🌙 "True love is timeless; it blossoms even when years fade away."

அன்புள்ள நிலவனுக்கு,

என்றும் உன் காதலுடன், என் உயிரைக் கட்டிப் பிணைத்தே இருக்க ஆசைப்படும் உன் மோகினி எழுதுவது. நில்லாமல் ஓடிக் கொண்டே இருக்கும்  பந்தயக் குதிரை நீ. நீ இளைப்பாறும் ஒரு கட்டுத்தறியாய் நான் இருக்க வரம் கிடைப்பது எப்போது?  என் காதலின் ஈரம் என்றும்  குறைவதில்லை. இறந்து புதைக்கப்பட்டிருந்த என் குழந்தை இதயம், நம் காதல் பிறந்த இடத்தில் தான் மீண்டும் உயிர்த்தெழுந்து தவழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

இசையும், புத்தகமும் மட்டுமே மலரச் செய்திருந்த என்னை, உன் சிரிப்பு மலரச் செய்வதில் இரண்டையும் பின்னுக்கு தள்ளி விட்டு முதன்மையிடத்துக்கு முன்னேறி எவ்வளவோ நாட்கள் ஆகி விட்டன. என் உயிருக்கான மொத்த ஆக்ஸிஜனும் உன் இதழ்களில் அல்லவா உற்பத்தி செய்யப்படுகிறது.. இதற்காகவே நான் வண்ணத்துப் பூச்சியாய் உருமாறி எனக்கான உயிர்க் காற்றையும், கொஞ்சம் உன் இதழ் தேனோடு சேர்த்து உறிஞ்சி எடுத்துக் கொள்ள ஆசைப்படுகிறேன்.

ஆம்.. தெரியும். 17 ஆண்டுகள்  பரிசீலனையில் மட்டுமே இருந்து வந்த காந்தியடிகளின் நோபல் பரிசு போல கடைசி வரை காத்திருத்தல் மட்டுமே எனக்கு பரிசாக கிடைக்கப் போகிறது. பரவாயில்லை. காத்திருப்பு ஒரு சிறகு எனில், கட்டவிழ்த்து விடப்பட்ட அன்பு மறு  சிறகு - ஒரு காதல் பறவைக்கு. இரண்டும் என்றும் இணையாக இருப்பதில்லை விமானப் பறவை போலவே. உயர்ந்தும், தாழ்ந்தும் இருப்பதனால் தான் மேலே மேலே பறக்க முடியும். வருடக் கணக்கில் காத்திருந்து கடைசி நிமிடத்தின் இறுதி ஒரு நொடியில் நாம் சேர்ந்திருந்தாலும் அதுவே எனக்குப் போதும்.

எனக்கு ஒரே ஒரு ஆசை தான். ஒவ்வொரு முறையும் கிளியோபேட்ராவை சந்திக்க செல்லும் போதெல்லாம் தான் முகத்தை வழ வழவென்று மழித்துக் கொண்டு போவாராம் ஜூலியஸ் சீசர். நீ உன் ரோம ராஜ்ஜியத்தை எல்லாம் எனக்காக தியாகம் செய்ய வேண்டாம். ஆனால் அந்த ஒரு நிமிடம் அல்லது ஒரு நொடி மட்டும் மற்ற அனைத்தையும் மறந்து விட்டு என்னவனாக, எனக்காக மட்டும் பிறந்தவனாக என்னை சந்திக்க வா, அது போதும் இந்த ஆயுளுக்கு.

ஏனெனில் ஒரு அல்லி மொட்டு உன் கண்களில் மலரும் தருணத்தை நான் அருகினில் காண வேண்டும். குற்றாலம் போல ஓயாமல் பேசும் உன் இதழ்களை ஒரு நொடி என் நுனி விரலால் சாந்தப்படுத்தி என் இதழ்களின் ஈரத்தால் குளிர்விக்க வேண்டும். வயது சார்ந்ததல்ல காதல் என்பதை இவ்வுலகிற்கு நிரூபிக்க வேண்டும். உடலின் முதுமை மனதின் இளமையை ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்பதற்கு நம் காதல் உதாரணமாய் இருக்க செய்வோம். X & Y -யை வைத்து கணக்கு மட்டும் அல்ல, கவிதையும் இயற்றலாம் என்பதை எழுதிக் காட்டுவோம்.

அழகாய் மொட்டு அரும்பிய நம் காதல், இவ்வுலகில் வேண்டுமானால்  மலர்ந்து மணம் பரப்பாமலேயே கருகி விடலாம். ஆனால் யாரும் அண்ட முடியாத நம் தனி உலகில், எண்பது வயதிலும் காதல் தேனை குடம் குடமாய் கொட்டிக் கொண்டு பூத்துத் தள்ளும் மலர்த் தோட்டத்தை உருவாக்க செய்யலாம். அப்படியொரு உலகம் கிடைக்குமாயின், இருக்கும் இவ்வுலகத்தை கை துடைத்த காகிதமாய் சுருட்டிக் கசக்கவும் நான் தயார்.

சிறு வயதில் எனக்கு ஒரு உலகம் இருந்தது. நானும் என் தந்தையும் மட்டுமே அதில் நிரந்தர குடிமகன்கள். என்னுடைய முதல் ஹீரோ அவர்தான். பூரியும், உருளைக் கிழங்கு மசாலாவும் அவர் சமைத்தால் எங்கள் வீட்டு காம்பவுண்டே மசாலா மணத்தில் திளைக்கும். அவர் தேர்ந்தெடுக்கும் சட்டையின் டிசைன் எல்லாரையும் விட தனித்து தெரியும். அவர் சட்டையை iron செய்ய கடைக்கு எடுத்துப் போய் வருவது என்னுடைய பொறுப்பு. அங்கே iron செய்பவர் மடித்து வைத்திருக்கும் எல்லா சட்டையும் நிறத்தில், டிசைனில் ஏறக்குறைய ஒன்று போல் தான் இருக்கும்.

