என்னுயிர் பேபி-க்கு,

இப்படித்தான் ஆரம்பித்தது நம் விளையாட்டுப் பேச்சு.. விளையாட்டு, வினை ஆனதைப் போல இப்போது நான் முழுதாய் உன் மீது பைத்தியமாய் மாறிப் போனதில் வந்து தொக்கி நிற்கின்றது. இன்னும் என்னால் நம்ப முடியவில்லை. எப்படி என்னை விட்டு தள்ளிப் போகும்  ஒரு முடிவெடுக்க உன்னால் முடிந்தது? அப்படியானால் நீ இன்னும் நாம் இருவரும் வெறும் வார்த்தைகளால் தான் காதல் விளையாட்டு விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று மிக சாதாரணமாகவே எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாயா?

டிசம்பர் -10 உண்மையில் என் வாழ்க்கையின் ஒரு கருப்பு நாள். சொல்லப் போனால் நான் மிக ஆவலோடு எதிர்பார்த்த நாள். சில நாட்கள் உன்னைப் பிரிந்த பின் அன்று தான் உன்னைப் பார்க்கப் போகிறோம் என்ற துள்ளலுடன் மான் குட்டி யாய் வலம் வந்து கொண்டிருந்த நாள். உன்னைப் பார்த்த பிறகு கிடைக்கும் உற்சாகத்துடன் சில வேலைகளை இன்னும் சிறப்பாக செய்யலாம் என்றெண்ணி சில காரியங்களை தள்ளிப் போட்டு இருந்தேன்.

காலையிலேயே சிறிய அதிர்ச்சி கிடைத்தது. சரி.. அது உன் நம்பிக்கை என்று எண்ணி மனதை தேற்றி வைத்திருந்தேன். உன்னைப் பார்க்கும் ஆவலில் குளித்து முடித்து வந்தவுடன் பேரிடியாய் இறங்கியது நீ முன்னமே அறிவித்திருந்த ஒரு தகவல். ஈரக் கூந்தலோடு அப்படியே தரையில் அமர்ந்தவள் தான், என்னால் மூச்சு விடுவதை தவிர வேறு எதுவும் செய்ய தோன்றாமல் முடியிலிருந்து நீர் சொட்ட சொட்ட சிலையாய் அமர்ந்திருந்தேன்.

எப்படி முடிந்தது அவனால்? எல்லாம் திட்டமிட்டு இறுதியில் சொல்கிறாய் என்றால், பல நாட்களுக்கு முன்பே முடிவெடுத்திருக்கிறாய் என்று தானே அர்த்தம்? இவ்வளவு நாளாக என்னை ஏமாற்றி இருந்தாயா? எதுவும் தெரியாமலா நான் ஆடிப் பாடி கொண்டாடிக் கொண்டிருந்தேன்? பல நேரங்களில் எனக்கு குழப்பம் வந்தது உண்டு. ஏனெனில் சில நூறு பேரைப் பார்த்து சில விஷயங்கள் சொல்வாய். அது எனக்கான மறைமுக செய்தியா? இல்லை வேறு யாருக்கேனும் சொல்லப் போய் நான் அதை எனக்கானதாய் எடுத்துக் கொள்கிறேனோ என்ற சந்தேகத்தில் தான் என் காதல் என்னோடு வளர்ந்து கொண்டு வந்திருந்தது. இப்பவும் அது குழப்பம் தான். அதனால் தான் நான் சிரிக்கவே யோசித்துக் கொண்டு நின்றிப்பேன் பல முறை.

ஆனால். எனக்கு இன்னும் ஞாபகம் இருக்கிறது. முதன் முதலில் உன்னைப் பார்த்த அன்று உன் கனவு திட்டத்தைப் பற்றி நீ விளக்கி கொண்டிருந்தாய். எனக்கு அதைப் பற்றியெல்லாம் பெரிய அனுபவம் இல்லை. ஆனால் நீ சொன்ன ஒரு விஷயம் எனக்கு இன்ப அதிர்ச்சியாய் இருந்தது. அது என்னவெனில், உன் கனவுத் திட்டம் நிறைவேறினால் நீ நிரந்தரமாக என் அருகிலேயே இருப்பாய் என. வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் மனதுக்குள் குத்தாட்டம் போட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

தற்சமயம் நீ கொடுத்ததும் ஒரு வகை பெரிய அதிர்ச்சி தான். வெளியில் காட்டிக் கொள்ள முடியாமல் மனசு உடைந்து சுக்கு நூறாகிப் போய் விட்டது. முகம் சுருங்கியதில் பாறையாய் மாறிப் போனது. வீடு தேடி வந்தவர்களிடம் வாங்க என்று கூறியதை தவிர என் உதடுகள் நடிப்புக்கு கூட விரிந்து சிரிக்கவில்லை. கோமா -வில் இருப்பவர்கள் எப்படி வாழ்கிறார்கள் என்பதை இந்த இரு நாட்கள் நான் வாழ்ந்து பார்த்து அனுபவித்தேன்.

