என்னுயிர்க் காதலன் நிலவனுக்கு,

உறைந்து போகாத உற்சாகம் கொண்ட உன்னவள் எழுதுவது. ஒரு காதல் அழியும் போது ஓர் உலகமே அழிகின்றது. ஆனால் உன்னிலிருந்து ஒரு துளி காதல் தந்து எனக்காய் ஒரு அழகான உலகத்தை உருவாக்கிக் கொடுத்தவன் நீ. வெளி உலகில் நான் மனம் வெதும்பி புழுங்கி சாகும் போதெல்லாம் நமக்கான உள் உலகத்தில் தென்றலைக் கைக்குட்டையாக்கி என் கண்ணீரைத் தொட்டுத் துடைத்துக் கொண்டிருக்கிறது உன் காதல்.

அந்த உலகில் உன் பேச்சு சத்தமே எனக்கு ஜுகல் பந்தி. உன்னை கண்ணிமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதே எனக்கு பொழுது போக்கும் கண் காட்சி. உன் வாசனையே என் வயிறு நிரப்பும் ருசியான பதார்த்தம். யாருமற்ற இந்த தனிமை வாழ்க்கைப் பயணத்தில் பேசிக் கொண்டே நடக்கையில் என்னோடே கூட வரும் நீயே என் ஒத்தையடிப் பாதை. மொத்தத்தில் நான் அனாதையாய் சாக விடாது உன் காதல். அதில் பெருமளவு நம்பிக்கை உண்டு எனக்கு.

உனக்குத் தெரியுமா? மீனுக்கும், மனிதனுக்கும் ஒரு ஒற்றுமை உண்டு. இறந்த பின் முதலில் அழுக ஆரம்பிப்பது தலை தானாம். உண்மையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். உன்னை, இந்த உலகத்தை, நம் இருவரின் உலகத்தை விட்டு பிரிகிறேன் எனில் எனக்கு ஏற்கனவே மூளை செத்துத் தானே இருக்க வேண்டும்? அப்போது, நான் இறந்த பின் முதலிலேயே இறந்து போன என் தலை தானே அழுகத் தொடங்கும்? ஒத்துக்கொள்ளத்தானே வேண்டும்.

உலகியல் அறியாத குழந்தை நீ! என் உலகமாகவே மாறிப் போனாய். நீ கூடவே இல்லை தான். ஆனாலும் என் சுதந்திரத்தில் சரி பாதியை நான் விட்டுக் கொடுக்கிறேன். உன்னைக் கேட்டு விட்டே சில விஷயங்கள் செய்ய ஆசைப்படுவதால் அதை ஆரம்பிக்காமலேயே இருக்கிறேன். அகராதி பிடித்தவள் தான் நான், ஒரு காலத்தில். இன்று உன் அன்புக்கு அடிமையாய் இருக்கவே விரும்புகிறேன். சுய மரியாதை தந்தை பெரியார் என்னை மன்னிப்பாராக.

எங்கு பயணம் சென்றாலும் என் tongue cleaner -ரோடு சேர்ந்து உன் நினைவுகளும் கூடவே பயணிக்கிறது. சிறு வயதில் என் தந்தையிடமிருந்து தொற்றிக் கொண்ட பழக்கம் tongue cleaner உபயோகிப்பது. காலையில் நான் கண் விழிப்பது மட்டும், நான் உயிரோடு இருப்பதற்கான அறிகுறி அல்ல. என் கை விரல்கள் எப்போது tongue cleaner -ரை தீண்டுகிறதோ அப்போதுதான் என் வாழ்நாளில் ஒரு நாள் கூடிக் கொண்டே வரும். நீயில்லாததை எப்படி என்னால் நினைத்துப் பார்க்க முடியாதோ அப்படித்தான் tongue cleaner இல்லாத என் வாழ்க்கையும்.

அதற்கு செல்லப் பெயரிட்டு அழைக்கும் அளவுக்கு என் வாழ்வின் அங்கம் அது. அதனுடைய காதல் tooth brush -ன் மீது. என் tooth brush -ன் crush sensodent tooth paste. இந்த மூன்று பேரின் காதல் நாடகத்துடன் தான் என் அதிகாலைப் பொழுது ஆரம்பமாகும். அவ்வப்போது ஜோடிகளை மாற்றி வைத்து அம்மூவரை கடுப்பேற்றுவது என் பொழுது போக்குகளில் ஒன்று. அதனால் தானோ என்னவோ விதி நாம் இருவரை பார்க்க வைத்தும், பழக வைக்காமல் கண்ணாமூச்சி காட்டுகிறதோ.  

