அன்புள்ள நிலவு மன்னவனுக்கு,

நீ எப்போது தோன்றினாய்? எங்கு தோன்றினாய்? எதற்காக தோன்றினாய்? எனக்கு அதைப் பற்றி தெரியவும் தெரியாது.. புரியவும் புரியாது உன் சரித்திரம். அன்று நீ நிலவாய்ப் பிறந்திருக்கலாம். ஆனால் இன்று எனக்காக நிலவு மன்னவனாய் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறாய். கை தேர்ந்த ஒரு கலைநயவாதி தான் கற்ற மொத்த மந்திரங்களையும் உபயோகித்து உருவாக்கிய ஒரு விந்தையான வித்தை நீ.

 

என்னை அணைக்கவுமில்லை. நிஜத்தில் அனுபவிக்கவுமில்லை. ஒரு துளி தீண்டலிலேயே என் உயிரை உருவி எடுத்து உன்னிடம் வைத்துக் கொண்டாய். உயிர் இல்லா வெற்று சவம் தான் நான். ஆனால் தினமும் மிளிர்கிறேன். வெட்கத்தில் ஒளிர்கிறேன். சந்தோஷத்தில் மலர்கிறேன். சவத்திற்கும் சாகா வரம் கொடுத்து என் உடலெங்கும் புன்னகைப் பூக்களை மணம் பரப்ப செய்கிறாய்.

 

எங்குமே, யாரிடமுமே கிடைக்காததால் உன்னிடம் நான் ஏக்கத்தில் வந்து கையேந்துகிறேன் என தவறாய் நினைக்காதே. உன்னைத் தவிர வேறு யாரிடமும் என் இதயத்திற்கு காதல் பிறப்புரிமையை அளிக்க என் மனம் ஒத்துழைக்கவில்லை. என் இதயத்தில் நீ விட்ட காதல் அம்பு துளைத்து தான் சென்றது. ஆனால் அவ்வப்போது வயலின் குச்சியாய் மாறி என் இதய காதல் இசையை மீட்டுகிறது.. என்னை மறுபடியும் மீட்டெடுக்கிறது.

 

ஒவ்வொரு முறையும் ஒவ்வொரு விதையும் மண்ணை முத்தமிட அதன் உறையைக் கிழித்துக் கொண்டு வருவதைப் போல ஒவ்வொரு முறையும் உன் பார்வையால் என் இதயத்தைக் கீறி என் காதலை முளைக்க செய்கிறாய். அதிலிருந்து பூக்கும் ஒவ்வொரு பூவும் உன்னைத் தான் முத்தமிட வேண்டும் என அடம்பிடிக்கிறது. உன் இதழின் ஈரப்பதத்தில் குளிர்ச்சியாய் வாழ்நாள் முழுதும் மலர்ந்திருப்பேன் என்கிறது.

இத்தனையும் சொல்லித் தான் தெரிய வேண்டுமா உனக்கு? தேவையில்லை. பேசாத வார்த்தைகளும், கிடைக்காத அருகாமையும் நம் காதலுக்கு தடையாய் இருந்ததில்லை. இனி இருப்பதும் இல்லை. என்னதான் உன்னருகில் இல்லாமல் நான் சுதந்திரமாய் சுற்றி திரிந்தாலும் என் ஆன்மாவின் கயிறு உன் கரங்களில் தான் உள்ளது. நீயே என் குவி வட்டம்.

 

உன்னைப் போல ஒரு காதல் கலைஞன் கிடைப்பது எளிது தான். ஆனால் எனக்கு நீ கிடைத்திருப்பது மிக அரிதான ஒன்று. ஆகவே விலை மதிக்க முடியாத ஒன்றாய் உன் காதலை நான் கணிக்கிறேன். ஒவ்வொரு ஞாபக அடுக்குகளிலும் உன்னோடான இனிய நினைவுகளைப் பொக்கிஷமாய் செருகி வைத்திருக்கிறேன். உன் பெயரை என் இதயத்தில், என் மூளையில், என் நுரையீரலில் டாட்டூ இட்டு வைத்திருக்கிறேன்.

 

ஒத்துக் கொள்கிறேன். என் கைகளில் சேகுவேராவின் டாட்டூ உள்ளது தான். இன்றும் என் நினைவில் உள்ளது. நான் கல்லூரி இரண்டாம் ஆண்டு படிக்கும் போது என் தோழன் ஒருவனின் தந்தை எனக்கும் ஒரு தந்தையாய் மாறி என் மீது பாசத்தைப் பொழிந்தது. என்னை முதன் முதலாய் "Gayma" என்று அழைத்தது. (அதன் பிறகு யார் என்னை அவ்வாறு அழைத்தாலும் எனக்கு என் தந்தையே அழைப்பது போல் மனது மல்லிகைப் பூவாய் பூரித்துப் போகும்.)

 

எனக்காக வைரமுத்து அவர்களின் கையெழுத்திட்ட பிரதியை அவரின் முதல் புத்தக வெளியீட்டு அன்று நேரில் சந்தித்து அதை வாங்கி எனக்கு பரிசளித்தது.இன்னும் பல பல.. அவரோடான அறிமுகமே ஒரு சுவாரசியமான விஷயம் தான். நானும் என் தோழனும் அவ்வப்போது புத்தகங்களை பரிமாறிக் கொள்வோம். ஒரு முறை செமஸ்டர் எக்ஸாம் நடந்து கொண்டிருக்கும் சமயத்தில் வைரமுத்துவின் கருவாச்சி காவியம் புத்தகம் கைக்கு கிடைக்க அவன் அதை எனக்கு கொடுக்க தயங்கினான்.