நான் உன்னுடைய வாழ்க்கையில் ஒரு அங்கம் இல்லையா? இல்லை நானே உன் வாழ்க்கையில் இல்லையா? என்னைப் பற்றி சிறிதும் யோசிக்காமல் எப்படி இப்படி ஒரு முடிவு எடுத்திருப்பாய் என்று ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒரு பூரான் என் மூளையில் ஓடிக் கொண்டே இருப்பதைப் போல அக் கேள்வியும் இடை விடாமல் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. எந்த வேலையும் செய்ய முடியவில்லை. இருக்கிற எல்லா வகுப்பையும் கேன்ஸல் செய்து விட்டு, காரியங்களை தள்ளிப் போட்டு விட்டு, சமைக்க முடியாமல், என் பூனைக் குட்டியை கொஞ்சக் கூட தோன்றாமல், உயிரோடு இருக்கிறேன் என்பதைக் காட்டிக் கொள்ள வெறுமனே நடமாடிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

அழுதழுது குரல் மாறிப் போனதில் ‘சனி பிடித்து விட்டது’ என்பதை ‘சளி பிடித்து விட்டது’ என்பதாகப் புரிந்து கொண்டார்கள் என் நண்பர்கள். உண்மையில் என்னை சுற்றிலும் நிறைய ஆண் தேவதைகள் இருக்கிறார்கள் என்பதை இந்த மாதிரியான கடினமான நேரங்களில் தான் விளங்குகிறது.

எனக்காக 40 நிமிடங்கள் இருக்கிற எல்லா சோகப் பாடல்களையும் பாடி என்னை மனசு விட்டு அழ செய்த நண்பன் ஒருவன்... என்னை தனிமையில் ரொம்ப நேரம் விடாமல் மணிக்கொரு முறை எனக்கு தொலைபேசியில் அழைத்து நன்றாய்த் தான் இருக்கிறேன் என்று என்னைக் கண்காணிக்கும் ஒருவன். நூறு தடவை எனக்கு ஃபோன் செய்து நான் அட்டென்ட் செய்யவில்லை என்றாலும், என் தேவைக்கு நான் அழைக்கும் போது ஒரே ரிங்-கில் அட்டென்ட் செய்து “சொல்லு, அம்மு” என்று அழைத்து என்னை குற்ற உணர்ச்சியில் தள்ளும் இன்னொரு நண்பன் ஒருவன்.

இரவு 11 மணிக்கு தொலைபேசியில்  அழைத்து dance practice செய்ய zoom-க்கு வர சொல்லி உரிமையாய் மிரட்டும் ஒருவன். (நவம்பர் 19 சரியாய் நள்ளிரவு 12 மணிக்கு என்னை தொலைபேசியில் அழைக்க, நானோ என்னுடைய பிறந்த நாளைக்கு தான் அழைக்கிறான் என்று நினைத்து அட்டென்ட் செய்தால், அவன் choreography செய்ததை நானும், அவன் மனைவியோடு சேர்ந்து பார்த்து feedback சொல்ல வேண்டும் என்று கூறிய போது தலையில் அடித்துக் கொள்ளலாம் போல இருந்தது. ஆனால் உன்னிடம் வாழ்த்து எதிர்பார்க்க வில்லையென்றாலும் காதல் வார்த்தைகள் ஏதாவது சொல்வாய் அன்று என எதிர்பார்த்தேன். கடைசி வரை ஹூம்..)

இறைவனது காரியங்களில் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லாததால் எனக்காக 40 நாட்கள் ஒருவேளை விரதம் இருந்த நண்பன் ஒருவன், oil,sweets அதிகமாய் நான் சாப்பிடுவதை குறைக்க தன் மேல் சத்தியம் வாங்க முயன்ற நண்பன் ஒருவன். இவர்கள் எல்லாருக்குமே உன் மேல் சிறிது பொறாமை உண்டு. வாழ்க்கையில் உனக்கு ரொம்பவும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறேனோ என்று. ஏன், என் குடும்பத்தார்க்கே அந்த எண்ணம் உண்டு. முன்பெல்லாம் சிறிது டல்-லடித்தாலும் உடல் நிலை சரியில்லையா என்று கேட்டவார்கள், இன்று ‘அவனுடன் ஏதாவது சண்டையா?” என்று தான் கேட்கிறார்கள்.

