என்னுயிர் நிலவு மனிதனுக்கு,

தேனை உண்ட வண்டு மயங்கி மறுபடியும் தேனிலேயே விழுந்து புரண்டு கிடக்குமே அது போலத்தான் என் நிலைமையும். உன்னைப் பார்த்து விட்டு வந்தவுடனே ஆயிரம் ஆயிரம் பக்கங்களில் கடிதம் எழுத வேண்டுமென தோன்றத்தான் செய்தது.. ஆனாலும் அந்த மயக்கத்திலிருந்து விடுபட என் மதிக்கு தோன்றவில்லை.

நீ கவனித்தாயா? வண்ணங்கள் நம் வாழ்க்கையில் சரி பாதி நினைவுகளாய் கூடவே பயணம் செய்வதை.. நம் இருவருக்கும் பொதுவான நிறங்கள் சில உண்டு. அதை இருவருமே நம்மை அறியாமல் தவிர்த்து விட்டு நீ உன் வெண்ணிற உடையில் வந்தாய்.. நிலவின் நிறம் அதுதானே..ஆனால் நானும் அதே வெண்ணிற உடை.. இருவர் உடையிலும் கொஞ்சம் தங்கம். நம் காதலைப் போல..

உன்னை முதன் முதலாய் பார்த்தது போலெல்லாம் எனக்கு தோன்றவில்லை. ஆனால் நீ முதன் முதலாய் என்னை திரும்பி பார்த்தது இன்னும் என் கண்ணிமைகளை விட்டு நீங்கவில்லை. கரம் கோர்த்த கைகளை பற்றிக் கொண்டு அப்படியே வந்து விடலாம் போல தோன்றிய மனதை அடித்து உதைத்துதான் கட்டுப்படுத்த முடிந்தது.

நீ முழுதாய் எனக்கு சொந்தமில்லை என்ற சோகம் கொஞ்சம், கடந்த காலத்தில் நான் செய்த பிழையின் காரணமாய் குற்ற உணர்ச்சி கொஞ்சம், நேரெதிரே உன் கண்களைப் பார்க்க முடியாத வெட்கம் கொஞ்சம் (அதிகமாய்) என உறைபனி போல உன் முன்னால் அமைதியாய் உட்கார்ந்திருந்தாலும் உள்ளுக்குள் ஒரு மூன்றாம் உலகப் போரே வெடித்துக் கொண்டிருந்தது.

என் காதுகள் செய்த பாக்கியம் என் கண்களுக்கு கிடைக்கவில்லை. எவ்வளவோ முயற்சித்தேன்..எவ்வளவோ கெஞ்சினேன்.. என் கண்கள் காது கொடுத்து கேட்கவில்லை. அதுவும் நல்லது தான். இல்லையெனில் அவ்வளவு பேர் முன்னிலையில் தடுப்பை உடைத்த அணை வெள்ளமாய் என் கண்கள் உன் மீதான காதலை பொங்கி பிரவாகமெடுத்து காட்டிக் கொடுத்திருக்கும். மொத்தத்தில் கண்ணிருந்தும் குருடானேன்.

 

அந்த நிமிடங்களில் என் இதய வானொலியில் ஒரே ஒரு ஒற்றை அலைவரிசை. அது உன் குரலோசை. சங்கீதமாய் என் காதுகளில் ஒலிக்க கூட சேர்ந்து மெட்டமைப்பது போல இடம் மாறி மாறி துடித்த என் இதயத் துடிப்பு. என் காதுகளின் திரைச்சீலையை கிழித்து என் மூளையில் காதல் ஹார்மோன்களை சுரக்க வைத்த உன் வார்த்தை அம்புகள்.

இடம் என்னவோ குளிர்சாதன அறைதான்.. ஆனால் உன் மூச்சின் வெப்ப அலைகள் நேரே வந்து தாக்கியதில் என் உதடுகளில் ஆரம்பித்து உள்நாக்கு வரை பாலைவனமாய் வறண்டு போயின..அள்ள அள்ள குறையாத சமுத்திரமாய் என் கண் முன்னே நீ. ஆனால் எனக்கு தான் உன்னை அள்ளிப் பருகிட வெட்கம். தாகம் தாங்காது என்னென்னவோ குடித்துப் பார்த்தும் ஒரு பயனும் இல்லை.

நீ என்னை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாயா என்று கூட எனக்கு தெரியாது. ஆனால் நீ பார்த்துக் கொண்டிருப்பாயோ என்ற நினைப்பே எனக்கு மூச்சடைத்துக் கொண்டிருந்தது. அப்படியிருந்தாலும் நீ ஒருவன் தான் என்னை பார்த்திருப்பாய். ஆனால் உலகமே ஒட்டு மொத்த வேலையையும் விட்டு விட்டு என்னெதிரே அமர்ந்து என்னை உற்று நோக்குவது போல் இருந்தது அந்த சில மணி நேரங்கள். என் நினைப்பும் சரிதான். என் ஒட்டு மொத்த உலகமே நீயல்லவா?

சிலிர்க்க வைத்த சின்ன சின்ன பரிசுகள். உன் கை ரேகை பட்டதால் அவைகளை பரிசுகள் என்கிறேன். தடவியல் துறையில் சொல்லி உன் கை ரேகைகளை அச்செடுத்திருக்கலாம். பத்திரமாய் வைக்க பாதுகாப்பு பெட்டகத்திற்காய் வங்கியை அணுகினேன். மதிப்பு தெரியாத மானுடப் பிறவிகள்..

கரன்சி நோட்டுக்கு கொடுக்கிற மரியாதையை விலை மதிக்க முடியாத உன் காதல் பரிசுக்கு கொடுக்கத் தெரியவில்லை. மடியில் உன் பரிசினை ஏந்திக் கொண்டு மனதில் உன் பிம்பத்தை வாரிச் சுருட்டிக் கொண்டு வீடு வந்து சேர்ந்தேன். என் வீடு இன்னும் பிரகாசமாகி விட்டது உன் அன்பளிப்பு பொருள்களால். வீட்டின் மதிப்பு கூட உயர்ந்திருக்கும் என நினைக்கிறேன்.

பல் துலக்க ஆரம்பித்து உன்னை பார்க்க பயணம் செய்த நொடிகள் எல்லாம் நிமிடங்கள் வருஷங்களாய் கடந்து போயின. உன்னைப் பார்த்த நொடியிலிருந்து உன்னை விட்டு விலகி வந்த காலம் வரை  சில மணித் துளிகளாய் கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் உருண்டு போய் விட்டன. இறுதியில் கை கொடுத்து பின் கை நழுவிப் போய் விட்டாயே..

இதில் வேடிக்கை என்னவெனில் எனக்கும், உனக்குமாய் சில வார்த்தைகள், நமக்கேயான சில வார்த்தைகள், என்னை வெட்கப்பட வைத்த சில வார்த்தைகள், குறும்பு கொப்பளிக்க எனக்காய் உன்னால் சொல்லப்பட்டிருந்த சில வார்த்தைகள், யாருக்கும் புரியாத நமக்கு சொந்தமான சில சங்கேத வார்த்தைகள் அத்தனையும் அன்று நம் முன்னே மற்றவர்களால் அரங்கேற்றப்பட்டது.