ஆனால் அப்பாவுடையது எளிதில் கண்டு பிடித்து விடலாம். இப்போதும் கூட என்னுடைய selection நன்றாய் இருப்பதாக சொல்லி என்னையும் கூட அழைக்கும் போது என் அப்பா தான் நினைவுக்கு வருவார். அவர் அடிக்கடி மும்பை தொழில் நிமித்தமாக செல்வார். அவர் கிளம்பும் போது கண்ணாடிக்கு அருகில் நின்று அவர் தலை சீவுவதை ரசிப்பது  எனக்குப் பிடித்த ஒரு பொழுதுபோக்கு. அவர் எப்போதும் எண்ணெய் பூசி வகிடு எடுத்து ஒரு பக்கமாக தலை சீவுவார்.

எண்ணெய் இல்லாமல் அவர் தலை முடியை நான் பார்த்த ஞாபகமே எனக்கு இல்லை. அவரிடமிருந்து தொற்றிய பழக்கம் தான் எனக்கும் அது. என் சிறு வயது கனவே, படித்து முடித்து ஒரு நல்ல வேலையில் சேர்ந்து வாங்கும் முதல் மாத சம்பளத்தில் லிட்டர் கணக்கில் தேங்காய் எண்ணெய் வாங்கி ஒரு பெரிய பேசினில் நிரப்பி என் தலைமுடியை அதில் ஒரு இருபது நிமிடமாவது ஊற வைக்க வேண்டும் என்பதுதான்.

வானம் பார்த்து படுத்துக் கிடக்கும் என் கண்களில் அப்போது கண்டிப்பாய் சொர்க்கம் தெரியும் என்று நம்பினேன். இப்போது கூட சொர்க்கம் தெரியும் தான்.. என் தந்தையின் வயிற்று மேட்டில் தினம் தினம் நான் படுத்துறங்கியத்தைப் போல உன் வயிற்றுப் பூக்குவியல் மீது நான் படுத்துறங்கினால்.அந்த இனிய சொர்க்கத்திற்கு ஏங்கிக் காத்திருக்கும்,  

உன்னுயிர்,

வைரமல்லி..   

Dearest Nilavan,

This is your Mohini, writing to you, forever wishing to be entwined with your love, with my life bound to yours. You are a racehorse, constantly running. When will I be blessed to be the tethering post where you can rest? The moisture of my love never diminishes. My child-like heart, buried in death, is resurrected and crawling again in the place where our love was born.

It has been many days since your laughter bloomed me, pushing music and books, which were the only things that made me blossom, to the back and taking the lead. Isn't all the oxygen for my life produced in your lips? It is for this that I wish to transform into a butterfly and absorb the air of life meant for me, along with a little of the honey from your lips.

Yes, I know. Like Mahatma Gandhi's Nobel Prize that remained under consideration for 17 years, waiting will be my only reward until the very end. That's alright. If waiting is one wing, then unleashed love is the other wing - for a love bird. The two are never equal, just like an airplane. Only because they are high and low can it fly higher and higher. Even if we are together in the final second of the final minute after waiting for years, that is enough for me.

I have only one wish. It is said that Julius Caesar would shave his face smooth every time he went to meet Cleopatra. You don't have to sacrifice your entire Roma (Hair) empire for me. But just for that one minute or one second, forgetting everything else, come and meet me as mine, as someone born only for me, that is enough for this lifetime.

Because I want to witness the moment a bud blooms in your eyes. I want to calm your lips, which speak incessantly like Kutralam falls, for a moment with the tip of my finger and cool them with the moisture of my lips. We must prove to the world that love is not age-related. Let our love be an example that the old age of the body cannot do anything to the youth of the mind. Let's write and show that not only calculations but also poems can be composed with X & Y.

Our love, which has beautifully budded, may wither in this world without blossoming and spreading its fragrance. But in our private world, which no one can touch, we can create a flower garden that blooms and pours love like honey in pots, even at the age of eighty. If I get such a world, I am ready to crumple and throw away this existing world like a used tissue paper.

When I was young, I had a world. Only my father and I were permanent citizens in it. He was my first hero. If he cooked poori and potato masala, our house compound would be filled with the aroma of masala. The design of the shirt he chose would stand out from everyone else's. It was my responsibility to take his shirt to the shop for ironing. All the shirts that the ironer kept folded were almost alike in color and design.

But my father's could be easily identified. Even now, when my relatives compliment my selection and invite me along for shopping, I am reminded of my father. He used to go to Mumbai frequently for business. I enjoyed watching him comb his hair in front of the mirror when he was about to leave. He would always apply oil and comb his hair to one side, parting it in the side.

I don't remember ever seeing his hair without oil. It's a habit I picked up from him. My childhood dream was that after finishing my studies and getting a good job, I would buy coconut oil by few liters with my first month's salary, fill a large basin, and soak my hair in it for at least twenty minutes. I believed that my eyes, lying and looking at the sky, would definitely see paradise then. Even now, I can see paradise... if I lie down on your mound of flowers, just like I used to sleep on my father's belly every day. Waiting and longing for that sweet paradise,

Yours truly,

Vairamalli..

Read my previous love letter: Uyirin Uyirey – A Love Letter to My Moon Man

Note : This post is part of my love-letter blog series ‘Wingless Words of Yathriga’. Each letter is written from a girl’s heart to her Moon Man, blending Tamil poetry and English translation. If you love romantic poems, soulful letters, and nostalgic storytelling, keep following this space for more.

            This is Uyirin Uyirey – a letter that carries the weight of emotions, the sound of longing, and the silence of distance. A piece from my heart to my Moon Man.

(This letter is a celebration of our unspoken love, a bond that doesn’t depend on ordinary words).

அன்பு நிலவனுக்கு,

உன்னுயிர்த் தோழி வைரமல்லி எழுதுவது.. ஆம். எல்லா மொழியிலும் உன்னைப் பற்றி கவிதையும், பாடலும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு கவிஞர்கள் எழுதுகிறார்கள். ஆனால் உன் மௌன மொழி மட்டும் யாருக்கும் புரிவது இல்லை. வணிகத்தில் மட்டுமா  மொழி முக்கியம்? காதலிலும் கூட அல்லவா? உன் மொழியும் என் மொழியும் வேறு வேறாய் இருப்பதில் தவறில்லை. ஆனால் புரிதல் இல்லாமல் நாம் இருவருக்கிடையேயான உரையாடல் சுவைக்காதே..