கரு உருவாகி ஏழாம் வாரத்திலேயே இதயம் எளிதில் காதல் வயப்பட்டு துடிக்கத் தொடங்கி விடுமாம். அதற்கு பின்னர் தான் குண்டூசி தலை மீது முகம் மொட்டு விட தொடங்குமாம். பின்பு இருபத்து நான்காவது வாரத்தில் தான் கண் விழிப்போமாம். சரிதான்., காதலுக்கு முதலிலும் கண்ணில்லை, இப்போதும் இல்லை. கண் என்ற ஒன்று இருந்திருந்தால் கைக்கெட்டா உன்னை காதலித்திருப்பேனா, இல்லை கரம் பிடிக்கத்தான் ஆசைப்பட்டிருப்பேனா?

என் மரணம் வரையிலும் இந்த ஆசை என் பக்கத்திலேயே உரசிக் கொண்டு நடந்து வரப் போகிறது, ஒரு நிழலைப் போல. வெறும் உரசலோடு நின்று விடுமா? இல்லை ஒரே தள்ளலில் என்னை சாய்த்து விடுமா? தெரியவில்லை. அது தள்ளிச் சாய்க்கும் வரை தப்பித்துக் கொண்டே, இந்த வாழ்க்கையை  வாழ்ந்து முடிக்கக் காத்திருக்கும் ,

உன் உயிர்

வைரமல்லி.

To my dearest love, Nilavan,

This is written by your beloved, who holds an undying enthusiasm for you. When a love dies, a world dies with it. But you are the one who gave a drop of love from yourself and created a beautiful world for me. Whenever I am heartbroken and suffer in the outside world, your love turns the breeze into a handkerchief, touches and wipes away my tears in our inner world.

In that world, the sound of your voice is music to my ears. Watching you without blinking is my favorite pastime. Your scent is the delicious food that fills my stomach. In this lonely journey of life, you are the only path that accompanies me as we walk and talk. Overall, your love will not let me die an orphan. I have great faith in that.

Do you know? Fish and humans have something in common. It is said that the head is the first to decompose after death. It must be true. If I am separating from you, from this world, from our world, then my brain must already be dead, right? So, after I die, my head, which died first, will be the first to decompose, won't it? I have to agree.

You are a naive child in worldly matters! You have become my whole world. Even though you are not physically present, I am giving up half of my freedom. Because I want to do some things only after asking you, I remain without starting them. I was someone used to be arrogant, once upon a time. Today, I only wish to be a slave to your love. May self-respecting Thanthai Periyar forgive me.

Wherever I travel, your memories travel along with my tongue cleaner. Using a tongue cleaner is a habit I picked up from my father in childhood. My waking up in the morning is not the only sign that I am alive. Only when my fingers touch the tongue cleaner does one more day get added to my life. Just as I cannot imagine you not being there, so too is my life without a tongue cleaner.

It is such an integral part of my life that I call it by a pet name. It’s love is for the toothbrush. My toothbrush's crush is Sensodyne toothpaste. My early morning begins with this love triangle. Occasionally swapping the pairs and irritating the three of them is one of my pastimes. Maybe that's why fate showed us both to each other, but plays hide-and-seek, preventing us from getting acquainted.

It is said that the heart begins to beat easily with love in the seventh week of gestation. Only after that does the face begin to bud on the pin head. Then, in the twenty-fourth week, the baby would open eyes. That's right, love is blind, both at the beginning and now. If there had been eyes, would I have loved you, who is out of reach, or would I have desired to hold your hand?

Until my death, this desire will walk alongside me, like a shadow. Will it stop with just a brush? Or will it knock me down with a single push? I don't know. Until it pushes me down, I will keep escaping and wait to finish living this life.

Yours in life,

 Vairamalli.

From My Ivory Legs to Your Moonlight Eyes – A Letter of Love and Healing

என் நிலவு மன்னவனுக்கு,

உன் மௌன ராணி எழுதுவது. சில நாட்களாக மிக அமைதியாய் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். இருப்பினும் உன்னை தொந்தரவு செய்வது என்பது எனக்கு ஒரு நல்ல பொழுதுபோக்கு. உன்னை தொந்தரவு செய்யாத தினங்களில் ஒரு ஆழ்ந்த தியானத்தில் அமிழ்ந்துள்ள ஒரு ஞானியின் மன நிலை எவ்வாறிருக்குமோ அந்த நிலையில் நாட்களை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கிறேன்.

