உன் ஒற்றை புகைப்படம்.. மரங்கொத்தி மண்டையோடு வேண்டும் எனக்கு, ஓயாமல் முத்தம் கொடுத்துக் கொண்டேயிருக்க..

 

அன்புள்ள நிலவு மனிதனுக்கு,

இடைவேளை கொஞ்சம் அதிகம் தான் என் இந்த அடுத்த கடிதத்திற்கு.. ஏனெனில் இடைவெளியும் கொஞ்சம் அதிகம் தான் இம்முறை நம்மிடையே.. எனக்குப் புரிகிறது.. இது தவிர்க்க முடியாதது தான். ஆனால் உன்னிடம் என் வலியைக் காட்டாதிருக்க என் பத்து விரல்களையும்  குருத்தெலும்பு நொறுங்கும் அளவிற்கு கட்டுப்படுத்தி வைத்துள்ளேன், எழுத்துக்களில் என்னைக் காட்டிக் கொடுக்காமல் இருக்க. நல்ல வேளை.. என் விரல்களில் நகங்கள் இல்லை.. நகங்களை வெட்டாமல் இருந்திருந்தால் உள்ளங்கையில் நுழைந்து மணிக்கட்டில் வெளியே வந்திருக்கும்.

 

என் சிறு வயதில் என் தந்தையாரும் இப்படித்தான். அடிக்கடி வெளியூர்  செல்லும் வேலையில் இருந்ததால் இடைவெளி எங்களுக்குள் அதிகம், என் தந்தையோடு அல்ல.. என் தாயோடு. கூடவே இருந்தாலும் என் மனது என் அப்பாவைத் தான் தேடும். அவர் வைக்கும் உருளைக்கிழங்கு மசாலாவுக்கு, அவருடைய கிறுக்கல் கையெழுத்துக்கு (கொஞ்சம் உன்னைப் போல), அவர் வாங்கித் தரும் frooty -க்கு, அவர் கூட்டிப் போகும் சினிமாக்களுக்கு, அவருடைய தொப்பைக்கு (நான் 4-ஆம் வகுப்பு படிக்கும் வரை அவர் தான் என்னுடைய water bed) இப்படி எவ்வளவோ சொல்லலாம்.

 

இந்த அத்தனைக்கும் ஈடு காட்டும் வகையில் கிலோ கணக்கில் sweet வாங்கி வருவார், வெளியூரிலிருந்து திரும்பி வரும்போது.. என் அக்கா அப்பா ஜாடை.. ஆனால் அப்பாவுக்கு அம்மா ஜாடையில் இருக்கும் என்னைத் தான் பிடிக்கும். ஊரிலிருக்கும் நாட்களில் எல்லாம் என்னை அழைத்துக் கொண்டு தான் எங்கும் வெளியே செல்வார். அதனால் தான் அம்மா, அப்பாவை விட்டு நிரந்தரமாக பிரிய முடிவெடுத்ததும் அப்பா என்னை மட்டும் விட்டுக் கொடுக்க மறுத்து அவருடன் வைத்துக் கொண்டார்.

 

எனக்கு அவர்களுடைய சண்டை, அதன் காரணம் எதுவுமே புரியாத வயது. அப்பாவுடன் இருக்கப் போகிறோம் என்ற சந்தோஷம் மட்டும் தான் அப்போது இருந்தது. ஏனெனில் என் அம்மா மிக கண்டிப்பானவர். படிப்பு விஷயத்தில் கொஞ்சம் சறுக்கினாலும் தண்டனை கடுமையாக இருக்கும். ஒரு தடவை சமூக அறிவியல் தேர்வில் 95 மதிப்பெண் பெற்றிருந்தேன். எதனால் 5 மார்க் குறைவு என்று என் அம்மா கேட்ட போது, “பஞ்ச சீலக் கொள்கைகளை வரைக – என்று தேர்வில் கேட்டு இருந்தார்கள், எனக்கு இந்தியா -வை வரையவா, நேரு -வை வரையவா என்று தெரியவில்லை. அதனால் அந்த 5 மார்க் கேள்வியை தவிர்த்து விட்டேன்,” என்று பதில் சொல்ல, என் அம்மாவுக்கு அவ்வளவு கோபம். வரைக – என்றாலும், எழுதுக - என்றாலும்  ஒரு பொருள் தான், எப்படி எழுதாமல் விட்டாய் என்று கேட்டவர்கள் எங்கள் வீட்டு வாசலில் என்னை மண்டி போடச் சொல்லி 12 ஆம் வாய்ப்பாடு வரை தலைகீழாக சொல்லிக் கொண்டே எழுதுமாறு தண்டனை கொடுத்தார்கள்.