உரையாடல்களால் நிறைந்தது மனித வாழ்க்கை. கொஞ்சலாய், காரசாரமாய், கவித்துவமாய், தெள்ளத் தெளிவாய் என ஏகப்பட்ட மாறுவேடங்கள் கொண்டது உரையாடல். உறவினை உருவாக்கும். பிறிதொரு சமயம் வேரறுக்கும். பஞ்சு மிட்டாய் போன்ற நாக்கு சில சமயம் பட்டாக் கத்தியாய் வார்த்தைகளை சுழற்றி காயப்படுத்தவும் செய்யும்.

ஆனால் நாம் உறவில் மொழிப் புரிதல் இல்லையெனினும் எப்படி இவ்வளவு ஆண்டு காலம் இம்மியளவும் குறையாமல் இருக்கிறது என்பதை யோசித்திருக்கிறாயா? நானே சொல்கிறேன். நமக்கு வாய் மொழியை விட வேறொரு மொழி நன்கு வாய்த்திருக்கிறது. ஆம்.. அதுதான் “காதல் மொழி”. அது என்ன காதல் மொழி என்று யோசிக்கிறாயா?

உனக்காக நான் ஒதுக்கும் நேரம் ஒரு காதல் மொழி. என் மீது நீ காட்டும் அக்கறை  ஒரு காதல் மொழி. உனக்காக என் படைப்பாற்றலை அர்ப்பணிப்பது ஒரு காதல் மொழி. எனக்காக நீ மெனக்கெடுவது ஒரு காதல் மொழி. நம் காதலுக்காக இருவரும் கண்ணீர் சிந்துவதும் நமக்கான நம் காதல் மொழி. ஆக ஒரு மொழி வழி நமக்கு புரிதல் இல்லையெனினும் நமக்கான நம் காதல் மொழி ஐந்தினை வைத்துக் கொண்டு இன்னும் ஐந்து ஜென்மங்கள் இந்த உறவில் வாழ்க்கையை சுவைத்திட முடியும் என்று நான் நம்புகிறேன்.

எதிர்பார்க்காத விஷயங்களை எதிர்பார்ப்பது இந்த உறவில் மட்டும் தான். அந்த வகையில் நான் அதிர்ஷ்டசாலிதான். நான் எதிர்பார்க்கா நேரத்தில் உன்னிடமிருந்து ஒவ்வொரு நொடியும் நான் எதிர்பார்க்கும் உன் காதலை எனக்கு அள்ளி வழங்கி ஆச்சர்யப்படுத்துவாய். கொஞ்சம் நான் பேராசைக்காரியும் கூட. நீ எவ்வளவுதான் உன் காதலை எனக்கு அள்ளி அள்ளி கொடுத்தாலும் திரும்ப திரும்ப எதிர்பார்த்துக் கொண்டேயிருக்கிறது என் காதல் மனது. உன் நினைவுகளை சுற்றி சுற்றி வந்து கொண்டேஇருக்கிறது என் ஆட்டுக் குட்டி இதயம்.

வாய் வார்த்தைகளாக நம் காதலை நமக்கிடையே பகிர்ந்து கொள்வது இல்லை தான். ஆனால், சில பரிசுப் பொருள்களில், பாராட்டு வார்த்தைகளில், மறைமுகமான உதவிகளில், நேரம் ஒதுக்குவதில், அக்கறையில் என நம் காதலை நன்றாகவே நமக்குள் பங்கு போட்டு பகிர்ந்து கொள்கிறோம். என்ன, என்னுடைய தாய் மொழியில் உரையாடினால் இன்னும் நிறைய சுவாரசியங்களுடன் சுவைபட என்னால் பேசி உன்னை மகிழ்விக்க முடியும். நம் இருவருக்கும் இடையே யான இந்த அந்நிய மொழி கொஞ்சம் நம்மை அந்நியப்படுத்துகிறது என்பது உண்மை.

அந்நிய மொழியே ஆனாலும் காலத்துக்கும் மறக்க முடியாத உரையாடல்கள் அவை. உனக்கு தரவே முடியாத முத்தம் போல, தடவிக் கொடுக்க முடியாத உன் காதல் குறுஞ்செய்திகள்.. தீ மூட்டப்படாத விறகு அடுப்பில் தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் பூனைக் குட்டிகள் போல என் அலைபேசியில் படுத்து உறங்குகின்றன.

கனிவான அக்கறையில் சில குறுஞ்செய்திகள். தாங்க முடியாத ஆச்சரியத்தை வெளிப்படுத்தும் குறுஞ்செய்திகள். விம்மும் மகிழ்ச்சியை பிரதிபலிக்கும் குறுஞ்செய்திகள். விரகத்தை சொற்களில் அடக்கி பாசாங்கு செய்யும் குறுஞ்செய்திகள். கொப்பளிக்கும் நகைச்சுவையை குபீரென வர வைக்கும் குறுஞ்செய்திகள். காதலுக்கும், நட்புக்கும் இடையில் ஊசலாடும் குறுஞ்செய்திகள். நம் இருவருக்கு மட்டுமே புரியும் சங்கேத வார்த்தைகள் கொண்ட குறுஞ்செய்திகள். இப்படி நவரசம் காட்டும் குறுஞ்செய்திகள் நிறைய நம்மிடையே பகிர்ந்து கொண்டோம்.

ஆனால் எனக்குப் பிடித்த குறுஞ்செய்தி ஒன்று உண்டு. அன்றொரு நாள் உன்னிடமிருந்து வந்த அந்த பெரிய செய்தியில் இடம் பெற்ற ஒரு சிறிய வார்த்தை. அதற்கு இணையான பொருள் கொண்ட சில வார்த்தைகளை நீ பயன்படுத்தும் போது வராத காதல் அந்த ஒற்றை வார்த்தையில் என்னை வந்தடைந்தது. ஆம்.. “Babe”.. அது தான் என் உயிர் வரை ஊடுருவி என்னை மொத்தமாய் சிலிர்க்க வைத்த வார்த்தை. உன்னை எவ்வளவு முறை கிண்டலாய் “Baby, Baby” என அழைத்திருப்பேன். இவ்வளவு ஜில்லென்றா உனக்கு இருந்தது? மொத்தமாய் என் மொபைல் ஃபோன் பனிக்கட்டியாய் உறைந்து என் இதயம் தாறுமாறாய் தடம் புரள ஆரம்பித்து விட்டது.