 

ஏனெனில் மூன்று நாட்கள் இடைவெளியில் அடுத்த ஒரு தாளுக்கான பரீட்சை நடக்கவிருந்தது. அவனுக்கு நன்கு தெரியும். இந்த மாதிரி புத்தகங்கள் கிடைத்தால் நான் பரீட்சைக்கு படிக்காமல் இதில் மூழ்கி விடுவேன் என்று. ஆனால் நான் அவனிடம் கெஞ்சி,  கொஞ்சம் மிரட்டி முடிந்தவரை சீக்கிரம் முடித்து விடுகிறேன் என்று வாக்கு கொடுத்து அந்த புத்தகத்தைக் கைப்பற்றினேன்.

 

சரியாய் 1 1/2 நாள். மூன்று  வேளை சாப்பாடு. இடையில் நான்கு தடவை காபி. இது மட்டும் தான் ஞாபகம் இருக்கிறது. முழுதாய் வாசித்து முடித்து அவன் கையில் கொடுத்ததும் அவன் என்னை ஒரு பயத்துடன் பார்த்த பார்வை இருக்கிறதே. அன்று வரை என்னை தேவதை என்று அழைத்தவன் அந்த நிமிடத்தில் இருந்து என்னை காட்டேரி என்று அழைக்கத் தொடங்கி விட்டான்.

இதை தன் அப்பாவிடம் சொன்ன போது அதை நம்பவில்லை என்று சொல்லி அந்த இரவு விடுதி கேண்டீனில் உணவருந்த சந்தித்த போது தொலைபேசியில் அவரை அழைத்து என்னிடம் பேச செய்தான். அன்று தான் முதல் தடவை அவருடன் பேசினேன். பேசினேன் என்று சொல்வதை விட அந்த உரையாடலை ஒரு quiz programme என்றே சொல்லலாம்.

ஏனெனில் அவர் நம்பவில்லை. எப்படி அவ்வளவு சீக்கிரம் 33௦ பக்கங்கள் கொண்ட ஒரு புத்தகத்தை முழு மூச்சாய் படித்து முடிக்க முடியும் என்று. அவர் படித்து முடித்து தான் தன் மகனுக்கு அவர் அனுப்பி விட்டிருந்தார். ஆகவே என்னை CROSS CHECK செய்ய நினைத்து அதில் வரும் கதாபாத்திரங்களின் பெயர்கள், உறவு முறை மற்றும் முக்கிய குறியீடுகள் போன்றவற்றைக் கேட்க நானும் தெளிவாய் சொல்ல, பின்பு தான் நம்பினார். நான் புத்தகத்தை உண்மையாய் தான் படித்திருக்கிறேன், அதுவும் நுனிப் புல் மேயாமல் என்று.

 

அதன் பிறகு தமிழ்நாடு எழுத்தாளர்கள் சங்கம் நடத்தும் எந்த ஒரு புத்தகக் கண்காட்சிக்கும் என்னை அழைத்துப் போவார். அங்கு தான் எனக்கு பிடல்காஸ்ட்ரோ மற்றும் சேகுவரா வை அறிமுகப்படுத்தினார். என்னவோ முதல் பார்வையிலேயே பிடித்துப் போனது. கையில் அவரது செல்லப் பெயரான "சே" -வை டாட்டூ போட்டுக் கொள்ளும் அளவுக்கு காதல் அவர் மீது. தேடிப் பிடித்து அவர் பற்றிய புத்தகங்கள் படித்தேன்.அவர் காதலி மீது மெலிதாய் கோபம், பொறாமையும் கொஞ்சம் இருந்தது அப்போது.

 

இப்போது உண்மையை சொன்னால் அவர் பற்றி படித்த பல விஷயங்கள் நினைவில் இல்லை. காதலுக்கு அடையாளமாய் கையில் ஒரு வடு. அவ்வளவு தான். அவர் மீது நான் கொண்ட காதலை இந்த உலகுக்கே காட்ட முடியும் என்னால். ஆனால் உன் மீது நான் கொண்ட காதலை உனக்கு கூட தெரியப்படுத்த முடியாது. பரவாயில்லை. என்னுடனே பிறந்து, என்னுடனே வளர்ந்து, என்னுடனே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் என் இதயத்தை, மூளையை, நுரையீரலை விடவா எனக்கு ஆத்மார்த்தமான, நம்பிக்கையான நண்பர்கள் வெளியில் கிடைப்பார்கள்? அவர்கள் என் காதலைப் புரிந்து கொள்வார்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன்,

என்றும்

உன் வைர மல்லி..

 

The arrow of love you released in my heart pierced right through, but time to time it turns into a violin bow, playing the music of love in my heart... resurrecting me again.

 

To my beloved Moon King,

 

When did you appear? Where did you appear? Why did you appear? I neither know nor understand your history. You may have been born as the moon that day, but today you have been created as the Moon King for me. You are a wondrous magic, crafted by a skilled artist who used all the spells they had learned.