வார்த்தைகளுக்கு உரிமையாளர்களான நாம் இருவரும் வாயடைத்துப் போயிருந்தோம். என் நிழல் தான் அங்கு இருந்தது. நிஜத்தில் நம் காதலின் கற்காலத்திற்கு நான் சென்று விட்டேன். எத்துணை அழகான நாட்கள் அவை. எண்ணற்ற வார்த்தை விளையாட்டுகள். வாழ்க்கையை அழகாக்கிய நமக்குள்ளே மாயாஜாலம் நிகழ்த்திய உரையாடல்கள். கொஞ்சம் கோபம், நிறைய அக்கறை, டன் கணக்கில் காதல் எல்லாவற்றையுமே வார்த்தைகளில் தானே வெளிக்காட்ட முடிந்தது.

வார்த்தையில் காட்டிவிட்ட நம் காதலை வாழ்க்கையில் எப்போது அனுபவிப்போம் என்ற ஏக்கத்துடனேயே வார்த்தைகளை இத்துடன் முடிக்கும்..

                     உன் உயிர்க் காதலி

                     வைர மல்லி.. 

 

Although I had good eyesight, I was completely blind in front of you..

 

To My Moon Man,

 

My situation is the same as a beetle that ate the honey fainted and fell back into the honey pool. As soon as after seeing you and coming back, I wanted to write a letter of a thousand pages. But I didn't want to get rid of that intoxic feeling.

Did you notice? Colors travel half of our lives as fond memories. We have some common colors. Leaving those colors, we both came in same color clothes. That's the color of the moon, a bit of gold in both. Like our love.

I don't feel like I saw you for the first time. But the first time you looked back at me, your silhouette still hadn't left my eyes. I had to control my mind when you held my hands.

I was in the state like.. A little bit of sadness that you don't belong to me at all, a little bit of guilt because of my past mistakes, a little bit of shy that I couldn't look your eyes straight away. Even though I was sitting quietly in front of you like a frost, a third world war was raging inside.

My eyes didn't have the luck my ears had. How much I've tried. . My eyes weren't listening. That's also good. Otherwise, in front of so many people, like the dam that broke the barrier would have flooded, my eyes would have betrayed my love for you. I was completely blind even I have good sight.

In those minutes my heart radio had the only single frequency. It's your voice. That music note was pounding in my ears and that note matched my heart's beat. Your words are the arrows that tore the curtains off my ears and released the love hormones in my brain.

That place was fully Air-conditioned. But the heat waves of your breath came straight at me and dried up from my lips to the interior. You are there in front of me like a milk ocean. But I couldn't sip of you even a drop.  There was no use in drinking anything to control my thirst. But I tried..

I didn't even know you were looking at me. But I was wondering if you were watching. That feeling gave me quit breathing. Maybe you were the only one who saw me. But those few hours were like the whole world sitting in front of me and staring at me. I think that's right. Aren't you, my world?

Cute goosebumps gifts, you gave. I call them gifts because they were having your finger print.  I might have told the forensics department, to take the copy of your hand prints. Because those are valuable. That's why I went to the bank for a safe deposit. But they are just human beings, right? They didn't know the value.

They don't know how to give the respect to your precious gift of love like giving to a currency note. I came home with your gift in my lap and wrapped your image in my mind. My house is becoming bright because of your gifts. I think the value of the house will go up after keeping your gifts.

The seconds that passed from brushing my teeth up to seeing you, the minutes passed into years. From the moment I saw you to the moment I left you, a few hours rolled by in the blink of an eye. Finally, you offered your hand but it slipped away.

The funny thing is that there are some words for you and me, some of the words for ourselves, some of the words that made me feel shy, some of the words that you said to me to make me cry, some of our own words that no one understands, were all staged by others in front of us that day.

I was at a loss for words. Only my body was there. I was really going back to the stone age of our love. What beautiful days they were. Lots of word games. A little bit of anger, a lot of care, tons of love were all be expressed in words. Conversations that made our lives better.

Hmm..ok..I end with a longing for when we will experience the love in our life shown in the word.

                                     

With the love of your life,

Diamond Jasmine..

 

 

 

 

 

 

 

 

அன்புள்ள என் நிலவு மனிதனுக்கு,

உன்னைப் பார்க்கும் ஒவ்வொரு நொடியும் ஆர்ப்பரித்து, ஆரவாரம் செய்கின்ற என் மனது, உன்னைக் காணாத நாட்களில் அலைகள் இல்லாத கடலாய் மூச்சு விடவும் மறந்து நிர்ச்சலனமாய் உறைந்து விடுகிறது. என் இதய வானில் வலம் வந்த என் நிலவு மன்னவன் நீயில்லாமல், இருண்டு போய் கிடக்கிறது என் இதயம். என் வாழ்நாளின் நிறைய நிமிடங்களைக் களவாடிக் கொண்டிருக்கின்றன உன் நினைவுகள்.. அந்த ஒவ்வொரு நிமிடமும் காலத்தால் பதிவு செய்யப்பட்டு வருகிறது, என் நிகழ்காலத்தின் நிழல்களாய்.

உயிர் உடலை விட்டு நீங்கும் வேளையில் நாம் எதன் மீது எண்ணங்களைக் கொண்டுள்ளோமோ அதுவாகவே நாம் மாறி விடுவோமாம். அப்படியெனில் எந்த ஒரு நொடியும் உன்னை மட்டுமே தான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறது என் மனது. ஆக எனது அடுத்த பிறவி உன் ஏழு பிறவியில் ஒன்றா? நானே நீயாகி போன அதிசயம் இது. இந்த ஜென்மத்திலும், இனி வரும் எந்த ஜென்மத்திலும் என் மனது மட்டுமல்ல.. என் உடலும் உனக்கே சொந்தம் என்பதை  நினைக்கவே என் உள்ளம்  பூரிப்படைகிறது.

என் மனதை திருடிய ஒவ்வொரு நொடிப் பொழுதுகளின் பதிவுகளையும், என் கருவிழிகளின் கருமை கரைந்து போகுமளவிற்கு பார்த்துக் கொண்டே இருந்திருக்கிறேன். நமக்கு மட்டும் புரிந்த வார்த்தைகள், என் வாழ்க்கைக்கு சுவாரசியம் கூட்டும் உன் குறும்பு பேச்சுகள், என்னை வெட்கப்பட வைக்கும் உன் அதட்டல்கள்.. காலம் அப்படியே உறைந்து விடாதா என ஏங்க வைக்கும் உன் காதல் பார்வைகள்..

என்னை உன் அழகால் கொன்று, என் உணர்வுகளை உயிர்ப்பிக்கிறாய்.. இமைகளின் முடிச்சுருள்களும் தீய்ந்து போய் சுருண்டு விடுகிறது, உணர்ச்சிகளின் வெப்பத்தில்.. ஒவ்வோர் சமயம் உன் பால் சிரிப்பால் என் இதயத்தை ஈரமாக்குகிறாய்.. குளுமையும், வெம்மையும் ஓரிடத்தில்.. அதுவும் உன்னிடத்தில்.. அவ்வாறெனில் நீ சூரியனா? இல்லை சந்திரனா?