ஏனெனில் எப்போதும் வார்த்தைகளை அளவாய் கையாளுகிறவன் நீ. அவ்வளவு எளிதில் உணர்ச்சி வசப்பட மாட்டாய். கண்ணீரையும், காதலையும் அடக்குவது உனக்கு எளிது. சுருக்கமாய் சொல்லப் போனால் எனக்கு நேர் மாறானவன். ஆனால் நீயே உன் கட்டுப்பாட்டை இழந்து உன் மனதிலிருந்து என்னை கனிவாய் அழைத்த அந்த நொடி, ஆஹா.. அழகான சித்திரத்தை என் காலச் சுவற்றில் வரைந்து  இன்பமான சித்திரவதையை அனுபவிக்க செய்தாய். திரும்ப திரும்ப நான் பயணிக்க நினைக்கும் அந்த நிமிடங்கள் என் வாழ்வின் முக்கிய அத்தியாயம். அந்த வருடத்தின் அந்த நாள் மட்டும் என் calender ரில் எண் மறைந்து பூக்களாய் பூத்துக் குலுங்கியது..  

இப்பவும் நீ பொதுவாய் “Baby” என்று அழைக்கும் போது எனக்கு அந்த குறுஞ்செய்தி தான் நினைவுக்கு வந்து போகும். ம்ம்.. சரி, என்னை தான் அழைக்கிறாய் என்று நினைத்து என் இதயத்தை காலத்துக்கும் ஏமாற்றி கொண்டு, ஏக்கத்தை வெளிக்காட்டாமல் வாழ பழகிக் கொண்டுள்ள

உன்னுயிர்க் காதலி

வைர மல்லி.

🌙 The Language of Love Beyond Words – A Letter to My Nilavan

(In this poetic love letter, Vairamalli writes to her beloved Nilavan, celebrating their bond that thrives beyond words and silence — a journey of unspoken emotions and the eternal language of love).

To my beloved Nilavan,

This is Vairamalli, your dearest friend, writing to you... Yes. Poets compete to write poems and songs about you in every language. But your silent language remains incomprehensible to anyone. Is language only important in business? Isn't it also important in love? It's okay if your language and my language are different. But without understanding, our conversation won't be enjoyable...

Human life is filled with conversations. Affectionate, fiery, poetic, crystal clear – conversation has so many disguises. It creates relationships. At other times, it uproots the relationships. A tongue as sweet as cotton candy can sometimes wield words like a flashing sword, causing pain.

But have you ever wondered how our relationship has remained undiminished for so many years, even without linguistic understanding? I'll tell you. We are fluent in another language besides spoken words. Yes... it's the language of love. Are you wondering what the language of love is?

The time I set aside for you is a language of love. The care you show towards me is a language of love. My dedicating creativity to you is a language of love. Your effort for me is a language of love. The tears we shed for our love are also our language of love. So, even if we don't understand each other through one language, I believe that with our five languages of love, we can savor this relationship for five more lifetimes.

Only in this relationship can I expect the unexpected. In that sense, I am lucky. Every moment, when I least expect it, you surprise me by showering me with the love I crave from you. I am a bit greedy too. No matter how much love you shower on me, my loving heart keeps expecting more and more. My lamb-like heart keeps wandering around your memories.

It's true that we don't share our love in words. But, we share and divide our love well through small gifts, words of appreciation, subtle favors, making time for each other and showing care. If only I could converse in my mother tongue, I could entertain you even more delightfully with many more interesting things. It's true that this foreign language between us makes us a little distant.

Even though it's a foreign language, those conversations are unforgettable. Like a  kiss I can never give you, your messages of love that I can't caress... they lie sleeping on my phone like kittens sleeping on a firewood stove that hasn't been lit.

Some messages with tender care. Messages that express unbearable surprise. Messages that reflect overwhelming joy. Messages that pretend to contain longing in words. Messages that bring forth bubbling laughter. Messages that swing between love and friendship. Messages with coded words that only the two of us understand. We have shared many messages like these that show nine different Navarasa emotions.

But there's one text message I particularly love. It was a small word in that big message I received from you one day. A love that didn't come when you used similar kind of words reached me in that single word. Yes... "Babe"... that's the word that penetrated my soul and thrilled me completely. How many times would I have teasingly called you "Baby, Baby." Did my words make you feel that thrilled? But, My entire mobile phone froze like ice and my heart began to race erratically.

Because you always use words sparingly (in messages only). You don't get emotional that easily. It's easy for you to suppress tears as well as love. In short, I am the opposite of you. But the moment you lost your control and called me sweetly from your heart, ah... you painted a beautiful picture on the wall of my time and made me experience a pleasant torment. Those moments that I want to travel back to again and again are an important chapter in my life. That particular day of that year bloomed with flowers instead of numbers in my calendar.

Even now, when you generally call "Baby," that text message is what I remember. Hmm... Okay, thinking you're calling me only, I've gotten used to deceiving my heart forever. Yeah.. living without showing my longing.

This bond is our treasure — a tale of unspoken love, a gift of silent emotions, and a lifetime written in the language of love.

Yours lovingly,
Vaira Malli.

(Earlier, I shared another love letter called Beautiful World for Me where I described how love turns even sorrow into poetry).

Note : Do you also believe that love has its own language beyond words? Share your thoughts in the comments below. 🌙💌

என்னுயிர்க் காதலன் நிலவனுக்கு,

உறைந்து போகாத உற்சாகம் கொண்ட உன்னவள் எழுதுவது. ஒரு காதல் அழியும் போது ஓர் உலகமே அழிகின்றது. ஆனால் உன்னிலிருந்து ஒரு துளி காதல் தந்து எனக்காய் ஒரு அழகான உலகத்தை உருவாக்கிக் கொடுத்தவன் நீ. வெளி உலகில் நான் மனம் வெதும்பி புழுங்கி சாகும் போதெல்லாம் நமக்கான உள் உலகத்தில் தென்றலைக் கைக்குட்டையாக்கி என் கண்ணீரைத் தொட்டுத் துடைத்துக் கொண்டிருக்கிறது உன் காதல்.