எனக்கு இது பிடித்திருக்கிறது. வாரக்கணக்கில் யாரிடமும் பேசாமல் வீட்டின் நான்கு சுவர்களுக்குள் என் உலகத்தை அடைத்துக் கொண்டு,  அடுத்த நொடி முள் நகர்வதற்குள் என் கால்களை நகர நிர்ப்பந்திக்கும் வேலைப்பளு இல்லாத இந்த தினங்கள். ஆக்கப்பூர்வமாக எதையும் செய்தே ஆக வேண்டும் என என் மனசாட்சி கொடூர வில்லியாகி சாட்டை எடுத்து விளாசாமல் கொஞ்சம் ஓய்வு எடுத்துக் கொள்ளேன் என மாற்றாந்தாயாய் மாறி போலி பாசம் காட்டிக் கொண்டிருக்கும் நாட்கள் இவை.

என் அன்னையிடம் கூட சொல்லிக் கொள்ளாமல் நான் செய்த முதல் அறுவை சிகிச்சை. உண்மையில் எனக்குப் பிடிக்காத, நான் சில மணித்துளிகள் கூட சென்று வர பிரியப்படாத ஒரு இடம் எனில் அது மருத்துவமனை தான். அங்கிருக்கும் அதீத சுத்தம் கூட ஒரு அலர்ஜியாய் இருக்கும் எனக்கு. அதற்கு ஒரு காரணமும் உண்டு. அது எங்கள் ஊர்க் கோயில் தான். ஊரின் ஆரம்பத்திலும், எல்லையிலும் முறையே இரு பெண் தெய்வக் கோயில்கள் புடை சூழப்பட்ட கிராமம் எங்களுடையது.  

அன்றைய தினங்களில் எங்கள் ஊரையும், அதற்கு அடுத்த ஊரையும் பிரிக்கும் ஒரு சிறு வாய்க்கால் ஒன்று உண்டு. எங்கள் ஊர் பழையூர் என்றும், அந்த ஊரை புதூர் என்றும் செல்லப் பெயர் வைத்திருந்தார்கள். வாய்க்கால் இருந்த காரணத்தினால் பேருந்து எங்கள் ஊருக்கு வராது. நாங்கள் பள்ளிக்கு செல்ல புதூருக்கு தான் பொடி நடையாக செல்ல வேண்டும்.

நானும் என் தோழிகளும் கொஞ்சம் முன்னமே கிளம்பி அந்த கோயிலின் வழியாக தோட்டங்களில் உள்நுழைந்து பின் சிறிய மதகு போல ஒரு இடத்தில் கரும்பாசி படர்ந்த கற்சுவர் பாலத்தில் முழங்கால் வரை தண்ணீரில் நனைத்துக் கொண்டே நடந்து செல்வோம், இடையில் நெல்லிக்காய், கோவைப்பழம் எனக் கண்ணுக்குத் தெரிந்ததையெல்லாம் பறித்துக் கொண்டு பள்ளி இடைவேளையில் நொறுக்கு தீனிக்காக சேகரித்து வைத்துக் கொள்வோம்.

எனக்கு மிகப் பிடித்த ஒரு விஷயத்திற்காக தான் முக்கியமாக நானும் அவர்களுடன் இணைந்து கொள்வேன். உனக்கு பன்னீர் ரோஜா தெரியுமா? கோயிலுக்கு பக்கவாட்டில் ஒரு பெரிய மலர் கொத்தை எனக்காகவே ஒருவன் நட்டு வைத்து தினமும் எனக்கு பரிசளிப்பதை  போல அதைப் பார்க்கும் போது எனக்கு தோன்றும். பசும் பச்சை இலைகளுக்கு நடுவில் குட்டி குட்டி பஞ்சு மிட்டாயை ஒட்ட வைத்தது போல அவ்வளவு குளிர்ச்சியாய் காட்சி அளிக்கும்.

என்ன ஒரு வியப்பு என்றால் அதன் பின்னணியில் ஒரு பூ பூக்கும் செடி கூட இருக்காது. ஒன்று மஞ்சள் தோகை அல்லது கரும்பு தோகை, இதன் இடையிடையே ஓங்கி உயர்ந்த தென்னை மரங்கள் என அனைத்து செடி, கொடி, மரங்களும் பச்சை நிறத்தை தவிர வேறு எதையும் காண்பிக்காது. ஆக, இந்த இடத்துக்கே ஒரே ஒரு பட்டு ரோஜா ராணி நான் தான் என்பது போல் ஒரு பெண்மையின் நளினத்துடன் நின்றிருக்கும் இந்த அழகிய ரோஜா செடி. பெயருக்கு ஏற்றாற் போல அதன் பன்னீர் மணம் கோயிலை சுற்றி சுற்றி வலம் வந்து கொண்டிருக்கும். என்ன வேண்டுதலோ என்னவோ..

