Two Dots After the Full Stop — A Love Letter to Nilavan
அன்பு
நிலவனுக்கு,
முற்றுப் புள்ளி வைத்து முடித்து வைக்க முயன்ற நம் காதல் பயணத்தை
மேலும் இரு புள்ளிகள் வைத்து தொடர்கதையாக்கி இருக்கிறது விதி. இப்போதும் நீ ஒரு
வள்ளல் தான் என்பதை நிரூபித்து விட்டாய். ஆம்.. நான் உனக்கு ஒரு கையளவு வலியை
கொடுத்தால் நீ எனக்கு நூறு மடங்கு கடலளவு வேதனையை திருப்பித் தந்தாய். நன்றிகள்
பல. இதே போல காதலையும் தந்தால் நன்றாகத் தான் இருக்கும்.
என்னுடைய ஆசைகளுக்கு நானே பொறுப்பு என்கிறாய். ஆனால் என்னுடைய ஆசை நம்
இருவர் சேர்க்கை தானே. அப்போது உனக்கும் அதில் பங்கு உள்ளதல்லவா? நீயும்
ஆசைப்பட்டால் தானே என்னுடைய ஆசை நிறைவேறும்? வழிந்தொழுகும் பசுவின் பாலை மண்
உறிஞ்சியது போல, என் பெண்மையை என் ஏக்கம் உண்டு, ஏப்பம் விடுகிறது. என் சுயத்தை
உன்னிடம் இழக்க, என்னை ஏற்றுக்கொள் முழுமையாக. நுனிப் புல் மேய மாட்டாய் என
நம்புகிறேன்.
உன்னோடேயே ஓடி வந்த காதல், நீ திரும்பி போன பின்னும் அது போகவில்லை.
வந்து, வந்து போகிறதோ என்று தான் முதலில் நினைத்தேன். ஆனால் அது நிரந்தரமாய்
என்னோடேயே தங்கி விட்டது. ஆக என்னுடைய பாசிட்டிவ் ஆன மன நிலைக்கும், நெகட்டிவ் ஆன
குரோத மனப்பான்மைக்கும் நீ என்னோடு விட்டு விட்டுப் போன உன் காதல் தான் பொறுப்பு.
என்னை குற்றம் சொல்லாதே. என்னைக் காக்கின்ற காதல் வீரனை, உன் குறை சொல்லும்
வார்த்தை வாளால் கொன்று விடாதே.
சில சமயம் நம் காதல் திரைச்சீலை மூடிய கற்சிலையாய் ஆடாமல், அசையாமல் உள்ளது,
ஆனால் உயிரோடு. ராமர் கால் பட்ட சிலைக்கெல்லாம் உயிர் வருமாமே.. கொஞ்சம் உன் கால்
விரல்களால் நுனி வருடி விடு.. உயிர் உள்ள நம் காதல் கற்சிலைக்கு, கொஞ்சம்
உணர்வுகள் மலரட்டும். சொல்.. நம் காதல் சிலைக்கு அட்சதை அரிசி போடப் போகிறாயா?
இல்லை.. கடைசி வரை தொடாமல் இருந்து வாய்க்கரிசி போடப் போகிறாயா? முடிவு உன்
கையில்.. இல்லை இல்லை.. உன் காலில்..
எல்லார் காதலையும் போல தானே நம் காதல், இதில் என்ன சிறப்பு என்கிறாயா?
கர்ப்ப வயிறும், தொப்பை வயிறும் பார்ப்பதற்கு ஒன்று போல தான் இந்த உலகின்
கண்களுக்கு தெரியும். ஆனால் குழந்தை பிண்டம் வேறு.. கொழுப்பு பிண்டம் வேறு அல்லவா?
மல்லிகைப் பூவும் வெண்ணிறம் தான். ஊதும் சங்கும் வெண்ணிறம் தான். ஆனால் தேன்
குடிக்கும் வண்டுகளுக்கு தெரியுமே, எது தலை, கால் புரியாமல் தலை சுற்றும் போதை
தரும் என்று. ஆக காதலின் போதையில் சொல்கிறேன்.. கவனிக்க.. போதையில் உளறவில்லை..
நம்முடைய காதல் சிறப்பு தான். இளமை கழிந்த பிறகும் எஞ்சி நிற்குமே
பாசம் அது தான் நம் காதலின் அடையாளச் சிறப்பு. காதலின் அழகு இளமை தானே என்று
கேட்காதே. மண்ணில் ஆயுளுக்கும் அழகான கூண்டுக்கிளியாய் சிறை வாசம் அனுபவித்து
இருப்பதைக் காட்டிலும், அழகில்லா ஆந்தையாய் வானில் ஆடிப் பறந்தாடுவோம்
ஆயுளுக்கும். அழகு என்றதும் என் சிறு வயதில் நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்த,
உண்மையில் நம்பிக் கொண்டிருந்த ஒரு விஷயம் எனக்கு ஞாபகத்திற்கு வருகிறது.