அந்த உலகில் உன் பேச்சு சத்தமே எனக்கு ஜுகல் பந்தி. உன்னை கண்ணிமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதே எனக்கு பொழுது போக்கும் கண் காட்சி. உன் வாசனையே என் வயிறு நிரப்பும் ருசியான பதார்த்தம். யாருமற்ற இந்த தனிமை வாழ்க்கைப் பயணத்தில் பேசிக் கொண்டே நடக்கையில் என்னோடே கூட வரும் நீயே என் ஒத்தையடிப் பாதை. மொத்தத்தில் நான் அனாதையாய் சாக விடாது உன் காதல். அதில் பெருமளவு நம்பிக்கை உண்டு எனக்கு.

உனக்குத் தெரியுமா? மீனுக்கும், மனிதனுக்கும் ஒரு ஒற்றுமை உண்டு. இறந்த பின் முதலில் அழுக ஆரம்பிப்பது தலை தானாம். உண்மையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். உன்னை, இந்த உலகத்தை, நம் இருவரின் உலகத்தை விட்டு பிரிகிறேன் எனில் எனக்கு ஏற்கனவே மூளை செத்துத் தானே இருக்க வேண்டும்? அப்போது, நான் இறந்த பின் முதலிலேயே இறந்து போன என் தலை தானே அழுகத் தொடங்கும்? ஒத்துக்கொள்ளத்தானே வேண்டும்.

உலகியல் அறியாத குழந்தை நீ! என் உலகமாகவே மாறிப் போனாய். நீ கூடவே இல்லை தான். ஆனாலும் என் சுதந்திரத்தில் சரி பாதியை நான் விட்டுக் கொடுக்கிறேன். உன்னைக் கேட்டு விட்டே சில விஷயங்கள் செய்ய ஆசைப்படுவதால் அதை ஆரம்பிக்காமலேயே இருக்கிறேன். அகராதி பிடித்தவள் தான் நான், ஒரு காலத்தில். இன்று உன் அன்புக்கு அடிமையாய் இருக்கவே விரும்புகிறேன். சுய மரியாதை தந்தை பெரியார் என்னை மன்னிப்பாராக.

எங்கு பயணம் சென்றாலும் என் tongue cleaner -ரோடு சேர்ந்து உன் நினைவுகளும் கூடவே பயணிக்கிறது. சிறு வயதில் என் தந்தையிடமிருந்து தொற்றிக் கொண்ட பழக்கம் tongue cleaner உபயோகிப்பது. காலையில் நான் கண் விழிப்பது மட்டும், நான் உயிரோடு இருப்பதற்கான அறிகுறி அல்ல. என் கை விரல்கள் எப்போது tongue cleaner -ரை தீண்டுகிறதோ அப்போதுதான் என் வாழ்நாளில் ஒரு நாள் கூடிக் கொண்டே வரும். நீயில்லாததை எப்படி என்னால் நினைத்துப் பார்க்க முடியாதோ அப்படித்தான் tongue cleaner இல்லாத என் வாழ்க்கையும்.

அதற்கு செல்லப் பெயரிட்டு அழைக்கும் அளவுக்கு என் வாழ்வின் அங்கம் அது. அதனுடைய காதல் tooth brush -ன் மீது. என் tooth brush -ன் crush sensodent tooth paste. இந்த மூன்று பேரின் காதல் நாடகத்துடன் தான் என் அதிகாலைப் பொழுது ஆரம்பமாகும். அவ்வப்போது ஜோடிகளை மாற்றி வைத்து அம்மூவரை கடுப்பேற்றுவது என் பொழுது போக்குகளில் ஒன்று. அதனால் தானோ என்னவோ விதி நாம் இருவரை பார்க்க வைத்தும், பழக வைக்காமல் கண்ணாமூச்சி காட்டுகிறதோ.  

கரு உருவாகி ஏழாம் வாரத்திலேயே இதயம் எளிதில் காதல் வயப்பட்டு துடிக்கத் தொடங்கி விடுமாம். அதற்கு பின்னர் தான் குண்டூசி தலை மீது முகம் மொட்டு விட தொடங்குமாம். பின்பு இருபத்து நான்காவது வாரத்தில் தான் கண் விழிப்போமாம். சரிதான்., காதலுக்கு முதலிலும் கண்ணில்லை, இப்போதும் இல்லை. கண் என்ற ஒன்று இருந்திருந்தால் கைக்கெட்டா உன்னை காதலித்திருப்பேனா, இல்லை கரம் பிடிக்கத்தான் ஆசைப்பட்டிருப்பேனா?

என் மரணம் வரையிலும் இந்த ஆசை என் பக்கத்திலேயே உரசிக் கொண்டு நடந்து வரப் போகிறது, ஒரு நிழலைப் போல. வெறும் உரசலோடு நின்று விடுமா? இல்லை ஒரே தள்ளலில் என்னை சாய்த்து விடுமா? தெரியவில்லை. அது தள்ளிச் சாய்க்கும் வரை தப்பித்துக் கொண்டே, இந்த வாழ்க்கையை  வாழ்ந்து முடிக்கக் காத்திருக்கும் ,

உன் உயிர்

வைரமல்லி.

To my dearest love, Nilavan,

This is written by your beloved, who holds an undying enthusiasm for you. When a love dies, a world dies with it. But you are the one who gave a drop of love from yourself and created a beautiful world for me. Whenever I am heartbroken and suffer in the outside world, your love turns the breeze into a handkerchief, touches and wipes away my tears in our inner world.

In that world, the sound of your voice is music to my ears. Watching you without blinking is my favorite pastime. Your scent is the delicious food that fills my stomach. In this lonely journey of life, you are the only path that accompanies me as we walk and talk. Overall, your love will not let me die an orphan. I have great faith in that.

Do you know? Fish and humans have something in common. It is said that the head is the first to decompose after death. It must be true. If I am separating from you, from this world, from our world, then my brain must already be dead, right? So, after I die, my head, which died first, will be the first to decompose, won't it? I have to agree.

You are a naive child in worldly matters! You have become my whole world. Even though you are not physically present, I am giving up half of my freedom. Because I want to do some things only after asking you, I remain without starting them. I was someone used to be arrogant, once upon a time. Today, I only wish to be a slave to your love. May self-respecting Thanthai Periyar forgive me.