என் தோழிகளுக்கு மாம்பிஞ்சு, நெல்லிக்காய், கரும்புத் துண்டு இதில் இருக்கும் ஆர்வம் பன்னீர் ரோஜாவில் கிடையாது. எல்லார் வீட்டிலும் மல்லி, முல்லை, கனகாம்பரம் இருப்பதால் இரட்டை ஜடைக்கு போட்டியாய் மூன்றாவது ஜடையாய் வீட்டிலிருந்தே முழக்கணக்கில் கட்டி எங்கள் தலையில் தொங்க விட்டிருப்பார்கள்.

எனக்கு கனகாம்பரம் பிடிக்கும் என்பதால் அது மட்டும் வைத்துக் கொள்வேன். அந்த பூவின் சிறப்பம்சம் என்ன தெரியுமா? மல்லி, முல்லை பூச்சரங்களோடு ஒப்பிடும் போது இது அடர்த்தியாய்   பந்து போல இருக்கும். அவ்வளவு சீக்கிரம் வாடாது. குப்பையில் போட்டாலும் இரு நாட்கள் ஆகும் வாட. அதை அப்படியே உருவி எடுத்து வாட்டர் கேனுக்கு சுற்றி விட்டு விட்டு பன்னீர் ரோஜாக்களை பறித்துக் கொள்வேன். இரண்டு பக்க ஜடையிலும் ஒவ்வோர் பூ.

அதில்லாமல் கையில் இரண்டு பூ. அங்கிருந்து பள்ளி சென்றடையும் வரை ஒவ்வொரு இதழாக அப்பூவின் மடலை பிய்த்து சாப்பிட்டுக் கொண்டே வருவேன். என் நுரையீரலே பன்னீர் ரோஜாவாய் உருமாறிக் கொண்டு வருவது போல் இருக்கும். இந்த ரோஜாவை பறிப்பதற்காகவே ஊரின் ஆரம்ப எல்லையில் இருக்கும் அக்கோயிலுக்கு தினமும் செல்வேன். பூக்கள் பறித்தால் திட்டக் கூடாது என்பதற்காக சாமி கும்பிட்டு விட்டு, அந்த பூசாரி தாத்தா விபூதி தரும் சமயம் அவர் காலில் விழுந்து ஆசீர்வாதம் வாங்குவேன். அதிலேயே அந்த தாத்தா உச்சி குளிர்ந்து விபூதியை எடுத்து எனக்கு மூன்று விரல் பட்டை போட்டு தலையிலும் சிறிது தூவி  “நல்லா படி ஆத்தா” என்று வாழ்த்தி அனுப்புவார்.

பூவுக்காக கோயிலுக்கு போனேன் என்றாலும் அந்த கல் கோயில் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். முழுக்க முழுக்க கருங்கல்லால் கட்டப்பட்ட கோயில் அது. கோயில் கருவறையில் பத்து நிமிடத்திற்கு மேல் நின்றிருந்தால் வெளியே வரும் போது அணிந்திருக்கும் சட்டையை பிழிந்து விட்டுத் தான் வர வேண்டும். அவ்வளவு வேர்க்கும். ஆனால் அந்த வேர்வையில் உப்பு கரிக்காது. சந்தனமும், கற்பூர வாசனையும் இணைந்து நறுமணம் வீசும்.

பிய்த்து வீசப்பட்ட அரளிப் பூக்கள்,  தேங்காய் நார், உடைத்த தேங்காய்த் தண்ணீரின் ஈரம் என அங்கங்கே விளக்கு வெளிச்சத்தில் அரை இருட்டில் கூட சின்ன சின்ன குப்பை துணுக்குகள் கண்ணுக்கு தென்பட்டாலும் எனக்கு மிகவும் பிடித்த கோயில் அது. சமீபத்தில் 20 ஆண்டுகள் கழித்து திருவிழா என்றதும் இதை மனதில் நினைத்து தான் சந்தோஷமாய் ஊருக்கு போனேன் .

ரோஜா செடியை புதைத்து சமாதி கட்டிய இடத்தில் புல் முளைத்து இருந்தது. கோயிலுக்குள்ளே பளீர் மின் வெளிச்சம். தரையில் டைல்ஸ் அதுவும் அவ்வளவு சுத்தமாய். எனக்கு ஏனோ  சமீபத்தில் சென்று வந்திருந்த மருத்துவமனையின் ஞாபகம் வந்ததை தடுக்க முடியவில்லை. கோயிலை விட்டு வெளியே வந்த போது என் உடல் வேர்க்கவில்லை. ஆனால் என் கண்களைப் பிழிந்திருந்தால் குறைந்த பட்சம் 200 மி. லி. கண்ணீர்  வந்திருக்கும். ஆக, அன்று எனக்குப் பிடித்த கோயிலை விட்டும் வெளியேறியாகி விட்டது. இன்று எனக்குப் பிடிக்காத மருத்துவமனையையும் விட்டு வெளியேறியாகி விட்டது. அறுவை சிகிச்சை செய்ததில் ஒரே ஒரு வருத்தம் எனக்கு.