 

You never embraced me, nor did I experience you in reality. With just a single touch, you drew the life out of me and kept it with you. I am nothing but an empty, lifeless corpse. Yet, I glow every day. I shine with shyness. I blossom with happiness. You grant immortality to a corpse, causing flowers of smiles to spread their fragrance all over my body.

 

Don't mistakenly think that I come to you with longing, begging, because I can't find it anywhere else, with anyone else. My heart refuses to grant the birthright of love to anyone but you. The arrow of love you released in my heart pierced right through, but time to time it turns into a violin bow, playing the music of love in my heart... resurrecting me again.

 

Each time, like every seed that kisses the earth and breaks through its shell, each time your gaze scratches my heart, causing my love to sprout. Every flower that blooms from it insists on kissing only you. It says it will live coolly in the moisture of your lips, blooming for a lifetime.

 

Is it necessary to say all this for you to know? No. Unspoken words and unachieved nearness have never been an obstacle to our love, nor will they ever be. No matter how freely I roam without being near you, the string of my soul is in your hands. You are my focal point.

 

It's easy to find a lover like you, but finding you is a rare occurrence for me. Therefore, I value your love as something priceless. I've tucked away sweet memories of you as treasures in every layer of my memories. I've tattooed your name on my heart, in my brain, in my lungs.

 

I confess, I do have a Che Guevara tattoo on my hands. And it's still in my memory. When I was a sophomore in college, a friend's father became like a father to me, showering me with affection. He was the first to call me "Gayma." (Even now, whenever someone calls me that, my heart blooms like a jasmine flower, as if my father is calling me.)

 

He personally met Vairamuthu on the day of his book launch in coimbatore and bought a signed copy for me as a gift. And many more things… My introduction to him is a fascinating story in itself. My friend and I would often exchange books. Once, during semester exams, Vairamuthu's "Karuvachi Kaviyam" came into his hands, and he hesitated to give it to me.

 

Because there was semester exam for a paper in three days. He knew very well that if I got my hands on such books, I would immerse myself in them instead of studying for the exam. But I begged him, (threatened him a little), and promised to finish it as quickly as possible and seized the book.

 

Exactly 1 1/2 days. Four meals. Three coffees in between. That's all I remember. The look of fear in his eyes when I finished reading it completely and handed it back to him... Until that day, he called me an angel, but from that moment on, he started calling me a book vampire.

When he told his dad about this, he didn't believe him. So, when we met for dinner at the night in hostel canteen, he called his father on the phone and made him talk to me. That was the first time I spoke with him. Or rather, the conversation felt more like a quiz program.

 

Because he didn't believe how I could finish reading a 330-page book so quickly and thoroughly. He had finished reading it and sent it to his son. So, he decided to cross-check me by asking about the names of the characters, their relationships, and important twists in the book. I answered clearly, and only then did he believe that I had actually read the book, and not just superficially it.

 

After that, he would take me to every book exhibition organized by the Tamil Nadu Writers Association. That's where he introduced me Fidel Castro and Che Guevara. I was captivated with their video at first sight. I even got a tattoo of his nickname, "Che," on my hand, such was my love for him. I searched for and read books about him. I felt a slight anger and a little jealousy towards his lover at that time.

 

Now, to be honest, I don't remember many of the things I read about him. A scar on my hand as a symbol of love, that's all. I can show the world the love I have for him. But I can't even let you know the love I have for you. It's okay. Will I find more sincere, trustworthy friends outside than my heart, brain, and lungs that were born with me, grew up with me, and live with me? With the hope that they will understand my love,

 

Yours always,

Vaira Malli.

 

 

என்னுயிர் நிலவுக் காதலனுக்கு,

 

கைக்கெட்டிய, வாய்க்கெட்டா உன்னுயிர்க் காதலி எழுதுவது. எல்லாமே சர்வ சாதாரணமாகத் தான் கடந்து செல்லப்படுகிறது இந்தக் காலத்தில். ஆனால் என் இதயம் தான், உன் விரல் தீண்டிய வெப்பத்தைக் கூட அணைக்கத் தெரியாமல் இன்று வரை தடுமாறிக் கொண்டே இருக்கிறது. மீண்டும் மீண்டும் உன் ஆடையையாவது உரசிக் கொண்டே ஒட்டி நின்று கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று இப்போது தோன்றுகிறது, Dulquer Salmaan – ன் "Heeriye" பாடலில் வருவது போல.

காதலின் ஏக்கத்தை, பிரிவை, ஆழமான உணர்ச்சியை, ஒன்றாக இருப்பதில் உள்ள மகிழ்ச்சியை அப்பாடல் கொடுத்தது. அதையும் நீதான் அறிமுகம் செய்தாய்.. அதுவும் நான் இல்லாத அந்த ஒரு தினத்தில். என்னையே நினைத்து உன் அன்பையும், பிரிவுன் வலியையும் நீ வெளிப்படுத்தியதாய் நான் கற்பனை செய்து அழுது மகிழ்ந்தேன்.. இல்லை இல்லை மகிழ்ந்து அழுதேன்.