Wherever I travel, your memories travel along with my tongue cleaner. Using a tongue cleaner is a habit I picked up from my father in childhood. My waking up in the morning is not the only sign that I am alive. Only when my fingers touch the tongue cleaner does one more day get added to my life. Just as I cannot imagine you not being there, so too is my life without a tongue cleaner.

It is such an integral part of my life that I call it by a pet name. It’s love is for the toothbrush. My toothbrush's crush is Sensodyne toothpaste. My early morning begins with this love triangle. Occasionally swapping the pairs and irritating the three of them is one of my pastimes. Maybe that's why fate showed us both to each other, but plays hide-and-seek, preventing us from getting acquainted.

It is said that the heart begins to beat easily with love in the seventh week of gestation. Only after that does the face begin to bud on the pin head. Then, in the twenty-fourth week, the baby would open eyes. That's right, love is blind, both at the beginning and now. If there had been eyes, would I have loved you, who is out of reach, or would I have desired to hold your hand?

Until my death, this desire will walk alongside me, like a shadow. Will it stop with just a brush? Or will it knock me down with a single push? I don't know. Until it pushes me down, I will keep escaping and wait to finish living this life.

Yours in life,

 Vairamalli.

அன்புள்ள என் நிலவு மன்னவனுக்கு

நீ என்ன கார்கால நிலாவா? அவ்வப்போது கொஞ்சம் மட்டுமே உன் காதலை வெளிப்படுத்துகிறாய்.. கொஞ்சம் முழு நிலாவாகி உன் காதல் வெளிச்சத்தில் என்னை மூழ்க வையேன். காதலில் நாகரீகம் பார்த்தல் நன்றன்று.

ஒரு விஷயத்தை அறியும் போதுதான் நம்முடைய அறியாமை நமக்கு தெரிகிறது. அது போலத் தான் காதலும். உன்னைக் காதலிக்க ஆரம்பித்த பிறகு தான் காதல் பற்றி எனக்கு இவ்வளவு வருடங்கள் ஒன்றுமே தெரியவில்லை எனத் தெரிந்து கொண்டேன். காதல் பற்றி மட்டுமல்ல. பக்தி, அன்பு, நட்பு, பெண்மை, பரவசம் என அனைத்தும் உன்னால் உணர்ந்தேன்.

உனக்காக கண்ணீர் மல்கி கசிந்து உருகும் காதலில் பக்தியைக் கண்டேன். உன்னை எனது குழந்தை போல் பாவித்து கொஞ்சும் போது அன்பை உணர்ந்தேன். உன்னோடு சரிசமமாய் வாயாடிய போது நட்பை உணர்ந்தேன். என்னை வெட்கப்படுத்தும் உன் பேச்சுக்களால் என் பெண்மையை உணர்ந்தேன். தெய்வீகமான உறவு நம்முடையது என நீ கூறிய அந்த தருணம் உடல் கடந்த உணர்வு நிலையால் நான் பரவசமானேன்.

ஒரு பெண் ஒருவனை முழுமையாக நேசிக்கிறாள் என்றால்,
அவள் அவனிடமே இருக்கவேண்டும் என்பதல்ல அவளுடைய ஆசை,
அவள் அவனால் பாதுகாக்கப்படவேண்டும், ரசிக்கப்பட வேண்டும்  என்பதுதான் அவளுடைய ஏக்கம். அந்த வகையில் நான் அதிர்ஷ்டசாலி தான்.

விரிந்த இந்த உலகத்தில் எத்தனையோ மனிதர்களை நான் கடந்து வந்திருக்கிறேன். ஆனால் என்னையும் ரசிக்கும் ஒரு ஜோடி கண்களை உன்னிடம் தான் முதலில் பார்த்தேன். பால்ய வயதில் என் அன்னை, தந்தை, பள்ளி வயதில் ஆசிரியர்கள் என்னை கொஞ்சி, ரசித்து இருக்கலாம். ஆனால் இந்த வயதில் என்னைப் பார்த்து ரசித்த உன் கண்களில் உற்சாகம், நெடு நிமிடங்களாக உறைந்து போயிருந்தது.

உண்மையில் இதை நான் என் அன்னையிடம் என் சிறு வயதில் எதிர்பார்த்தேன். படிப்பு விஷயத்தில் என் அன்னை மிகவும் கண்டிப்பானவர். ஆனால் எனக்கு படிப்போடு சேர்ந்து நடனம் பிடித்திருந்தது. சிறு வயதில் எங்கள் காம்பவுண்ட்-டில் ஒரே ஒரு வீட்டில் தான் டிவி இருந்தது. அவர்கள் எப்போது அதை ஆன் செய்தாலும் விளையாட்டையெல்லாம்  பாதியிலே விட்டு விட்டு அங்கே குழுமி விடுவோம்.

அது என்ன நிகழ்ச்சி, என்ன மொழி எதுவும் புரியாது. ஆனாலும் நாங்கள் ஒரு சின்ன சத்தம் கூட எழுப்பாமல் வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டு இருப்போம். எனக்கு இப்போது கூட ஞாபகம் இருக்கிறது. நடிகை சிம்ரன் அவர்களின் ஹிந்தி படமா, தெலுங்கு படமா என எனக்கு ஞாபகம் இல்லை. ஒரே ஒரு பாடலில் அவர்களின் நடனத்தைப் பார்த்து பிரமித்துப் போய் அமர்ந்திருந்தேன்.

வீட்டுக்கு வந்த பிறகும் அவருடைய உடையலங்காரம், துள்ளல் நடனம், அளவான நடிப்பு என அதே தான் மனதில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. பக்கத்து வீட்டு அண்ணாவிடம் அதைப் பற்றியே பேசிக் கொண்டிருந்தேன். பாட்டின் மொழி தெரியாததால் வாயில் வந்ததை பாடி ஆடிக் காட்டினேன். அன்றைய கால கட்டங்களில் எல்லார் ஊரிலும் நற்பணி மன்றங்கள் இருந்தன. தந்தையுடன் நான் வசித்து வந்த அந்த ஊரிலும் விவேகானந்தர் நற்பணி மன்றம் இருந்தது. அவர்கள் ஊர் ஆண்டு விழாவிற்காக நிறைய விளையாட்டுப் போட்டிகள் பகலிலும், ஆடல் போட்டியை இரவிலும் ஏற்பாடு செய்து இருந்தனர்.