கொஞ்சம் சந்தோஷமாய் துள்ளிக் கொண்டு திரிந்தால் ‘என்ன, அவன் இன்னிக்கு உன்னைப் பாராட்டினானா?” என்று கேட்கிறார்கள். அந்த அளவுக்கு உனக்கு என் வாழ்க்கையில் முக்கியத்துவம் உண்டு. ஆனால் அது ஒரு தலை காதல் போல தான் என்பதை இப்போது புரிந்து கொண்டேன். உனக்கு நான் அப்படி இல்லை என்பதை நீ என்னை விட்டு போக முடிவெடுத்ததிலேயே எனக்கு விளங்கிற்று. “இங்கேயே இருந்தால் மட்டும் நீ என்ன தினமும் வந்து கொஞ்சிக் கொண்டு இருக்கப் போகிறாயா?” என்று நியாயமான கேள்வி எல்லாம் என்னிடம் கேட்காதே.

ஆனால் உன் மூச்சுக் காற்று கலந்த ஆக்ஸிஜன்-னை என் உயிர்க்காற்றாய் சுவாசிக்கிறோம் என்ற எண்ணமே என்னை மகிழ்வித்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த எண்ணத்தில் ஏனடா மண்ணைப் போட்டாய் என்ற ஆத்திரத்தில் உன் தலை முடியை கொத்தாகப் பிடித்து (சரி.. சரி.. இப்போது முடியாதே), உன் சட்டைக் காலரைக் கொத்தாகப் பிடித்து உலுக்க வேண்டும் போல் தோன்றுகிறது. முடிந்தால் பெரிய மரு ஒன்றை உன் கன்னத்தில் ஒட்டிக் கொள். அந்த கெட்அப் -பில் அசல் என் காதலுக்கு வில்லன் போலவே இருப்பாய்..

சிறிது நாட்களில் மீண்டு விடுவேன் தான். ஆனால் அதற்குள் என் ஆயுளில் பாதி கரைந்து போய்விடும் எனத் தோன்றுகிறது. மொத்ததில் ஒரு விஷயம் விளங்கிற்று. சிறு வயதில் உன் லட்சியம் என்ன? கனவு என்ன? என்ற கேள்விகளுக்கு நிறைய சொல்லி இருக்கிறேன். ஆனால் உன் கனவுத் திட்டத்தை நோக்கி ஓடும் உன்னை துரத்திக் கொண்டே என் காதல் இருப்பதால், நீ தான் நான் அடைய நினைக்கும் கனவோ என்று இப்போது தான் புரிந்தது. உன் கனவோடு என் கனவும் பலிக்க ஆசீர்வாதம் வேண்டி நிற்கும்,

உன்னவள்,

To my dearest Baby,

It all began with our playful banter... Like a game turning into reality, I've now become utterly crazy about you, and that's where things stand. I still can't believe it. How could you decide to walk away from me? Does that mean you still think we were just playing a love game with words?

December 10th is truly a black day in my life. To be honest, it was a day I was eagerly looking forward to. After being apart from you for a few days, it was the day I was going to see you again, and I was prancing around like a fawn, filled with excitement. I had postponed some tasks, thinking I could do them even better with the energy I'd get after seeing you. I got a small shock in the morning itself. Okay... I consoled myself, thinking it was your belief. As I finished showering, eager to see you, a thunderbolt struck – a piece of information you had announced earlier. With wet hair, I just sat there on the floor, unable to do anything but breathe, water dripping from my hair, frozen like a statue.

How could he do that? If you're saying it's all planned and you're telling me this in the end, does that mean you decided this many days ago? Were you deceiving me all this time? Was I celebrating and rejoicing, completely unaware? There have been times when I've been confused. Because you would say certain things looking at a few hundred people. Is that a hidden message for me? Or am I taking it as something meant for me when it was meant for someone else? That's the doubt with which my love has been growing within me. It's still confusing. That's why I would hesitate to smile many times and just stand there.

But, I still remember. The day I first saw you, you were explaining your dream project. I didn't have much experience with any of that. But one thing you said shocked me pleasantly. That was, if your dream project came to fruition, you would be near me permanently. I didn't show it outwardly, but I was doing a celebratory dance in my mind.

What you've given me now is also a kind of big shock. Unable to show it outwardly, my heart is broken into a million pieces. My face has shriveled up and turned to stone. Apart from saying "welcome" to those who came to my house, my lips didn't even stretch into a fake smile. I have lived and experienced how people in a coma live.. for these past two days.

Am I not a part of your life? Or am I not in your life at all? Every minute, a centipede runs through my brain, and the question keeps running incessantly: How could you make such a decision without thinking about me even a little? I can't do any work. I've canceled my Zumba class, postponed things, can't cook, don't even feel like petting my kitten, and I'm just wandering around to show that I'm alive.