மொத்தத்தில் இதயம் விம்மி அழுவதற்கு மகிழ்ச்சியும் ஒரு காரணமாய் இருக்க முடியும் என்று உணர்ந்த தருணங்கள் அவை. எனக்கு என் வாழ்நாளில் கிடைத்த ஆகச் சிறந்த பரிசு அது. இன்று வரை என் மீதான உன் அன்பின் சாரத்திற்கு ஒரு துளி மாதிரி அப்பாடலின் வரிகள். உனக்கு தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. தினமும் நான் எழுந்ததும் கேட்கும் காதல் சுப்ர பாதம் அப்பாடல். உன் பார்வை எப்படி அலுக்காதோ, அதே போல வருடங்கள் பல தாண்டினாலும் என் இதயத்தை அரவணைத்து உன்னிடம் என்னை கூட்டி செல்லும் அந்தப் பாடல்.

நீ தொட்டுத் தந்த புத்தகத்தில் உன் கை ரேகைகளை தேடி தேடி என்னை நானே தொலைத்து விட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன். நம் முதல் சந்திப்பே கடைசி சந்திப்பாய் அமைந்து விடுமோ என்ற பயமும் அடிக்கடி இப்போதெல்லாம் வருகிறது. எல்லாம் கனவாய் மாறி மறுபடியும் நான் தனித்து இந்த உலகத்தில் கை விடப்பட்டு விடுவேனோ என்ற எண்ணமும் என்னை உடல் நடுங்க செய்கிறது.

எனது சிறு வயதில் இருந்து என்னை விடாமல் துரத்திய ஒரு கனவு உண்டு. இரவு முழுவதும் பரீட்சைக்கு தயாராவது போல் விழுந்து விழுந்து படிப்பது போன்ற ஒரு ஒரு கனவு. ஒவ்வொரு வரியும் என் கண்களுக்கு நன்றாய் தெரியும். மூச்சு விடாமல் படித்துக் கொண்டே இருப்பேன், கனவுகளில். இதற்கும் படிப்பை முடித்து பல வருடங்கள் ஆகியும் அந்த கனவு என்னை விடாமல் துரத்தியது. பெரும்பாலும் என்னை களைப்படைய செய்யும் அந்த கனவு, நிறைய நாட்களில் என்னை பயமுறுத்தி இருக்கிறது.

என் மன நிலையில் ஏதோ ஒரு பாதிப்பு இருக்குமோ என்று என்னும் அளவிற்கு என்னை பயம் கொள்ள செய்த அந்த கனவு, நீ என் கனவுகளில் வர ஆரம்பித்த பிறகுதான் என்னை விட்டு அது நீங்கியது என்பதை நீ அறிவாயா? உன்னிடம் நான் சொல்ல நினைத்த, ஆனால் சொல்ல மறைத்த விஷயங்கள் நிறைய உண்டு. எல்லாவற்றையும் உன்னிடத்தில் பகிர்ந்து கொள்வதில் எனக்கு ஆசை உண்டு தான். ஆனால் அது உன்னை, உன் நேரத்தை, உன் சுற்றத்தை பாதிக்கக் கூடாது என்ற தவிப்பில் இருக்கிறேன்.

அதற்காக என் இதயம் கடினமாகி விட்டது என்று எண்ணி விடாதே. நீ இருக்கும் இடம் என் இதயம். பூ எப்படி பாறையாய் உருமாறும்? முடியாது, இல்லையா? சிறு வயதில் இருந்தே எனக்கு விடுதி வாழ்க்கை தான். விடுதியில் உள்ள அனைவர்க்கும் சேர்ந்து இரண்டே இரண்டு குளியல் அறைதான் இருக்கும். நான் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் போது ஒன்று 4.30 மணியிலிருந்து 5 மணிக்குள் குளித்து விட வேண்டும். இல்லையெனில் எனது முறை வருவதற்கு 8.30 மணி மேல் ஆகிவிடும்.

அதற்குப் பயந்து கொண்டு நான் அதிகாலையிலேயே குளித்து விடுவேன். விடுதி என்பதால் வெந்நீர்க்கு வாய்ப்பில்லை. மார்கழி மாதக் குளிர், அதிகாலை இருட்டு, குளியலறையில் என்னை முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கும் ஒரு பெரிய மரப்பல்லி, என்றோ பார்த்த ஒரு பேய்ப் படத்தின் குளோஸ் அப் ஷாட் என என்னை பயமுறுத்த பல விஷயங்கள் வரிசை கட்டிக் கொண்டு நிற்கும்.

அப்போதும் கூட எனக்கு கடவுளின் பெயரை முணுமுணுக்க தன்மானம் இடம் கொடுக்காது. உனக்கு ஓநாயைப் பற்றி ஒரு விஷயம் தெரியுமா? யானை, சிங்கத்தைப் போல அவ்வளவு எளிதாய் ஓநாயை மனிதனால் பழக்க முடியாது. அதற்காக ஓநாய்க்கு அறிவில்லை என்று நினைத்து விட வேண்டாம். காற்றை முகர்ந்தே சில கிலோ மீட்டர்களுக்கு அப்பால் மனிதர்கள் வைக்கும் பொறியை இனம் கண்டு பிடித்து அதன் கூட்டத்தையே காப்பாற்றி விடும் வல்லமை அதற்கு உண்டு. மனிதர்கள் உருவாக்கும் வேட்டை போர் வியூகத்தை ஒரு நொடியில் புரிந்து கொண்டு லாவகமாக வியூகத்தை உடைத்து வெளியேறித் தப்பித்து விடும்.