சிறு வயதில் திரைப்படம் பார்க்கும் போதெல்லாம் நான் நினைத்துக்
கொண்டது என்னவென்றால் உலகத்தின் எங்கோ ஒரு மூலையில் ஏதோ ஒரு கிராமத்திலோ, அல்லது
நகரத்திலோ அவர்களுக்கே தெரியாமல் வானத்திலிருந்து அவர்களைப் படம் பிடித்து, இங்கே
நமக்கு தொலைக்காட்சியில் ஒளி பரப்புகிறார்கள் என்று. பின்பு தான் அந்த ஞானம்
வந்தது. உலகின் எங்கோ ஒரு மூலையில் இருப்பவர்களை படம் பிடிப்பது போல, நம்மையும்
தானே படம் பிடித்து வேறு ஒரு நகரத்தின் தொலைக்காட்சியில் நம்மைக் காட்டிக்
கொண்டிருப்பார்கள் என்று.
அந்த ஒரு அற்புத அறிவு தோன்றிய உடன் அடுத்த நிமிடம் ஓடினேன்,
கண்ணாடியில் என் முகத்தைப் பார்க்க. உலகின் எங்கோ ஒரு கூட்டம் என்னை இந்நேரம்
தொலைக்காட்சியில் பாரர்க்கும் போது நாம் இப்படி தான் தலைவிரி கோலமாய், சட்டைக்கு
சற்றும் பொருத்தமில்லாத ஒரு அரைக்கால் பாவாடையுடன், கை கால் புழுதியுடன் முகம்
கழுவாமல் அசிங்கமாய் இருப்பதா? வெட்கம் என்னைப் பிடுங்கி தின்றது. கூந்தலை அள்ளி
முடிந்து குதிரை வாலிட்டு, எனக்குப் பிடித்த கிளிப்பச்சையில் ரோஜா நிற பார்டர்
இருக்கும் பட்டுப் பாவாடை அணிந்து கொண்டு, முகத்திற்கு தாத்தா எப்பொழுதும் வாங்கி
கொடுக்கும் ரோஜாப் பூ மணம் வீசும் snow white -ஐ பூசி, safety pin -னின்
கூரிய ஒரு முனையில் கரு நிற மையை அப்பி அதை kajal போல கண்ணிமைகளில்
வளைந்து வரைந்த பின்பு தான் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டேன்.
பின்பு தைரியமாக வீட்டின் தோட்டப் பகுதிக்கு வந்து வானத்தை அண்ணாந்து
பார்த்து எப்படி என் அழகு என்று புருவத்தை உயர்த்தி என் ரசிகர்களை (அதாவது என்னை
தொலைகாட்சியில் பார்ப்பவர்களை) கேட்ட போது மனதுக்கு ஆறுதலாய் இருந்தது. அதன்
பின்பு என் நடையே மாறிப் போனது. பின்பு? உலகமே என்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்
போது, நான் துள்ளிக் குதித்து சிறு பிள்ளைத்தனமாய் நடந்து கொள்ள முடியுமா? பொதுவாய்
ஆற்றுக்கு போய் தண்ணீர் எடுத்து வரும் போது, எப்போதும் பாதிப் படியிலே நின்று
கொஞ்சம் மூச்சு வாங்கி விட்டு படியேறுவேன். இனி அவ்வாறு நடந்தால் என்னைப்
பார்க்கும் இந்த உலகம் நான் weak ஆனவள் என்று நினைத்துக் கொள்ளாதா?
எங்கும் இளைப்பாறாமல், பதவிசாய் படியேறி வீட்டுக்குள் சென்று குடத்தை
வைத்த பின், காண்டா மிருகம் போல் வாயைத் திறந்து மூச்சு வாங்கியதைப் பார்த்து, என்
பாட்டி என்னையும், வீட்டின் வெளியில் நாக்கை தொங்கப் போட்டு நின்று கொண்டிருந்த
எங்கள் வீட்டு நாயையும் மாறி, மாறிப் பார்த்துக் கொண்டே போனார்கள். எத்தனை
பொருத்தம் அம்சமாய் பொருந்தி இருந்ததோ? எப்படியோ ஒரு வழியாய் அறிவு வந்து இதுவரை
நான் நடித்ததெல்லாம் வீண் எனப் புரிந்து மேக்கப் ஐ கலைத்த பின்தான் நிம்மதியாய்
இருந்தது. உன்னிடமும் நான் அவ்வாறு இருக்கவே ஆசைப்படுகிறேன். ஒரு துளியும்
மேற்பூச்சு இல்லாத, எந்த ஒரு நடிப்பும் இல்லாமல் மாசு மருவற்ற காதலோடு உன்னை
சந்திக்க வேண்டும், ஒரு முறையாவது. வேண்டுமானால் நிலவு மட்டும் உலகத்தின் எங்கோ
ஒரு மூலையில் இருந்து கொண்டு நம்மை திரைப்படமாய் ஒரு ஒளிப்படம் எடுத்துக்
கொள்ளட்டும் என்ற பெருந்தன்மையுடன் இத்துடன் இக்கடிதத்தை முடித்துக் கொள்ளும்
உன்னுயிர்க் காதலி,
வைர மல்லி.