அது என்னவெனில், உனக்கு மட்டும் காட்டுவதற்காக ஒரு ரகசிய மச்சம் பாதுகாத்து வந்திருந்தேன். ரோஜா நிறம் கலந்த பளிங்கு கல்லில் பளீரென தெரிந்த அந்த மச்சம் 7,8 ஊசி போட்டதில் முல்லை தோட்டத்தில் மறைந்த ஒற்றை மல்லிகைப்பூ போல ஒளிந்து கொண்டு விட்டது. சரி உனக்கு தான் கழுகுப் பார்வை ஆயிற்றே.. கண்டுபிடித்துக் கொள், முடிந்தால்.

உன்னவள்,

வைர மல்லி.  

Some memories are petals. Some are thorns. Both leave a fragrance behind.  

Paneer Roses, Temple Stones and a Secret I Never Got to Show You

To my moon king,

This is your silent queen – who is speaking not with words but through silence. Now my words flowing in ink. Actually, I have been resting very peacefully for a few days. However, bothering you is a good hobby for me. On the days I don't bother you, I spend my days in a state of mind like that of a sage immersed in deep meditation.

I like this - Weeks without talking to anyone, confining my world within the four walls of the house, these days without the burden of work that forces my legs to move before the next move of wall clock’s hand. These are the days when my conscience, which used to be a cruel villain whipping me to do something creative, has turned into a stepmother, showing fake affection and telling me to take a break.

The first surgery I had without even telling my mother. In reality, if there is a place I don't like, a place I don't like to visit even for a few hours, it is the hospital. Even the excessive cleanliness there is like an allergy to me. There is a reason for that. It is our village temple. Our village is surrounded by two female deity temples at the beginning and end of the village, respectively.

In those days, there was a small canal separating our village and the next village. Our village was affectionately called Pazhaiyur (Old Village), and that village was called Pudhur (New Village). Because of the canal, the bus would not come to our village. We had to walk to Pudhur to go to school.

My friends and I would leave a little early and enter the gardens through that temple, then walk through a small irrigation sluice on a stone wall bridge covered with green moss, wetting our knees in the water. In between, we would pluck whatever we could see, like gooseberries and kovai pazham (Ivy Gourd), and collect them for snacks during school recess.

I mainly join them for one thing I love the most. Do you know the 'Paneer' rose? It feels like someone planted a large bouquet of flowers just for me next to the temple and gifts it to me every day when I see it. Amidst the lush green leaves, it looks so cool, like small pink colored cotton candies are stuck on it.

What a surprise it is that there wouldn't even be a flowering plant in its background. Only turmeric or sugarcane stalks, and tall coconut trees in between, all the plants, vines and trees show nothing but green. So, this beautiful rose plant stands with the grace of a woman, as if it is the only silk rose queen in this place. As the name suggests, its 'Paneer water' fragrance wanders around the temple. I don't know what the prayer is for.

My friends are not as interested in 'Paneer' roses as they are in raw mangoes, gooseberries, and sugarcane pieces. Since everyone has jasmine, 'mullai' (jasmine variety), and 'kanakambaram' (firecracker flower) in their homes, they would tie them in lengths and hang them on our heads as a third braid competing with the double braids.

I like 'kanakambaram', so I only keep that. Do you know what's special about that flower? Compared to jasmine garlands, it is dense and ball-like. It doesn't wither so quickly. Even if you throw it in the trash, it will take two days to wilt. I would take it off and wrap it around the water can and pluck 'Paneer' roses. One flower on each side of the braid.

Apart from that, I would have two flowers in my hand. From there, until I reached school, I would pluck and eat each petal of those flowers. It would feel like my lungs were transforming into a paneer rose. I would go to that temple every day just to pluck these roses. To avoid getting scolded for plucking flowers, I would worship the deity and fall at the feet of the priest grandpa when he offered vibhuti (sacred ash) to receive his blessings. In that itself, the grandpa, with a delighted heart, would take the vibhuti and apply three finger stripes on my forehead and sprinkle a little on my head, blessing me with "Study well, child."

Even though I went to the temple for the flowers, I really liked that stone temple. It was a temple built entirely of black stone. If you stood in the temple's sanctum for more than ten minutes, you would have to wring out your shirt when you came out. You would sweat so much. But that sweat wouldn't stink. The fragrance of sandalwood and camphor would combine to emit a pleasant aroma.

