என்னுயிர் பேபி-க்கு,

 

இப்படித்தான் ஆரம்பித்தது நம் விளையாட்டுப் பேச்சு.. விளையாட்டு, வினை ஆனதைப் போல இப்போது நான் முழுதாய் உன் மீது பைத்தியமாய் மாறிப் போனதில் வந்து தொக்கி நிற்கின்றது. இன்னும் என்னால் நம்ப முடியவில்லை. எப்படி என்னை விட்டு தள்ளிப் போகும்  ஒரு முடிவெடுக்க உன்னால் முடிந்தது? அப்படியானால் நீ இன்னும் நாம் இருவரும் வெறும் வார்த்தைகளால் தான் காதல் விளையாட்டு விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று மிக சாதாரணமாகவே எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாயா?

 

டிசம்பர் -10 உண்மையில் என் வாழ்க்கையின் ஒரு கருப்பு நாள். சொல்லப் போனால் நான் மிக ஆவலோடு எதிர்பார்த்த நாள். சில நாட்கள் உன்னைப் பிரிந்த பின் அன்று தான் உன்னைப் பார்க்கப் போகிறோம் என்ற துள்ளலுடன் மான் குட்டி யாய் வலம் வந்து கொண்டிருந்த நாள். உன்னைப் பார்த்த பிறகு கிடைக்கும் உற்சாகத்துடன் சில வேலைகளை இன்னும் சிறப்பாக செய்யலாம் என்றெண்ணி சில காரியங்களை தள்ளிப் போட்டு இருந்தேன்.

 

காலையிலேயே சிறிய அதிர்ச்சி கிடைத்தது. சரி.. அது உன் நம்பிக்கை என்று எண்ணி மனதை தேற்றி வைத்திருந்தேன். உன்னைப் பார்க்கும் ஆவலில் குளித்து முடித்து வந்தவுடன் பேரிடியாய் இறங்கியது நீ முன்னமே அறிவித்திருந்த ஒரு தகவல். ஈரக் கூந்தலோடு அப்படியே தரையில் அமர்ந்தவள் தான், என்னால் மூச்சு விடுவதை தவிர வேறு எதுவும் செய்ய தோன்றாமல் முடியிலிருந்து நீர் சொட்ட சொட்ட சிலையாய் அமர்ந்திருந்தேன்.

எப்படி முடிந்தது அவனால்? எல்லாம் திட்டமிட்டு இறுதியில் சொல்கிறாய் என்றால், பல நாட்களுக்கு முன்பே முடிவெடுத்திருக்கிறாய் என்று தானே அர்த்தம்? இவ்வளவு நாளாக என்னை ஏமாற்றி இருந்தாயா? எதுவும் தெரியாமலா நான் ஆடிப் பாடி கொண்டாடிக் கொண்டிருந்தேன்? பல நேரங்களில் எனக்கு குழப்பம் வந்தது உண்டு. ஏனெனில் சில நூறு பேரைப் பார்த்து சில விஷயங்கள் சொல்வாய். அது எனக்கான மறைமுக செய்தியா? இல்லை வேறு யாருக்கேனும் சொல்லப் போய் நான் அதை எனக்கானதாய் எடுத்துக் கொள்கிறேனோ என்ற சந்தேகத்தில் தான் என் காதல் என்னோடு வளர்ந்து கொண்டு வந்திருந்தது. இப்பவும் அது குழப்பம் தான். அதனால் தான் நான் சிரிக்கவே யோசித்துக் கொண்டு நின்றிப்பேன் பல முறை.

 

ஆனால். எனக்கு இன்னும் ஞாபகம் இருக்கிறது. முதன் முதலில் உன்னைப் பார்த்த அன்று உன் கனவு திட்டத்தைப் பற்றி நீ விளக்கி கொண்டிருந்தாய். எனக்கு அதைப் பற்றியெல்லாம் பெரிய அனுபவம் இல்லை. ஆனால் நீ சொன்ன ஒரு விஷயம் எனக்கு இன்ப அதிர்ச்சியாய் இருந்தது. அது என்னவெனில், உன் கனவுத் திட்டம் நிறைவேறினால் நீ நிரந்தரமாக என் அருகிலேயே இருப்பாய் என. வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் மனதுக்குள் குத்தாட்டம் போட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