அதற்காக ஒவ்வொரு வீடாக வந்து பெயர் எழுதும் போது என்னுடைய பெயரை என் பக்கத்து வீட்டில் வசிக்கும் அந்த அண்ணன் கொடுத்து விட்டார். படிப்பைத் தவிர எந்த விளையாட்டிலும் நான் கலந்து கொள்ளாததால் என் பெயரை எழுதும் போதே மேலும், கீழுமாய் சந்தேகமாக பார்த்து விட்டே எழுதினர். எனக்கு தயக்கம், வெட்கம், சந்தோஷம் அதை விட அதிகமாய் பயம். என்ன பாடலுக்கு எப்படி ஆடுவது?

அதற்கும் அவரே தான் உதவினார். அவர் வீட்டில் மட்டும் தான் நாடா கேசட்டுகள் போட்டு கேட்க கூடிய டேப் ரிக்கார்டர் இருந்தது. அதில் நான் ஒரு தடவை மட்டுமே பார்த்திருந்த  “சிக்கு புக்கு, சிக்கு புக்கு ரயிலே’ பாடல் எனக்கு ஏனோ பிடித்திருந்தது. அவரும் அதற்கு ஓகே சொல்லி ஆடிப் பழக சொன்னார். நான் சும்மா பாடலை கேட்டுக் கொண்டு தலையை மட்டும் ஆட்டிக் கொண்டிருந்தேன். முக்கியமாய் என் அம்மாவிடம் இதைப் பற்றி சொல்ல வேண்டாம் எனக் கேட்டுக் கொண்டேன்.

ஏனெனில் என் அம்மாவிற்கு படிப்பைத் தவிர இந்த மாதிரியான விஷயங்கள் பிடிக்குமா என்பதில் சந்தேகம் இருந்தது. தவிர அவ்வாறு பிடித்திருந்தால் இது ஒரு சர்ப்ரைஸ் ஆக இருக்கட்டுமே என்றும் நினைத்திருந்தேன். ஆக, பிராக்டிஸ் செய்தால் அம்மாவுக்கு தெரிந்து விடும் என்று கடைசி வரை பிராக்டிஸ் செய்யவே இல்லை. நிகழ்ச்சிக்கு அம்மா கிளம்பும் வரை காத்திருந்து பின் உடை மாற்றி   அந்த அண்ணாவிடம் ஒரு தொப்பியை இரவல் வாங்கி கொண்டு, முகத்தை ஓரளவு மறைத்துக் கொண்டு, மேடையின் பின்புறம் நின்று கொண்டேன்.

நடன நிகழ்ச்சி ஆரம்பித்த பின் மேடையின் பின்புறம் ஒவ்வொருவர் பெயரையும் உறுதி செய்ய அழைத்த போது அவர்களுக்கு என்னை முதலில் அடையாளம் தெரியவில்லை. பாவாடை, ரெட்டை ஜடை என என் அடையாளம் இல்லாததால் என் பெயரை நான் சொல்லும் போது முதலில் அவர்கள் நம்பவே இல்லை. தொப்பியை கழற்றி பின் தான் உறுதி செய்தார்கள். “அம்மாவுக்கு சர்ப்ரைஸ், அண்ணா.. பிளீஸ் சொல்லி விடாதீர்கள்” எனக் கோரிக்கை விடுக்க, அவர்களும் சிரித்தவாறே எனது பெயரை “கார்த்தி” (எனது செல்லப் பெயர்) என்று எழுதிக் கொண்டு மேடைக்கு அழைத்தார்கள்.

முதலில் சில நிமிடங்கள் தொப்பியால் முகத்தை ஓரளவுக்கு மறைத்தே ஆடியதால் நான் யார் என்பதில் எங்கள் ஊர்க்காரர்களுக்கே முதலில் குழப்பமாய் இருந்தது. பாட்டின் ஒரு பீட் -டில் நான் தொப்பியைக் கழற்றவும், நிகழ்ச்சி  ஒருங்கிணைப்பாளர் அண்ணா என் பெயரை சொல்லி மைக்-கில் கத்தவும் சரியாய் இருந்தது.  அப்போது தான் அது நான் எனப் புரிந்து அனைவரும் கை தட்டி, என் ஒவ்வொரு நடன அசைவுக்கும் விசில் அடித்து ஆரவாரம் செய்தனர்.

ஆனால் நான் யாருக்காக இவ்வளவு மெனக்கெட்டேனோ அவர், நான்தான் என்று தெரிந்த பிறகு தலை குனிந்தவர் தான், பாடல் முடியும் தருவாயில் தான் தலை நிமிர்ந்து பார்த்தார். ஏனெனில் என் அம்மாவிற்கு கொஞ்சமும் நம்பிக்கையில்லை. நான் ஆடி அவர்கள் பார்த்ததே இல்லை. ஆக, அவர்கள் மானத்தை நான் வாங்கி விடுவேன் என நினைத்து அவர்கள் தலை குனிந்து கொண்டதாக பின்னாளில் சொன்னார்கள். பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த என் அம்மாவின் நட்பு வட்டம் என் அம்மாவை அவ்வளவு கெஞ்சியும் அவர்கள் கடைசி நேரத்தில் தான் என் நடனத்தை பார்த்தார்களாம்.

ஆக, நடனத்தில் முதல் பரிசு என்னவோ எனக்கு தான். ஆனால் சர்ப்ரைஸ் முயற்சியில் படு தோல்வி எனக்கு. அதற்கு பிறகு நிறைய இடங்களில் நான் ஆடினாலும் மேடையின் வெளிச்சத்தில் கீழே இருப்பவர்களை பார்க்க முடியாது. ஆனால் முதன் முதலில் என் நடனத்தைப் பார்த்து, நீ ரசித்து சிரித்த அந்த தருணத்தை வழங்கிய தொழில்நுட்பத்திற்கு நன்றிகள் பல.