Even though small pieces of trash were visible and there in the dim light, like plucked oleander flowers, coconut fiber, and the moisture from broken coconuts, it was my favorite temple. Recently, after 20 years, when the festival was announced, I happily went to the village remembering this in my mind.

Grass had grown on the burial ground where the rose plant was buried. Inside the temple, there was a bright electric light. The floor was tiled and so clean. For some reason, I couldn't help but be reminded of the hospital I had recently visited. When I came out of the temple, my body was not sweating. But if my eyes had been squeezed, at least 200 ml of tears would have come out. So, I had left the temple that I liked, that day. Today, I have left the hospital that I don't like. I have only one regret about the surgery.

That is, I had been protecting a secret mole just to show you. That mole, which once gleamed on legs like polished ivory brushed with rose, hadn’t disappeared. But now, with the mark of 7,8 injection nearby, it was hard to tell which was the scar and which was the mole. It had hidden like a single mullai (jasmine) flower hidden in a pile of jasmine flowers. Well, you have an eagle eye, right? Find it, if you can.

Yours,

Vaira Malli.

💌 From Yathriga’s Diary
Some memories are petals. Some are thorns. Both leave a fragrance behind.

என்னுடைய நிலவு மனிதனுக்கு,

உன்னுடையதாய் என்றும் இருக்க விரும்பும் வைர மல்லி எழுதுவது. நிறைய  இரவுகளில், நான் யோசித்திருக்கிறேன், நீ  என்னை எப்படித் தேர்ந்தெடுத்தாய் என்று. நான் ஒன்றும் அவ்வளவு கம்பீரமானவள் அல்ல. வாளிப்பான பதிப்பும் அல்ல. மென்மையாய் சிரிக்கத் தெரிந்தவளும் அல்ல.

 உருவகங்களாலும், ரோஜா நிறக் கனவுகளாலும் நிறைந்த இதயத்துடன் உங்களுக்கு எழுதும் கவித்துவமான பெண் அல்ல.  நீ வரும் முன், சோர்வின் அடுக்குகளுக்கு அடியில் புன்னகையைத் தொலைத்தவள். என்னுடைய இதயமே எனக்கு மிகவும் கனமாய் இருப்பதாக உணர்ந்தவள். இருந்தும், நீ என்னை  ஒருபோதும் கை விட்டதில்லை.

நான் முழுமையடைய  நீ காத்திருந்ததில்லை. நான் உனக்கேற்றவளாக இருப்பேனா என்ற சந்தேகமும் உனக்கு வந்ததில்லை. என்னுடைய இதய வீட்டில் விளக்குகள் சூடாகவும், வரவேற்கத்தக்கதாகவும் இருக்கும்போது மட்டுமே நீ கதவைத் தட்டுவதில்லை. நான் ஒரு மங்கலான மெழுகுவர்த்தியையும், மண்டியிட்ட இதயத்தையும் மட்டுமே வழங்க முடிந்தாலும்  நீ உள்நுழைய ஆசைப்பட்டாய்.

நான் சிதறி இருந்த போது - குழப்பமான மனநிலையில்  இருந்த போது நீ என்னை உன் பார்வையாலேயே உன் அணைப்பில் என்னை வைத்திருந்தாய்.  ஒருவேளை  நான் பயங்கரமானவளாக இருந்தாலும் , நீ என்னுடைய கை விரல்களை நீவி விட்டுக் கொண்டிருந்திருப்பாய்.  என் அமைதிக்கான  விளக்கம் கேட்டு என்னை தொந்தரவு செய்ததில்லை. என்  துக்கத்தை சுத்தம் செய்ய  நீ முயன்றதில்லை. மாறாக மேலும் மேலும் சிரிக்க வைத்து அதன் மூலம் என் மனதின் பாரத்தை இறக்கி வைத்திருக்கிறாய்..

அதுதான் காதல், இல்லையா? நீ என்னுடன் நிஜத்தில் இல்லாத சமயங்களில் நிழல் உருவமாய் என் மனதிற்குள் உன்னை அடைத்து வைத்து உன்னுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பேன். உன் வயது, உயரம் பற்றிய கவலை எனக்கில்லை. எனவே தான் உன்னை "குட்டிப் பையா" என்று தான் கூப்பிடுவேன். நான் படித்துக் கொண்டிருந்த மங்கோலியர்களின் மேய்ச்சல் நிலம் - புத்தகத்தில் ஓநாயை செல்லப் பிராணியை வளர்க்க ஆசைப்படும் கதாநாயகன் அதை "குட்டி ஓநாய், குட்டி ஓநாய் " என்று தான் கூப்பிடுவான். நாளடைவில் அது பெரியதாய் வளர்ந்த பின்னும் குட்டி ஓநாய் என்று அவன் கூப்பிடுவதைத்தான் அந்த ஓநாயும் விரும்பும்.