Because my voice changed from crying, my friends misunderstood as "I've caught a cold." It is only during these kinds of difficult times that it becomes clear that there are many male angels around me.

A friend who sang all the sad songs for 40 minutes just to make me cry my heart out... A friend who calls me every hour and doesn't leave me alone for too long, just to check if I'm doing okay. A friend who calls me a hundred times, and even if I don't answer, picks up on the first ring when I call him for something I need and says, "Tell me, Ammu," making me feel guilty.

One who calls me at 11 PM and threatens me with authority to come to Zoom for dance practice. (On November 19, exactly at midnight 12:02 am, he called me, and I thought he was calling for my birthday. But when I answered, he said that I had to watch the choreography he had done and give feedback along with his wife, I felt like banging my head against the wall. But even though I didn't expect a birthday wish from you, I was expecting some loving words from you that day. But nothing happened until the end..)

A friend who fasted one meal a day for 40 days for me, even though I don't believe in God's deeds, and another friend who tried to make me swear on him to reduce my intake of oil and sweets. All of them are a little jealous of you, thinking I give you too much importance in my life. Why, even my family thinks so. Before, they used to ask if I was feeling unwell if I seemed a little dull, but now they only ask, "Did you have a fight with him?"

If I act a little happy and bouncy, they ask, "What, did he praise you today?" That's how important you are in my life. But I understand now that it's like a one-sided love. I realized that I'm not the same to you when you decided to leave me. Don't ask me reasonable questions like, "If you stayed here, would you come and cuddle me every day?"

But the thought that I was breathing the oxygen mixed with your breath as my life's breath made me happy. I'm angry that you threw dirt on that thought, and I feel like grabbing a chunk of your hair (okay... okay... I can't now), grabbing your shirt collar, and shaking you. If possible, stick a big mole on your cheek. In that getup, you'll look just like the villain in my love story nowadays.

Sure.. I will recover in a few days. But it seems like half of my life will have melted away by then. Overall, one thing is clear. Since I was young, I've told people a lot about what my ambition is, what my dream is. But because my love is chasing after you as you run towards your dream plan, I now realize that you are the dream I want to achieve. My dream also stands seeking blessings to come true with your dream,

Yours,

Vairamalli.

Note : “Some stories don’t end… they simply take a breath.

A letter written under moonlit rain — where memories drench deeper than words.

அன்பு (இருக்கிறதென நம்பிக்கொண்டு இருக்கும் உன் வைரமல்லி) நிலவனுக்கு,

என் ஆயிரம் கோடி முத்தங்கள்.

உன் பார்வை பலரின் மேல் படுவதை என்னால் தடுக்க முடியாது. ஆனால் என் காதல் உன்னை தவிர வேறு யார் மீதும் படாதவாறு என்னால் தடுக்க முடியும். இந்த வாழ்க்கையில் நீ ஒருவனே போதும் என்பது எனக்கு உறவுகளின் இழப்பு தான். ஆரவாரங்களில் ஆர்ப்பரித்துக் களித்துக் கொண்டாடிக் கொண்டிருந்த என் வாழ்க்கை இறுதியில் தனிமையின் ஜாடிக்குள் வெறுமையாய், யாரும் அறியாமல் மூச்சடங்கிப் போகும். போகட்டுமே..

1000 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருந்தாலும், 0.1 சென்டி மீட்டர் தொலைவில் இருந்தாலும் வடக்கு வடக்கு தான். தெற்கு தெற்கு தான். சில நியதிகள் அப்படித்தான். மாற்ற முடியாதது. மாற்றக் கூடாதது. காதலின் அடி வண்டல் வரை சுரண்டி அனுபவிக்க ஆசைப்பட்டு விட்டு, பின்பு ஆழம் கண்டு பின் வாங்கினால் எப்படி? வார்த்தைகளில் தான் உடைந்து ஒழுகுகிறேன். என் காதல் வாழ்க்கையில் உறுதியாய் இருக்கிறேன்.

என் ஐம்புலன்களும் மரக்கிளைகளில் அடம் பிடித்து தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் பாலிதீன் பைகளைப் போல உன் வரவுக்காய் ஏங்கி காத்துக் கிடக்கின்றன. என் கண்ணிமைகள் கவிழும் போதெல்லாம் உன் மடியை தேடி ஓடி வர ஆசைப்படுகிறது, என் காதல் மனது. என் வாலிப மேகத்தில் ஆசை மின்னல் எப்போதும் பளீரிட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது. மின்னிய மேகம் தேன் மழை பொழியாவிட்டாலும் குறைந்த பட்சம் தேன் தூறலாவது விழுந்து நனைய செய்யாதா என என் இதழ்கள் ஏங்குகின்றன.