 

தற்சமயம் நீ கொடுத்ததும் ஒரு வகை பெரிய அதிர்ச்சி தான். வெளியில் காட்டிக் கொள்ள முடியாமல் மனசு உடைந்து சுக்கு நூறாகிப் போய் விட்டது. முகம் சுருங்கியதில் பாறையாய் மாறிப் போனது. வீடு தேடி வந்தவர்களிடம் வாங்க என்று கூறியதை தவிர என் உதடுகள் நடிப்புக்கு கூட விரிந்து சிரிக்கவில்லை. கோமா -வில் இருப்பவர்கள் எப்படி வாழ்கிறார்கள் என்பதை இந்த இரு நாட்கள் நான் வாழ்ந்து பார்த்து அனுபவித்தேன்.

 

நான் உன்னுடைய வாழ்க்கையில் ஒரு அங்கம் இல்லையா? இல்லை நானே உன் வாழ்க்கையில் இல்லையா? என்னைப் பற்றி சிறிதும் யோசிக்காமல் எப்படி இப்படி ஒரு முடிவு எடுத்திருப்பாய் என்று ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒரு பூரான் என் மூளையில் ஓடிக் கொண்டே இருப்பதைப் போல அக் கேள்வியும் இடை விடாமல் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. எந்த வேலையும் செய்ய முடியவில்லை. இருக்கிற எல்லா வகுப்பையும் கேன்ஸல் செய்து விட்டு, காரியங்களை தள்ளிப் போட்டு விட்டு, சமைக்க முடியாமல், என் பூனைக் குட்டியை கொஞ்சக் கூட தோன்றாமல், உயிரோடு இருக்கிறேன் என்பதைக் காட்டிக் கொள்ள வெறுமனே நடமாடிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

 

அழுதழுது குரல் மாறிப் போனதில் ‘சனி பிடித்து விட்டது’ என்பதை ‘சளி பிடித்து விட்டது’ என்பதாகப் புரிந்து கொண்டார்கள் என் நண்பர்கள். உண்மையில் என்னை சுற்றிலும் நிறைய ஆண் தேவதைகள் இருக்கிறார்கள் என்பதை இந்த மாதிரியான கடினமான நேரங்களில் தான் விளங்குகிறது.

 

எனக்காக 40 நிமிடங்கள் இருக்கிற எல்லா சோகப் பாடல்களையும் பாடி என்னை மனசு விட்டு அழ செய்த நண்பன் ஒருவன்... என்னை தனிமையில் ரொம்ப நேரம் விடாமல் மணிக்கொரு முறை எனக்கு தொலைபேசியில் அழைத்து நன்றாய்த் தான் இருக்கிறேன் என்று என்னைக் கண்காணிக்கும் ஒருவன். நூறு தடவை எனக்கு ஃபோன் செய்து நான் அட்டென்ட் செய்யவில்லை என்றாலும், என் தேவைக்கு நான் அழைக்கும் போது ஒரே ரிங்-கில் அட்டென்ட் செய்து “சொல்லு, அம்மு” என்று அழைத்து என்னை குற்ற உணர்ச்சியில் தள்ளும் இன்னொரு நண்பன் ஒருவன்.

 

இரவு 11 மணிக்கு தொலைபேசியில்  அழைத்து dance practice செய்ய zoom-க்கு வர சொல்லி உரிமையாய் மிரட்டும் ஒருவன். (நவம்பர் 19 சரியாய் நள்ளிரவு 12 மணிக்கு என்னை தொலைபேசியில் அழைக்க, நானோ என்னுடைய பிறந்த நாளைக்கு தான் அழைக்கிறான் என்று நினைத்து அட்டென்ட் செய்தால், அவன் choreography செய்ததை நானும், அவன் மனைவியோடு சேர்ந்து பார்த்து feedback சொல்ல வேண்டும் என்று கூறிய போது தலையில் அடித்துக் கொள்ளலாம் போல இருந்தது. ஆனால் உன்னிடம் வாழ்த்து எதிர்பார்க்க வில்லையென்றாலும் காதல் வார்த்தைகள் ஏதாவது சொல்வாய் அன்று என எதிர்பார்த்தேன். கடைசி வரை ஹூம்..)