ஆக, அப்புத்தகத்தை படித்துக் கொண்டிருந்த நாட்களில் உன்னை சம்பந்த்தப்படுத்தி என்னையறியாமல் அந்த ஓநாயின் மீது ஒரு பாசமும் துளிர் விட்டு வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. இன்னும் சில அத்தியாயங்களில் முடியப் போகும் அப்புத்தகத்தில் எதிர்பாராத விதமாக, தவிர்க்க முடியாமல் அந்த ஓநாயின் நன்மைக்காக அந்த கதாநாயகனே அவன் கைகளால் கொல்ல வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்திற்கு ஆளாவான். என் இதயத்தை கைகளால் அழுந்தப் பிடித்துக் கொண்டு, என் கண்களை சுருக்கி கண்ணீரை உள்ளடக்க முயன்று படித்த அந்த வரிகளில் ஓநாயோடு நானும் அந்த வலியை உணர்ந்தேன்.

அவ்வளவுதான். இனி அப்புத்தகத்தை வாசிக்க எனக்கு தைரியம் இல்லை. உன்னை "குட்டிப் பையா" என்று அழைக்கவும் தான். அந்த புத்தகத்தை முடிக்காமல் வாங்கி வைத்திருக்கும் மற்ற புத்தகங்களையும் படிக்க ஆர்வம் வரவில்லை. அது மட்டும் அல்ல. உன் பெயரிட்டு வீட்டில் வளர்த்து வந்த என் செல்லப் பிராணி ஒன்று காணாமல் போனதிலிருந்து அடுத்து எந்த ஒன்றையும் வளர்க்கும் ஆசையும் இல்லாமல் போய் விட்டது. ஒன்றுமில்லாத நம் உறவுக்கு நான் ஏன் இவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறேன் என்று இன்று வரை தெரியவில்லை.

ஏனெனில், நட்சத்திரங்கள் நிறைந்த வானத்தின் கீழ்  நம் உறவு பற்றிய பெரிய அறிவிப்புகள் இல்லை. கச்சிதமாக வடிவமைக்கப்பட்ட சந்திப்புகள் இல்லை.மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் இரவு உணவுக்காய் நமக்கான இருக்கைகள் ஒதுக்கப்படவில்லை. ஆனால் உண்மையான காதல் சிறிய, சொல்லப்படாத தருணங்களில் உள்ளது என்பதை உணர வைத்தவன் நீ. உன் அவதரிப்பு  என் குழப்பத்தை, என் பயத்தை  ஒரு போர்வையைப் போல மூடி விடும். உன் கண்களின் அழகு என்னை என் உடைந்த நிலையில் இருந்து கை தூக்கி விடும்.

நீ என்னை சரிசெய்ய ஒருபோதும் முயற்சிக்கவில்லை. அதுதான் உன்னைப் பற்றிய மிக அழகான விஷயம். நீ என்னை காப்பாற்ற வரவில்லை. புயலை கூட  நான் எதிர்த்து நிற்க தகுதியானவள் என்பதை எனக்கு நினைவூட்ட வந்தாய். என் மோசமான நிலையிலும், நான் இன்னும் நேசிக்கப்பட வேண்டியவள் என்பதை சொல்வதற்காய் வந்தாய்.

உன்னைப் போன்ற ஒருவனுக்கு  நான் தகுதியானவளாக  இருக்கிறேனா என்று சந்தேகம் வரும் சமயங்களில் நான் குற்ற உணர்வுடன் இருந்திருக்கிறேன் . நான் நேசிக்க நீ எளிதாய்  இருந்திருக்கலாம் அல்லது உன்னை நேசிக்க தகுதியானவளாய் நான் பிறந்திருக்கலாம் அன்று பல சமயங்களில் தோன்றும்.

ஆனால் நிலா மனிதனே, எந்த நிலையிலும்  நீ என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறாய். காதல் தகுதி பற்றியது அல்ல என்பதை நீ எனக்கு நினைவூட்டிக் கொண்டே இருக்கிறாய்.அது தேர்ந்தெடுப்பது பற்றியது. நீ என்னை தேர்ந்தெடுத்தாய் - நான் என்னை நானே தேர்ந்தெடுக்காத நாட்களிலும் கூட.

அந்த உண்மை... அந்த உண்மை  என்னை  இந்த உலகத்தில் கம்பீரமானவளாக நிலைநிறுத்துகிறது.