 

நான் முழங்கால் வலிக்க,  கை வலிக்க சிலேடை வைத்துக் கொண்டு தேம்பியழுதவாறு தலை கீழாக வாய்ப்பாடு சொல்லிக் கொண்டே  எழுதியது இன்றும் என் நினைவில் இருக்கிறது. அவர் எனக்கு நல்லது தான் செய்தார் என்று அப்போது புரியவில்லை. எப்படியோ அப்பா கூட இருந்தால் இந்த மாதிரி தண்டனை ஏதும் கிடைக்காது என்ற சந்தோஷத்தில் அப்பாவிடமே இருக்கிறேன் என்று சொல்லி விட்டேன். அம்மாவும் அக்காவை அழைத்துக் கொண்டு சென்று விட, அப்பாவை நாம்தான் இனி பொறுப்புடன் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என உறுதி பூண்டேன்.

 

ஆனால் எனக்கு என்னைப் பார்த்துக் கொள்வதென்பதே அவ்வளவு சிரமமாய் இருந்தது. 9, 10 வயதில் என் துணியை நானே துவைத்துக் கொண்டு, ஒழுங்காக தலை வாரத் தெரியாமல் ஏனோ தானோவென்று பின்னல் போட்டுக் கொண்டு, அரை குறையாய் வீட்டு வேலைகள் செய்து, பசிக்கும் போது மிட்டாய் சாப்பிட்டு கால் வயிறு பசியாறி, என் வயதில் உள்ள குழந்தைகளை ஏக்கமாய் பார்த்துக் கொண்டு எப்படி ஒரு வருடம் போனது எனத் தெரியவில்லை. என் அப்பாவால் ஒரு பெண் குழந்தையை வளர்க்க முடியாது என்று என் தாத்தா, பாட்டி என்னைக் கூட்டிப் போக பல தடவை வந்து போக என் அப்பாவுக்கும் அது புரிந்ததோ என்னவோ எனக்கு தெரியாமல் ரகசிய உடன்படிக்கை அவர்களுடன் போட்டுக் கொண்டார்.

அவர் எப்போது வந்தாலும் என்னைப் பார்க்க அவரை அனுமதிக்க வேண்டும் என்ற உறுதிமொழி வாங்கிக் கொண்டு என்னை பாட்டி வீட்டிற்கு கூட்டிப் போனார். என்னிடம் எதுவும் சொல்லவில்லை என்றாலும் பைக் பயணம் முழுவதும் என் கையை அவ்வப்போது இறுகப் பற்றிக் கொண்ட போது ஏதோ ஒரு விபரீதம் நடக்கப் போகிறது என்று மட்டும் புரிந்தது. என்னை அங்கே விட்டு விட்டு மாலையில் வந்து என்னைக் கூட்டிக் கொள்வதாய் கூறியதும் எனக்கு சந்தேகம் வலுத்து விட்டது, அப்பா திரும்ப வர மாட்டார் என்று.

 

என் கையை இறுகப் பற்றியிருந்த பாட்டியின் கையை என் வலிமை கொண்ட மட்டும் முயற்சித்து விடுவித்துக் கொண்டு அழுது கொண்டே ஓடினேன், என் அப்பாவின் புல்லட் பின்னால் அப்படி ஓடினேன். “அப்பா, அப்பா” என்று கதறி அழுதபடி ஓடியது இன்றும் நினைவிருக்கிறது. அப்பா எல்லாவற்றிக்கும் தயாராகி தான் வந்திருப்பார் போல.. திரும்பி திரும்பி என்னைப் பார்த்தாரே தவிர வண்டியை நிறுத்தவில்லை.