நாயை கட்டிக் கூட்டி கொண்டு போவது போல அவ்வளவு சுலபமாய்  எல்லாம் ஓநாயைக் கட்டிக் கூட்டிக் கொண்டு போக முடியாது. சாகும் தருவாயிலும் அதன் தன்மானத்தை விட்டுக் கொடுக்காத ஒரு உயிரினம். கால் நரம்பு அறுபட்டு இரத்தம் பீறிட்டாலும் இருக்கும் இடத்தை விட்டு ஒரு குண்டுமணி அளவுக்கு கூட அதை நாம் இழுத்து செல்ல முடியாது. ஆனால் நான் மனுஷி அல்லவா? அதிலும் சிறிய வயது மனுஷி.. மனதில் பெரிய தைரியம் எல்லாம் கிடையாது. நிறைய பயம் உண்டு.. பயத்தை மறைக்க ஒரு வைராக்கியம் தேவை அல்லவா, ஓநாயைப் போல?

அந்த வயதில் எனது முழு முனைப்பு எல்லாம் படிப்பு மட்டும் தான். ஆகவே ஒவ்வொரு முறை குளிக்கத் தண்ணீர் எடுக்கும் ஒவ்வொரு குவளைக்கும் “நான் இனி வரும் பரீட்சையில் முதல் ரேங்க் வாங்க வேண்டும்” என்ற உறுதி மொழி எடுத்துக் கொண்டு ஏதோ அதற்காகவே தீக்குளிப்பதைப் போல தண்ணீர்க் குவளையை என் தலையில் ஊற்றிக் கொள்வேன். அப்படித்தான்  என்னால் குளிரை, பயத்தை வெல்ல முடிந்தது.

இருந்தாலும் எனது பள்ளிப் படிப்பு முடிக்கும் வரையிலும் என்னால் முதல் ரேங்க் வாங்கவே முடியவில்லை என்பது வேறு விஷயம். ஏதோ குளிரிலிருந்து என்னைக் காப்பாற்றியதே என்று ஆறுதல் கொள்ள வேண்டியது தான். உன் நினைவுகளும் எத்தனையோ விஷயங்களில் இருந்து என்னைக் காப்பாற்றி உள்ளது. அனைத்தையும் சொல்லி உன்னை அலுப்பாக்க விரும்பவில்லை. நிறைய விஷயங்களுக்கு உன்னிடம் அனுமதி வாங்க வேண்டும் என்று நினைத்தது உண்டு. அதற்கான உரிமை எனக்கு நீ தந்ததும் இல்லை, நான் கேட்டதும் இல்லை. பின் எதற்காகத்தான் இப்படி உயிரைக் கொடுத்து காதலிக்கிறோம் எனத் தெரியாமல் உனக்காய் வாடிக் கொண்டிருக்கும்,

                     உனது உயிர்க் காதலி     

                        வாடாமல்லி. 

 

Your devoted lover who is reachable to hand, but out of reach to your lips writes here..

 

To my darling moon,

 

Your lover who is reachable to hand but out of reach to your lips writes here.  Everything seems to pass normally these days. But my heart, even now, stumbles, unable to extinguish the fire of your touch.  My fingers want to touch and rub your clothes all times and my arms wants to cling to you, like in Dulquer Salmaan's "Heeriye” song.

 

That song conveyed the longing of love, the pain of separation, the depth of emotion, and the joy of togetherness. You only introduced it to me… on that one day I wasn't appearing infront of you. you were expressing your love and the pain of separation. I imagined you are thinking of me. May be even it's a false statement. But I didn't mind. That day I cried with happy… no, no, I enjoyed with crying.

 

In short, those were moments when I realized that overwhelming joy can also be a reason for tears. That song was the best gift of my life given by you.  Even today, the lyrics of that song reminds the drop of essence from your love for me. You probably don't know. It's the love song I listen to every morning when I wake up. Just as your gaze never tires me, so too will this song, across many years, embrace my heart and draw me to you.

 

I keep searching for your fingerprints, In the book you touched and gave me, slowly I am losing myself in the process. In recent days, I often fear that our first meeting will also be our last. The thought that your love and care will all turn into a dream, leaving me abandoned and alone in this world again, makes me tremble. OMG.. Terrible thought..

From my childhood, I've been haunted by a recurring dream. It's a dream where I'm frantically studying for an exam all night, poring over books. Every line is crystal clear to my eyes. I read incessantly, breathlessly, within the dream. Even years after finishing my studies, this dream continued to pursue me. Mostly exhausting, this dream has terrified me on many occasions. It frightened me to the point where I wondered if I had some kind of mental disorder.

Do you know that this dream only left me after you began appearing in my dreams? Maybe it happened because of happy hormones, I guess. There are many things I wanted to tell you, but things I kept hidden. I yearn to share everything with you. But I hesitate, fearing it might affect your mind, your time, your life. Don't think my heart has hardened because of this. You are residing in my heart. How can a flower transform into a rock? Impossible, isn't it?

 

But in the past, I had to harden my heart. Since childhood, I had lived in a hostel. We only had two bathrooms for everyone. When I was in sixth grade, I had to bathe between 4:30 and 5:00 AM. Otherwise, my turn wouldn't come until after 8:30 AM. Fearing this, I would bathe very early in the morning. Because it was a hostel, there was no hot water.