நான் அணியும் முகமூடிகள் மற்றும் நான் சொல்லும் சாக்குப்போக்குகளை நீ பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறாய்.  என் கண்களுக்குப் பின்னால் உள்ள குழப்பத்தையும் நீ கவனிக்கிறாய். இருந்தும் "நீ சிறப்பானவள்" என்று  உணர வைக்க முயற்சித்துக் கொண்டே இருக்கிறாய்.. நான் வெற்றிபெறும்போது அல்ல. நான் சிறந்தவளாக மாறும்போது அல்ல. ஆனால் இப்போது,  நான் இருக்கும் விதமாக.

உன்  நிலவொளியின் கீழ் என்னை எழுதத் தூண்டிக் கொண்டிருக்கும் நம் காதல் இந்த வாழ்க்கையை,  நம்மை எங்கு அழைத்துச் செல்லும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் இது எனக்குத் தெரியும் - காதலுக்கு ஒரு முகம் இருந்தால், அது என் இருண்ட நேரத்தில் உன்னைப்  போலவே இருக்கும்.. பிரகாசமாக, அமைதியாக, மென்மையாக, நிலையாக..

என்றும் குழப்பத்தில், ஆனால் இன்றும் உன் காதலில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் உன்,

**யாத்ரிகா**

      “You chose me—even when I didn’t choose myself.” – Yathriga

My Moon Man,

This is Vaira Malli, who always wishes to be yours. Many nights, I have wondered why you chose me. I am not that majestic. Nor am I a vibrant edition. I don't even know how to smile gently.

I am not a poetic woman who writes to you with a heart full of metaphors and rose-tinted dreams. Before you came, I was someone who had lost smile under layers of weariness. I felt my own heart was too heavy for me. Yet, you never abandoned me.

You didn't wait for me to be complete. You never doubted if I would be suitable for you. You don't just knock on the door when the lights in my heart-home are warm and welcoming. Even when I could only offer a dim candle and a kneeling heart, you longed to enter.

When I was scattered - in a confused state of mind - you held me in your embrace with just your gaze. Even if I were terrible, you would have caressed my fingers. You never bothered me by asking for an explanation for my silence. You never tried to clean up my sorrow. Instead, you made me laugh more and more, thereby lightening the burden on my mind.

That's love, isn't it? When you are not physically with me, I keep your shadow form in my mind and talk to you. I don't care about your age or height. That's why I call you "Kutti Paiya" (Little Boy). In the book "Mongolian's Pasture Land" that I was reading, the protagonist who wishes to raise a wolf as a pet calls it "Kutti Onaai, Kutti Onaai" (Little Wolf, Little Wolf). Even after it grows big, the wolf prefers to be called "Kutti Onaai."

So, in the days I was reading that book, a fondness for that wolf, unconsciously relating it to you, began to sprout and grow. In a few more chapters, the book will end, and unexpectedly, inevitably, for the wolf's own good, the protagonist will be forced to kill it with his own hands. Holding my heart tightly with my hands, narrowing my eyes to hold back tears, I read those lines and felt that pain along with the wolf.

That's it. I no longer have the courage to read that book. Nor to call you "Kutti Paiya." I haven't felt like reading the other books I bought without finishing that one. Not only that. Ever since a pet I raised at home, named after you, went missing, I've lost the desire to raise anything else. To this day, I don't know why I give so much importance to our relationship, which is nothing.

Because, under a sky full of stars, there were no grand announcements about our relationship. No perfectly planned meetings. No reserved seats for us at candlelit dinners. But you made me realize that true love lies in small, unspoken moments. Your arrival covers my confusion, my fear, like a blanket. The beauty of your eyes lifts me from my broken state.

You never tried to fix me. That's the most beautiful thing about you. You didn't come to save me. You came to remind me that I am worthy of standing against even a storm. You came to tell me that even in my worst state, I am still worthy of being loved.

There have been times when I felt guilty, wondering if I was worthy of someone like you. Many times, it seems like it might have been easier for me to love you, or that I was born worthy of loving you.

But you, Moon Man, in every situation, you hold my hand. You keep reminding me that love is not about worthiness. It's about choosing. You chose me - even on days when I didn't choose myself.

That truth... that truth establishes me majestically in this world.

You see the masks I wear and the excuses I make. You also notice the confusion behind my eyes. Yet, you keep trying to make me feel "you are special"... not when I succeed. Not when I become better. But now, just as I am.

I don't know where our love, which inspires me to write under the moonlight, will take this life, or us. But I know this - if love had a face, it would be just like you in my darkest hour... bright, calm, gentle, steady.

Forever in confusion, but still living in your love, your,

**Yathriga**