நீ சூரியன் எனில் உலக மக்கள் அனைவர்க்கும் தந்தையா? உனக்கு என் பெயரின் அர்த்தம் தெரியுமா, என்ன? உலகில் உள்ள ஒவ்வோர் உயிர்க்கும் அன்னை என்பது தான் என் பெயரின் அர்த்தம். சரி தானே.. நீ தந்தையெனில்.. பின் தாய் நான்தானே.. எவ்வளவு அழகான பெயர் பொருத்தம் நமக்கு.. ராசியும் கூட.. என் ராசி கொண்ட ஓர் ஆண் மகனை இப்போது தான் நான் சந்திக்கிறேன்.

கம்பளிப் பூச்சியாய் என் வாழ்க்கை முடிந்ததென நினைக்கையில் அழகான வண்ணத்துப் பூச்சியாய் என்னையும், என் வாழ்க்கையையும் உருமாற்றி விட்டாய்.. அதுவும் உன்னை மட்டுமே வட்டமிட்டு சுற்றி வரும் வண்ணத்துப் பூச்சி. என் கனவுகள் கூட இப்போதெல்லாம் வண்ணமயமாய் வருகிறது. இனி அடுத்து என்னை என்னடா செய்யப் போகிறாய்? உன்னோடு சேர்ந்து என்னை ரசிக்க இப்போதே தயாராகி விட்டேன்.

இப்போதெல்லாம் என் கணினியும், கால்குலேட்டரும் நான்கும், மூன்றும் மட்டுமே காட்டி என்னை வெட்கப்பட வைக்கிறது. எவ்வளவு அழகாய் யோசித்திருக்கிறாய். என் விருப்ப எண்களான ஒன்றும், ஒன்பதும் கொண்டு ஒரு நாள் கணக்கு முடித்தாய்.. நான் அதை எதேச்சையாக இருந்திருக்கும் என்று தான் முதலில் நினைத்தேன். பின்பு என்னை வைத்தே நான்கையும், மூன்றையும் கணக்கில் வர செய்தாய். உன் குறும்புத்தனமும் புரிகிறது. உன் மெனக்கெடலும் அறிய முடிகிறது.

எவ்வளவு முறை அப்பதிவை திரும்ப திரும்ப பார்த்திருப்பேன் என்ற கணக்கே இல்லாமல் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். ஒருவேளை இதுவரை நூற்றி நாற்பத்து மூன்று தடவை பார்த்திருப்பேன் என நினைக்கிறேன். கெடாத தேன் கூட சலித்து விடும். நீ ஏனடா திகட்டவே மாட்டேன் என்கிறாய். ஒரு நாளில் 25 மணி நேரம் உன்னைப் பார்க்க சொன்னாலும் பார்த்துக் கொண்டே இருப்பேன், ஆவி பிரிவது கூட அறியாமல்.

நம் காதல் முன்னுரை எப்படி ஆரம்பித்தது என்று தெரியவில்லை. முடிவுரை எப்படி இருக்கும் என்பது கணிக்க முடியவில்லை. மொத்தத்தில் உன்னை முழுதாய், உண்மையாய், சர்வ நிச்சயமாய் காதலிக்க ஆரம்பித்து வெகு நாட்களாய் விட்டது.. என் மனதை திறந்து சொல்கிறேன் இன்று. உன்னைப் பற்றிய எந்த தகவலும் கிடைக்கப் பெறாத நாட்களில் என் மனதின் பரிதவிப்பும், பயமும் என்னை எனக்கே காட்டிக் கொடுத்து விட்டது.

பாதி நேரம் வெறித்த பார்வையிலும், மீதி நேரம் மனம் வெறுத்து போயும் ஏதும் செய்ய முடியாத கையறு நிலையை பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு கடக்க வேண்டியதாகிப் போயிற்று. கைக்குள் பொத்தி வைத்து பார்த்துக் கொள்ள வேண்டிய உன்னை, என் கண்கள் 238,855 மைல்கள்  தூரம் தேடியும் கண்டுபிடிக்க முடியாமல் விழியிரண்டும் கலங்கிப் போயின..

என்ன செய்ய முடியும் என்னால்? ஒவ்வொரு நொடியும் என் உயிர் போகும் வலிக்கு, என் மனதைப் பழக்கிக் கொள்வதை தவிர.. என்னை  விட்டுத் தள்ளு. உனக்கு எந்த தொந்தரவும் என்னால் ஏற்படக் கூடாது என்பதில் மிகுந்த உறுதியாய் இருக்கிறேன். என்னவோ உன் முகம் கொஞ்சம் வாடினாலும் மனது தாங்க மாட்டேன் என்கிறது.

என்ன செய்து உன்னை சிரிக்க வைக்கலாம் என்பதிலேயே என் மனது ஆராயத் தொடங்கிவிடுகிறது. மொத்தத்தில் நீ தான் வாழ்கிறாய், ஆனால் என்னுள்..என் உருவில்.. உன் ஒவ்வொரு அணுவுக்கும் ஓராயிரம் முத்தம் கொடுக்க துடித்துக் கொண்டு காத்திருக்கும்,

 

           உன் உயிர்க் காதலி

           வைர மல்லி..

I thought my life was over with caterpillar stage.. But you transformed me into a beautiful butterfly..

 

My Dear Moon Man,

 

Every moment I see you, my heart beats with joy. On days when I don't see you, I forget to breathe like a waveless sea and freeze in despair. My heart is dark without you, my moon king who creeps in the sky of my heart. Your memory steals many moments of my life. Every minute of it is being recorded by time as the shadows of my present.

When the soul leaves our body, we become what we think about. Every second I think only of you. So my next birth is one of your seven births? It's a miracle that I become you. In this life and in any life to come, not only my mind, but also my body belongs to you. My heart is filled with the thought that my mind and body belong to you.

I watched the recordings of every moment that stole my mind until the blackness of my irises melted away. Words that only we understand, your naughty talk that makes my life interesting, your scolding that makes me shy. Your romantic glances make me long for frozen time.

You kill me and revive my feelings with your beauty. My eyelids burn and curl in the heat of my emotion. But you make my heart wet every time with your milky smile. Hot and cold in one place. That too in you. So are you the sun? Or are you the moon?

If you are the sun means, you are the father of all the people in the world, right? Do you know what my name means? My name means mother of every living being in the world. Yes, that's right. If you're a father then obviously I'm a mother, right? What beautiful names suit us. Zodiac too. Now only I just met a man who has my same zodiac sign.

When I thought my life as a caterpillar was over, you turned me into a beautiful butterfly. It always wants to surround you. You make my dreams colorful now. Tell me baby, what are you going to do to me next? I am ready to be enjoy the life with you.