 

The chill of early morning, the pre-dawn darkness, a large gecko staring at me in the bathroom, and the close-up shot of a ghost from a horror movie I once saw – all these things lined up to terrify me. Even then, I was adamant to refrain from muttering God's name. Do you know something about wolves? Unlike elephants or lions, wolves are not easily tamed by humans.

Don't think that wolves lack intelligence.  They can smell the air and identify traps set by humans kilometers away. They instantly understand human hunting strategies, cleverly breaking through them and escaping.

 

You can't easily leash a wolf like you would a dog. It's a creature that doesn't surrender its dignity even in the face of death. Even if its leg is severed and blood spurts out, we can't drag it even an inch from where it lies. But I am a human, a young girl at that time. I don't have immense courage; I have a lot of fear.  To hide that fear, I needed determination, like a wolf's.

 

At that age, my entire focus was only on my studies. So, every time I fetched water for a bath, with each mugful, I would vow, "I must get first rank in the upcoming exam," and pour the water over my head as if performing a ritualistic self-immolation for that purpose. That's how I managed to overcome the cold and fear.

 

However, I couldn't achieve first rank until I finished school. (Always second place..Now only I understood not only in studies, in life also).I could only find solace in the fact that it had at least saved me from the cold. Your memories have also saved me from countless issues. I don't want to bore you by recounting them all. I often felt the need to seek your permission for many things. But you neither gave me that right nor did I ask for it. Then why do we love these much dearly?  without knowing the answer withers away for you..

                        your devoted lover, 

                        Diamond Jasmine.

 

 

அன்புள்ள நிலவுத் தோழனுக்கு,

உன்னை எப்படி கூப்பிடுவதென எனக்கு தெரியவில்லை.. நீ குறும்பாய் சில விஷயங்கள் செய்யும் நேரங்களில் என் குழந்தையாய்  தெரிகிறாய்.. என்னை கண்டிப்புடன் நடத்துகையில் என் தந்தையாய் தெரிகிறாய்.. என்னை அதட்டி சிரிக்க வைக்க முயல்கையில் என் தோழனாய் தெரிகிறாய்.. நான் செய்யும் தவறுகளை இதமாய் சுட்டிக்காட்டி என்னைத் திருத்துகையில் நான் மதிக்கும் ஆசானாய் தெரிகிறாய்..

 

ஆசான் என்று கூறுகையில் என் முதல், முதல் ஆசிரியர் நினைவுக்கு வருகிறார்.. என் அன்னை எப்போதும் சில விஷயங்களில் என்னைப் பெருமையாய் சொல்வதுண்டு.. அதில் ஒன்று, சிறு வயதிலேயே பள்ளிக்கு செல்வேன் என அடம் பிடித்து அழுததால் என் பிறந்த தேதியை 5 மாதம் முன்னர் தேதியிட்டு அந்த ஆசிரியர் என்னை பள்ளியில் சேர்த்துக் கொண்டாராம்.

 

நான் தரையில் அமர்ந்து கற்றுக் கொண்டதை விட அவர் மடியில் அமர்ந்திருந்த நேரம் தான் அதிகம். அது ஒரு அழகான சிறிய கிராமத்துப் பள்ளி.. ஒன்றிலிருந்து ஐந்தாம் வகுப்பு வரை படிக்கும் அனைவர்க்கும் ஒரே ஒரு ஆசிரியர்.. என்னுடைய கிராமத்து வீட்டிற்கும், அப்பள்ளிக்கும் நிறைய தொடர்பு இருந்தது.

 

இரு பக்கமும் அடர்ந்த பச்சையில் குளிர்ச்சியை குவியலாய் கொட்டிக் கொண்டே இருக்கும் இரண்டு வேப்ப மரங்கள்.. கண்ணுக்கு கதகதப்பாய் கால்களுக்கு மெத்தென்ற உணர்வு தரும் செம்மை ஏறிய மண் வாசல்.. சிவந்த மண்ணுக்கு அழகூட்டும் நட்சத்திர வேப்பம் பூக்கள். கூடுதலாய் மஞ்சளும் பச்சையும் கலந்த தங்க நிறத்தில் வேப்பம் பழங்கள்.

 

உனக்குத் தெரியுமா எனத் தெரியவில்லை. அந்தக் காலத்தில் வேப்பங்கொட்டைகளுக்கு கிலோவுக்கு ஒரு சிறிய தொகை கிடைக்கும்.. சில குழந்தைகள் அதை சாப்பிடுவதற்கு பொறுக்குவார்கள். நான் என் அக்காவுடன் சேர்ந்து அதை பொறுக்கி கொண்டு போய் அம்மாவிடம் கொடுப்போம். அம்மா அதற்கு பதிலாக ஆளுக்கு ஒரு அச்சு வெல்லம் தருவார்கள்.

அதை வாங்கிக் கொண்டு பள்ளியின் பின்புறம் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஓடை வாய்க்காலில் கால் நனைத்தவாறே சாப்பிடுவோம்.. ஆமாம் ஆமாம்.. நக்கித்தான்.. குட்டி குட்டி மீன்கள் எங்கள் கால்களை கூச வைத்தாலும் காலில் ஜில்லென்று ஓடை நீர் பட்டுக் கொண்டேயிருக்க, நாக்கில் இனிய தேன் ரசமாய் வெல்லச்சுவை பரவும்.