மழையை நினைத்தாலே என் கிராமம் தான் நினைவுக்கு வருகிறது. அடை மழையில் ஆற்றில் குளித்திருக்கிறாயா? நான் குளித்து இருக்கிறேன். வீட்டில் அனைவரும் கொஞ்சம் அசந்த நேரம், இடியில்லா மழை பொழிந்த நாள் அன்று. சின்ன வயதில் நல்ல மழை, கெட்ட மழை என்று வகைப்படுத்தியது இடியை வைத்து தான். இடியில்லாமல் நல்ல மழை பெய்யும் போது, குதியாட்டம் போடும் இதயம் நம்முடன் கை கோர்க்கும். கெட்ட மழை பெய்யும் போது ‘அர்ஜுனா, அர்ஜுனா’ என நெக்குருகி அவரை துணைக்கு அழைக்கும்.  

நானும் இடி இடிக்கும் போதெல்லாம் அவரை சத்தமிட்டு அழைத்திருக்கிறேன், என்றாவது ஒரு நாள் சக்தி மான் மாதிரி அவரும் என் முன் தோன்றி என்னை தூக்கிக் கொண்டு இடி இடிக்கும் மேகத்தையும் கடந்து மேலே போய், என்னை மடியில் உட்கார வைத்து, “பார் குழந்தாய். நீ இப்போது பத்திரமாய் இருக்கிறாய்” என சொல்லி தலையை தடவி விடுவார் என்று. ஒரு நாளும் நடந்ததில்லையே. ஆனால் ஒரே ஒரு முறை மழை வரும் நேரத்தில் , கரை புரண்டோடும் நீர்நிலைகளில் குளித்துப் பார். உடலோடு உள்ளமும் நனையும் சுக அனுபவத்தை பெறுவாய்.

அது ஒரு சொர்க்கம். மாலை வேளை என்று சொல்ல முடியாத அளவிற்கு சிறிது இருள் சூழ்ந்து கரு மேகம் நம்மை சுற்றி வளைத்துக் கொண்டு நீர்ப் பூக்களால் நம் தலையில் அர்ச்சிக்கும் வேளையில், ஆற்று நீரின் பூ மாலைகள் நம் உடலைத் தழுவி நழுவிக் கிடக்கும். வண்டுகள் மற்றும் பட்டாம்பூச்சிகள் சத்தம் காட்டாமல் நாம் முத்த மழையில் நனைவதை மூச்சடக்கி வேடிக்கை பார்க்கும். தரையில் மழைத்துளி விழுந்து தெறிக்கும் போது கேட்கும் சங்கீதத்தை விட ஆற்று நீரில் விழுந்து கரையும் போது எழுந்த ராகத்தை நீ கேட்டிருக்கிறாயா? ஜாதி, மதம், இனம் எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் மழை நீர், மண் நீரோடு முனகி, முயங்கி எழும் காட்சிக்கு ஒரு நாள் சாட்சியாய் இருந்து பார். மயங்கிப் போவாய்.

இத்தனை நாடகமும் நல்ல மழைக்கு தான். கெட்ட மழை அதாவது என்னுடைய அகராதியில் இடி மழையின் போது அதுவும் நான் விடுதியில் தங்கியிருக்கும் சமயங்களில் பெய்த மழையின் போது நிறைய தரம் அழுதிருக்கிறேன். என் மீது இடி விழுந்து விடுமோ என்ற பயத்தினால் அல்ல. என்னை விட்டு பிரிந்திருக்கும் என் அன்னையின் நிலை அங்கு எவ்வாறிருக்குமோ, இடி ஏதேனும் அவர்களை பாதித்து விடுமோ என்று நினைத்து கண்ணீர் சிந்தியிருக்கிறேன்.

கடவுள் நம்பிக்கை என் கழுத்தில் தாயத்துக்களாய் தொங்கிக் கொண்டிருந்த காலம் அது. கடவுள்களில் யாருக்கு யார் கணவன், மனைவி என்று தெரிந்திராத வயது அது. கிருஷ்ணரோடு பார்வதியையும், முருகனோடு சரஸ்வதியையும் இணைத்து வைத்து வேண்டியிருக்கிறேன், “என் அம்மாவுக்கு எதுவும் நேராமல் காப்பாற்று’ என்று. மொபைல் ஃபோன் இல்லாத காலத்தில் நினைத்துப் பார்.. உடனடியாக அவர்களின் நலம் பற்றி எதுவும் அறிந்து கொள்ள முடியாத நிலையில் என்னுடைய பொம்மை தான் எனக்கு துணையிருந்து ஆறுதல் படுத்தியது.. ஆறுதல் படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது.