Nowadays my computer and calculator are showing the numbers - four and three only and made me too shy. how beautiful you are, One day you finished counting with my favorite number one and nine. At first, I thought it was a coincidence. Then you made me to count to four and three. I understand your mischief. Your effort can also be understood.

I don't know how many times I watched that clip. I think I must have watched it one hundred and forty-three times. Even unspoiled honey will become distasteful. But you're not going to become distasteful to my eyes. Even if I ask to see you 25 hours a day, I will keep looking you without even knowing the separation of my soul from my body.

I don't know how begun the preface of our love story. It is impossible to predict what the conclusion will be. It's been a long time since I truly, deeply, and sincerely loved you. Yes.. I opened up my heart today. My poor heart dreads the days when there is no news of you.

Half the time I had to gnash my teeth and simply sitting without doing anything. I should need you to be kept in my arms and taken care. But my eyes wandered 238,855 miles to find you, but it filled with tears without seeing you.

Every second of my life is pain without you. Except to accustom my heart to the pain of my life dying every second, What can I do?  Leave me. I'm sure I won't cause you any trouble. I can't stand your face even if it's a little sad.

I'm trying to think of what I can do to make you smile. You just live, but you live in me, you live in my figure. Looking forward to give a thousand kisses to every atom of yours..

                                    

                                       The love of your life,

                                        Diamond Jasmine.

 

என் கண்களுக்குள் சிக்கிக் கொள்ளும் நீ, ஏன் என் கைகளுக்குள் சிக்க முடியவில்லை?

என் நிலவு மனிதனுக்கு,

நீ எங்கே இருப்பாய் என்பது எனக்கு நன்றாகவே தெரியும். ஆனால் எப்படி இருக்கிறாய் என்று தான் தெரியவில்லை. மொத்தத்தில் நான் நன்றாக இல்லை. எவ்வளவு அழுதாலும் ஏன் என் கண்ணீர் வற்றவே மாட்டேன் என்பது தான் எனக்குப் புரியவில்லை. ஏன் உன்னை இவ்வளவு நேசிக்கிறேன், அதுவும் எப்போதிருந்து உன் மேல் உயிரையே வைக்கும் அளவுக்கு என் காதல் இவ்வளவு விஸ்வரூபம் எடுத்தது என்பதும் எனக்குப் புரியவில்லை.

 

நீதான் முதலில் பார்த்தாய். அதுவும் எப்போதிருந்து என்னைப் பார்க்க ஆரம்பித்தாய் என்றும் இன்று வரை புரியவில்லை. உண்மையிலேயே என்னைத்தான் பார்க்கிறாயா என்பதை தெரிந்து கொள்ளவே எனக்கு மாதக்கணக்கில் ஆயிற்று. ஏதோ ஒன்று பிடித்துப் போய் நான் விளையாட்டாக உன்னை சீண்ட ஆரம்பித்தேன். ஆனால் அது இவ்வளவு முக்கியமானதாய், என் உலகத்தையே ஒரு புரட்டு புரட்டிப் போடுவதாய் மாறும் என சத்தியமாய் நினைக்கவில்லை.

 

நிமிடத்திற்கு ஒரு தடவையாவது உன் நினைவு வந்துவிடுகிறது. உன்னைப் பற்றி வேண்டும் என்றே தப்பு தப்பாய் யோசித்தாலாவது உன்னை வெறுத்து மறக்க ஆரம்பித்து விடுவேன் என தப்புக் கணக்கு போட்ட என் அறிவை என் இதயம் ஒரே அடியில் சுருண்டு விழச் செய்து விட்டது. நீ தப்பே செய்திருந்தாலும், செய்து கொண்டிருந்தாலும் உன்னை எப்படியடா என்னால் வெறுக்க முடியும்?

 

உன்னை வெறுத்தால் இந்த உலகத்தையே அல்லவா வெறுக்க வேண்டி வரும்? இப்போதைக்கு என் சிறிய உலகத்தில் நீ மட்டும் நிரம்பி வழிகிறாய். அதுவே எனக்குப் போதுமானதாய் இருக்கிறது. நிறைய வேளைகளில் உன் நினைவே வராதது போல நடிக்க முயற்சி செய்திருக்கிறேன். உனக்குத் தெரியுமா, என்னைப் பொறுத்தவரை உயிர் போகும் அளவிற்கு வலி என்பது எது தெரியுமா? இரத்தப் பரிசோதனைக்காக என் கை நரம்புகளில் ஊசியை ஏற்றும் போது இந்த உலகத்தையே மறந்து, ஏன் வெறுத்து ஓடி விடத் தோன்றும்.

 

ஆனால் இந்த முறை வலிக்கு பயந்து கண்ணை இறுக மூடும் போது எனக்கு உன் முகம் மட்டும் தான் எதிரே தோன்றியது. உன் பெயரை குறைந்தது  20 தடவையாவது முணுமுணுத்திருப்பேன். பரிசோதனை முடிந்து வெளியே வரும் போதுதான் யோசித்தேன். உண்மையில் எனக்கு அதிர்ச்சியாய் கூட இருந்தது. வருடக் கணக்கில் கூடவே இருந்தவர்களை எல்லாம் விட்டு விட்டு இதுவரை நேரில் பார்த்தேயிராத உன்னை எப்படி என் மனம் நினைத்தது? இந்த லட்சணத்தில் உன்னை மறக்க முயன்றதைப் போல் நடிப்பு வேறு..

 

உன்னை காதலிக்கவே இல்லை என சொல்லி இனி என்னை ஏமாற்ற முடியாது என்பது தெளிவாகி விட்டது. அதற்காக என் காதலை உன்னிடம் சொல்லி உன் நிம்மதியை கெடுக்கவும் எனக்கு மனம் ஒப்பவில்லை. இந்த கடிதம் உன்னை சேராதது போலவே என் காதலையும் உன்னை வந்தடையாமல் பார்த்துக் கொள்கிறேன். அது ஒன்று மட்டும் தான் நீ சந்தோஷமாய் இருப்பதற்கு என்னால் செய்ய முடிந்த ஒன்று.

 

உன்னிடம் என் காதலை மூடி மறைப்பது கஷ்டமான விஷயம் தான். ஆனால் சொல்லி, உன்னை என்னால் பார்க்க முடியாமல் போனால் அது எனக்கு உயிர் போகும் வலி தரும். சில நாட்கள் இடைவெளியையே என்னால் தாங்க முடியவில்லை. எல்லாமே ஒரு நொடியில் வெறுத்துப் போயிற்று. தனியே தூங்கி, தனியே சாப்பிட்டு, தனியே சிரித்து இன்னும் நிறைய.. தனிமையிலேயே ஒரு நாள் நான் உயிரையும் விடப் போகிறேன்.

 

யார் யாரோ எதற்கோ அழுதார்கள் எனில் எனக்கும் கூட சேர்ந்து அழ வேண்டும் போல் உள்ளது, உன்னை நினைத்து. உன்னை மறக்க நினைத்து CJ-7 series பார்த்தால் கிளைமாக்ஸ் -சில் அந்த பொம்மை Alien நாய்க்குட்டி செத்ததற்கு நான் ஒப்பாரி வைத்து அழ ஆரம்பித்து விட்டேன். அந்த குட்டிப் பையன் கூட அவ்வளவு ஏங்கி அழுதிருக்க மாட்டான்.