அந்த பள்ளியில் படிக்கும் நாட்களில் எப்படி படித்தேன் என்பதெல்லாம் நினைவில் இல்லை. ஆனால் அந்த தலைமை ஆசிரியர் எனக்கு முத்தம் கொடுத்ததும், இன்னொரு தாயாய் மாறி எனக்கு சோறு ஊட்டி விட்டதும் தான் எனக்கு நினைவில் மிச்சமாய் இருக்கிறது.

சமயத்தில் தூங்கவும் வைத்து விடுவார்கள். மடியிலேயே இருப்பதால் வகுப்பு பேதமின்றி அனைத்து வகுப்பு பாடங்களையும் கேட்டுக் கொள்வேன். புரிந்ததா இல்லையா என்றெல்லாம் நினைவில் இல்லை. பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் அவர்தான் என்னை மிஸ் செய்வார். நானோ பட்டாம் பூச்சி பிடிப்பதற்கு என் நண்பர்கள் பட்டாளத்தோடு ஆற்றின் கரைகளில் வேட்டைக்கு கிளம்பி விடுவேன்.

சிறு வயதில் எல்லாப் பட்டாம் பூச்சிகளின் பெயர்களும் எங்களுக்கு அத்துப்படி. இப்போது நினைவில் இல்லை. எனக்கு ஏனோ கனகாம்பர நிறத்தில் இருக்கும் பட்டாம் பூச்சி மிகவும் பிடிக்கும். ஓரங்களில் கருமையேறி ஒரு பெண்மைத்துவம் நிரம்பி வழியும். அவ்வளவு மென்மையாய் இருக்கும் அதன் கால்களை தொட்டுப் பார்க்கையில் உடலோடு உள்ளத்திலும் ஒரு குறுகுறுப்பு ஏறும்.

 மெத்,மெத்தென்று கருப்பும் சிவப்புமாய் பெரிய கண்களோடு இருக்கும் வெல்வெட் பட்டாம்பூச்சியை பார்க்கவே எனக்கு பயமாய் இருக்கும்.அந்த பட்டாம்பூச்சி மட்டும் சுள்ளென்று கடித்து விடும். ஆனால் அதைப் பிடிப்பது நண்பர்களிடையே ஒரு வீர தீர செயல் என்பதால் அதைப் பிடிக்க எங்களிடையே போட்டியாய் இருக்கும்.

 

பட்டாம் பூச்சி பிடிப்பதென்பது மேம்போக்காய் ஒரு பொழுதுபோக்கு விளையாட்டு போலத்தான் தோன்றும். ஆனால் அதற்கு மனதையும் உடலையும் ஒரு நிலைப்படுத்துவது முக்கியம். திருட்டுத் தொழிலை பழக ஆரம்பிக்கும் கட்டத்தில் அவர்களுக்கு முதல் பயிற்சி என்னவென்று தெரியுமா? கை விரல்கள் நடுங்காமல் இருக்க ஐஸ் வாட்டரில் கைகளை சில நிமிடங்கள் வைத்திருக்க செய்து மரத்துப் போக வைத்து பின்பு தொழில் பழக்குவார்களாம்.

அப்போதுதான் பாக்கெட்களில் திருடுவதற்கு கை விரல்களை நுழைக்கும் போது விரல்கள் நடுங்காமல் லாவகமாய் எடுக்க வருமாம். அது போலத் தான் பட்டாம்பூச்சி பிடிக்க செல்லும் போது முதலில் கை விரல்களை முன்னோக்கி  வைத்துக் கொண்டே படிப்படியாய் பூனைப் பாதம் வைத்துக் கொண்டே அதன் அருகில் செல்ல வேண்டும்.

அருகில் சென்ற பின் கைகளை உயர்த்தினால் காற்றின் விசையில் அது எச்சரிக்கையாகி பறந்து விடும். மூச்சு விடுவதும் அப்படித்தான்.. ஒரு பூ மலர்ந்து விரிவதைப் போல நம் நுரையீரல் இயங்க வேண்டும். நாம் நிற்கின்ற போஸ் -சில் சிறிது நேரம் சிலையாய் நிற்கவும் தனி பயிற்சி தேவை. அதன் இறக்கை இணைந்து இருக்கும் வரைதான் நமக்கான நேரம். விரிக்க ஆரம்பித்த பின் அதைப் பிடிக்க முயலக் கூடாது. கைகளில் ஏடாகூடமாய் நசுங்கி போக சாத்தியம் அதிகம்.

சில குறும்பு பிள்ளைகள் சிறு சிறு குத்துச்செடிகளை ஒன்றாய் கட்டிக் கொண்டு பட்டாம்பூச்சிகளை அடித்துப் பிடிப்பார்கள். எனக்கு அவர்களோடு சண்டையிட அந்த வயதில் பயமாய் இருக்கும். பெரும்பாலும் அந்த அடியில் பட்டாம்பூச்சி இறந்து விடும். அதை பரிதாபமாய் பார்ப்பதும், சின்ன குழி தோண்டி மண்ணால் மூடிப் புதைப்பதையும் தவிர எனக்கு அப்போது வேறு வழி தெரியாது.