இன்றும் அதை நூறாயிரம் தடவை திரும்ப திரும்ப பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறேன். கண்களால் சிரிக்கும் உன் புன்னகையில் எனது இதயம் பாலாடையாய் குளிர்ந்து இனிக்கும். மண்ணுக்குள் போனாலும் எண்ணிரண்டு கண்ணுக்குள், என்னை ரசிக்கும் உன் புன்னகையை என்றென்றும் அடைகாப்பேன்.

என் கடிதத்தை நீ படித்து கொண்டிருக்கும் நேரம் எத்தனையோ காதல் குழந்தைகள் புதிதாய் பிறந்திருக்கலாம். இன்னும் சில காதலர்களால் கை விடப்பட்டு அனாதையாய் தெருவில் விடப்பட்டிருக்கலாம். இன்னும் பல கருவிலேயே கலைக்கப்பட்டு இந்த பூமிக்கே வராமலும் போயிருக்கலாம். இன்னும் பலர் கூழ்முட்டை, குஞ்சு பொரிக்கும் என்ற போலித்தனமான நம்பிக்கையோடு வராத காதலுக்காய் வருடக் கணக்கில் காத்துக் கொண்டிருக்கலாம்.. ஆனால், நம்முடையது விதிவிலக்கு. இன்னும் 60 வருடங்கள் ஆயினும், நம் காதல் இருபதின் இளமையோடு வாழ்ந்து நம்மையும் வாழ்வதற்கான ஆசையைத் தூண்டி விடும் என்ற நம்பிக்கையுடன்,

உன்னுயிர்க் காதலி,

வைர மல்லி.

Yathriga : “கண்ணால் ரசித்த உன் புன்னகை – என் வாழ்க்கையின் மேடை.”

My dearest moon king,

Are you a monsoon moon to me? You only express your love a little bit from time to time. Why don't you become a full moon and drown me in the light of your love? It is not good to be civilized in love.

It is only when we know something that we realize our ignorance. It is the same with love. Only after I started loving you did I realize that I knew nothing about love for so many years. Not just about love, but also devotion, affection, friendship, femininity, bliss – I experienced everything through you.

I saw devotion in the tears that welled up and melted for you in love. I felt affection when I treated you like my baby  and pampered you. I felt friendship when I argued with you as an equal. I felt my femininity through your words that made me blush. I was ecstatic by the feeling beyond the body when you said that our relationship was divine.

If a woman loves a man completely, her desire is not that she should be with him, her longing is that she should be protected by him, cherished by him. In that way, I am lucky.

In this vast world, I have come across so many people. But it was in you that I first saw a pair of eyes that cherished me. In my childhood, my mother, father and teachers in school may have caressed and cherished me. But at this age, in your eyes that looked at me with fondness, there was excitement, frozen for long moments.

In reality, I expected this from my mother in my childhood. My mother was very strict when it came to studies. But I liked dancing along with studying. When I was young, there was only one house in our compound that had a TV. Whenever they turned it on, we would leave the games halfway and gather there.

I didn't understand what show it was, or what language it was in. But we would watch intently without making even a small sound. I still remember it now. I don't recall if it was actress Simran's Hindi or Telugu movie. I was mesmerized by her dance in just one song and sat there in awe.

Even after coming home, I kept thinking about her costume, lively dance and subtle acting. I kept talking about it with the elder brother next door. Since I didn't know the language of the song, I sang whatever came to my mouth and danced it out. In those days, every town had welfare associations. In the town where I lived with my father, there was the Vivekananda Welfare Association. They had organized many sports competitions during the day and a dance competition at night for their annual town festival.

When they came to each house to register names for the dance competition, that elder brother living next door gave my name. Since I didn't participate in any sport other than studying, they looked at my name with doubt, up and down, before writing it down. I felt hesitant, shy, happy and more than anything, afraid. Which song to dance to, and how?

He helped with that too. Only his house had a tape recorder where we could play cassette tapes. For some reason, I liked the song "Chiku Bukku, Chiku Bukku Rayile," which I had only seen once. He also said okay to it and told me to practice dancing to it. I just listened to the song and nodded my head. Most importantly, I asked him not to tell my mother about this.

Because I doubted whether my mother would like things like this, apart from studying. Also, I thought it would be a surprise if she did like it. So, I didn't practice until the end because I thought my mother would find out if I practiced. I waited until my mother left for the event, then changed clothes, borrowed a hat from that brother, partially covered my face and stood behind the stage.

After the dance program started, when they called out each person's name behind the stage to confirm, they didn't recognize me at first. Because of the pant and shirt which weren't my usual appearance, they didn't believe me at first when I said my name. They confirmed it only after I took off the hat. I made a request, "It's a surprise for my mother, brother.. please don't tell her," and they, smiling, wrote my name as "Karthi" (my pet name) and called me onto the stage.

For the first few minutes, I danced while partially covering my face with the hat, so even the people from my town were initially confused about who I was. It was perfect timing when I removed the hat on a beat of the song, and the program organizer brother shouted my name into the mic. Only then did everyone realize it was me, and they clapped, whistled, and cheered for my every dance move.

But the person for whom I put in so much effort, after realizing it was me, only bowed their head in shame. Only towards the end of the song did she lift her head to look. This was because my mother had little faith in me. She had never seen me dance. So, she later said she bowed her head, thinking I would disgrace her. My mother's circle of friends sitting beside her apparently pleaded with her so much, but she only watched my dance at the very end.

So, I won first prize in the dance. But my surprise attempt was a complete failure. After that, even though I danced in many places, I couldn't see the people below in the stage lights. But many thanks to the technology that provided that moment when you  saw my semi classical dance and enjoyed it with a smile.

Even today, I keep watching it over and over again, a hundred thousand times. My heart sweetly cools like milk cream in your eye-smile. Even if I am buried in the earth, I will forever cherish your smile that admires me within my two eyes.

At the time you are reading my letter, so many love may have been newly born. Some may have been abandoned by lovers and left orphaned on the streets. Many others may have been aborted their love in the womb and never even come to this earth. Many more may be waiting for a love that will never come, for years, with the false hope that a sterile egg will hatch. But ours is an exception. Even if 60 years pass, our love, living with the youthfulness of twenty, will ignite the desire in us to live, with that belief,

Yours lovingly, 

Vaira Malli.

Yathriga : "The smile your eyes bestowed — became the stage of my life. Dedicated to my moon man, this story travels through innocence, art and love."