 

இவ்வளவு ஏங்கியதாய், அழுவதாய் சொல்கிறாளே ஆனால் ஒரு குறுஞ்செய்தி கூட அனுப்பவில்லையே என்று நினைத்து விடாதே.. நிறைய எழுதி எழுதி எனக்கு நானே அனுப்பிக் கொண்டேன். உனக்கு அனுப்ப பயம், தயக்கம், என்னால் ஏதும் நீ பிரச்சனையில் சிக்கி உன் நிம்மதி போய் விடுமோ என்கிற சந்தேகம். நீயாவது சந்தோஷமாய் இருக்கட்டுமே என்கிற நப்பாசை.

 

எவ்வளவு கஷ்டமாய் இருக்கும் தெரியுமா? உனக்கு அனுப்ப எனக்கு நிறைய செய்திகள் உண்டு. உன்னிடம் பேச எனக்கு நிறைய நிறைய விஷயங்கள் உண்டு. ஆனால் அத்தனையையும் அடி மனதில் போட்டு புதைத்து விட்டு உனக்கு ஏதும் அனுப்பி விடக் கூடாது என எத்தனையோ சமயங்களில் உறுதியாய் இருந்திருக்கிறேன். அதையும் மீறிதான் சில சமயங்களில் நான் அனுப்பி விடுவதுண்டு.

 

நானும் மனுஷிதானேடா. உன்னைக் கொஞ்சிக் கொண்டே இருக்க சொல்லும் என் மனதை எவ்வளவு காலம் தான் என் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்க முடியும் எனத் தெரியவில்லை. முடிந்த அளவு போராடுகிறேன். ஆனால் அந்தப் போராட்டத்தில் வெற்றி அடையக் கூடாது எனவும் இன்னொரு சமயத்தில் நினைக்கிறது என் ஷைத்தான் மனம். நான் நல்லவளா, கெட்டவளா உன் காதலுக்கு?

 

விடை தேடப் பிடிக்காமல் முடிக்கிறேன் இத்துடன்..

                              இப்படிக்கு

                              உன் வைர மல்லி..

 

 

You who get caught in my eyes, why can't you get caught in my hands, baby?

 

To my moon man,

I know exactly where you will be. But I don't know how you are. So overall I'm not okay. I just don't understand why my tears never dry up no matter how much I cry. I don't understand why I love you so much and since when my love took such a Vishvarupa that I would put my life on you.

 

You only saw me first. And till today I don't understand since when you started seeing me. It took me months to figure out if it was really me. In the beginning, I just started teasing you playfully. But I really didn't think it would be so important and turn my world upside down.

 

I remember you at least once a minute. I miscalculated that if I felt bad about you, I would start hating you and forget you. But my heart broke my mind in one fell swoop. How can I hate you even if you do wrong?

 

If I hate you, won't I hate this world? For now, my little world is filled with only you. That's enough for me. Many times, I tried to pretend I didn't remember you. Do you know what my life-threatening pain is? Whenever the nurse put the syringe into my vein for the blood test, I would want to run away from this world.

 

But this time when I closed my eyes tightly because of the pain, I only saw your face in front of my closed eyes. I would have mumbled your name at least 20 times. I was really shocked when I came out of that lab. How did my mind think of you after leaving all those who were together for years and not seeing you in person? In this I am trying to pretend to forget you. OMG...

 

  It's clear that I can no longer deceive me by saying that I never loved you. For that, I don't want to spoil your peace by telling you about my love. I will make sure that my love does not reach you just as this letter does not reach you. That's the only thing I can do to make you happy.

 

Yes..it's hard to hide my love from you. But if I can't see you because I told you of my love, it will pain me to death. I couldn't bear even this gap of few days. Everything disgusted me in an instant. Sleeping alone, eating alone, laughing alone and so on.. I think one day I'm going to die alone, without anyone knowing.

 

Nowadays, if someone cries for anything, I feel like I too want to cry, but for you. When I watched the CJ-7 series, I have started crying at the death of that toy alien puppy in the climax. But the truth is I missed you so much on that time. Even that little boy would not have cried so longingly. I cried so much because you weren't there.

 

Don't think I didn't send a single message.. I wrote a lot and sent it myself. I am afraid, reluctant to send you, I doubt you will get into trouble and lose your peace. I want you to be happy forever.

 

Do you know how hard that would be? I have a lot of messages to send you. I have many things to talk to you. But, buried in my heart, I have resolved many times not to send you anything. Sometimes I send you beyond that.

I'm a human too, right? I don't know how long I can control my mind. I am struggling as much as possible. But other times my satanic mind thinks that I should not win that fight. Am I good or bad for your love?

                          

 

    I don't want to look for an answer and end with this..

                                    Your Diamond Jasmine..

 

என் நிலவு மனிதனுக்கு,

 

யார் சொன்னது, நிலவு எரிமலைப் பாறையால் ஆனது என்று.. ஒற்றை மல்லிகை மொட்டை வட்டப் பொட்டாக்கி  வான் முகத்தில் ஒட்டப்பட்டதைப் போல் அல்லவா இருக்கிறது, உன் தோற்றம்? உன் ஒட்டு மொத்த அங்கமும் பூவின் மெதுமெதுப்பை ஒத்ததல்லவா? பூப்பந்து போல் இருக்கும் உன்னை அப்படியே அள்ளி அணைத்து வாழையிதழில் சுற்றி வைப்பதைப்  போல என் இரு கரங்களில் உன்னைப் பொதிந்து கொள்ளவா?

 

பூவோடு சேர்ந்து நாறும் மணக்குமாம்.. கேள்விப்பட்டது உண்மைதான்.. உன் உச்சி முடியை நுகர்ந்து பார்க்கும் போதே என் நுரையீரல் கிளைகளில் வாசனைத் திரவியம் வழிந்தோடும். உன்னை இவ்வளவு அருகில் பார்க்கும் சுகானுபவம் பெற்ற பின் என் கண் மலர்களாவது, வாடுவதாவது? உலகில் உள்ள மொத்தப் பூக்களின் அழகு உன் அழகில் கால் பங்கு பெறுமா என்ன? அதனால் தான் அனைத்துப் பூக்களும் உன் அழகைப் பார்த்து பொறாமையில் முகம் சிவக்கிறது இல்லையெனில் மனம் வாடிப் போய் செடியிலிருந்து கீழே விழுந்து தற்கொலை செய்து கொள்கிறதோ?  விடு போகட்டும்.. பூக்கள் தொகைப் பெருக்கம் கொஞ்சம் குறையட்டும்.