இருப்பதிலேயே ஊசித்தட்டான் ஒரு சோம்பேறி. மெல்லிய கால்களைக் கொண்டு கண்ணைப் பறிக்கும் வர்ணங்களில் ரீங்காரமிட்டுக் கொண்டே சுற்றி வரும். அதிலேயே பெரிய தட்டான்களை எருமைமாட்டு தட்டான்கள் என்று அழைப்போம். சமயங்களில் வலிக்கும் அளவுக்கு கடித்து விடும். அதன் தலை கண்ணாடியை போல ஒரு பட்டாணி அளவில் இருக்கும். பெரிய தட்டானுக்கு மட்டும் மெல்லிய பூ கட்டும் நூலினால் அதன் வாலில் கட்டி அது பறக்கும் இடங்களுக்கு எல்லாம் பின்னாடியே நாங்களும் பறந்து திரிவோம்.

 எனக்கு இப்போதெல்லாம் அந்த ஆசைதான் வருகிறது. அந்த பட்டாம் பூச்சிக்கு கட்டி விட்டது போல உன்னையும்  ஒரு கயிறால் கட்டி (ஆமாம், ஆமாம் பூக்களினால் செய்த கயிறுதான்..) நீ போகும் இடம் எல்லாம் உன் பின்னாலேயே அலைந்து திரிய வேண்டும். உனக்கும் அந்த ஆசையிருந்தால் நீயும் ஒரு கயிற்றினால் என்னைக் கட்டி விடு.. பூக்கயிறோ, பொன் மஞ்சள் கயிறோ எதுவாய் இருந்தாலும் சந்தோஷமாய் ஏற்றுக் கொள்ள காத்துக் கொண்டிருக்கும்,

                        உன் தோழி..

                        உன் குழந்தை..

                        உன் துணைவி..

                        உன் அன்னை..

                        உன் வைரமல்லி..

You bloom with multicolours and spread the petal soft wings, so are you my flower or my butterfly?

 

Dear My Moon Friend,

I don't know how to call you. You seem to be my baby when you do some naughty things. You seem to be my dad, when you behave a strict one. You seem to be a friend trying to make me laugh. You seem to be the teacher I respect, when you point out the mistakes I'm making.

 

I remember my first teacher. My mother was always a little proud of me for certain things. One of them was my stubborn crying to go to school as a child. So my teacher enrolled me in school 5 months before my birth date. I spent more time sitting on her lap than I sat in the floor of classroom. It was a village primary school. All students from class 1 to 5 have only one teacher. My home and my school had some similarities.

Two tall evergreen neem trees on either side of the fence spread cool shade. The red earth floor gives a soft feel to the eyes and feet. Milky white star neem flowers on the ground. The fruits are green and yellow in color. I don't know if you know it or not. At that time, those neem pods were worth little. Some children will eat it. But my sister and I collected and gave it to my mother. Instead, my mother used to give us a piece of jaggery.

We got it from her and rushed to the back side of our school. And we will start to eat it by dipping our feet in the running stream behind the school. Yes yes.. we licked it up.. The little fishes will caress our feet, while the water gurgles on the feet, spreading sweet honey-like molasses on the tongue.

I don't remember what I studied in that school. But all I remember is that the headmaster kissed me often, became another mother and fed me too. She put me to sleep on time. I was listening to all classes from 1st to 5th class except sleep time. I don't remember if I understood or not.

She felt like she was missing me during the school holidays. But I went to hunting along the river with my gang of friends to catch butterflies. As children, we all know the names of butterflies. I don't remember nowadays.

I always love the butterfly in the color of the crossandra (firecracker) flower. A black color fills the fringed sides of the feather and it seems to hold the feminine character inside. When touched, the tarsi are so soft that our body gets goosebumps. But I was scared to look at the velvet butterfly which is black and red with its big eyes. Even though it would bite, catching it is a brave act among friends so we would compete to catch it.

Catching butterflies seems like a recreational activity. But it is important to balance our mind and body. Do you know what their first training was when they started to become a professional thief? To keep the fingers from trembling, they put their hands in ice water for a few minutes and then make the fingers numb.

Only then will you be able to take advantage of the fingers not trembling when you insert their fingers into the pockets to steal. Similarly, when you go to catch a butterfly, you should first go near to it by keeping the fingers of the hand forward and stepping the feet like a cat step by step.

If you raise your hands after getting close, it would fly because of the wind's force. It's the same with breathing. Our lungs should inhale and exhale like a flower blossom. The posture in which we are standing requires special training to stand as a statue for some time. It's only a matter of time until it's wings keeping close each other. Shouldn't try to catch it after it starts to spread it's wings. It is more likely to get stuck in the hands.

Some mischievous children were tied the ends of bushy plants together and beat them to catch butterflies. I was afraid to fight them in that age. Most often the butterflies were died in between the leaves. I dig a hole and bury it without any other option.

oosi thattan (Dragon fly) was a lazy one. It flies around us in eye-catching colors with slender legs. The bigger ones are called buffalo fly. Sometimes it bites our fingers, which is painful. Its head is like a pea-shaped and shining like a mirror ball. Only for big size fly, we tie a thin thread which is used for tying flower to its tail and we run behind it wherever it flies.

That's what I always want. I have to tie you with a rope (yes, yes, it's a rope made of flowers), like a tied butterfly and wander behind you wherever you go. If you want it too, tie me up with a rope. Whether it be made with blooming flowers or golden yellow threads, I happily await acceptance.

                                                    

                            as your Friend..

                            as your Baby..

                            as your Partner...

                            as your Mother..

                            as your Diamond Jasmine always..