விடுமுறை முடிந்து அதிகாலை பேருந்தில் ஏறிய அடுத்த நிமிடம், வீட்டுக்கும் எனக்குமான தொடர்பு முடிந்து விடும். அதன் பின்பு விடுதிக்குள் நுழையும் வரை வெளி உலகத் தொடர்பு என்பது பேருந்தின் ஜன்னலோர  இருக்கை வரை தான். இப்பவும் என்றாவது ஒரு நாள் தான் பயணிப்போம் என்றாலும், என் விருப்பத் தேர்வு ஜன்னலோரம் தான். அதில் சாய்ந்து கொண்டு கன்னத்தில் கை வைத்து கொண்டே ஒவ்வொரு வீடுகளாய் ரசித்துப் பார்த்துக் கொண்டே வருவேன்.

காலை நேரம் என்பதால் எல்லார் வீட்டிலும் அவ் வீட்டுப் பெண்மணி தத்தமது வீட்டு வேலைகளை செய்ய ஆரம்பித்திருப்பார்கள். என்னுடைய கற்பனையில் என் அன்னையை அந்த இடத்தில் இருத்தி, ‘இந்நேரம் பஸ் ஸ்டாப் பிலிருந்து வீட்டுக்கு போய் இருப்பார்கள்..  இந்நேரம் இந்த பெண்மணி மாதிரி கோலம் போட  ஆரம்பித்திருப்பார்கள். இந்நேரம் ஆற்றுக்கு துவைக்க சென்று இருப்பார்கள் “ என்றெல்லாம் கற்பனையிலும் பயணம் செய்த படியே பேருந்திலும் பயணம் செய்வேன்.

என்னுடைய இந்த கற்பனையைப் பற்றியோ, இல்லை அவர்களுடைய பாதுகாப்பை பற்றிய என்னுடைய பயத்தைப் பற்றியோ அவர்களிடம் இன்றளவும் நான் கூறியது இல்லை. இனி மேல் கூறுவது நன்றாகவும் இருக்காது. உன்னுடைய விஷயத்திலும் அப்படித் தான். சில விஷயங்களை உன்னிடம் இனி மேல் கூறுவது நாடகம் போல் தோன்றும். தவிர, பழையன கழிதலும், புதியன புகுதலும் வாழ்வின் இயல்பு தானே. புதிய, பளபளப்பான நட்சத்திரங்கள் உன்னைச் சுற்றி பிரகாசிக்கையில் வெளுத்துப் போன மேகம் இருந்தாலும், இறந்தாலும் ஒன்று தான். கவர்ச்சியான, கலர்ஃபுல் ஆன  ரோஜா வுக்கு அருகில் நிறமற்ற மல்லிகையின் மணம் மக்கிப் போகத்தானே செய்யும். சந்தோஷமாய் இரு. அது போதும் எனக்கு.

இப்படிக்கு,

மக்கிப் போக ஆரம்பித்திருக்கும் உன்(?) மல்லிகை.  

A letter written under moonlit rain — where memories drench deeper than words.

(Every drop of that night still writes itself inside my heart… and now, on this page)

To Nilavan, from your Vairamalli (who believes love exists),

A thousand crore kisses to you.

I cannot prevent your gaze from falling on many, but I can prevent my love from falling on anyone but you. In this life, you alone are enough for me; loss of relationships is my truth. My life, which was once filled with exuberance, celebration and joy, will ultimately end up silently suffocating, unknown, in a jar of loneliness. Let it be...

Whether 1000 kilometers away or 0.1 centimeters away, north is north, and south is south. Some rules are like that – unchangeable and not to be changed. How can one retreat after desiring to scrape and experience love to its deepest sediments and then discovering its depth? I am breaking and leaking only in words; in my love life, I remain steadfast.

My five senses are yearning and waiting for your arrival like polythene bags stubbornly hanging from tree branches. Every time my eyelids droop, my loving heart longs to run to your lap. In the cloud of my youth, the lightning of desire always flashes brightly. Even if the electrified cloud doesn't pour honey rain, won't my lips yearn to be at least drenched by a drizzle of honey?

Whenever I think of rain, I remember my village. Have you bathed in the river during heavy rain? I have. On a day when there was no thunder and everyone at home was a little drowsy. As a child, I categorized rain as good or bad based on thunder. When good rain falls without thunder, the dancing heart joins hands with us. When bad rain falls, we melt and call upon him for support, "Arjuna, Arjuna."

I too have called out to him loudly whenever it thunders, hoping that one day, like Shaktimaan, he would appear before me, lift me up, fly me over the thundering clouds, sit me on his lap, and say, "Look, child. You are safe now," and pat my head. It never happened. But just once, bathe in the overflowing water bodies during the rain. You will experience the pleasure of your body and soul being drenched.