 

ஆமாம்.. தண்ணீரே எடுத்துக் கொள்ளாமல்  எப்படி உன்னால் இவ்வளவு புத்துணர்ச்சியுடன் மலர்ந்த முகத்துடன் இருக்க முடிகிறது? தண்ணீருக்குப் பதிலாக மழை அமுதத்தில் முகம் கழுவிக் கொள்கிறாயோ? உன் பட்டு மேனியில் ஒட்டிக் கிடக்கும் அமுதத் துளிகளை  மேகப் பஞ்சால் ஒற்றி எடுத்துக் கொள்வாயோ? உன் கன்னம் தொட்ட பூரிப்பில் தான் மேகம் ஆனந்தக் கண்ணீரை அவ்வப்போது சிதற விடுகிறதோ?  இருக்கலாம்.

 

ஆசை நிறைவேறி விட்ட மகிழ்ச்சியில் தான் தனது இடி கைகளால் கைகொட்டி தன் மின்னல் பற்கள் அத்தனையையும் காட்டி அந்த சிரிப்பு சிரிக்கிறதோ? பார்க்க சந்தோஷமாய் இருந்தாலும் எனக்கும் கொஞ்சம்

பொறாமையாய்த் தான் உள்ளது. நினைத்த நேரம் மேகம் உன்னைத் தொட முடிகிறதே.. எனக்கும் சில நிறைவேறாத, எதிர்காலத்தில் நிறைவேறக்கூடிய, எத்தனை ஜென்மத்திலும் நிறைவேறவே முடியாத ஆசைகள் சில உண்டு.

 

உன்னோடு வாட்டர் பைக் சவாரி மேற்கொள்ள வேண்டும். காற்றையும், தண்ணீரையும் ஒரு சேரக் கிழித்துக் கொண்டு நிகழ்கால நொடியிலிருந்து எதிர்காலத்துக்கு கடிகார முள்ளுக்கு முன்னமே நாம் முந்திச் செல்ல வேண்டும். பூப்போன்ற நீர்த்துளிகள் நம் உடலின் வெப்பத்தை தணிக்க முடியாமல் தவிக்க வேண்டும். பனிக்காற்று நம் நெருக்கத்தைப் பார்த்து பற்றியெறிய வேண்டும். நம்மைப் பார்க்கும் மீன்கள் துள்ளிக் குதித்து விளையாடி நம்மைத் தொட முயற்சிக்கும் போதெல்லாம் நாம் அதனிடமிருந்து நழுவ வேண்டும். என்னை மீறி ஒரு சொட்டு நீர் கூட உன் மேனி மீது படாது நான் உன்னை தழுவிக் கிடக்க வேண்டும்.

 

இன்னொரு ஆசையும் உள்ளது. பின்பனி இரவில் sleeper பேருந்தில் அப்பர் பெர்த்-தில் நாம் இருவரும் பயணம் செய்ய வேண்டும். லேசான மழைத்தூறல் இருந்தால் இன்னும் நல்லது. எனக்கு இரவின் வாசனை மிகவும் பிடிக்கும். நம் அடிமனது வரை ஊடுருவி எல்லா உணர்ச்சிகளையும் கிளறி விடும் ஆற்றல் அதற்கு உண்டு. அத்தகைய நடு நிசியில் உனக்குப் பிடித்த பாடல்களைக் கேட்டுக் கொண்டு (உனக்குப் பிடித்த பாடல்கள் எல்லாமே எனக்கும் பிடிக்குமே) உன் கால்களை என் மடி மீது வைத்து   பயணம் முழுக்க வருடி விட்டுக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். இதழ்கள் பேசி ஓய்ந்த பின் கண்கள் பேசிக் கொள்ளட்டும்.

 

போர்வை கூட வேண்டாம், என் ஒரு துப்பட்டாவில் நம் இரு உடல்களும் குடிபுகுந்து கொள்ளட்டும். தலை சாய உன் தோள்கள் கொடு, ஆனால் தூங்குவதற்கு அல்ல. நின்று கொண்டே எப்போதும் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் நட்சத்திரங்களை கிண்டல் செய்ய. எனக்குக் கிடைத்தது போல் பஞ்சு மெத்தை தோள் தலையணை உனக்குக் கிடைக்கவில்லையா எனக் கேட்டு வெறுப்பேற்ற. இருவர் அணைப்பில் குளிர் சாதனப் பேருந்திலும் அனைவர்க்கும் வேர்க்கட்டும்.

 

இப்போதைக்கு இந்த இரு ஆசைகள் தான். எனக்கும் ஆசைதான் ஆசைகளை வளர்த்துக் கொள்ள. ஆனால் நீ விஷ்ணுவின் மகனாக இருக்கலாம். ஆனால் நான் பிரஜாபதி தக்ஷாவின் மகள் அல்லவே. அடுத்த ஜென்மத்தில் அவ்வாறே பிறக்க ஆசைப்படுவதையும் இன்னொரு என் ஆசையாக சேர்த்துக் கொள் என் மன்மதா..

இப்படிக்கு அத்தனைக்கும் ஆசைப்படும் உன் வைர மலர்.

Don't smile. Your handsome looks lead the flowers to jump off the plant and commit suicide which diminishes the flower population.

To My Moon Man,

 

Who said the moon is made of volcanic rock.. You are like a single jasmine flower stuck like a bindi on the forehead of the sky's face. Is not your whole-body like the softness of a flower? I want to wrap you in my arms like a butterfly wrapped in a velvet towel.

Does a mere string smell like flower? Yes.. What I heard is true.. When I smell your hair the perfume flows in the branches of my lungs. After the joy of seeing you so close, the flowers of my eyes never fade. Can the beauty of all the flowers in the world be a quarter of your handsome? That is why all the flowers are jealous of your glowing face, wither, fall from the plant and commit suicide. Let it go.. let the population of flowers decrease a bit.

 

Yes.. How can you get such a fresh and glowing face without drinking water? Washing your face with rain elixir instead of water? Would you touch-up the elixir drops clinging to your silky skin with a cloud sponge? Is that why the cloud that touches your cheek sheds tears of joy? May be.

 

So, she claps her thunderous hands and grins with all her lightning teeth in the joy of having her wish fulfilled? Glad to see. But I feel jealous. The cloud can touch you anytime. I also have some unfulfilled desires which may be fulfilled in the future and may not be fulfilled in any birth.

 

I want to ride a water bike with you. Tearing air and water together, we must beat the clock from the present moment to the future. Drops of water like flowers must suffer from not being able to cool down our body heat.  If the ice wind senses our proximity, it should start burning. Whenever the fish try to touch us, we have to slip away. Not even a drop of water should fall on your body, you should be hugged like that by me.

 

There is another wish. Both of us should travel in a sleeper bus (especially in the upper berth) on a snowy night. A slight drizzle is even better. I love the smell of the night. It penetrates deep into our hearts and can stir all our emotions.  In between we should listen to your favorite songs (and I love all of your favorite songs) and keeping your legs in my lap and massaging them for the rest of the journey. Let the eyes speak after the lips are relaxed.

 

No blanket needed, let both our bodies snuggle up in my one dupatta. Give your shoulder pillow to place my head, but I don't want to sleep. To tease the sleeping stars which are always sleep in standing position. I would like to ask them if they didn't get a foam mattress shoulder pillow like I got. Let everyone feel warm in that AC bus because of our hug.