Our Love Is Not a Funeral Rice Offering — A Letter That Refused to End
To
my dear Nilavan,
Fate
has turned the love journey we tried to end with a full stop into an ongoing
story by adding two more dots. Even now you have proven that you are a
magnanimous person. Yes... when I gave you a small wound, you returned a
hundredfold the sea’s worth of pain to me. Many thanks. If you give love the
same way, it will be good.
You
say I am responsible for my desires. But my desire is our togetherness. Doesn’t
that involve you as well? If you also desire it, won’t my desire be fulfilled?
Like soil absorbing the milk of a leaking cow, my womanhood is eager and
boiling with longing. To lose myself in you, accept me completely. I believe
you will not graze like a tip of grass.
The
love that comes along with you, did not leave even after you turned away. At
first I thought it would come and go. But it has settled permanently with me.
So for my positive mindset and my negative, angry temperament, it is your love
that you left with me, that is responsible. Do not blame me. Do not let your
words of fault be the sword that kills the love that protects me.
Sometimes
our love is like a stone statue covered by a curtain, unmoving and still, but
alive. It is said that statues touched by Rama's feet come to life... Run your
toes over it a little... Let feelings bloom in our living stone statue of love.
Tell me... are you going to offer atchatha rice to our statue of love? Or...
are you going to leave it untouched until the end and offer funerary rice? The
decision is in your hand... no, no... in your foot.
You
ask, isn't our love just like everyone else's, what's so special about it? To
the eyes of the world, a pregnant belly and a potbelly look the same. But the
fetal mass is different... and the fat mass is different, isn't it? Jasmine
flowers are white too. The conch shell that is blown is also white. But the
honey-drinking beetles know, which one will give a dizzying intoxication that
makes them lose their sense of direction. So, I say in the intoxication of
love... pay attention... I'm not just rambling in intoxication...
Our
love is special. The affection that remains even after youth has passed is the
special mark of our love. Don't ask if the beauty of love is just youth. Rather
than being caged as a beautiful parakeet for life in the soil, let's fly and
dance in the sky as an ugly owl for life. Speaking of beauty, something I used
to think about and actually believed in when I was young comes to my mind.
When
I was a child, whenever I watched a movie, I thought that somewhere in a corner
of the world, in some village or city, without them even knowing, they were
filming them from the sky and broadcasting it to us here on television. Then I
gained that wisdom. Just like they film people somewhere in a corner of the
world, wouldn't they be filming us too and showing us on television in another
city?
The moment that
wonderful thought occurred to me, I ran the next minute to look at my face in
the mirror. If a crowd somewhere in the world is watching me on television
right now, would I embarrass myself by appearing like this — hair askew in a
messy bun, wearing a half-length skirt that doesn’t exactly match to the shirt,
hands and feet dusty, face unwashed? Shame bit at me. I pulled my hair up into
a ponytail, put on my favorite bright pink-bordered parrot-green silk skirt,
applied the rose-scented snow white cream that Grandpa always buys for me and
dabbed a bit of black eye-tex on the sharp tip of a safety pin and, like kajal,
drew it curved along my eyelids; only then did I breathe a contented sigh.
Then,
bravely, I went to the house garden, looked up at the sky, thinking how
beautiful I was and, when I asked my fans (that is, the people watching me on
television), it felt comforting to my heart. After that my gait changed. Then?
When the whole world is watching me, can I jump around and act childishly?
Usually when I go to the river to fetch water, I stop halfway up the steps,
take a breath, then climb the rest. If I behaved like that then, wouldn’t the
world watching me think I’m weak?
Without
resting anywhere, after climbing the steps and entering the house and setting
down the pot, seeing my mouth open and breathe like a rhinoceros, my
grandmother started to compare our household dog, who had been standing outside
the house with its tongue hanging out. How fittingly everything had fallen into
place! Somehow a realization came like a path — that everything I had acted
until now was in vain — and only after shedding that pretense did I find peace.
I wish to be that way with you too. I want to meet you with a love unstained by
even a speck of makeup, without any performance, at least once. If you like,
let the moon, from some corner of the world, take a photograph of us as if we
were in a movie — with that grand wish I end this letter.
Your
devoted lover,
Vaira Malli.
Read the last whisper - Drenched in moonlit rain
✍️ Written by Yathriga
Blog: Wingless Words of Yathriga
Do not copy without permission.
No comments:
Post a Comment