ஒரு கட்டத்தில் எனக்கும் மூச்சிரைத்து கால் வலியில் ஓட முடியாமல் போக, பின்னாலேயே வந்த ஊர்க்காரர்கள் கையில் மாட்டிக் கொண்டேன். ரொம்ப மூச்சு வாங்கியதால் அருகில் உள்ள ஊர்க்காவல் தெய்வம் குடியிருக்கும் கோயிலில் என்னை உட்கார வைத்து தண்ணீர் கொடுத்தார்கள். அப்போதிருந்துதான் எனக்கு கடவுள் என்ற ஒன்று இல்லையென்று புரிந்தது. இருந்திருந்தால் நான் இவ்வளவு அழுது கதறியும் என் அப்பா என்னை விட்டுச் செல்ல அனுமதித்திருப்பாரா?

நீ என்னை விட்டு சில நாள்கள் நீங்கும் போதும் எனக்கு பயமாய் இருக்கும். இது தற்காலிகமா, நிரந்தரமா என்று. இந்த தடவை ஒரே ஒரு விஷயம் உருப்படியாக செய்தாய் உன் புகைப்படத்தை பதிவிட்டு.. அடிக்கடி பார்த்துக் கொண்டேன், என் பிரிவுப் பசியாற்ற.. சில சமயம் கண்களால் பசியாறினேன், பல சமயம் உதடுகளால்.. மரங்கொத்திப் பறவை ஒரு நொடிக்கு 20 முறை என ஒரு நாளைக்கு 8 ஆயிரத்தில் இருந்து 12 ஆயிரம் முறை மரத்தைக் கொத்துமாம். எனக்கும் அதைப் போல மண்டையோடு வேண்டும்.. உன் புகைப்படத்தை என் உதடுகளால் ஒற்றியெடுத்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். இல்லை tank cleaner மீனாய் மாறி கண்ணாடிப் பரப்பை 24 மணி நேரமும் அப்பிக் கொண்டே இருக்குமே அது போல ஒட்டிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என் உதடுகளால். மரங்கொத்தியா, அழுக்குத் தின்னி மீனா என்னவாய் மாற நான்?

 

                                கண்கள் நிறைய காதலுடன்

                                உன் வைர மல்லி..  

Dear My Moon Man,

The gap between my previous letter and today's letter is too long, and the gap between us is a little more this time. I understand. It is inevitable. But I have restrained my ten fingers to the point of crumbling cartilage, not to show you my pain or to betray myself in letters. My goodness, I don't have long nails on my fingers. If I hadn't cut the nails, they would have entered the palm and come out at the wrist. Yeah, I tried to control me that much.

 

You often leave me and keep me in agony. My father was like this when I was young. He was often away for work. The distance between us was so great—not with my father, but with my mother. Even though she was nearby, my mind was searching for my father. I can say so much about the potato masala he cooks, his handwriting (a bit like you), the Frooti drink he buys for me, the movies he took me to, and his belly (he was my water bed till I was in 4th standard).

To compensate for all this, he would buy kilos of sweets when he return back. My sister looked like my father. But my dad liked me only. During the days at home, he would take me everywhere to go out. That's why, when mom and dad decided to separate forever, dad refused to leave me with her and kept me with him.

I was not old enough to understand their fight and its cause. There was only happiness in knowing that I was going to be with my father. My mother is very strict in my studies, and she would gave punishments severely. Once, I scored 95 marks in the social science exam. When my mother asked why 5 marks were less, I said, “They asked me to draw the 5 principles of Panchsheel in the exam. I didn't know whether to draw India or Nehru. So I skipped that 5 mark question,”. my mother got so angry. She explained that draw principles means write only.. not drawing. Then she asked me to kneel down at Infront of our house and punished me to write backwards up to the 12th table.

I still remember that I wrote in slate with my head down with sore knees and sore hands while crying. I didn't understand at that time that she only did good for me. I told my grandma that I would be happy if I was with my father. I will not get any punishment like this. I decided that after mom takes my sister and goes, I should take care of dad responsibly.

But I found it very difficult to take care of myself. When I was 9 or 10 years old, I washed my own clothes, combed my hair myself, did housework, ate candy when I was hungry, and looked longingly at children my age. I don't know how a year went by. My grandfather and grandmother visited many times and made it clear to my father that he cannot raise a girl child.

He took me to my grandmother's house with a promise to let him see me whenever he came. Even though he didn't say anything to me, I only knew that something bad was about to happen when he gripped my hand often throughout the bike ride. When he left me there and told me that he would come and bring me in the evening, I became suspicious that my father would not come back.