These are the two wishes for now. I also want to develop desires. But you may be Vishnu's son. But I am not Prajapati Dakshan's daughter. Add my desire to be born as Rati in the next life as another desire my Cupid..  

By your Diamond Jasmine - who desires everything.

 

உன் ஒற்றை புகைப்படம்.. மரங்கொத்தி மண்டையோடு வேண்டும் எனக்கு, ஓயாமல் முத்தம் கொடுத்துக் கொண்டேயிருக்க..

 

அன்புள்ள நிலவு மனிதனுக்கு,

இடைவேளை கொஞ்சம் அதிகம் தான் என் இந்த அடுத்த கடிதத்திற்கு.. ஏனெனில் இடைவெளியும் கொஞ்சம் அதிகம் தான் இம்முறை நம்மிடையே.. எனக்குப் புரிகிறது.. இது தவிர்க்க முடியாதது தான். ஆனால் உன்னிடம் என் வலியைக் காட்டாதிருக்க என் பத்து விரல்களையும்  குருத்தெலும்பு நொறுங்கும் அளவிற்கு கட்டுப்படுத்தி வைத்துள்ளேன், எழுத்துக்களில் என்னைக் காட்டிக் கொடுக்காமல் இருக்க. நல்ல வேளை.. என் விரல்களில் நகங்கள் இல்லை.. நகங்களை வெட்டாமல் இருந்திருந்தால் உள்ளங்கையில் நுழைந்து மணிக்கட்டில் வெளியே வந்திருக்கும்.

 

என் சிறு வயதில் என் தந்தையாரும் இப்படித்தான். அடிக்கடி வெளியூர்  செல்லும் வேலையில் இருந்ததால் இடைவெளி எங்களுக்குள் அதிகம், என் தந்தையோடு அல்ல.. என் தாயோடு. கூடவே இருந்தாலும் என் மனது என் அப்பாவைத் தான் தேடும். அவர் வைக்கும் உருளைக்கிழங்கு மசாலாவுக்கு, அவருடைய கிறுக்கல் கையெழுத்துக்கு (கொஞ்சம் உன்னைப் போல), அவர் வாங்கித் தரும் frooty -க்கு, அவர் கூட்டிப் போகும் சினிமாக்களுக்கு, அவருடைய தொப்பைக்கு (நான் 4-ஆம் வகுப்பு படிக்கும் வரை அவர் தான் என்னுடைய water bed) இப்படி எவ்வளவோ சொல்லலாம்.

 

இந்த அத்தனைக்கும் ஈடு காட்டும் வகையில் கிலோ கணக்கில் sweet வாங்கி வருவார், வெளியூரிலிருந்து திரும்பி வரும்போது.. என் அக்கா அப்பா ஜாடை.. ஆனால் அப்பாவுக்கு அம்மா ஜாடையில் இருக்கும் என்னைத் தான் பிடிக்கும். ஊரிலிருக்கும் நாட்களில் எல்லாம் என்னை அழைத்துக் கொண்டு தான் எங்கும் வெளியே செல்வார். அதனால் தான் அம்மா, அப்பாவை விட்டு நிரந்தரமாக பிரிய முடிவெடுத்ததும் அப்பா என்னை மட்டும் விட்டுக் கொடுக்க மறுத்து அவருடன் வைத்துக் கொண்டார்.

 

எனக்கு அவர்களுடைய சண்டை, அதன் காரணம் எதுவுமே புரியாத வயது. அப்பாவுடன் இருக்கப் போகிறோம் என்ற சந்தோஷம் மட்டும் தான் அப்போது இருந்தது. ஏனெனில் என் அம்மா மிக கண்டிப்பானவர். படிப்பு விஷயத்தில் கொஞ்சம் சறுக்கினாலும் தண்டனை கடுமையாக இருக்கும். ஒரு தடவை சமூக அறிவியல் தேர்வில் 95 மதிப்பெண் பெற்றிருந்தேன். எதனால் 5 மார்க் குறைவு என்று என் அம்மா கேட்ட போது, “பஞ்ச சீலக் கொள்கைகளை வரைக – என்று தேர்வில் கேட்டு இருந்தார்கள், எனக்கு இந்தியா -வை வரையவா, நேரு -வை வரையவா என்று தெரியவில்லை. அதனால் அந்த 5 மார்க் கேள்வியை தவிர்த்து விட்டேன்,” என்று பதில் சொல்ல, என் அம்மாவுக்கு அவ்வளவு கோபம். வரைக – என்றாலும், எழுதுக - என்றாலும்  ஒரு பொருள் தான், எப்படி எழுதாமல் விட்டாய் என்று கேட்டவர்கள் எங்கள் வீட்டு வாசலில் என்னை மண்டி போடச் சொல்லி 12 ஆம் வாய்ப்பாடு வரை தலைகீழாக சொல்லிக் கொண்டே எழுதுமாறு தண்டனை கொடுத்தார்கள்.

 

நான் முழங்கால் வலிக்க,  கை வலிக்க சிலேடை வைத்துக் கொண்டு தேம்பியழுதவாறு தலை கீழாக வாய்ப்பாடு சொல்லிக் கொண்டே  எழுதியது இன்றும் என் நினைவில் இருக்கிறது. அவர் எனக்கு நல்லது தான் செய்தார் என்று அப்போது புரியவில்லை. எப்படியோ அப்பா கூட இருந்தால் இந்த மாதிரி தண்டனை ஏதும் கிடைக்காது என்ற சந்தோஷத்தில் அப்பாவிடமே இருக்கிறேன் என்று சொல்லி விட்டேன். அம்மாவும் அக்காவை அழைத்துக் கொண்டு சென்று விட, அப்பாவை நாம்தான் இனி பொறுப்புடன் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என உறுதி பூண்டேன்.

 

ஆனால் எனக்கு என்னைப் பார்த்துக் கொள்வதென்பதே அவ்வளவு சிரமமாய் இருந்தது. 9, 10 வயதில் என் துணியை நானே துவைத்துக் கொண்டு, ஒழுங்காக தலை வாரத் தெரியாமல் ஏனோ தானோவென்று பின்னல் போட்டுக் கொண்டு, அரை குறையாய் வீட்டு வேலைகள் செய்து, பசிக்கும் போது மிட்டாய் சாப்பிட்டு கால் வயிறு பசியாறி, என் வயதில் உள்ள குழந்தைகளை ஏக்கமாய் பார்த்துக் கொண்டு எப்படி ஒரு வருடம் போனது எனத் தெரியவில்லை. என் அப்பாவால் ஒரு பெண் குழந்தையை வளர்க்க முடியாது என்று என் தாத்தா, பாட்டி என்னைக் கூட்டிப் போக பல தடவை வந்து போக என் அப்பாவுக்கும் அது புரிந்ததோ என்னவோ எனக்கு தெரியாமல் ரகசிய உடன்படிக்கை அவர்களுடன் போட்டுக் கொண்டார்.