 

இறைவனது காரியங்களில் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லாததால் எனக்காக 40 நாட்கள் ஒருவேளை விரதம் இருந்த நண்பன் ஒருவன், oil,sweets அதிகமாய் நான் சாப்பிடுவதை குறைக்க தன் மேல் சத்தியம் வாங்க முயன்ற நண்பன் ஒருவன். இவர்கள் எல்லாருக்குமே உன் மேல் சிறிது பொறாமை உண்டு. வாழ்க்கையில் உனக்கு ரொம்பவும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறேனோ என்று. ஏன், என் குடும்பத்தார்க்கே அந்த எண்ணம் உண்டு. முன்பெல்லாம் சிறிது டல்-லடித்தாலும் உடல் நிலை சரியில்லையா என்று கேட்டவார்கள், இன்று ‘அவனுடன் ஏதாவது சண்டையா?” என்று தான் கேட்கிறார்கள்.

 

கொஞ்சம் சந்தோஷமாய் துள்ளிக் கொண்டு திரிந்தால் ‘என்ன, அவன் இன்னிக்கு உன்னைப் பாராட்டினானா?” என்று கேட்கிறார்கள். அந்த அளவுக்கு உனக்கு என் வாழ்க்கையில் முக்கியத்துவம் உண்டு. ஆனால் அது ஒரு தலை காதல் போல தான் என்பதை இப்போது புரிந்து கொண்டேன். உனக்கு நான் அப்படி இல்லை என்பதை நீ என்னை விட்டு போக முடிவெடுத்ததிலேயே எனக்கு விளங்கிற்று. “இங்கேயே இருந்தால் மட்டும் நீ என்ன தினமும் வந்து கொஞ்சிக் கொண்டு இருக்கப் போகிறாயா?” என்று நியாயமான கேள்வி எல்லாம் என்னிடம் கேட்காதே.

 

ஆனால் உன் மூச்சுக் காற்று கலந்த ஆக்ஸிஜன்-னை என் உயிர்க்காற்றாய் சுவாசிக்கிறோம் என்ற எண்ணமே என்னை மகிழ்வித்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த எண்ணத்தில் ஏனடா மண்ணைப் போட்டாய் என்ற ஆத்திரத்தில் உன் தலை முடியை கொத்தாகப் பிடித்து (சரி.. சரி.. இப்போது முடியாதே), உன் சட்டைக் காலரைக் கொத்தாகப் பிடித்து உலுக்க வேண்டும் போல் தோன்றுகிறது. முடிந்தால் பெரிய மரு ஒன்றை உன் கன்னத்தில் ஒட்டிக் கொள். அந்த கெட்அப் -பில் அசல் என் காதலுக்கு வில்லன் போலவே இருப்பாய்..

 

சிறிது நாட்களில் மீண்டு விடுவேன் தான். ஆனால் அதற்குள் என் ஆயுளில் பாதி கரைந்து போய்விடும் எனத் தோன்றுகிறது. மொத்ததில் ஒரு விஷயம் விளங்கிற்று. சிறு வயதில் உன் லட்சியம் என்ன? கனவு என்ன? என்ற கேள்விகளுக்கு நிறைய சொல்லி இருக்கிறேன். ஆனால் உன் கனவுத் திட்டத்தை நோக்கி ஓடும் உன்னை துரத்திக் கொண்டே என் காதல் இருப்பதால், நீ தான் நான் அடைய நினைக்கும் கனவோ என்று இப்போது தான் புரிந்தது. உன் கனவோடு என் கனவும் பலிக்க ஆசீர்வாதம் வேண்டி நிற்கும்,

உன்னவள்,

வைரமல்லி.       

To my dearest Baby,

 

It all began with our playful banter... Like a game turning into reality, I've now become utterly crazy about you, and that's where things stand. I still can't believe it. How could you decide to walk away from me? Does that mean you still think we were just playing a love game with words?