It is a paradise. At a time when it is barely evening, with a little darkness enveloping us and dark clouds surrounding us, and when the rain showers us with water-flowers on our heads, the garlands of river water caress and slip over our bodies. The beetles and butterflies silently watch us getting drenched in the kisses of rain, holding their breath. Have you ever heard the raga that rises when a raindrop falls and dissolves in the river water, compared to the music that is heard when it falls and splatters on the ground? Forget about caste, religion, creed and just be a witness one day to the sight of rainwater murmuring and mingling with the soil water. You will be mesmerized.

All this drama is only for good rain. Bad rain, that is, in my dictionary, during thunderstorms, especially when it rained while I was staying in the hostel, I have cried many times. Not because I was afraid that lightning would strike me. I have shed tears thinking about my mother's condition, how she would be there, and whether the thunder would affect her in any way.

That was the time when faith in God hung around my neck like amulets. That was the age when I did not know who was whose husband and wife among the gods. I have prayed to Krishna with Parvati, and Murugan with Saraswati, "Protect my mother from any harm." Imagine in the days without mobile phones... In a situation where I could not immediately know anything about their well-being, my soft toy was my companion and comforted me... and continues to comfort me.

The moment I boarded the early morning bus after the vacation, my connection to home would be severed. After that, until I entered the hostel, my connection to the outside world would only extend to the bus's window seat. Even now, though I travel only once in a while, my preferred choice is always the window seat. Leaning against it, with my hand on my cheek, I would enjoy watching each house as we passed.

Since it was morning, the women in every house would have started their household chores. In my imagination, I would place my mother in their place, thinking, "By this time, she would have returned home from the bus stop... By this time, she would have started drawing the kolam like this woman... By this time, she would have gone to the river to wash clothes," and I would travel in my imagination while traveling on the bus.

I have never told her about this imagination of mine, nor about my fear for their safety. It wouldn't be good to tell them now. It's the same with you. Some things, telling you now would seem like a drama. Besides, isn't it natural for the old to pass away and the new to enter? When new, shiny stars are shining around you, it's all the same whether a faded cloud exists or dies. Near a glamorous, colorful ROJA, the fragrance of a colorless jasmine will surely decay. It's ok. Be happy. That's enough for me.

Sincerely, 

Your(?) jasmine that has started to decay.

Note : This letter isn’t an ending… it’s another whisper to my moon man. 🌙 Because Some memories don’t fade — they just return as words💌

Read the last whisper — My Gold plated Silver moon

மல்லிகை வாசம் நிரம்பிய உன் வைரம் எழுதுவது. இப்போதெல்லாம் என் இதயம் புதிதாய், வித்தியாசமாய் ஒரு ராகத்தைக் கற்றுக் கொண்டு அந்த தாள லயத்தில் தான் துடிப்பேன் என்று அடம்பிடிக்கிறது. எனக்குத் தெரியாது, என் இதயத்திற்கு ராகம், தாளம் தெரியும் என்று. நான் என் இதயத்தின் காதுகளில் ஒரு தரம் தான் உன் பெயரை கிசுகிசுத்தேன். இப்போது ஒவ்வொரு முறை துடிக்கும் போதும், அது உன் பெயரையே பாடுகிறது.

நீ என் முன்னே நிற்கும் போது, என் இதயத்தின் இசை உச்ச லயத்திற்கு சென்று என்னை உன்னிடம் சரணாகதி அடையச் செய்வதை எவ்வாறு விளக்குவேன்? கடிகாரத்தில் எப்போதும் உள்ளது  12 கோடுகள் தான். ஏனோ தானோவென்று சுற்றி சுழன்றியடித்துக் கொண்டிருக்கும் முட்கள்தான், உன் கண்களைப் பார்த்ததும் ரோஜாப் பூவாய் மலர்ந்து உன் அழகின் அச்சிலேயே சுற்றி சுற்றி வருகின்றன. சாதாரண நேரங்களை முகூர்த்த நேரங்களாய் மாற்றும் மாயாஜாலத்தை எப்போது உன் கண்கள் கற்றுக் கொண்டது?

என்னுடைய இரவுகளில் உன்னைத் தேடுகின்றேன். கனவுகளில் உன்னோடு கை கோர்க்கின்றேன். பார்க்கப்படாத உன் ஆன்மா ஒன்றுதான் என் ஆன்மாவுக்கு தெரிந்த ஒன்று. நிறைய வார்த்தைகள் எழுதப்படாமல் என்னிடம் தேங்கி நிற்கின்றன. என் கவிதையின் கதாநாயகன் நீ. என்றும் இளமையாய், வீர தீர சாகசனாய், முத்துப்பல் சிரிக்க கட்டழகு உருவச் சிலையாய், பத்தொன்பது வயதிலிருந்து ஒரு நாளும் கூடாதவனாய், என்னவனாய் இருப்பாய்.