அவர் எப்போது வந்தாலும் என்னைப் பார்க்க அவரை அனுமதிக்க வேண்டும் என்ற உறுதிமொழி வாங்கிக் கொண்டு என்னை பாட்டி வீட்டிற்கு கூட்டிப் போனார். என்னிடம் எதுவும் சொல்லவில்லை என்றாலும் பைக் பயணம் முழுவதும் என் கையை அவ்வப்போது இறுகப் பற்றிக் கொண்ட போது ஏதோ ஒரு விபரீதம் நடக்கப் போகிறது என்று மட்டும் புரிந்தது. என்னை அங்கே விட்டு விட்டு மாலையில் வந்து என்னைக் கூட்டிக் கொள்வதாய் கூறியதும் எனக்கு சந்தேகம் வலுத்து விட்டது, அப்பா திரும்ப வர மாட்டார் என்று.

 

என் கையை இறுகப் பற்றியிருந்த பாட்டியின் கையை என் வலிமை கொண்ட மட்டும் முயற்சித்து விடுவித்துக் கொண்டு அழுது கொண்டே ஓடினேன், என் அப்பாவின் புல்லட் பின்னால் அப்படி ஓடினேன். “அப்பா, அப்பா” என்று கதறி அழுதபடி ஓடியது இன்றும் நினைவிருக்கிறது. அப்பா எல்லாவற்றிக்கும் தயாராகி தான் வந்திருப்பார் போல.. திரும்பி திரும்பி என்னைப் பார்த்தாரே தவிர வண்டியை நிறுத்தவில்லை.

ஒரு கட்டத்தில் எனக்கும் மூச்சிரைத்து கால் வலியில் ஓட முடியாமல் போக, பின்னாலேயே வந்த ஊர்க்காரர்கள் கையில் மாட்டிக் கொண்டேன். ரொம்ப மூச்சு வாங்கியதால் அருகில் உள்ள ஊர்க்காவல் தெய்வம் குடியிருக்கும் கோயிலில் என்னை உட்கார வைத்து தண்ணீர் கொடுத்தார்கள். அப்போதிருந்துதான் எனக்கு கடவுள் என்ற ஒன்று இல்லையென்று புரிந்தது. இருந்திருந்தால் நான் இவ்வளவு அழுது கதறியும் என் அப்பா என்னை விட்டுச் செல்ல அனுமதித்திருப்பாரா?

நீ என்னை விட்டு சில நாள்கள் நீங்கும் போதும் எனக்கு பயமாய் இருக்கும். இது தற்காலிகமா, நிரந்தரமா என்று. இந்த தடவை ஒரே ஒரு விஷயம் உருப்படியாக செய்தாய் உன் புகைப்படத்தை பதிவிட்டு.. அடிக்கடி பார்த்துக் கொண்டேன், என் பிரிவுப் பசியாற்ற.. சில சமயம் கண்களால் பசியாறினேன், பல சமயம் உதடுகளால்.. மரங்கொத்திப் பறவை ஒரு நொடிக்கு 20 முறை என ஒரு நாளைக்கு 8 ஆயிரத்தில் இருந்து 12 ஆயிரம் முறை மரத்தைக் கொத்துமாம். எனக்கும் அதைப் போல மண்டையோடு வேண்டும்.. உன் புகைப்படத்தை என் உதடுகளால் ஒற்றியெடுத்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். இல்லை tank cleaner மீனாய் மாறி கண்ணாடிப் பரப்பை 24 மணி நேரமும் அப்பிக் கொண்டே இருக்குமே அது போல ஒட்டிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என் உதடுகளால். மரங்கொத்தியா, அழுக்குத் தின்னி மீனா என்னவாய் மாற நான்?

 

                                கண்கள் நிறைய காதலுடன்

                                உன் வைர மல்லி..  

Dear My Moon Man,

The gap between my previous letter and today's letter is too long, and the gap between us is a little more this time. I understand. It is inevitable. But I have restrained my ten fingers to the point of crumbling cartilage, not to show you my pain or to betray myself in letters. My goodness, I don't have long nails on my fingers. If I hadn't cut the nails, they would have entered the palm and come out at the wrist. Yeah, I tried to control me that much.

 

You often leave me and keep me in agony. My father was like this when I was young. He was often away for work. The distance between us was so great—not with my father, but with my mother. Even though she was nearby, my mind was searching for my father. I can say so much about the potato masala he cooks, his handwriting (a bit like you), the Frooti drink he buys for me, the movies he took me to, and his belly (he was my water bed till I was in 4th standard).

To compensate for all this, he would buy kilos of sweets when he return back. My sister looked like my father. But my dad liked me only. During the days at home, he would take me everywhere to go out. That's why, when mom and dad decided to separate forever, dad refused to leave me with her and kept me with him.

I was not old enough to understand their fight and its cause. There was only happiness in knowing that I was going to be with my father. My mother is very strict in my studies, and she would gave punishments severely. Once, I scored 95 marks in the social science exam. When my mother asked why 5 marks were less, I said, “They asked me to draw the 5 principles of Panchsheel in the exam. I didn't know whether to draw India or Nehru. So I skipped that 5 mark question,”. my mother got so angry. She explained that draw principles means write only.. not drawing. Then she asked me to kneel down at Infront of our house and punished me to write backwards up to the 12th table.

I still remember that I wrote in slate with my head down with sore knees and sore hands while crying. I didn't understand at that time that she only did good for me. I told my grandma that I would be happy if I was with my father. I will not get any punishment like this. I decided that after mom takes my sister and goes, I should take care of dad responsibly.

But I found it very difficult to take care of myself. When I was 9 or 10 years old, I washed my own clothes, combed my hair myself, did housework, ate candy when I was hungry, and looked longingly at children my age. I don't know how a year went by. My grandfather and grandmother visited many times and made it clear to my father that he cannot raise a girl child.

He took me to my grandmother's house with a promise to let him see me whenever he came. Even though he didn't say anything to me, I only knew that something bad was about to happen when he gripped my hand often throughout the bike ride. When he left me there and told me that he would come and bring me in the evening, I became suspicious that my father would not come back.

I tried to free my grandmother's hand, with all my strength to run after my father's bullet. I still remember that I was crying and shouting, "Dad, dad." As if Father had come prepared for everything. He turned back and looked at me, but he did not stop the bike.

At one point, I was suffocated and couldn't run because of the pain in my legs, so I was caught by the villagers who came behind me. As I was breathing heavily, they made me sit in the nearby temple where the tutelary deity resides and gave me water. From then on, I realized that there is no such thing as God. If there had been, would my father have allowed  to leave me even though I was crying so much?

Even if you leave me for a few days, I feel scared. Is it temporary or permanent? This time you did only one good thing by posting your photo. I looked often; my eyes were so hungry because of our separation. Sometimes I was hungry with my eyes, many times with my lips. A woodpecker can peck a tree 20 times a second and 8 thousand to 12 thousand times a day. I want a skull like that to keep giving fomentation your photo with my lips. Otherwise, do you know the tank cleaner fish that sticks to the glass surface for 24 hours? Shall I turn into that fish to stick with your lips for 24 hours? Woodpecker or tank cleaner fish, what will I become? The choice is yours.

    With lots of love in Eyes and Lips,

               Your Diamond Jasmine..