந்து விட்டார். நான்காம் வகுப்பிலேயே அம்மா இல்லாமலேயே தலை சீவவும், துணி துவைக்கவும், கையை சுட்டுக் கொண்டு சமைக்கவும் ஆரம்பித்து விட்டேன். முன்னிரவுகளில் என் தந்தை வர தாமதமாகும் சமயங்களில் வீட்டுத் திண்ணையில் அமர்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன், பசியுடன் தான்.

அவரவர் அம்மாக்கள் பிள்ளைகளுக்கு சோறூட்டுவதைப் பார்க்கும் போது கலங்கும் கண்களை மறக்க மேலே வானத்தை நோக்கி பார்த்தவாறே அமர்ந்திருப்பேன். அன்றும் நீதான் எனக்கு ஆறுதல் அளித்தாய். அப்பொழுதே உன்னை காதலித்திருக்கக் கூடாதா? கண் சிமிட்டும் முன் ஓடி வந்திருப்பேன். இப்போது ஓடி வர இயலாத ‘காலறு’ நிலையில் நிற்கிறேன். ரொம்பவும் காதலிக்க வைக்காதே. ஓடி வந்தாலும் வந்து விடுவேன் என்ற பயத்திலேயே வாழும்,

 

              உன் உயிர்க் காதலி வைர மல்லி. 

 

If you are the 'lup' rhythm of my heartbeat, I will be the 'tup' rhythm of your heartbeat.

Hey, My Moon Man,

I begin this letter with a little sigh and a lot of sadness. Who else but you know the reason? Even if I'm a little wither, your efforts to make me smile can only be felt by my heart. Your love enters my heart, and my love emerges through my lips as a smile.

Both of our heartbeats are beating in the same rhythm, I think. or else, if you are the 'lup' rhythm of my heartbeat, I will be the 'tup' rhythm of your heartbeat. That is why I saw your face, which had begun to bloom like a rose, slowly wither away without a smile, and it made pain like lightning streaked through my heart.

I curled up and lay down on the sofa of my house. Thank God.. It doesn't check the time and fall in love with me like you. Whenever I go looking for it, it carries me not in its palm, in its bosom. A warm hug of it will give me relief for hours.

Sofa understood that I was going to cry. She patted her pillow and tried to make me sleep. My situation was as if sleep was a curse while  longing. I know only after falling in love with you that I cry often. One day in happiness, other day in the pain of your separation.

I thought I had more willpower. You know, I studied in hostels from my childhood. Solitude is a closer sister to me than my sister. Even now I get confusing to find the name of relationships with my relatives.

The hostel has a place in the courtyard for me to study. There I would have shown my hand skill with charcoal lines. The lines will tell how many days are left to go home. We go home once in 3-4 months. All the celebrations like Diwali and Pongal will reach us on that day only.

We board the one and only bus in our village and traveled to our town counting every bus stop. My mother would come and wait on the other side of the bus stop. Every time I run away and hug her, I wonder how my mother stood so strong through a storm. Because I run so fast like a storm.

Bus stop is on the outskirts of village. On the right sides are residential areas, on the left sides are greeny paddy fields and jasmine gardens. In the cold of that night, like white dots in dark blue ink, a couple of jasmine flowers peeked out like mischievous children who had escaped from the hand of flower pickers, competing with you.

More than the scent of jasmine, the smell of the oily brinjal gravy that my mother had made for me would smell in my mother's saree. For that, we can't reach home immediately. We have to cross the entire village and come nearby to the river bank. It is a 10-12 minute walk if you go straight. But as in Vairamuthu's 'Karuvachi Kaviyam', the villagers are innocent people.

Everyone inquires about the well-being and give me fruits and flowers, whatever they can get their hands on. As if praising a warrior who returns victorious from a battle, they will give a kiss on my forehead. Every human has a different smell, you know. Various smells like tobacco, blackcurrant, butter. I usually like the smell of aged people.

It is doubtful if all children will receive this kind of reception. How you made me special when there are so many people, just like that I am a darling of my village. The reason for that is dance. At that time in our village there was only one or two TVs for the whole village. Panchayat TV is common to all, remaining households. Moreover, 'Oliyum, Oliyum' will end at 8 o'clock on Friday.

If people feel bored after watching, if they know that I have come to home in leave, the stage will be ready in 15 minutes according to the arrangement of village elders. The young ladies would started to makeup on me. The brothers started collecting tape cassettes in every house. Even grandmothers who don't come to watch TV, but come to watch the dance.

I was the entertainer of my town from fifth to tenth class. If it starts at 10 o'clock, until 1 o'clock it would be held. Then Only mind-blowing thing will happen. My grandfather doesn't like me dancing to movie songs. He would say, 'Kalaimagal' (Goddess of learning) resides at my feet. Even if he doesn't come to watch my dance, he waits for me at the door with a firewood stove and hot water.

I used to think that he looked like a wild cat when he was angry. When I finished dancing, he would take thrishti and throw that thrishti items on the flame. It's good to see and hear when it explodes. He then put my feet in warm water (he knows hot water makes my delicate skin reddish and I don't like hot water) and soaked my feet for pain relief. It was only I found out that the next day I didn't get blood clots and cramps because of this treatment. I understand this when my legs hurt after he died. Every male angel like dad and grandpa said goodbye to me early.

When I was in fourth grade, my mother left me with my father and came to my grandmother's village, bringing only my elder sister. I started combing my hair, washing clothes and cooking without the help of my mother in the fourth grade itself. In the evenings, late for my father to arrive, I would sit at the door hungry and watch other families.

I sit looking up at the sky to hide my teary eyes when I see some of mothers feeding food to their children. You were the one who comforted me that day too. Shouldn't I have loved you right then and there? I'll be running with you. Now I am standing in a position where I cannot come. Don't show love on me too much. Because I have more fear whether i am coming with you now.

                

               With More Love Beats,

       Your Diamond Jasmine (Vaira Malli)...