என் பாதங்கள் கூட இப்போது உன் திசையை நோக்கித்தான் நடக்க கற்கிறது. நான் தனியாக நடக்கும்போதும், என் இதயம் உன் குரலோசையின் வழிகாட்டுதல்படியே வளைந்து செல்கிறது. உன் வார்த்தைகள் — அவை மல்லிகையின் வாசனை போல என் மனசுக்குள் தங்கிவிட்டன. மென்மையாய், காண முடியாதபடியாய், ஆனால், ஒருபோதும் மறக்க முடியாதபடியாய்.

என் சுற்று உலகமே மாறிப்போனது போல உணர்கிறேன். வானம் கைக்குள் வருவதுபோல் தோன்றுகிறது; பூமி எனக்காய் பாடத் தொடங்கியிருக்கிறது போல. எவ்வளவு கூர்ந்து நோக்கினாலும், உன் பார்வையின் ஆழம் எனக்கு பிடிபடவில்லை எனத் தோன்றுகிறது.  அதை அளக்க இந்த பிறவியில் என்னால் முடியாது. நீ என் கண்களில் நிறைந்து விட்டாய், என் எண்ணங்களிலும், என் மூச்சிலும் கூட.

நாம் இருவரும் சேர்ந்து நடக்கக்கூடிய பாதையில் நட்சத்திரங்கள் நிறைந்த வானம், பூக்கள் நிறைந்த கூடையைப் போல காட்சியளிக்கிறது. ஒவ்வொரு வால் நட்சத்திரமும் என் விரல்களைக் கொண்டு உன் கையைத் தேடுகிறது போல. நான் பயந்திருந்த எதிர்காலம் கூட இப்போது  மென்மையான அதிகாலையாய் விடிய தொடங்கியிருக்கிறது, உன் வாசனையோடு. இது தான் விதி என்றால், இது ஒரு இனிய ராகம் தான் — ஒரே தாளத்தில் மூச்சுவிடும் இரு ஆன்மாக்களின் தெய்வீக ராகம்.

அந்த ஒரு மந்திர நொடியை நான் அடிக்கடி நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.   — மங்கள நூலை கட்டும் அந்த தருணம்.  ஆம். இதுவொரு இதயங்களின் முடிச்சு. ஒலி இல்லாமல் உச்சரிக்கப்படும் வாக்குறுதி. ஏழு அடிகள் தொடங்கும் அந்த ஒரு பார்வையில், என் இதயம் இதைதான் காத்திருந்தது போல. அக்கணம் தான் வெறும் வார்த்தைகளில் வாழ்ந்து வந்த நம் காதல் முடிவு பெற்று ஒருமித்த உணர்ச்சியாய் நம்முள் ஒளிரத் தொடங்கும் பொன்னான தருணம்.  

உன்னுடன் வாழ ஆரம்பிக்கும் ஒவ்வொரு கணமும், அரும்பு விட  ஆரம்பிக்கும் முதன்முதல் மல்லிகைப் பூ போல — மென்மையாய், தூய்மையாய், மறக்க முடியாத வாசனையாய் தாங்கி நிற்கும் என்பதில் சிறிதும் சந்தேகமில்லை. மெதுவாய் வந்து தொட்டு போகும் நறுமணத் தென்றல்  போன்ற உன் சுவாசத்தில் என் நுரையீரல் பூரித்து வாழும் வாழ்க்கை வேண்டும்.

இப்போது என் எல்லாமும் பாதி உன்னுடையது, பாதி எனது. பிரிவு என்ற வார்த்தையையே மறந்து இரு அரைமனங்கள் ஒரு முழுமனதாய் வாழ ஆரம்பிப்போம். அப்படி அமையப்பட்ட வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சி என்பது நான் தேடிச் செல்ல வேண்டிய ஒன்றல்ல, என்பது எனக்குத் தெரியும். அது எப்போதுமே என்னோடேயே தங்கி இருக்கும். ஆம்..  உன் கண்களில்.

என் நிலவு மன்னவா, காதல் எப்படி இருக்கும் என்று ஒருநாள் நீயே கேட்டால் — இதுதான் அதற்கு விடை: ஒரு பைத்தியமான அமைதி, மல்லிகை வாசனை பரவிய நொடிகள், நம்மிடையே துளித்துக் கொண்டிருக்கும் காலமற்ற மௌனம்.
அந்த வாசனையை நேரம் கூட திருட முடியாது.
அந்த நொடியை யாரும் முடித்து வைக்க முடியாது.

எப்போதும் உன்னுடைய,

மல்லிகை மணம் கவழும் வைரமயில்..

"My Moon, My Melody – A Love Letter Filled with Jasmine and Dreams”