 

December 10th is truly a black day in my life. To be honest, it was a day I was eagerly looking forward to. After being apart from you for a few days, it was the day I was going to see you again, and I was prancing around like a fawn, filled with excitement. I had postponed some tasks, thinking I could do them even better with the energy I'd get after seeing you. I got a small shock in the morning itself. Okay... I consoled myself, thinking it was your belief. As I finished showering, eager to see you, a thunderbolt struck – a piece of information you had announced earlier. With wet hair, I just sat there on the floor, unable to do anything but breathe, water dripping from my hair, frozen like a statue.

 

How could he do that? If you're saying it's all planned and you're telling me this in the end, does that mean you decided this many days ago? Were you deceiving me all this time? Was I celebrating and rejoicing, completely unaware? There have been times when I've been confused. Because you would say certain things looking at a few hundred people. Is that a hidden message for me? Or am I taking it as something meant for me when it was meant for someone else? That's the doubt with which my love has been growing within me. It's still confusing. That's why I would hesitate to smile many times and just stand there.

 

But, I still remember. The day I first saw you, you were explaining your dream project. I didn't have much experience with any of that. But one thing you said shocked me pleasantly. That was, if your dream project came to fruition, you would be near me permanently. I didn't show it outwardly, but I was doing a celebratory dance in my mind.

 

What you've given me now is also a kind of big shock. Unable to show it outwardly, my heart is broken into a million pieces. My face has shriveled up and turned to stone. Apart from saying "welcome" to those who came to my house, my lips didn't even stretch into a fake smile. I have lived and experienced how people in a coma live.. for these past two days.

 

Am I not a part of your life? Or am I not in your life at all? Every minute, a centipede runs through my brain, and the question keeps running incessantly: How could you make such a decision without thinking about me even a little? I can't do any work. I've canceled my Zumba class, postponed things, can't cook, don't even feel like petting my kitten, and I'm just wandering around to show that I'm alive.

Because my voice changed from crying, my friends misunderstood as "I've caught a cold." It is only during these kinds of difficult times that it becomes clear that there are many male angels around me.

 

A friend who sang all the sad songs for 40 minutes just to make me cry my heart out... A friend who calls me every hour and doesn't leave me alone for too long, just to check if I'm doing okay. A friend who calls me a hundred times, and even if I don't answer, picks up on the first ring when I call him for something I need and says, "Tell me, Ammu," making me feel guilty.

 

One who calls me at 11 PM and threatens me with authority to come to Zoom for dance practice. (On November 19, exactly at midnight 12:02 am, he called me, and I thought he was calling for my birthday. But when I answered, he said that I had to watch the choreography he had done and give feedback along with his wife, I felt like banging my head against the wall. But even though I didn't expect a birthday wish from you, I was expecting some loving words from you that day. But nothing happened until the end..)

 

A friend who fasted one meal a day for 40 days for me, even though I don't believe in God's deeds, and another friend who tried to make me swear on him to reduce my intake of oil and sweets. All of them are a little jealous of you, thinking I give you too much importance in my life. Why, even my family thinks so. Before, they used to ask if I was feeling unwell if I seemed a little dull, but now they only ask, "Did you have a fight with him?"

 

If I act a little happy and bouncy, they ask, "What, did he praise you today?" That's how important you are in my life. But I understand now that it's like a one-sided love. I realized that I'm not the same to you when you decided to leave me. Don't ask me reasonable questions like, "If you stayed here, would you come and cuddle me every day?"

 

But the thought that I was breathing the oxygen mixed with your breath as my life's breath made me happy. I'm angry that you threw dirt on that thought, and I feel like grabbing a chunk of your hair (okay... okay... I can't now), grabbing your shirt collar, and shaking you. If possible, stick a big mole on your cheek. In that getup, you'll look just like the villain in my love story nowadays.

 

Sure.. I will recover in a few days. But it seems like half of my life will have melted away by then. Overall, one thing is clear. Since I was young, I've told people a lot about what my ambition is, what my dream is. But because my love is chasing after you as you run towards your dream plan, I now realize that you are the dream I want to achieve. My dream also stands seeking blessings to come true with your dream,

Yours,

Vairamalli.

Note : “Some stories don’t end… they simply take a breath.

               And this is one such story.”

✨ Previously on Wingless Words of Yathriga:  A Living Stone Statue of Love