I tried to free my grandmother's hand, with all my strength to run after my father's bullet. I still remember that I was crying and shouting, "Dad, dad." As if Father had come prepared for everything. He turned back and looked at me, but he did not stop the bike.

At one point, I was suffocated and couldn't run because of the pain in my legs, so I was caught by the villagers who came behind me. As I was breathing heavily, they made me sit in the nearby temple where the tutelary deity resides and gave me water. From then on, I realized that there is no such thing as God. If there had been, would my father have allowed  to leave me even though I was crying so much?

Even if you leave me for a few days, I feel scared. Is it temporary or permanent? This time you did only one good thing by posting your photo. I looked often; my eyes were so hungry because of our separation. Sometimes I was hungry with my eyes, many times with my lips. A woodpecker can peck a tree 20 times a second and 8 thousand to 12 thousand times a day. I want a skull like that to keep giving fomentation your photo with my lips. Otherwise, do you know the tank cleaner fish that sticks to the glass surface for 24 hours? Shall I turn into that fish to stick with your lips for 24 hours? Woodpecker or tank cleaner fish, what will I become? The choice is yours.

    With lots of love in Eyes and Lips,

               Your Diamond Jasmine..    

அன்புள்ள என் நிலவு மன்னனுக்கு.

என்ன, எப்போதும் நிலவு மனிதன் என்றுதான் தொடங்குவாளே, இன்று என்ன புதியதாய் மன்னன் என்று அழைக்கிறாள் என யோசிக்கிறாயோ? உண்மைதான். என்னை முழுமையாய் ஆளும் உரிமை பெற்றவன்.. இல்லை இல்லை.. உரிமையை எடுத்துக் கொண்டவன் நீ ஒருவன் மட்டுமே. என்னை ஏவல் செய்யாமல் என் விருப்பப்படி (சில சமயங்களில் கிடையாது) நடந்து கொள்ளும் அற்புத வேலைக்கார மன்னன். மன்னிப்புக் கேட்க சொன்னால் சிரம் தாழ்த்தி கரம் வணங்கி மன்னிப்பு கேட்பாய், அதுவும் மிடுக்குடன். அதற்குப் பிறகும் உன் மேல் கோபப்பட நான் என்ன பைத்தியமா? உன் சிரிப்புக்கு மட்டும் தான் கொஞ்சம் நிறைய பைத்தியம். மற்றபடி உன் மேல் அவ்வளவாக பேராவல் கிடையாது. நம்புக..

 

பார்க்க குழந்தை போல் சாது தான் நீ. ஆனால் உண்மையில் நீ ஒரு சுட்டிக் குழந்தை. உன் சிலேடை சொற்கள் எனக்கு மட்டுமே புரியும். உன் ஒட்டுமொத்த குறும்புத்தனத்திற்கும் நான் ஒருத்தி மட்டும் சொந்தக்காரியாக, உரிமை உள்ளவளாக ஆசைப்படுகிறேன். 

 

இன்றுவரை நீ நல்லவனா என்று எனக்கு தெரியாது. ஆனால் நீ கெட்டவன் இல்லை என்பதில் மட்டும் எனக்கு நூறு நூறு சதவிகிதம் நம்பிக்கை உண்டு. எதனால், எப்படி என்று கேட்காதே. சில சமயங்களில் சந்தேகமும் வருவதுண்டு. என்னைப் போலவே நீயும் நூறு சதவிகிதம் உண்மையாக இருக்கிறாயா என்பதில் கூட சந்தேகம் தான். என்ன செய்ய? நிலவை எட்டிப் பிடிக்க ஆசைப்பட்டால் கொஞ்சம் எம்பிக் குதிக்கத்தானே முயற்சி செய்ய வேண்டும்?

 

தூரத்திலிருந்து பார்க்க நீ என்னவோ குளுமையாகத்தான் தெரிகிறாய். ஆனால் விண்வெளியில் நீ எப்படி குளிர் தாங்குகிறாய்? உனக்குள்ளும் உள்ளுறை வெப்பம் உள்ளதோ? உனக்கும் குளிர் காய்ச்சல் வருமோ? காய்ச்சல் வரும் சமயங்களிலும் நீ இப்படி ஏகாந்தமாய் உலவிக் கொண்டிருக்காதே.. பின்பு காய்ச்சலுக்கும் உன்னைப் பிடித்துப் போகும். உன்னை விட்டு அவ்வளவு சீக்கிரம் விலகாது. என்னைப் போலவே காய்ச்சலையும் உன் பின்னே அலைய விடாதே..என்னிடம் காதல் மருந்து தான் உள்ளது. காய்ச்சல் மருந்து இல்லை.

 

காய்ச்சல், உடல்வலி வராமலிருக்க, உன் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை அதிகப்படுத்த யோசனை வேண்டுமானால் சொல்கிறேன். பிரிட்டிஷ்காரர்கள் பின்பற்றிக் கொண்டிருக்கும் 3 முறை கொடுக்கும் முத்த மருத்துவ வழிமுறை இது. ஆழமான உதட்டு முத்தம் உமிழ்நீரின் ஓட்டத்தை அதிகரித்து பாக்டீரியா, வைரஸ்கள் மற்றும் பூஞ்சைகளை எதிர்த்துப் போராடும் பொருட்களை உருவாக்குகிறதாம்... இது வாய், பற்கள் மற்றும் ஈறுகளை ஆரோக்கியமாக வைத்திருக்க உதவுகிறதாம்..

 

நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை பலப்படுத்த DEEP KISSING முறையை உனக்கு நான் பரிந்துரை செய்கிறேன். எவ்வளவு நேரம் செய்ய வேண்டும், எப்பொழுது செய்ய வேண்டும் என்ற நேரக் கட்டுப்பாடு இல்லாத வழிமுறை இது. முத்தத்தில், மன்னிக்க மொத்தத்தில் உதவிக்கு நான் இருக்கிறேன். மற்றது உன் கையில், இல்லை.. இல்லை.. உன் உதட்டில்.

 

காய்ச்சல் என்றதும் எனக்கு நினைவுக்கு வருவது என்னுடைய பள்ளிப் பருவம் தான். என் வீட்டில் உள்ள அனைவரும் வருடத்திற்கு ஒரு முறையாவது மருத்துவமனையில் அட்மிட் ஆவார்கள் என்னைத் தவிர.. டான்ஸ் ஆடுவதாலேயோ என்னவோ எனக்கு நோய் எதிர்ப்பு சக்தி கொஞ்சம் அதிகம். இன்று வரை நான் எந்த ஒரு விஷயத்திற்கும் அட்மிட் ஆகி சிகிச்சை மேற்கொண்டதில்லை. பிரசவத்தின் போதாவது அட்மிட் ஆகி படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டு அதிகாரம் பண்ண வேண்டும் என்ற என் ஆசையும் நிராசையாகி விட்டது.

 

பள்ளி நாட்களில் 100 சதவிகித வருகைப் பதிவு வைத்திருந்து வருடா வருடம் ஒரு புத்தகம் பரிசு வாங்கிய நாட்களும் உண்டு. எனக்குப் பிடித்த பள்ளியை விட்டு விட்டு வெளியூரில் தங்கி வேண்டா வெறுப்பாய் பள்ளிக்கு போய் வந்த நாட்களும் உண்டு. அந்த சமயங்களில் தான் பள்ளிக்கு போக பிடிக்காமல் ஏதாவது ஒரு காரணத்தை தேடிக் காத்திருப்போம்.

 

காய்ச்சல் என்ற ஒன்றுதான் அந்த வயதில் நாங்கள் யோசித்தது. உனக்கு தெரியுமா, சின்ன வெங்காயம் ஒன்றை உரித்து, அக்குளின் அடியில் நீண்ட நேரம் வைத்துக் கொண்டு இருந்தால் உடல் வெப்பநிலை சூடேறி காய்ச்சல் போல உடல் சுட ஆரம்பித்து விடுமாம். யாரோ ஒரு அறிவாளி சொன்னதை நம்பி விடிய விடிய வெங்காயத்தை வைத்துக் கொண்டு எப்போது காய்ச்சல் வரும் எனக் காத்துக் கிடப்போம்.

 

கடைசி வரை ஒரு முறை கூட வந்தததில்லை. இருந்தாலும் எங்கள் முயற்சியைக் கை விட்டதே இல்லை.

 

காய்ச்சல் வராவிட்டாலும் பரவாயில்லை, மயக்கம் வருவது போல நடிக்கலாம் என நினைத்து காலை PRAYER ஹாலில் ஆரம்பித்து மாலை பி.டி பீரியட் வரை முயற்சி செய்வோம். ஆனால் உனக்குத்தான் தெரியுமே, கேமரா முன்பு எனக்கு ஏதோ கொஞ்சம் நடிக்க வரும். ஆனால் behind the camera என் கண்கள் போதும் என்னைக் காட்டிக் கொடுக்க. அது என்னவோ, கோபம், சந்தோஷம், குழந்தைத்தனம் என அனைத்தும் உள்ளது உள்ளபடி காட்டிக் கொடுத்து விடும் முகம் என்னுடையது. நிஜத்தில் நடிக்க என்னால் கண்டிப்பாக முடியாது.

 

கடைசி வரை வராத காய்ச்சலுக்காக நான் காத்துக் கிடந்ததைப் போல, உன் (உண்மையான) காதலுக்காக இப்போதும், எப்போதும் காத்துக் கிடக்கிறேன். நீயாவது வருவாயா? ஆவலுடன்,            

      

                              உன் உயிர்த் தோழி,  

                    வைரமல்லி

 

You are my KING.. But the sad thing is that I am not your Glamour QUEEN..

 

To My Dear Moon King,
You may be wondering. Usually, I start as the moon man, but why do I call you 'KING' today? It's true. You are the only one who has the right to rule me completely. No, you are the one who has been given the right by me. A wonderful servant king who behaves according to my wishes (sometimes not,) without asking me. If I ask you to apologize, you bow your head and ask for forgiveness, that too with a smile. Am I crazy to be angry with you even after that? But, just a little  crazy  for your laugh. Otherwise, I'm not crazy about your cuteness and charm. Believe me.

 

You look like a calm baby. But really you are a naughty baby. Only I understand your puns. I want to be the sole owner of all your mischief.I don't know if you are a good one, But I am 100% sure that you are not a bad person. Don't ask why or how. Sometimes there is doubt whether you are 100% sincere like me. But what to do? If I want to reach for the moon, I should try to jump a little bit, right? So I tried my best with very sincere.

 

From a distance, you look cool. But how do you bear the chill in space? Do you  have latent heat? Do you also suffer from cold and fever? When you have a fever, don't wander around the sky with your allure. Then to the fever also will likes you. It won't leave you so soon. Don't let the fever follow you like mine. I have medicine for love, not having medicine for ill.

 

Let me tell you an idea to increase your immunity to prevent fever and body aches. This is the 3-times giving method followed by the British. A deep lip kiss increases the flow of saliva and creates substances that fight bacteria, viruses and fungi...which helps keep the mouth, teeth and gums healthy and it increases the immunity.

 

I suggest you the 'DEEP KISSING'  method to strengthen immunity. It is a method that has no time constraints on how long to do and when to do it. I'm here to help you for this kiss therapy. The rest is in your hands, no.. no.. on your lips.

 

When I think of fever, I remember my school days. Everyone in my house gets hospitalized at least once a year except me..I guess I have some immunity from dancing. Till date I have never been admitted and treated for anything. My desire to be admitted and empowered everyone during labor has also been frustrated.

 

There were days when I had  100 percent attendance record on school days and won a book prize every year. And also there were days when I left my favorite school and went to another school without interest. It was at those times that we would tried to find some reason not to like going to school.

 

Fever was the only thing we thought of at that age. Did you know that if you peel a small onion and keep it under the armpit for a long time, the body temperature will heat up and the body will start warming like a fever? We just wait for the fever with the onion from night till morning, believing what some wise man said.

 

I never had a fever till the end. However, we did not give up our efforts.

 

It doesn't matter if we don't have fever, we will try to pretend to faint anytime, starting from Prayer Hall in the morning till PT period in the evening. But you know, I can act a little bit in front of the camera. But my eyes are enough to betray me behind the camera. No matter what, my face reveals anger, happiness and childishness and all. I definitely can't act in reality.

 

Like I was waiting for the fever that never came, I am waiting for your (true) love now and always, . Will you come? Eagerly waiting,

 

 

                                                 With Love,

                          Your Diamond Jasmine..